သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိရစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလား။
အေမေျပာသလိုပဲ။
လူဆိုတာ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ရတယ္။
သူမ်ားေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္တာကို ခံဖို႕မလိုအပ္ဘူး။
ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္၊ဆံုးျဖတ္လိုက္လို႕
ျဖစ္လာသမွ်ကို ေကာင္းေကာင္း၊ဆိုးဆိုး ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။
လက္ခံႏိုင္တယ္။
ကယ္လီးဖုိုးနီးယားမွာ တစ္ႏွစ္ေနၾကည့္တယ္။
ေငြေၾကးမစုေဆာင္းႏို္င္ခဲ့ဘူး။
ဒီအတိုင္း ဆက္ေနသြားရင္ မိုက္မဲရာ က်လိမ့္မယ္။
ေရရွည္ကို ၾကည့္ရင္ ဆက္မေနသင့္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွန္းသိလာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာက ခြာဖို႕ဆံုးျဖတ္ျဖစ္တယ္။
မိန္းမကို တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့လည္း မိန္းမက သေဘာတူတယ္။
ပထမအစီအစဥ္အရ
အရင္ဆံုးလုပ္ရမယ့္အလုပ္ကေတာ့ ကားကိုေရာင္းဖို႕ပါပဲ။
အကယ္လို႕ ကားေရာင္းလို႕မရရင္ ဒုတိယအစီအစဥ္အရ
ကားကို
အင္ဒီယားနားကို
ေမာင္းသြားဖုိ႕လုပ္ရမယ္။
ကားေမာင္းသြားရင္ေတာ့ မိုင္ေပါင္းက
ႏွစ္ေထာင္သံုးရာေက်ာ္ေတာ့ရိွတယ္။
အခက္အခဲရွိေပမယ့္ လုပ္ရင္ေတာ့
မလုပ္ႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။
အစဥ္ေျပခ်င္ေတာ့ ကားဝယ္သူနဲ႕ေတြ႕တယ္။
ေရာင္းျဖစ္လိုက္တယ္။
ဝယ္ခဲ့တဲ့ေစ်းႏႈန္းေလာက္မရေပမယ့္
အဲဒီနီးပါးေလာက္ရခဲ့တယ္။
သူမကလည္း ကားကိုလိုခ်င္တယ္။ သူမဟာ
မိန္းမနဲ႕လုပ္ငန္းတူမိတ္ေဆြလည္းျဖစ္တယ္။
သူ႕ကိုေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕
အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြကို
သူ႕လိုခ်င္သေရြ႕ေပးဖို႕ မိန္းမက
ဆံုးျဖတ္တယ္။
သူမယူႏိုင္တဲ့အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂကိုမွ
အျခားလူေတြကို လွဴဒါန္းလိုက္တယ္။
အဝတ္အစားအမ်ားအျပားကိုေတာ့ good will
ကိုလွဴဒါန္းလိုက္တယ္။
ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေကာင္းေကာင္းေနမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးေၾကာင့္
အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂအေတာ္မ်ားမ်ား
ကိုဝယ္ျဖစ္လိုက္တယ္။
ရုပ္ဝတၳဳေတြအလြန္ေပါမ်ားတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္တာမို႕
ေငြနည္းနည္းနဲ႕ ပစၥည္းမ်ားမ်ားရတယ္။
ေျပာင္းဖို႕လုပ္ေတာ့ သယ္လို႕ကလည္း မရ။
မျဖစ္မေနသယ္ယူသြားရင္ရေပမယ့္
သယ္ယူစရိတ္က
ဝယ္ယူစရိတ္ထက္ပိုမ်ားေနတာေၾကာင့္
လွဴဒါန္းဖို႕သာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ ပစၥည္းေတြကို
ျပန္ေရာင္းဖို႕တိုက္တြန္းပါတယ္။
သြားရမယ့္ရက္က အတိအက်
သတ္မွတ္ၿပီးၿပီမို႕ စိတ္ရႈတ္မခံခ်င္ေတာ့ပါ။
လွဴဒါန္းတာက ပိုၿပီး စိတ္ရွင္းပါတယ္။
လွဴဒါန္းလိုက္ေတာ့ ကိစၥကလည္း
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးစီးသြားပါတယ္။
ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႕ဟာ
အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္တဲ့တစ္ႏွစ္ျပည့္ေန႕ျဖစ္တယ္။
တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အဲဒီေန႕မွာပဲ
ကယ္လီဖိုးနီးယားကေန အင္ဒီယားနားကို ေလေၾကာင္းခရီးနဲ႕
