Monday, November 7, 2011

" ဆရာႀကီးကို ခ်စ္တယ္လား?…"


တစ္ခါတုန္းက ေမာင္လွျမင့္ဆိုတဲ့

ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ဟာ

လမ္းျပပုလိပ္တစ္ေယာက္ဆီေျပးလာတယ္။

“ဦးေလး က်ေနာ့္ေနာက္အျမန္လိုက္ခဲ့ပါ”

လမ္းျပပုလိပ္က ဘုမသိ၊ဘမသိနဲ႕ျပန္ေမးလိုက္တာက

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ”

ေမာင္လွျမင့္ျပန္ေျပာလိုက္တာက...

“က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ကားမရပ္ရတဲ့ေနရာမွာ

သူ႕ကားကို ရပ္ထားတာကိုျပမလို႕”

" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၂၀..."





သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလား။
ႏွလံုးေဆးေတြကို မွန္မွန္ ေသာက္ျဖစ္လား။
ေဆးေတြကိုေတာ့ မွန္မွန္ေသာက္ပါအေမရယ္။
သားအဖို႕အစဥ္ေျပေအာင္ေနေနရတာေပါ့။
က်ေနာ္အလုပ္ကေတာ့ ပင္ပန္းပါတယ္။
အလုပ္ၾကမ္းဆိုေတာ့ ခြန္အားကို အားျပဳၿပီးလုပ္ရတာေပါ့။
ေနပူထဲမွာလုပ္ရတယ္။ ေရနဲ႕လုပ္ရတယ္။
လယ္သမားအလုပ္နဲ႕ဆင္တူသလုိပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ လယ္လုပ္သေလာက္လည္းပင္ပန္းတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ကားေတြမ်ားရင္ အလုပ္မ်ားတယ္။ ကားေတြနည္းရင္ အလုပ္နည္းတယ္။
ေသာၾကာ၊စေန၊တနဂၤေႏြရက္ေတြမွာ ကားေတြမ်ားတယ္။
ၾကားရက္ေတြမွာေတာ့ ကားကပံုမွန္ေလာက္ပါပဲ။
အဲဒီရက္ေတြမွာဆိုရင္ နားခ်ိန္မ်ားမ်ားရတတ္ပါတယ္။
အဲ..တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။
ၾကားရက္ေတြဆိုရင္လည္း အလုပ္ခ်ိန္နာရီက နည္းနည္းပဲရျပန္တယ္။
အဲဒီရက္ေတြဆိုရင္ မပင္ပန္းေပမယ့္ နာရီနည္းနည္းပဲရေတာ့ ေငြလည္းနည္းနည္းပဲရတယ္။
အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း တန္မွခုိိင္းတာပါ။
အလုပ္ပါးခိ်န္ဆိုရင္ အလုပ္ခ်ိန္ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္တာပဲ။
ေပးတဲ့ေငြနဲ႕ တန္ေအာင္လည္းခိုင္းတယ္။
အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ နားခ်ိန္မရေအာင္လုပ္ရတယ္။
အလုပ္ရွင္က ျမန္မာျပည္ေပါက္ပြားတဲ့ တရုပ္လူမ်ိဳးပါ၊
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ငံုးေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းနဲ႕အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းတယ္လို႕ၾကားမိတယ္။
အေမရိကားကိုဘယ္လိုေရာက္လာသလဲေတာ့ မသိရဘူး။
ဒီေရာက္ၿပီးရရာအလုပ္ကို လုပ္တယ္။
အလုပ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္တယ္တဲ့။
ရလိုက္၊လုပ္လိုက္၊ျပဳတ္လိုက္နဲ႕ေပါ့။
ေနာက္ဆံုးမွ ကားသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ငန္းနဲ႕တည္ၿမဲသြားတယ္။
စီးပြားလည္းျဖစ္သြားတယ္။
ဒီအလုပ္ကိုပဲ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္နီးပါးရွိၿပီလို႕သိရတယ္။
ခုေတာ့ သူက အနားယူသြားပါၿပီ။ သူ႕ရဲ႕သားက အေဖအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနတယ္။
