Wednesday, October 26, 2011

" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၁၈..."




သို႕
ခ်စ္တဲ့ အေမ
သားသတိတရစာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလား။
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္။
က်ေနာ့္ကိုအေမေျပာဖူးတဲ့စကားကိုအမွတ္ရတယ္။
“ သား၊ မွတ္ထားသင့္တဲ့စကားဆိုရင္ အၿမဲတမ္းမွတ္ထား၊
ၿပီးေတာ့လိုက္နာႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားကြယ့္။
" ဘာေျပာမလို႕လဲအေမ"
အေမကဆက္ေျပာတယ္။
"သူမ်ားထက္သာေအာင္ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါသားရယ္။
ဒါေပမယ့္ သူမ်ားထက္သာေၾကာင္းကိုေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ မျပေလႏွင့္"
“ဘာျဖစ္လို႕လဲအေမ”လို႕က်ေနာ္ကနားမလည္လို႕ျပန္ေမးေတာ့
အေမကျပန္ေျဖပါတယ္။
“ လူေတြဟာ ကိုယ့္ထက္နိမ့္တယ္လို႕ထင္ရင္
လြယ္လြယ္ကူကူ သနားဂရုဏာျဖစ္တတ္တယ္။
အဲဒါသဘာဝလိုျဖစ္ေနတယ္။
သနားဂရုဏာျဖစ္ရင္ လူ႕စိတ္ကေပ်ာ့ေပ်ာင္းတတ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆက္ဆံရတာ ပိုလြယ္ကူတတ္တယ္။
လူေတြက သနားၿပီးဆိုရင္ အကူအညီမလိုတာေတာင္မွ
အကူအညီေတြေပးတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ လူေတြဟာ ကိုယ့္ထက္ျမင့္လာၿပီလို႕ထင္လာရင္
မုဒိတာမျဖစ္တတ္ဘူး။
အရင္ဆံုးျဖစ္တတ္တာက မနာလိုစိတ္ပဲ။
မနာလိုစိတ္ျဖစ္လာရင္ မိတ္ေဆြေတာင္ ရန္သူစိတ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ရန္လိုလာတတ္တယ္။ စိတ္ဟာ ၾကမ္းတမ္းသြားတတ္တယ္။
ဆက္ဆံရတာ ခက္ခဲသြားတတ္တယ္။
မနာလိုစိတ္ဟာ ဆင္းရဲမႈကို တာရွည္ေစတဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။
ကိုယ္ေရာ၊စိတ္ပါဆင္းရဲေစတာပါ။
အကုသိုလ္ထဲမွာ အဆိုးဆံုးအကုသိုလ္လို႕ေတာင္ ေျပာရမလားမသိဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သားကိုမွာခ်င္တာက ဘယ္သူ႕အေပၚမွ မနာလိုစိတ္မျဖစ္ပါနဲ႕။
ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ မနာစိတ္မျဖစ္ပါေစနဲ႕။
သတိထားဆင္ခ်ဥ္ေပါ့သားရယ္”
ဒီစကားကိုက်ေနာ္မေမ့ပါဘူး။
ဒီအေမရိကန္ကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္သတိထားဆင္ခ်ဥ္္ပါတယ္။
က်ေနာ္ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို မေလ်ာ့ပါဘူး။
ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္လုပ္စရာရွိတာကိုလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာဝန္ဘဝကို က်ေနာ္ေမ့ထားလိုက္တယ္။
ဆရာဝန္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း အသိမိတ္ေဆြအသစ္ေတြကို
မေျပာပဲေနျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားျဖစ္ပါတယ္။
မေမ့ႏိုင္သူက က်ေနာ့္မိန္းမ။
သူမရဲ႕သေဘာထားက လူေတြဟာ
ဂုဏ္သိကၡာကိုၾကည့္ၿပီးဆက္ဆံတတ္ၾကေတာ့
အမွန္ကိုေတာ့ေျပာျပသင့္တယ္လို႕ေျပာတယ္။
