က်ေနာ္ အေမရိကားကိုေရာက္ၿပီးလေပါင္းမ်ားစြာၾကာလာတဲ့အခါ
ျမန္မာအစားအစာကိုစားခ်ိန္စိတ္မၾကာခဏျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက သူ႕ရဲ႕အေမက ျမန္မာျပည္က ငါးေျခာက္မ်ိဳးစံုကို
လူႀကံဳနဲ႕ေပးပို႕လာတယ္လို႕ေျပာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ငါးေျခာက္အထုပ္မ်ားစြာထဲက
အထုပ္ေလးငါးေျခာက္ထုပ္ကိုလည္း ထပ္ဆင့္လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ငါးေျခာက္ကို တန္ဖိုးထားၿပီးစားရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ပါ။
အေၾကာင္းမွာ ငါးေျခာက္ဟာ ေသြးတိုးေရာဂါကို ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႕
သိထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။
အေမရိကားမွာ ငါးေျခာက္ျပားကို ဆီဆမ္းၿပီး၊ထမင္းပူပူေႏြးေႏြးနဲ႕စားရတာဟာ
ဘယ္လိုအရသာရွိမွန္းေျပာရံုနဲ႕မလံုေလာက္ေတာ့ပါ။
ကိုယ္တိုင္စားၾကည့္မွသာသိႏိုင္ေတာ့မယ့္အရသာမ်ိဳးျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႕အစားအေသာက္လံုးဝျခားနားသြားတဲ့ႏိုင္ငံမွာေနထိုင္ရတဲ့အခါ
ငါးေျခာက္ျပားအေပၚျဖစ္ေပၚလာတဲ့ရသတဏွာအေပၚ
စြဲလန္းစိတ္ျဖစ္ေပၚသြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငယ္စဥ္တုန္းက သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့
ပင္ရင္းစကားေျပ လက္ေရြးစင္ထဲက
“မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား”
ေဆာင္းပါးကို ေျပးသတိရမိပါတယ္။
+++++++++++++++
တစ္ခါတုန္းက မင္းသားတစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
သူ႕ရဲ႕ငယ္နာမည္မွာ ေမာင္လြင္ျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္ရြယ္စဥ္ တုန္းက ေမာင္လြင္ဟာ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။
တစ္ေန႕မွာ အင္းသားႀကီး ငၾကဴက
ငါးေျခာက္ျပားႀကီး တစ္ျပား လာၿပီးလွဴတယ္။
ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကို သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းမွာကလည္း ငါးေျခာက္ ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့
ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ
သိမ္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့အခါ
ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ဖုတ္ခိုင္းေတာ့ ငါးေျခာက္က ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။
ဆရာေတာ္က လက္ေဆးၿပီး ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႕ ေရာက္လာမယ့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို
ေစာင့္ေနတာေပါ့။
ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြ ေမးျမန္း စံုစမ္းလို႕မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္
“ဟဲ့ ... ငလြင္ မရေသးဘူးလား” လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ညွိဳးညွိဳးငယ္ငယ္နဲ႕ပဲ
ငါးေျခာက္ျပားႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္ရေတာ့တယ္။
“ငလြင္ ... လာခဲ့” လို႕