မန္ေနဂ်ာက သူ႕ေယာက္ဖေပါ့။ သူ႕(အလုပ္ရွင္)မိန္းမရဲ႕ေမာင္။
သူလည္း ျမန္မာျပည္ေပါက္တရုပ္ပါပဲ။
သူတို႕ေတြ သေဘာေကာင္းသလားလို႕ေမးရင္ ေျဖရခက္တယ္။
ပိုင္ရွင္ကိုေတာ့ မဆက္ဆံဖူးေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။
ပိုင္ရွင္ရဲ႕သားကေတာ့ သေဘာေကာင္းပါတယ္။
မန္ေနဂ်ာကေတာ့ အေပါက္ဆိုးတယ္။
စီမံခန္႕ခြဲမႈဆိုတာ အလုပ္သမားေတြကို ဆူေနမွ၊ဆဲေနမွလို႕
သေဘာေပါက္ထားသလားမသိပါဘူး။
သူ႕ကိုမေတြ႕လိုက္နဲ႕၊
ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ဆူသံ၊ဆဲသံေတြၾကားရၿပီ။
ေတြ႕သမွ်လူကိုဆူဆဲသြားလိုက္တာပဲ။
သူနားတဲ့ရက္ဆိုရင္...
အဲဒီအခ်ိန္က အလုပ္သမားေတြ နားေအးပါးေအးေနရတဲ့အခ်ိန္။
လူတိုင္းက အလုပ္သမားဘဝကေနတစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္တက္သြားၾကတာပါပဲ။
မန္ေနဂ်ာျဖစ္သြားၿပီးအလုပ္သမားဘဝကိုေမ့သြားၾကတာဓမၼတာလားလို႕ေတာင္ေတြးလာမိတယ္။
ျမန္မာျပည္က တရုပ္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့စကားကို သြားသတိရမိတယ္။
“ တရုပ္ေခၽြးမေတြဟာ ေယာကၡမေတြကိုေသေလာက္ေအာင္ေၾကာက္ရတယ္။
အိမ္အလုပ္ေတြကိုလည္း အားလံုးလုပ္ရတယ္။ ခေလးေတြလည္းအမ်ားႀကီးေမြးရတယ္။
ခိုင္းတာမွန္သမွ်လုပ္ေပေတာ့၊ ဘာမွလည္းျပန္မေျပာရဲဘူး။ တကယ့္ကၽြန္ေတြနဲ႕တူတယ္။
အဲဒီေခၽြးမဟာ ေယာကၡမျဖစ္လာတဲ့အခါ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရၿပီးကိုယ့္ေခၽြးမကို
ညွာညွာတာတာခိုင္းလိမ့္မယ္္လို႕မထင္နဲ႕။
သူခံခဲ့ရတဲ့အတိုင္း သူ႕ရဲ႕ေခၽြးမကို မညွာမတာခိုင္းေတာ့တာပဲ။
ေခၽြးမကို ကၽြန္လိုသေဘာထားတာ ဓမၼတာလိုျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါကို တရုပ္လို႕ေခၚတယ္။”
က်ေနာ္လည္း တရုပ္မန္ေနဂ်ာနဲ႕ေတြ႕ေနတယ္အေမ။
မက္စီကန္ေတြကို အဲဒီမန္ေနဂ်ာက အဂၤလိပ္လိုဆဲတာ၊ဆူတာ၊ႀကိမ္းေမာင္းတာ။
မန္ေနဂ်ာက ျမန္မာျပည္ေပါက္တရုပ္ဆိုေတာ့
က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ျမန္မာလိုဆဲတာ၊ဆူတာ၊ႀကိမ္းေမာင္းတာေပါ့။
အခံရေတာ့ခက္တာေပါ့။တစ္ခါမွ မခံဖူးပဲအေမရာ။
က်ေနာ္တို႕က မိေကာင္းဖခင္ကေမြးဖြားလာေတာ့ ဒါေတြကို မၾကားဖူးဖူးေလ။
အံၾသမိပါတယ္။ အခံရလည္းခက္ပါတယ္။
အလုပ္ကိုသင္မေပးဘူး၊ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ၾကည့္ၿပီးလုပ္။
မွားၿပီးဆုိရင္ အနားေရာက္လာၿပီးဆူေတာ့တာပဲ။
“ေအာ္…အေမရိကန္စတိုင္လားမသိပါဘူး” ဆိုၿပီးသီးခံခဲ့ပါတယ္။
ဒီမွာက အလုပ္မရွိလို႕မျဖစ္ဖူးေလ။
ၿပီးေတာ့ အလုပ္အရမ္းရွားခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေနာက္အလုပ္ကလည္း
ရွာရခက္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕သီးခံတာလည္းပါပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အေမ့အတြက္ ေဆးဖိုးဝါးခကလည္းရွိေသးတယ္ေလ။
အဲဒီစိတ္နဲ႕သီးခံခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အေျပာမခံရေအာင္ အလုပ္ေတြကိုမနားမေနလုပ္ျဖစ္တယ္။
