Wednesday, December 14, 2011

" ေတာ္လိုက္တဲ့သားပါလား..."


တစ္ခါတုန္းက

ေက်ာင္းမွေနာက္က်ၿပီးျပန္ေရာက္လာတဲ့သားေမာင္ထြန္းထြန္းကို

အေဖလုပ္သူဦးေအးကိုက အေၾကာင္းရင္းကိုေမးရာ အဖြားအိုတစ္ဦးအား

လမ္းျဖတ္ကူးဖို႕ကူညီေနရတဲ့အတြက္ေနာက္က်ေၾကာင္း သားကေျဖပါတယ္။

လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့သားလို႕ အေဖကခ်ီးက်ဴးၿပီး သားကိုေခ်ာ့ကလက္ဆုခ်ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ သားဟာ မိမိအတန္းက သူငယ္ခ်င္းကိုေခၚလာၿပီး

မိမိတို႕ႏွစ္ဦးသားဟာ အဖြားတစ္ဦးကို

လမ္းျဖတ္ကူးရန္ကူညီခဲေၾကာင္းေျပာျပတယ္။

အေဖလုပ္သူက ေခ်ာ့ကလက္တစ္ခုစီဆုခ်လိုက္ျပန္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာလည္း

သားဟာ မိမိအတန္းကေက်ာင္းသားထက္ဝက္ခန္႕ျဖင့္

အိမ္ေရာက္လာကာ အဖြားအိုတစ္ဦးကို လမ္းျဖတ္ကူးႏိုင္ဖို႕ကူညီခဲ့ျပန္ေၾကာင္း

အေဖကိုေျပာျပျပန္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ အေဖကေမးတယ္။

“မင္းတို႕က လူမ်ားလွခ်ည္းလား”

သားျဖစ္သူထြန္းထြန္းျပန္ေျဖလိုက္တာက...

“အဖြားက လမ္းျဖတ္မကူးခ်င္လို႕ဆိုၿပီး အတင္းျငင္းေနလို႕ပါ”


" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၂၄..."




သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိတရစာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းတယ္ေနာ္။
စာမလာ၊သတင္းမၾကားရတာၾကာၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္စိတ္ပူမိပါတယ္။
ဒါနဲ႕ေျပာရအုန္းမယ္အေမ။
က်ေနာ့္ရဲ႕ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္မက္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက
တစ္ခုက မာစီးဒီးကားအနက္ေရာင္ကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းခ်င္တာ၊
ကိုယ္တိုင္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေပါ့အေမ။
ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါးေလာက္ ဆရာဝန္ဘဝနဲ႕ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
ဂ်ပန္ကား (Toyota)ေတာ့ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။
မာစီးဒီးကိုမပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္မက္ဆိုေတာ့ စြဲလန္းေကာင္းေနဆဲပါအေမ။
တစ္ခါတုန္းက အိမ္မက္မက္တယ္။
က်ေနာ္က နယ္စပ္တစ္ေနရာမွာ ေဆးကုေနတုန္းကေပါ့။
ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ဟာ ေသလုခမန္းေရာဂါတစ္ခုရတယ္။
ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖစ္တာပါ။
ဦးေႏွာက္ထဲငွက္ဖ်ားပိုးဝင္တဲ့အထိျဖစ္ၿပီး သတိလစ္ေနတာတဲ့အခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ၿပီး ကုသလိုက္တာ ေကာင္းသြားေရာအေမ။
သူ႕မွာပိုက္ဆံမရွိတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေဆးဘိုးဝါးခမေပးႏိုင္ဘူး။
က်ေနာ္ကလည္း သူရဲ႕အခက္အခဲကိုသိေနေတာ့ ေငြေၾကးမယူလိုက္ပါဘူး။
"ေမတၱာနဲ႕ကုသလိုက္တာပါ" လို႕သူ႕ကိုေျပာျပလိုက္တယ္။
သူ႕တိုင္းျပည္ကို သူက်န္းက်န္းမာမာ ျပန္သြားတယ္။
ေနာက္ႏွစ္အတန္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ကိုေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႕
မာစီးဒီးကားဆယ္စီးပို႕ေပးလိုက္တယ္။
က်ေနာ္ေပ်ာ္လိုက္တာ အေမရယ္။
တအားကိုေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္ေဘးမွာႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဇနီးသည္ေတာင္လန္႕ႏိုးသြားတယ္။
ဘာျဖစ္တာလဲလို႕ေမးလို႕အိမ္မက္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့
သူလည္းေပ်ာ္သြားတယ္။
မာစီးဒီးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးအဲဒီေလာက္ရူးခဲ့ရပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းအစိပ္ သံုးဆယ္ေလာက္အစြန္းကုန္အားထုတ္ခဲ့ေပမယ့္
အိမ္မက္ဟာ အေကာင္းအထည္မေပၚလာေတာ့ ဒီတစ္သက္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕
ေတာင္ ထင္လာခဲ့မိတယ္။
ဒါေပမယ့္အိမ္မက္အေပၚမွာေတာ့ စြဲလန္းေနဆဲေပါ့အေမ။
ေဟာ…မထင္မွတ္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုလာဖို႕ျဖစ္လာတယ္။
အေမရိကန္ေရာက္ေတာ့အိမ္မက္က ျပန္ႏိုးၾကားလာတယ္။
ေရာက္ၿပီးမၾကာပါဘူး။
ကားဝယ္ဖို႕ျဖစ္လာတယ္။
ဒီမွာက ကားကမရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့အရာေတြထဲမွာတစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္တယ္။
ဇနီးသည္က အလုပ္ရသြားတယ္။
အလုပ္ကို အႀကိဳအပို႕လုပ္ဖို႕ကားလိုေတာ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ကို ေျပာျပတယ္။
BMWကားအနက္ေရာင္ကိုလာျပတယ္။
ေကာင္းလည္းေကာင္းေနတယ္။
တန္လည္းတန္ေနေတာ့သူတို႕ကလည္းတိုက္တြန္းတာနဲ႕ဝယ္ျဖစ္လိုက္တယ္။
BMWက ဂ်ာမဏီထုတ္ကား။