ထား၀ယ္ႀကိမ္ကို ဆြဲၿပီးေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ့္အသံက
ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ကန္လန္႕ျဖတ္ ၀င္သြားပါသတဲ့။
“ဟဲ့ ... ငလြင္ နင္ဟာ ဘုရင့္သား၊ အေၾကာင္းညီညႊတ္ရင္
ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ ရမယ့္သူ၊
ဒီလုိလူက ငါးေျခာက္ျပားေလး တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္ လံုၿခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္
ႏိုင္ငံကို နင္ ဘယ္လို လံုၿခံဳေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ”
လို႕ ေမးၿပီး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ့။
++++++++++++++++++++
ေမာင္လြင္ဟာ မင္းတုန္းမင္းျဖစ္လာပါတယ္။
မင္းတုန္းမင္းဟာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ပါသလား။
သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တစ္ပါးအျဖစ္ေဖာ္ျပထားတာမရွိခဲ့ပါ။
တုိင္းတစ္ပါးနဲ႕ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့အခါ လက္နက္္အင္အားမမွ်တဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕
ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံကို တိုင္းတစ္ပါးလက္ကိုထိုးအပ္လိုက္ရပါတယ္။
ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားက လက္နက္မ်ိဳးစံုစမ္းသပ္မႈမွာလည္း
အားမေပးတဲ့အျပင္ ဘာသာေရးအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕
ပုန္ကန္ျခားနားမွာစိုးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေၾကာင့္
ပိတ္ပင္တားဆီးခဲ့ပါတယ္။
သေဘာထားႀကီးတဲ့မင္းတစ္ပါးဟုတ္ခဲ့ပါသလား?။
+++++++++++++++++
မင္းတုန္းမင္း ကိုဆံုးမခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ဟာလည္းတပည့္တစ္ေယာက္ကို
ေမတၱာနဲ႕ရိုက္ဆံုးမခဲ့တာဟုတ္ရဲ႕လား။
ေဒါသမပါဘဲရိုက္ႏွက္ဆံုးမလို႕ရပါသလားဆိုတဲ့အေျဖကေတာ့
မရႏိုင္ဘူးလို႕ေျဖရမယ္ထင္ပါတယ္။
ရသတဏွာေပၚအေျခခံၿပီးျဖစ္ေပၚလာတဲ့ေဒါသေၾကာင့္သာ
ရိုက္ႏွက္ခဲ့ေၾကာင္းကေတာ့ ထင္ရွားပါတယ္။
အျပစ္တစ္ခုအေပၚရိုက္ႏွက္လိုက္ရံုနဲ႕တပည့္ေတြလိမ္မာမွာပဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕
လုပ္ရပ္ဟာ မွန္ကန္ပါသလား?။
+++++++++
ျမန္မာစာမွာ ဒီအေၾကာင္းအရာကိုဆရာကသင္ေတာ့
က်ေနာ္ဘဝင္မက်ခဲ့ပါ။
ဘဝင္မက်ေၾကာင္းကိုေျပာျပခ်င္မိပါတယ္။
က်ေနာ္မေျပာခင္မွာ အတန္းထဲက ေအာင္သန္းဦးဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းက
ထေျပာလိုက္ပါတယ္။
သူကလည္း သူ႕ရႈေထာင့္နဲ႕သူ ဘဝင္မက်ေၾကာင္းကိုေျပာပါတယ္။
ဆရာကလက္မခံပါ။
မင္းရဲ႕အေတြးအေခၚဟာ ေဘးေခ်ာ္ေနေၾကာင္းေျပာၿပီးပိတ္ပင္လိုက္ပါတယ္။
ထပ္ေျပာမယ္လုပ္ေတာ့ ဒုတ္ေထာင္ျပပါတယ္။
ဆက္ေျပာရင္အရိုက္ခံရမယ့္သေဘာျဖစ္ပါတယ္။
ေအာင္သန္းဦးလည္းတိ္တ္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္အပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးလည္း ဆက္ေျပာဖို႕
အရွိန္ပ်က္သြားပါတယ္။
ဆရာက အတန္းေျပာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးေတာ့ေျပာသြားတဲ့စကားကေတာ့
