တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕နာမည္ႀကီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္
ၾကားရတဲ့စကားမ်ားျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ကိုတင္ဝင္းနဲ႕ႏိုင္းႏိုင္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္၊ႏို႕တစ္ခြက္မွာၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနတုန္း
ေဘးစားပြဲကေျပာသံကိုနားစြင့္ေနမိပါတယ္။
“ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ဆိုတာ ဘာလဲ ”
လို႕တစ္ေယာက္ကေမးပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ျပန္ေျဖလို္က္တာက...
“ အရင္းရွင္စနစ္ဆီကို သြားတ့ဲအရွည္ဆံုးလမ္းေပါ့ဗ်ာ ”တဲ့။
တစ္ခါတုန္းက
အစာငတ္မြတ္တဲ့ ေဘးဒုကၡနဲ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အာဖရိကမွာ
လူေတြ၊တိရစၦာန္ေတြဟာ အစာငတ္ၿပီးေသကုန္ၾကပါတယ္။
လူေတြဟာ ဆက္လက္ေနထိုင္ရမွာကိုေၾကာက္လန္႕ၿပီး
အဲဒီေဒသကို စြန္႕ခြာထြက္ေျပးကုန္ပါတယ္။
အဲဒီေဒသမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ပယ္လီကင္ငွက္မတစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။
သတိၱရွိလွတဲ့ အဲဒီငွက္ကေတာ့ ဘာမွ စိုးရိမ္စိတ္မရွိပဲ သူရဲ႕သားသမီးေတြကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနပါတယ္။
သားသမီးမ်ားတဲ့အတြက္ ပယ္လီကင္ငွက္မအတြက္ အစားအစာမ်ားစြာလိုအပ္ပါတယ္။
ေန႕စဥ္ရက္ဆက္အစာရေအာင္ ႀကိဳးစားရွာပါတယ္။
အစာရွားပါးတဲ့အတြက္ ပယ္လီကင္ငွက္မအတြက္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အစာရွာရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအစာလံုးဝ ရွာမေတြ႕ေတာ့တဲ့အခါ သူရဲ႕ႏႈတ္သီးနဲ႕သူ႕ရဲ႕ရင္ဘတ္ကိုေဖာက္ၿပီး
သူ႕ရင္မွ ေသြးေတြကို သားငယ္၊သမီးငယ္ေတြကို ေကၽြးေမြးပါတယ္။
အစာငတ္မြတ္တဲ့ေဘးႀကီးၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါ အဲဒီပယ္လီကင္ငွက္ရဲ႕သား၊သမီးေတြဟာ
မိခင္ေသြးနဲ႕ သန္မာထြားႀကိဳင္းၿပီး အေဝးကို ပ်ံသြားၾကပါတယ္။
သူတို႕ကိုယ္ကိုသူတို႕လည္း ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၾကပါတယ္။
အဲဒီလိုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ မိခင္ပယ္လီကင္ငွက္မႀကီးဟာ
သူ႕ရဲ႕အေသြးအသားကို ရက္ရက္ေရာေရာေပးဆပ္ခဲ့ပါတယ္။
