“ ျခေသၤ့လိုက်င့္…”

ဝိပႆနာပညာရွိသူသည္ ျခေသၤ့ကဲ့သို႕က်င့္၏။

ဝိပႆနာပညာမရွိသူသည္ ေခြးကဲ့သို႕က်င့္၏။

ရန္သူက တုတ္၊ဓား၊ လက္နက္တို႕ျဖင့္ ပစ္ခတ္ေသာအခါ

ေခြးသည္

အက်ိဳးတရားျဖစ္ေသာ တုတ္၊ဓား၊ လက္နက္တို႕က္ိုသာ လိုက္ကိုက္၏။

အေၾကာင္းတရားျဖစ္ေသာ ရန္သူကို ကိုက္သတ္ျခင္းမရွိ။

ထို႔ေၾကာင့္ တုတ္၊ဓား၊လက္နက္တို႕ျဖင့္ ပစ္ခတ္မႈကို အၿမဲတမ္းခံရ၏။

ျခေသၤ့သည္

ေရာက္ရွိလာေသာ အက်ိဳးတရားျဖစ္သည့္

တုတ္၊ဓား၊ လက္နက္တို႕ကို

ဂရုမစိုက္။

အေၾကာင္းတရားျဖစ္ေသာ တုတ္၊ဓား၊ လက္နက္တို႕ကို

ပစ္ခတ္သူအားသာလွ်င္

ေျပးဝင္ကိုက္သတ္ပစ္လိုက္၏။

ထို႔ေၾကာင့္တုတ္၊ဓား၊ လက္နက္တို႕သည္

ေနာက္တစ္ႀကိ္မ္ ျပန္မလာေတာ့ေပ။

ထို႔အတူ မိမိကို ဆဲေရးေစာ္ကားသူသည္

တုတ္၊ဓား၊ လက္နက္ႏွင့္တူေသာ

အကိ်ဳးတရားသာျဖစ္၏။

မိမိသႏၱာန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေဒါသကိေလသာကား

အပါယ္ပို႕မည့္ အဓိကအေၾကာင္းရင္းတရားျဖစ္သည္။

ပညာမဲ့သည္ အက်ိဳးတရားျဖစ္ေသာ ပညတ္ရန္သူကိုသာ

လိုက္လံေျဖရွင္းေနသျဖင့္ သံသရာမဆံုးႏိုင္ေတာ့ေပ။

ပညာရွိကား အေၾကာင္းတရားျဖစ္သည့္ ေဒါသကိေလသာကိုသာ

ဘာဝနာျဖင့္ ပယ္သတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားသည္

ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကင္းရွင္းသြားေလသည္။