ခရီးထြက္ဖို႕ျဖစ္လာပါတယ္။
ဆန္ဖရန္စစၥကိုေလဆိပ္ကေန
ေလယာဥ္စီးရပါတယ္။
ေလယာဥ္ထြက္ခြာခ်ိန္က နံက္၁၀း၄၀နာရီျဖစ္တယ္။
အေတြ႕အႀကံဳအရ ေနာက္မက်ေလေအာင္
နံက္ ၇၀၀နာရီကထဲက အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ကေန ေလဆိပ္ကို
တစ္နာရီနီးပါးေမာင္းရပါတယ္။
အိမ္ခန္း(အပတ္မန္႕)က မန္ေနဂ်ာက
လိုက္ပို႕ပါတယ္။ အစစအရာရာ အစဥ္ေျပပါတယ္။
ေလဆိပ္က ေပါင္ ၅၀
ရွိတဲ့အိတ္္ေလးလံုးသယ္ခြင့္ေပးပါတယ္။
အဲဒီအိတ္္ေလးလံုးကလည္း ျမန္မာျပည္က
သယ္လာတဲ့အိတ္္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဒီမွာဝယ္တဲ့ပစၥည္းအမ်ားစုကို
လွဴဒါန္းျဖစ္ပါတယ္။
မိန္းမက အေကာင္းဖက္ကေတြးျဖစ္ပါတယ္။
"အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ
အိပ္ထဲကေငြမစိုက္လိုက္ရဘဲ
တစ္ႏွစ္ေနျဖစ္တာကေတာ့ အျမတ္တစ္ခုလို႕
ယူဆပါတယ္" တဲ့။
"လုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳလည္း အမ်ားႀကီးရလိုက္တယ္။
ပညာလည္း အမ်ားႀကီးရလိုက္တယ္။
လူေတြအေၾကာင္းလည္း အမ်ားႀကီးသိခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။
ကိုယ္အထင္တႀကီးရွိခဲ့တဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕
အေၾကာင္းကိုလည္း
အမွန္အတိုင္းသိခြင့္ရလိုက္တယ္။
အဲဒါေတြကေတာ့
ေငြနဲ႕ဝယ္လို႕မရတဲ့အျမတ္ေတြလို႕မွတ္ယူပါတယ္"တဲ့။
ေလယာဥ္က သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္အတုိင္း
ဆန္ဖရန္စစၥကိုႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ (San
Francisco(SFO)
International airport မွ နံက္ ၁၀း၄၀-နာရီအတိအက်မွာ
ထြက္ခြာျဖစ္ပါတယ္။
မိုင္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ခရီးမွာ
ဆန္ဒီေရဂို ႏိုင္ငံတကာ ေလဆိပ္(San
Diego international airport) မွာ တစ္ေထာက္နားပါတယ္။
ခရီးသည္အမ်ားစုဟာ ဆင္းသြားၾကပါတယ္။
နာရီဝက္ေလာက္ေလယာဥ္ေပၚမွာ
ထိုင္ေစာင့္ရပါတယ္။
ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ ေလယာဥ္က
ထြက္ျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ေလဆိပ္ကေတာ့ ဖိုးနစ္ ႏိုင္ငံတကာ
ေလဆိပ္(phoenix international airport) ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေလဆိပ္မွာ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရပါတယ္။
ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ ဆက္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ည၈:၅၅-နာရီမွာ
လူဝစ္ေဗး ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ (Louisville (SDF) international
airport) ကို
ဆိုက္ေရာက္လာပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ကို မိတ္ေဆြရဲ႕သူငယ္ခ်င္း
ျဖစ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ ကိုဝိ္န္းကလာႀကိဳပါတယ္။
သူဟာ
က်ေနာ္တို႕ရဲ႕လုပ္ငန္းရွင္အသစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ညစာကိုလည္း စီစဥ္ေပးသလို
ညအိပ္ဖို႕၊ေနဖို႕ေနရာလည္း စီစဥ္ေပးပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ကူညီေပးမႈေၾကာင့္
အစစအရာရာ အဆင္ေျပလွပါတယ္အေမ။
ကဲ…အေမေရ စာလည္းရွည္သြားၿပီထင္တယ္။
နားဦးမယ္ေနာ္
ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ကလပ္ေဗးလ္ၿမိဳ႕(Clarksville)
အင္ဒီယားနား(Indiana)
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ(USA)
၃-၁၀-၂၀၁၂
