တစ္ခါတုန္းက အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ဟာ
ေတာင္ေဝွးကိုေထာက္ၿပီး တလႈပ္လႈပ္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့ လမ္းဆံုလမ္းခြ လမ္းႏွစ္ခြကိုေရာက္လာပါတယ္။
တစ္ခုေသာလမ္းကေတာ့အရိပ္အာဝါသေကာင္းတယ္။
ေျဖာင့္ျဖဴးသာယာတယ္။
ေနာက္တစ္လမ္းကေတာ့ အရိပ္အာဝါသ မေကာင္းပါ။
ေျဖာင့္ျဖဴးညီညာျခင္း မရွိပါ။
ဆူးေၫွာင့္အျပည့္နဲ႕ ျဖစ္တယ္။
အဖိုးအိုဟာ သာယာတဲ့လမ္းဘက္ကို သြားဖို႕ ဟန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီအခိုက္ ေသမင္းတမန္နတ္သား ဟာ ဘြားကနဲေပၚလာၿပီး…
“ အို လူသား အဖိုးအို၊
လမ္းေကာင္းကိုသြားဖို႕ ဂိတ္ေၾကးပါရဲ႕လား ”
“ ဘာကို ဆိုလိုပါသလဲ၊ အသင္နတ္သား ”
“ ေကာင္းၿပီး အဖိုးအို၊
နားေထာင္ပါေလာ့၊
သင္ဟာ ရတနာသံုးပါးကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ ဆည္းကပ္ခဲ့ပါရဲ႕လား ”
“ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အတြက္ မဆည္းကပ္ခဲ့မိပါ ”
“ သင္ဟာ မိဘတို႕ကို လုပ္ေကၽြးခဲ့ပါရဲ႕လား ”
“ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အတြက္ မလုပ္ေကၽြးခ့ဲပါ ”
“ ရွိေစဦးေတာ့၊
ဒါနဝတ္တစ္ခုခု ေန႕စဥ္ျပဳခဲ့ပါရဲ႕လား ”
“ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အတြက္ မျပဳခဲ့မိပါ ”
“ သင္ဟာ သီတင္းသီလကိုေကာ ေစာင့္သံုးခဲ့ပါရဲ႕လား ”
“ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အတြက္ မေစာင့္သံုးခဲ့ပါ ”
“ ရွိေစဦးေတာ့၊
ဘာဝနာတစ္ခုခုကိုေကာ ပြားရႈခဲ့ပါသလား ”
“ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အတြက္ မပြားရႈခဲ့မိပါ ”
“ အို လူသားအဖိုးအို၊
သင့္မွာ ဂိတ္ေၾကးမပါတဲ့အတြက္
ဒီလမ္းေကာင္းေပၚမွာ သြားခြင့္မရွိပါ။
ဆူးအျပည့္ရွိတဲ့ လမ္းကိုသာ သြားပါေလေလာ့ ”
မ်က္ေမွာက္အက်ိဳး၊
တမလြန္အက်ိဳးကို လိုလားသူဟာ
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို မေမ့မေလ်ာ့ျပဳဖို႕လိုပါတယ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈဟာ
သံသရာခရီးအတြက္
ဂိတ္ေၾကးဆိုတဲ့ ရိကၡာထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။
