Sunday, September 4, 2011

" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၁၁..."




သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလား၊
သားတို႕လည္း ေနေကာင္းပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕
အခုေရာက္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕က ေျပာင္းျပန္လိုျဖစ္ေနေတာ့
ေနသားက်ေအာင္ မနဲႀကိဳးစားေနရတယ္အေမ။
အေမတို႕ဆီမွာေန႕ဆိုရင္
ဒီမွာက ည၊
အေမတို႕ဆီမွာ ထမင္းစားေနရင္
ဒီမွာက ေပါင္မုန္႕စားေနရတယ္။
ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေျပာင္းရတာအစဥ္မေျပေတာ့
ေန႕လည္စာကို ထမင္းစားၿပီး ညဖက္ကိုေတာ့ ေပါင္မုန္႕စားၿပီး
ေလ့က်င့္ေနေလရဲ႕။
စားစရိတ္က မႀကီးေတာ့ ဘာစားစား၊အစဥ္ေျပပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေလ့က်င့္ထားေတာ့ အခက္အခဲျဖစ္လာရင္
အစဥ္ေျပတာေပါ့ေလ။
ကာရုိးလိုင္းနား(ေျမာက္)၊ဘာလင္တန္ၿမိဳ႕ ကိုႏွစ္သက္ေပမယ့္
ေပ်ာ္ရာမွာမေနရပါဘူး။ေတာ္ရာမွာေနရဆိုသလိုပါပဲ။
ေျပာင္းဖို႕ျဖစ္လာတယ္။
ေျပာင္းဖို႕အတြက္ေနရာေတြ ေရြးခ်ယ္ေတာ့
က်ေနာ္တို႕က ဝါရွင္တန္ျဖစ္ျဖစ္၊ နယူးေရာက္ျဖစ္ျဖစ္
သြားခ်င္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းက ကယ္္လီးဖိုးနီးယားကိုသြားေစခ်င္တယ္။
သူအေၾကာင္းျပတာက အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕မတူေတာ့
ေဆြမ်ိဳး၊မိတ္ေဆြ မရွိတဲ့ေနရာမွာေနဖို႕ဆိုတာ မသင့္ေတာ္ဘူး။
အခက္အခဲျဖစ္လာရင္ တစိမ္းက ကူညီမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးရွိရာေနရာကိုေရြးခ်ယ္ဖို႕လိုတယ္လို႕အႀကံေပးတယ္။
က်ေနာ္သေဘာက ဘယ္ေနရာေနေန အခက္အခဲကျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။
အဓိက က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္သာ ေျဖရွင္းရမွာပါ။
ေဆြမ်ိဳး၊အသိမိတ္ေဆြေတြကို အားကိုးလိုက္တာနဲ႕သူတို႕ရဲ႕ၾသဇာသက္ေရာက္မႈကို
လက္ခံလုိက္တာနဲ႕အတူတူပဲ။
အရိပ္လိုခ်င္ရင္ ေနပူထဲကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ရမွာပဲ။
အခုေတာ့ အရိပ္လိုခ်င္လို႕ အရိပ္ေအာက္ကို တန္းသြားရင္
လတ္တေလာေတာ့ ေကာင္းႏိုင္ပါတယ္။
ၾကာလာရင္ အရိပ္ရဲ႕ေအာက္မွာ ေလာင္ရိပ္မိသြားႏို္င္တယ္လို႕ေတြးမိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးရွိရာေနရာကို မသြားခ်င္ဘူး။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း
သူငယ္ခ်င္းက ဒီႏိုင္ငံမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနလာခဲ့ၿပီးျဖစ္တာေၾကာင့္
သူ႕စကားဟာ မွန္ေကာင္းမွန္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး လက္ခံခဲ့တယ္။
ခၽြင္းခ်က္နဲ႕လက္ခံတာပါ။
အဲဒီေဆြမ်ိဳးအိမ္မွာ သံုး၊ေလးလထက္ပိုၿပီးမေနဘူး။
အိမ္ခြဲထြက္မယ္ဆိုၿပီး
မိန္းမနဲ႕သေဘာတူညီခ်က္ရယူခဲ့ၿပီးမွလက္ခံခဲ့တာပါ။
အေမေျပာခဲ့တဲ့စကားကို က်ေနာ္မေမ့ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႕အေမရိကားကို သြားမယ္လို႕ေျပာေတာ့
အေမကစိတ္ေအးေအးေလးနဲ႕အမွာစကားေျပာပါတယ္။
“ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ဘာနဲ႕မွ မလဲပါနဲ႕။