မာစီးဒီးကလည္းဂ်ာမဏီထုတ္ကား။
ဂ်ာမဏီထုတ္ကားေတာ့တူလာၿပီ။ နီးစပ္တဲ့သေဘာေပါ့။
အဲဒီBMWကားက ဇနီးသည္ရဲ႕လခ ႏွစ္လခနဲ႕ဝယ္လိုက္တာေလ။
ၾကည့္စမ္းပါအုန္းအေမရယ္၊
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆရာဝန္ဘဝနဲ႕ႏွစ္အစိတ္၊သံုးဆယ္ႀကိဳးစားအားထုတ္တာေတာင္
မနီးစပ္ခဲ့တဲ့ကားဟာ ဒီေရာက္ေတာ့ ႏွစ္လ၊သံုးလနဲ႕ဝယ္ႏိုင္တယ္။
ကြာျခားလိုက္တာေနာ္။
ဒီမွာဆက္ေနရင္ မာစီးဒီးဟာ ဘာမွမခက္ခဲမွန္းသိလာတယ္။
အေမေျပာတဲ့စကားကို သားျပန္ၾကားေယာင္မိပါတယ္။
“သားရယ္…အိမ္မက္ကိုရဲရဲမက္လိုက္စမ္းပါ။
အိမ္မက္အေပၚသစၥာရွိ္လိုက္စမ္းပါ။
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာမရွိပါဘူး။
သူမ်ားေတြက ရူးတယ္လို႕ေျပာစမ္းပါေစ။
ရူးမွထူးတာပါ။
အရူးထလိုက္စမ္းပါ”တဲ့။
အေမ့စကားက သားအတြက္အားေဆးေတြပါအေမ။
အေမရိကန္က ကားလမ္းေတြကလည္းေကာင္းလိုက္တာ။
အဖုအထစ္မရွိဘူး။ အမႈိက္သရုိက္မရွိဘူး။
အပ်က္အစီးမရွိဘူး။
ကားေမာင္းလို႕ေကာင္းလိုက္တာ။
BMW ကားေလးက ကြန္ပ်ဴတာ အဖက္(Effect)ေတြနဲ႕ဆိုေတာ့
ေျပးသလားလို႕မေမးနဲ႕။
မီးပြိဳင့္မွာ မီးစိမ္းျပလို႕တာလႊတ္လိုက္တာနဲ႕နင္းရင္နင္းသေလာက္ေျပးေတာ့
ကိုယ္ကေရွ႕ဆံုးကပဲအေမ။
အေျပးေကာင္းလို႕ေလ။ က်ေနာ္ တီကက္္(Ticket)တစ္ေစာင္ရလိုက္တယ္အေမ။
တီကက္္(Ticket)ဆိုလို႕ ဝမ္းသာစရာေတာ့မဟုတ္ဘူးအေမ။
တစ္နာရီ ၄၅-မိုင္ႏႈန္းသာေမာင္းရတဲ့ေျပးလမ္းေပၚမွာ က်ေနာ့္ကားက အေျပးေကာင္းၿပီး
တစ္နာရီ ၆၀-မိုင္ႏႈန္းေျပးလိုက္မိေတာ့
လမ္းျပပုလိပ္ တစ္ေယာက္ေနာက္ကေမာ္ေတာ္ဆို္င္ကယ္နဲ႕လို္က္လာၿပီး
တီကက္္(Ticket)ေပးသြားတာ။
ဒီမွာက ေတာင္းပန္လို႕လည္းမရဘူး။လာဒ္ထိုးလို႕လည္းမရဘူး။
စည္းကမ္းက စည္းကမ္းပဲ။
အဲဒီတီကက္္(Ticket)ေၾကာင့္ ဒဏ္ေငြ ၃၀၀-ေဒၚလာေဆာင္လိုက္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ Mountain View ဆိုတဲ့ေနရာမွာ သင္တန္းတစ္ရက္တက္လိုက္ရတယ္။
ပညာေပးသင္တန္းေပါ့။
သင္တန္းတက္ရတာပညာရတာေပါ့။ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေငြနဲ႕ဆို သံုးသိန္းေလာက္ဒဏ္ေဆာင္လိုက္တာေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့။
ေငြေခၽြတာေနရခ်ိန္မွာဆိုေတာ့ သံုးသိန္းလည္း တန္ဖိုးႀကီးတာပါပဲ။
ဒီမွာက ေဒၚလာ 300နဲ႕အေကာင္းဆံုးကင္မရာတစ္လံုးဝယ္ႏိုင္တယ္။
ဒါမွမဟုတ္ အေကာင္းဆံုးဖုန္းတစ္လံုးဝယ္ႏိုင္တယ္။
ဒါမွမဟုတ္ အသင့္တင့္ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးဝယ္ႏိုင္တယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့
အဲေလ…အစိုးရကို အခြန္ေငြေပးေဆာင္ရတယ္ဆိုတာ
အလွဴေပးတာနဲ႕အတူတူပါပဲလို႕စိတ္ေျဖလိုက္ေတာ့မွ
ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္။
ေနာက္ဆိုရင္ ကားရဲ႕မိုင္ျပခြက္ကိုၾကည့္ၿပီးသတိနဲ႕ေမာင္းရေတာ့တယ္။
သတ္မွတ္ထားတဲ့မိုင္ႏႈန္းအတိုင္းပဲေမာင္းျဖစ္ေတာ့တယ္။
ကာရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)က သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္။
သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကင္တပ္ကီးကေမာလ္တစ္ခုမွာ
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုဖြင့္ထားတယ္။
ကင္တပ္ကီက အခုက်ေနာ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ဆိုရင္ မိုင္ေပါင္းသံုးေထာင္ေက်ာ္ေဝးတယ္။
ေကာ့ေသာင္းနဲ႕ျမစ္ႀကီးနားထက္ေတာင္ေဝးေသးတယ္။
အဲဒီဆိုင္မွာ လူႏွစ္ေယာက္လိုေနတယ္။
ေနဖို႕စီစဥ္ေပးမယ္။စားစရိတ္လည္းအၿငိမ္းေပါ့။
လခကလည္းမဆိုးပါဘူး။သင့္ျမတ္ပါတယ္။