“သံဃာနဲ႕ဆရာကိုဘယ္ေတာ့မွ ေစာဒကတက္ဖို႕မႀကိဳးစားနဲ႕။
ဘယ္ေတာ့မွ မျပစ္မွားနဲ႕” တဲ့။
ဆရာစကားအရ သံဃာနဲ႕ဆရာဟာ အၿမဲတမ္းမွန္သူေတြလို႕ဆိုလိုရာေရာက္ပါတယ္။
အဲဒီစကားဟာ မွန္ပါသလား?။
+++++++++
ျမတ္ဗုဒၶဟာ ကာလမသုတၱန္မွာ
အေတြးအျမင္လြတ္လပ္ဖို႕ေဟာၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။
“ဘာကိုမွ မယံုၾကည္နဲ႕။
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မယံုၾကည္ပါနဲ႕။
ကိုယ္တိုင္လုပ္ၾကည့္ၿပီးမွ မွန္တယ္။
အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုမွ ယံုၾကည္ပါ”
လို႕ေဟာေျပာထားပါလ်က္ကယ္ႏွင့္
ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြက အေတြးအျမင္လြတ္လပ္မႈကို
ဘာေၾကာင့္ပိတ္ပင္ေနပါသလဲ?။
++++++++++++++++++
အတိတ္ဟာ အေဝးမွာက်န္ခဲ့ပါၿပီ။
အတိတ္ဆိုတာ သင္ခန္းစာယူၿပီးရင္ ေမ့ပစ္ရမယ့္အရာပါ။
က်ေနာ္တို႕ဟာ “မင္းတုန္းမင္းနဲ႕ငါးေျခာက္ျပား”
ျဖစ္ရပ္မွန္အေၾကာင္းအရာအေပၚ ဘာသင္ခန္းစာရလိုက္ပါသလဲ။
မင္းတုန္းမင္းရႈတ္ခဲ့တဲ့အမႈိက္ကို သူ႕သား သီေပါမင္း မရွင္းႏိုင္ခဲ့ပါ။
(အေဖရႈတ္ခဲ့တာကို သားသမီးေတြရွင္းရမွာ ထံုစံျဖစ္ေပမယ့္ မရွင္းႏိုင္ခဲ့ရင္
ဘာျဖစ္သြားခဲ့သလဲဆိုတာကေတာ့ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာ အထင္အရွားေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။)
မင္းတုန္းမင္းနဲ႕စံေက်ာင္းဆရာေတာ္အေပၚအျပစ္တင္လိုျခင္းမရွိပါ။
သူတို႕ရဲ႕သမိုင္းကို သူတို႕ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို ေရးသားသြားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
ပုဂၢလိကအေၾကာင္းကိုေျပာလိုျခင္းမရွိပါ။
က်ေနာ္ေျပာလိုရင္းအေၾကာင္းအရာက
က်ေနာ္တို႕ပညာေရးစံနစ္ဟာ တစ္လမ္းသြားျဖစ္တာေၾကာင့္
ေဝဖန္ျခင္း၊သံုးသပ္ျခင္း၊ေထာက္ျပျခင္းကိုပိတ္ပင္တားဆီးထားပါတယ္။
ကိုယ့္အေတြးအျမင္ကို ပိတ္ပင္တားဆီးခံရတဲ့အတြက္
က်ေနာ္တို႕ရဲ႕အေတြးအျမင္ေတြ တိုးတက္သင့္သေလာက္တိုးတက္ခဲ့ပါသလား?။
+++++++++++++++++
အေမရိကန္ကပညာေရးစံနစ္က လမ္းဖြင့္ေပးတဲ့စံနစ္ျဖစ္တယ္။
ႏွစ္လမ္းသြားစံနစ္ျဖစ္တယ္။
အတန္းထဲမွာ တပည့္ ၂၅-ေယာက္ရွိရင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုအေပၚတြင္
အေတြးအျမင္၂၅-ခုထြက္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ပညာေရးစံနစ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာနဲ႕တပည့္ လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကြဲလြဲခြင့္ကို
တရားဝင္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ပညာေရးစံနစ္လည္းျဖစ္တယ္။
++++++++++
ဆရာေကာင္းဆိုတာဘာလဲ။
ဆရာေကာင္းဆိုတာ တပည့္ေတြကို ကိုယ့္ထက္ေတာ္ေအာင္
သင္ျပႏိုင္တဲ့သူေတြကိုေခၚပါတယ္။
အလားတူပါပဲ။
မိဘေကာင္းဆိုတာ သားသမီးေတြကို
ကိုယ့္ထက္ေတာ္ေအာင္၊တတ္ေအာင္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္တဲ့မိဘမ်ိိဳးကိုေခၚဆိုပါတယ္။
ဆရာေကာင္းေတြ၊မိဘေကာင္းေတြ က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာ မ်ားသထက္မ်ားခဲ့မယ္
ဆိုရင္…..