ေသေတာ့ ဘာမွလည္းပါသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။
စိတ္ခ်မ္းသာေနတာကိုက ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီကုသိုလ္က ေနရတဲ့ခဏမွာ အက်ိုဳး၊အျမတ္လို႕မွတ္ယူႏိုင္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက
တန္ရာတန္ေၾကးမေပးပဲ ဘာကိုမွ မယူပါနဲ႕။
အလကားရတဲ့အရာေတြဟာ အလကားပါပဲ။ ဘာတန္ဖိုးမွမရွိပါဘူး။
အဲဒီတန္ဖိုးမရွိတဲ့အရာေတြနဲ႕အခ်ိန္မကုန္ေစနဲ႕။
ေနာက္တစ္ခုက
ကိုယ့္မိသားစုကို ကိုယ္ခ်စ္လို႕ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္ထားတာ၊
ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႕အတူမေနနဲ႕။
မေနမျဖစ္လို႕အတူတူေနရရင္လည္း သံုး၊ေလးလထက္ပိုၿပီးမေနပါနဲ။
ေဆြမ်ိဳး၊မိတ္ေဆြေတြနဲ႕အၾကာႀကီး အတူ ေနတဲ့အခါ
ကိုယ့္အပူကလည္း သူတို႕ဆီ ကူးစက္တတ္သလို
သူတို႕ရဲ႕ အပူကလည္း ကိုယ့္ဆီကူးစက္တတ္တယ္။
အဲဒီအခါ မိတ္ပ်က္တတ္တယ္။
ဘယ္ေတာ့မွ ဆက္ဆံလို႕မရေအာင္ စိတ္ပ်က္စရာျဖစ္တတ္တယ္။
မိတ္ပ်က္ၿပီးမွ လမ္းခြဲရတာဟာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္
နစ္နာစရာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နဲ႕သား…”
အေမ့စကားကို သားမေမ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သားမွာလည္း ကိုယ့္အခက္အခဲနဲ႕ကိုယ္မို႕
မိန္းမရဲ႕စကားကို နားေထာင္ၿပီး မိန္းမအမ်ိဳးမ်ားရွိရာ
ကယ္လီးဖိုးနီးယားကို ေလယာဥ္နဲ႕ထြက္ခဲ့တယ္။
တကယ္ေလယာဥ္လက္မွတ္ရတဲ့ေန႕မွာ ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္
ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ေစာေစာမွာ ေစာေစာေရာက္ေအာင္လာခဲ့ရတယ္။
အဲဒါလည္း ျမန္မာျပည္မွာ က်ေနာ္တစ္ခါျဖစ္ဖူးပါတယ္။
စစ္ေတြကို တာဝန္နဲ႕သြားဖို႕အတြက္ အတူသြားမိတ္ေဆြကို
ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။
လက္မွတ္က သူကယူထားၿပီးသြားမယ့္ေန႕မွာ
လာၿပီးဝင္ေခၚတယ္။
မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕စီးမယ့္ေလယာဥ္က
ထြက္သြားၿပီ။
ျဖစ္ပံုက အတူသြားမိတ္ေဆြက ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္ကို ကြင္းခ်ိန္းလို႕ထင္ၿပီး
ေနာက္က်မွ ထြက္လာမိလို႕ေလယာဥ္နဲ႕လြဲသြားတယ္။
ဘယ္သူ႕ကိုေတြ႕ေတြ႕၊ဘာေတြဘဲေျပာေျပာ
အက်ိဳးမထူးပါဘူး။တာဝန္ယူမယ့္လူမရွိဘူး။
ေျဖရွင္းေပးမယ့္သူမရွိဘူး။
ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္တို႕ေနာက္တစ္ေန႕မသြားမျဖစ္ေတာ့
ေမွာင္ခိုေစ်းနဲ႕ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို အိတ္စိုက္ထပ္ဝယ္လိုက္ရပါတယ္။
အဲဒါကို မေမ့ဘူး၊
ဒါေၾကာင့္လိုက္ပို႕ေပးသူကို အတန္တန္သတိေပးခဲ့တယ္။
သူကလည္းအလုပ္မ်ားသူျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း ကားမေမာင္းႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အခိ်န္ကပ္မွ သြားလည္းရတယ္လို႕ေျပာတယ္။
ေဒသခံဆိုေတာ့ ဟုတ္မွာပဲေလဆိုၿပီး ကပ္မွထြက္ျဖစ္တယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ ေကာင္တာကို ရွာမေတြ႕ဘူး။
ေလယာဥ္ကြင္းကလည္း ႀကီးလိုက္တာ၊