စက္တင္ဘာလဆန္းေလာက္မွာ ဆိုင္သစ္ဖြင့္မယ္ေပါ့။
က်ေနာ္ကစိတ္ဝင္စားတယ္။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေျပာေပးထားေပါ့။
ဒီကိစၥကို အခုေနတဲ့အိမ္ကိုသေဘာရိုးနဲ႕ေျပာမိပါတယ္။
သူတို႕ေတြဘယ္လိုသေဘာေပါက္နားလည္သြားသလဲမသိပါဘူး။
ဒီလိုဆိုရင္ စက္တင္ဘာအကုန္မွာ ဒီေနရာကဖယ္ေပးဖို႕စီစဥ္ပါတ့ဲ။
အျခားလူတစ္ေယာက္ကိုု အငွားတင္ခ်င္လို႕ပါတဲ့။
သူ႕အမရဲ႕ေယာက်္ားကေျပာတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ကအစီအစဥ္အေၾကာင္းပဲေျပာရေသးတယ္။
အိမ္ေပၚက နင္ခ်ေနၿပီအေမ။
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
သူငယ္ခ်င္းဆီကိုလွမ္းၿပီးဖုန္းဆက္ရတာေပါ့။ အလုပ္ရဲ႕အေျခအေနေမးတယ္။
ေသခ်ာမယ္ဆိုရင္လာခဲ့မယ္ေပါ့။
ေလယာဥ္လက္မွတ္အတြက္ေတာင္စံုစမ္းျဖစ္တယ္။
တစ္ေယာက္ကို ေဒၚလာႏွစ္ရာေက်ာ္ေပးရမယ္ေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းက ကားနဲ႕ေမာင္းလာေပါ့။
ေမာင္းသူက်ေနာ္က ဒါရုိက္ဘာအသစ္၊
ကားက မိုင္ေပါင္းတစ္သိန္းေက်ာ္ေမာင္းၿပီးတဲ့ကား။
ေမာင္းရမယ့္မိုင္ေပါင္းက သံုးေထာင္ေက်ာ္။
လမ္းမွာတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အခက္။
မေမာင္းရဲဘူးေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကအျပစ္တင္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့အလုပ္ကလည္း စက္တင္ဘာလမွာမဖြင့္ျဖစ္ဘူး။
ႏိုဝင္ဘာလကိုေျပာင္းသြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ အခြန္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အခက္အခဲေတြေျပာျပတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕မိန္းမက
"ဟိုေရာက္ၿပီး ထင္သလိုမျဖစ္ရင္ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္သလိုျဖစ္ေနမယ္ေနာ္"
လို႕သတိေပးတယ္။
သူမကဆက္ေျပာတယ္။ "ဘယ္မွာပဲေနေန အခက္အခဲနဲ႕ဒုကၡကေတာ့ ရွိေနမွာပဲ။
ပံုသ႑န္သာမတူရင္ရွိမယ္။
ဒီမွာေနရင္ တစ္ေယာက္က အလုပ္ရွိေသးတယ္။
ဟိုေရာက္လို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလုပ္ရရင္ေတာ့ေကာင္းတာေပါ့။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလုပ္မရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးႀကံဳရင္ ဒုကၡကပိုႀကီးမားလိမ့္မယ္ေနာ္။
ကားက ခ်က္ခ်င္းေရာင္းလိုက္ဖို႕ကလည္း လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ယူသြားဖို႕က်ေတာ့လည္း စရိတ္ေတြက အမ်ားသားကလား။
ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားေနာ္။
ေယာက္်ားသြားရင္ေတာ့ ဘယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္လိုက္မွာပါ" တဲ့။
သူမေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။
ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ငွားဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အေမေရ…အခက္အခဲကေတာ့အမ်ားႀကီးပါပဲ။
အေမေျပာခဲ့သလို ဒါေတြကိုေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ။
ဒါေပမယ့္ တကယ္ႀကံဳလာေတာ့လည္း ေက်ာေကာ့ေအာင္ခံစားရပါတယ္။
ညသန္းေကာင္ယံေတာ့ေရာက္လာၿပီေလ။
အာရုဏ္ဦးက နီးလာၿပီေပါ့ေနာ္။
အေမ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။
ဒါပါပဲအေမရယ္။
အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား...
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)၊
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)၊
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com