အလုပ္မရွိတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ အလုပ္ဝန္းတစ္ဝန္းလံုးမွာရွိတဲ့အမႈိက္ေတြကို
တံျမက္စည္းလွည္းတာလည္းလုပ္လိုက္တာပါပဲ။
အခုိင္းမေစာင့္ပါဘူး။ ဒီအလုပ္ကို ကုသိုလ္ အလုပ္လို႕မွတ္ယူပါတယ္။
အေမေျပာတာမွတ္မိေသးတယ္။
“တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းရွိရင္ သိၾကားမင္းေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာေလ။
ကိုယ္ရင္းႏွီးရမွာက စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းပါပဲ”တဲ့။
ဦးမာဃ သိၾကားမင္းျဖစ္သြားတဲ့ပံုျပင္ကိုေျပာရင္းနဲ႕ေျပာသြားတာကို
က်ေနာ္မွတ္မိေနတုန္းပါပဲ။
အလုပ္ကိုလက္နဲ႕မျပတ္ေအာင္ကိုလုပ္ျဖစ္တယ္။ အစြမ္းကုန္ေအာင္ကိုလုပ္ျဖစ္တယ္။
ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ေတြကိုဟိုတုန္းက မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။
အခုလိုလုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ အစြမ္းကုန္ၿပီလို႕ထင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကိုယ့္ရဲ႕အစြမ္းေတြအမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္ဆိုတာလည္း သိခြင့္ရလာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပါေမာကၡ ဝီလ်ံဂ်ိမ္းဆိုတဲ့စိတ္ပညာရွင္ေျပာခဲ့တဲ့စကားမွန္ေၾကာင္းသိလာတယ္။
လူေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕အစြမ္းအစ၊လုပ္ႏိုင္စြမ္းခြန္းအားေတြရဲ႕၁၀%သာသံုးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့စကားေပါ့အေမ။
က်ေနာ့္ရဲ႕ မိန္းမ ကေတာ့ ဂ်ပန္စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းတစ္ခုကိုလုပ္တယ္။
သူ႕ရဲ႕အလုပ္ရွင္က ျမန္မာလူမိ်ဳးပါပဲ။ ဒီမွာေရာက္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာၿပီ။
သူမ ဆီမွာ အလုပ္သမားငါးေယာက္ရွိတယ္။
သူမက က်န္းမာေရးေၾကာင့္ အလုပ္သမားေတြကို ငွားရမ္းၿပီး
သူမရဲ႕ဆူရွီးအလုပ္ကို လည္ပတ္ေနတယ္။
ယံုယံုရဲ႕အလုပ္ပံုစံကတစ္မ်ိဳး၊
နာရီစားမဟုတ္ဘူး။ ေန႕စားလို႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
က်ေနာ္က နာရီစား၊ တစ္နာရီ( ၈ )ေဒၚလာႏႈန္း၊
ယံုယံုက ေန႕စား၊ တစ္ေန႕ကို (၇၀)ေဒၚလာႏႈန္း၊
ႏွစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္လစာကိုရွင္းတာေတာ့ တူတယ္။
ယံုယံုရဲ႕လစာက က်ေနာ္ထက္ႏွစ္ဆမကမ်ားပါတယ္။
သူမလည္းဘာထူးလဲ။ အလုပ္ကို အေသအေၾကလုပ္ရတာပါပဲ။
အလုပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အကန္႕အသတ္မရွိေတာ့ဘူး။
နံနက္(၆)နာရီေက်ာ္ၿပီးဆိုရင္အလုပ္ကိုသြားၿပီ။ျပန္ခ်ိန္က်ေတာ့ ပံုမွန္မရွိဘူး။
အေစာဆံုးျပန္ရတဲ့အခ်ိန္က ည (၇)နာရီျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ေန႕ကို (၁၂)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္လုပ္ရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။