ဘယ္သြားလို႕ဘယ္လာရမွန္းမသိဘူး။
ေကာင္တာကိုေရာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ကထြက္ခိ်န္ျဖစ္ေနၿပီ။
လံုၿခံဳေရးဂိတ္စစ္ေဆးမွာနဲ႕ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေကာင္တာမွာရွိတဲ့တာဝန္ခံကိုေျပာျပေတာ့
ဒီေန႕အတြက္ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ေစာေစာထြက္မယ့္ေလယာဥ္တစ္စင္းနဲ႕စီစဥ္ေပးမယ္
ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း စလစ္ျပားတစ္ခုကိုေကာက္ေရးၿပီးေပးတယ္။
ေနာက္က်ေၾကးအတြက္ေငြထပ္ေပးဖို႕လိုသလားလို႕လည္း
ေမးရေသးတယ္။
ပါလာတဲ့ေငြက သံုးရင္းနဲ႕ လံုးပါးပါးလာၿပီ။
“ေပးစရာမလိုပါဘူး” လို႕ေျပာေတာ့
ေနာက္က်လို႕စိတ္ထဲကသိကေအာက္ျဖစ္ေနရင္းကိုက
ဝမ္းသာစိတ္ျဖစ္လိုက္တယ္။
သူတို႕ဆီကဝန္ထမ္းေတြကို တာဝန္အျပည့္ေပးထားသလို
တာဝန္လည္းခံႏိုင္ၾကသကိုး။
ငါတို႕ဆီနဲ႕ကြာပါ့။လို႕ေတြးျဖစ္ေအာင္ေတြးလိုက္မိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ေတာ့ ေစာႏို္င္သမွ်ေစာေအာင္ သြားလိုက္တယ္။
ႏွစ္ခါေနာက္က်ရင္ ကိုယ့္အျပစ္လံုးလံုးျဖစ္ေတာ့မယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းေကာင္တာကိုေရာက္ေတာ့
မေန႕က စာရြက္ကိုေပးလိုက္တယ္။
ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ကေျပာင္းသြားတယ္။
မေန႕ကလက္မွတ္က ရေလး-ဒူဟန္ (Raleigh-durham International Airport)ကေန
ခ်ီကာကိုေလဆိပ္ (Chicago International Airport )
မွာ ခရီးတစ္ေထာက္နားၿပီးမွ
ဆန္ဖရန္စစၥကိုေလဆိပ္ (San Francisco International Airport )ကိုသြားမယ္။
ဒီေန႕ေတာ့ ရေလး-ဒူဟန္ေလဆိပ္ (Raleigh-durham International Airport)ကေန
ေဘာ္တီမိုးေလဆိပ္ (Baltimore/Washington (BWI) International Airport )မွာ
ခရီးတစ္ေထာက္နားမယ္။ၿပီးမွ
ေဘာ္တီးမိုးေလဆိပ္ကေန ဆန္ဒီဂို(San Diego international airport)
ၿပီးေတာ့မွ ဆန္ဖရန္စစၥကိုေလဆိပ္ (San Francisco International Airport )
ကိုသြားျဖစ္တယ္။
ဖိုးသူေတာ္ လမ္းမွားေလ ဆန္ပိုရေလဆိုသလိုပါပဲ။
ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အခမဲ့ေရာက္ေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္
ဘာမွန္းမသိပဲေပ်ာ္ေနမိတယ္။
အေမရိကားကို ထြက္လာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းထဲမွာ
ခရီးထြက္တာကို ဝါသနာပါတာေၾကာင့္
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ဆိုတဲ့
ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုလည္း ပါလာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေပ်ာ္မိခဲ့ပါတယ္။
ကဲ…အေမေရ
ယံုယံုေလး အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႕
က်ေနာ္ကားနဲ႕သြားႀကိဳရအုန္းမယ္။
ေနာက္မွ အေမဆီကို အေမရိကန္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို
အားပါးတရေျပာျပပါ့မယ္။
စာဖတ္ဝါသနာပါတဲ့အေမ စာဖတ္ဖို႕ျပင္ထားေပေတာ့။
ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕၊(San Jose)
ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com