ဂုဏ္သိကၡာမဲ့မဲ့ ဒီကိုလာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း
သူမကေျပာျပန္တယ္။
က်ေနာ္တားၾကည့္တယ္အေမ။
ဒါေပမယ့္တားလို႕မရဘူး။
က်ေနာ္တို႕ေရာက္စမွာ အရမ္းအစဥ္ေျပတယ္အေမ။
ဒီမွာက ကားေတြကလည္းမ်ားလိုက္တာ၊မ်က္စိေနာက္စရာေတာင္ေကာင္းလွတယ္။
ေရာက္စဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕မွာ ကားကမရွိဘူး။
လမ္းကိုလည္းျဖတ္မကူးတတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ အဲဒီအိမ္မွာရွိတဲ့အဖြားတစ္ေယာက္က
'လမ္းကူးနည္းသင္ေပးမယ္'ဆိုၿပီးကားလမ္းမဘက္ေခၚလာတယ္။
လမ္းေလးဆံုမီးပြိဳင့္မွာ ရပ္ရတယ္။
မီးပြိဳင့္ရဲ႕မီးတိုင္မွာ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ဖက္ကို ျမွားျပထားတဲ့ခလုတ္ဖုေလးကို
ႏွိပ္လိုက္ရတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ မီးပြိဳင့္ကလူကူးလို႕ရၿပီးဆိုတဲ့အခ်က္ျပမီးအျဖဴေရာင္ကိုေတြ႕ရတယ္။
အခ်က္ျပအသံလည္းတၿပိဳင္နက္ထဲၾကားရတယ္။
အဲဒီေတာ့လာေနတဲ့ကားေတြ ရပ္ကုန္ပါေလေရာ။
ျမန္ျမန္သြက္သြက္ကူးစရာမလိုပါဘူး။
ပံုမွန္ေလွ်ာက္လို႕ရတယ္။
ခြင့္ျပဳခ်ိန္ကိုလည္း အခ်က္ျပမီးတိုင္မွာျပေနတယ္။
အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ဘယ္ကားကိုမွဂရုမစိုက္ပဲ
ေအးေအးေဆးေဆးကိုေလွ်ာက္ေနေတာ့တာပဲ။
ဒါက သူ႕အခြင့္အေရးေလ။
လမ္းေလွ်ာက္သူကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ဦးစားေပးထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။
လူတိုင္းကိုယ္စီ၊အခြင့္အေရးကိုယ္စီနဲ႕ပါပဲ။
သူကဘာမို႕၊ငါကဘာမို႕ဆိုတာမရွိၾကပါဘူး။
သတ္မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းနဲ႕ဥပေဒကိုသာလိုက္နာရင္
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္တဲ့ေနရာတစ္ခုလို႕ေတာင္ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အိမ္မွာအဖြားရွိသလို အဖိုးလည္းရွိတယ္။
ေျမးေလးကိုဗဟိုျပဳၿပီးအဖိုးအဖြားလို႕ေခၚရေပမယ့္
သူတို႕အသက္က ခုႏွစ္ဆယ္ပတ္ဝန္က်င္ပဲရွိပါေသးတယ္။
အဖိုးက က်န္းမာေရးကိုလိုက္စားတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္တိုင္းက်ေနာ္ကိုေခၚတယ္။
အနီးပတ္ဝန္က်င္ေနရာေတြဆို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးမေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတာင္
မရွိသေလာက္ပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ စက္ဘီးစီးၾကတယ္။
က်ေနာ္ စက္ဘီးမစီးတာေတာင္ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။
ေလးတန္းစာေမးပြဲေျဖေတာ့ ေက်ာင္းအားလပ္ရက္မွာ
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ စက္ဘီးစီးသင္ၾကတယ္။
စက္ဘီးကိုငွားၿပီးသင္ၾကတာပါ။
ဒူးေတြၿဗဲလို႕၊ေသြးေတြထြက္လို႕။
စက္ဘီးစီးတတ္ခ်င္ေတာ့ ဘာကိုမွမေၾကာက္ပါဘူး။
ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္ေနေသးတယ္။
စက္ဘီးစီးတတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ စက္ဘီးကိုမစီးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီေရာက္မွျပန္စီးရေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲ။
အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ ေၾကာက္တတ္လာတာကိုေတြးၿပီးၿပံဳးမိေသးတယ္။
စက္ဘီးစီးတဲ့ပညာက ၾကာခဲ့ေပမယ့္ မေမ့ဘူးဆိုတာကို
စက္ဘီးေပၚတက္နင္းလိုက္ေတာ့မွ သိရတယ္။
ကားလမ္းရဲ႕ေဘးနားမွာ စက္ဘီးေျပးလမ္းေတြရွိတယ္။
သူ႕လမ္းနဲ႕သူသြားေနတာပါ။
အႏၱရာယ္မရွိေလာက္ပါဘူး။ဒီမွာက စက္ဘီးစီးရင္ စက္ဘီးဦးထုပ္ေဆာင္းရတယ္။
ညစီးရင္ ညမီးပါရတယ္။
စက္ဘီးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ကိရိယာေတြစံုလင္မွ စက္ဘီးစီးခြင့္ျပဳတာကိုေတြ႕ရတယ္။
စက္ဘီးေျပးလမ္းေပၚမွာ က်န္းမာေရးအတြက္ စက္ဘီးကိုအုပ္စုလိုက္နင္းေနသူေတြကို
ခဏခဏေတြ႕ရပါတယ္။
အခိ်ဳ႕ကလည္း တစ္ေယာက္ထဲပါပဲ။
အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကို
စက္ဘီးကို စတန္႕ထြင္ၿပီးစီးေနၾကတာကိုေတြ႕ရတယ္။
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာနဲ႕မနီးမေဝးတဲ့ေနရာမွာ
ေတာင္တက္စခမ္းတစ္ခုရွိတယ္။
စေန၊တနဂၤေႏြဆိုရင္ လူေတြနဲ႕ျပည့္လို႕။
ေတာင္ေျခမွာ ကားေတြထားခဲ့ၿပီး မိသားစုလိုက္ေတာင္ေပၚတက္ၾကတယ္။
ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႕လည္းတစ္လတစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့တက္ျဖစ္တယ္။
အဖုိးကဦးေဆာင္သူေပါ့။
သူက ေတာ္ေတာ္တက္ႏိုင္တယ္။က်န္းမာေရးလည္းေတာ္ေတာ္ေကာင္းပံုရတယ္။
တစ္ေန႕မွာ က်ေနာ္တို႕ေလးေယာက္ေတာင္ေပၚတက္ျဖစ္တယ္။
အဖိုးရယ္၊က်ေနာ္ရယ္၊ေျမးေလးရယ္၊ေျမးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းရယ္။
ေတာင္ေပၚမွာ လမ္းမွားလို႕ေလးနာရီးေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့တယ္။
မရပ္မနားေလွ်ာက္ရေတာ့ လူလည္းေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္။
ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတာလည္းမရွိေတာ့ ေသာက္ေရလည္းပါမလာဘူး။
ေရငတ္လိုက္တာအရမ္းပါပဲ။
အာေခါင္ေတြေျခာက္လာတယ္။
ေျမးနဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနၿပီ။
က်ေနာ္လည္း ဒီလိုခရီးကို ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကသာ သြားဖူးတာေလ။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက
ေျခလ်င္ေတာင္တက္အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။
အခုလုိမေလွ်ာက္ခဲ့တာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ။
အိေႁႏၵမပ်က္သူကေတာ့ အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့အဖိုး။
ေတာင္ေပၚမွာလမ္းေပ်ာက္ၿပီး လည္ေနတယ္။
ေလးနာရီလံုးလံုးလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး၊
ဘာမွစားမလာေတာ့ ဆာလည္းဆာလာတယ္။
ေရလည္းငတ္လာတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ေနာက္ဆံုးကိုယ့္လို မ်က္စိလည္၊လမ္းမွားသူေတြနဲ႕ေတြ႕ၿပီး
အုပ္စုလိုက္ျပန္လာေတာ့မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေတာင္တက္တဲ့အလုပ္ကိုမလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
သံုးေလးရက္ေလာက္ကို ကိုယ္လက္ေတြနာလို႕
အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေသာက္ရတဲ့အထိပါပဲ။
မိန္းမရဲ႕အမေယာက်ာ္းကလည္း သူအလုပ္ကျပန္ရင္
အားကစားရံုေတြကိုသြားေလ့ရွိတယ္။
ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေခၚသြားဖူးတယ္။
အို…အားကစားေတြကမိ်ဳးစံုလို႕ပါပဲ။
လမ္းေလွ်ာက္စက္နဲ႕လမ္းေလွ်ာက္မလား။
စက္ေတြနဲ႕အေလးမမလား။
စက္ေတြနဲ႕စက္ဘီးစီးမလား။
ေယာဂေလ့က်င့္မလား။
စံုလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။
ေရကူးကန္လည္းရွိတယ္။
ေရေႏြးစိမ္ကန္လည္းရွိတယ္။
ေရေႏြးေငြ႕ေပါင္းခံတဲ့အခန္းလည္းရွိတယ္။
လူေပါင္းႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ကိုတစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ
ကစားႏိုင္ေလာက္တယ္လို႕ခန္႕မွန္းမိတာပဲ။
သင္တန္းဆရာေတြ၊ဆရာမေတြလည္းရွိၾကတယ္။
ေယာက်ာ္းေတြနဲ႕မိန္းမေတြေရာၿပီးကစားေနတာကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။
'ေယာက်ာ္း၊မိန္းမမရွိဘူး။ရုပ္၊နာမ္ပဲရွိတယ္'
ဆိုတာကိုတရားမွာေတာ့ ခဏခဏၾကားဖူးတယ္။
ဒီမွာေတာ့ ေယာက်ာ္းမိန္းမမခြဲျခားထားဘူး။ေရာေနတာပဲ။
ေယာက်ာ္း၊မိန္းမမရွိေတာ့သလိုပါပဲ။
သင္တန္းေၾကးကေတာ့ တစ္လကိုေဒၚလာသံုးဆယ္က်တယ္။
ျမန္မာေငြနဲ႕တြက္ၾကည့္ရင္ ခန္႕မွန္းေျခ တစ္လသံုးေသာင္းက်ပ္ေလာက္ဆိုေတာ့လည္း
ဝင္ေငြမရွိေသးခ်ိန္မွာ မသံုးရက္ျပန္ဘူး။
ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက ေယာက်ာ္းေတြရဲ႕ေရခ်ိဳးခန္းမွာ အားလံုးက
မိေမြးတိုင္း၊ဘေမြးတိုင္းလံုးတီးေရခ်ိဳးေနတာကိုေတြ႕ေတာ့
မျမင္ဖူးေတာ့ ရွက္တာလည္းပါတယ္။
သူတို႕ကေတာ့ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။
ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမသြားျဖစ္ျပန္ဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈမတူတဲ့ေနရာမွာေနရတာ
အၿမဲတမ္းေတာ့အစဥ္မေျပလွပါဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈမတူတဲ့လွဳိင္းေလဒဏ္ကိုေတာ္ေတာ္ခံရတယ္။
အေမေရ…
မိန္းမအလုပ္ဆင္းေတာ့မွာမို႕ သူ႕ကိုသြားႀကိဳလုိက္ဦးမယ္။
ေနာက္မွ အေမရိကန္အေတြ႕အႀကံဳကိုေျပာျပပါဦးမယ္။
ဒါပဲေနာ္။
ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၁၀-၂၆-၂၀၁၁

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com