ေန႕လည္ဆိုရင္လည္း ထမင္းစားခ်ိန္မွာသာ နားခ်ိန္ရေတာ့တယ္။
အေစာဆံုးထမင္းစားခ်ိန္လား၊ ညေန(၄)နာရီပါပဲ။
အိမ္ကေတာ့ ႏြားႏို္႕နဲ႕မုန္႕စားသြားတယ္။အဲဒါတစ္ေန႕လံုးလိုလိုပါပဲ။
ထမင္းစားခ်ိန္က်မွ အိမ္ကထမင္းဘူးကိုစားေပေတာ့။
က်န္တဲ့အခ်ိန္မွ ေတာက္ေလွ်ာက္မတ္တတ္ရပ္ၿပီးလုပ္ေနရတယ္။
ေရာက္စဆိုေတာ့ တက္တက္ႂကြႂကြလုပ္ေနတုန္းပါပဲ။
တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္ေတာ့ နားရက္ရပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့လက သံုးပတ္ဆက္တိုက္နားရက္မရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ညည္းသြားတယ္။
ညည္းသံေတြကို နားညီးေအာင္ၾကားရေတာ့တာပဲ။
ဟိုတုန္းက ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ယံုယံု ဟာ
အခုေတာ့ ပိန္ပိန္ေခ်ာင္ေခ်ာင္နဲ႕ယံုယံု ျဖစ္ေနၿပီေလ။
ေပါင္ခ်ိန္ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။
အခုမွပဲ ပိန္ေဆး ေတြ႕သြားေတာ့တယ္။
စလင္း(Slim)ေတာင္မဟုတ္ဘူး။ သင္း(Thin)ျဖစ္သြားတယ္။
ေငြလိုခ်ိန္ဆိုေတာ့လည္း ေငြမ်က္ႏွာနဲ႕လုပ္ရတာပဲေလ။
ေငြမ်က္ႏွာက ႀကီးမားပါဘိ။
က်ေနာ္က စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိလာတဲ့အခါ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“လာခ်င္အုန္းဟဲ့…အေမရိကား၊
လာတဲ့သူေတြ ကားေနတာပဲ”
အေမရိကန္မွာ ကၽြန္စံနစ္မရွိေတာ့ေပမယ့္
အလုပ္ရွင္ေတြကေတာ့ အလုပ္သမားေတြကိုကၽြန္လိုခိုင္းေနတုန္းပါပဲအေမ။
ဥပေဒက အလုပ္သမားေတြကို အကာအကြယ္ေပးတာတယ္ဆိုေပမယ့္
အလုပ္ရွင္ေတြက အက်ိဳးအျမတ္မ်ားမ်ားက်န္ေအာင္
အလုပ္သမားကို ဥပေဒေဘာင္ထဲက ေနၿပီး ကၽြန္လိုခိုင္းတာပါပဲ။
အေမေျပာသလိုေျပာရရင္ ကုလားႀကီးနဲ႕အရာႀကီးအတူတူပါပဲ။
ဘယ္အလုပ္ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပါပဲ။
အလုပ္သမားေတြဆီက အက်ိဳးအျမတ္မ်ားမ်ားရေအာင္ လုပ္အားကို
ဘယ္လိုညွစ္ထုတ္ယူမလဲဆိုတဲ့ဘာသာရပ္ကို
ဒီက အလုပ္ရွင္ေတြက ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းက်င္ေနပံုရၾကတယ္။
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အတြက္ေတာ့ တစ္ေန႕တစ္မ်ိဳးပညာတိုးပါတယ္။
သီးခံႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္လည္းတိုးတက္လာပါတယ္။
ဒါလည္း ကုသိုလ္ရတယ္လို႕မွတ္ယူပါတယ္။
ဝင္ေငြလည္း တိုးတက္ေနေလေတာ့ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း
ကုသိုလ္၊ပညာ၊ဥစၥာေငြေၾကးရေနတယ္လို႕မွတ္ယူလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုသေဘာထားလို္က္ေတာ့ စိတ္သက္သာရာလည္း ရသြားပါတယ္။
အေမ...က်ေနာ့္အတြက္စိတ္မပူပါနဲ႕။
အဆိုးေတြေတြ႕ရင္ ကုန္ၾကမ္းေတြရတယ္လို႕သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီကုန္ၾကမ္းကို ဘဝအတြက္ ကုန္ေခ်ာေတြျဖစ္ေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို သိရင္ က်ေနာ့္အတြက္
အားလံုးဟာ အက်ိဳးအျမတ္ေတြခ်ည္းပဲလို႕ေတြးၿပီးေက်နပ္ေနမိပါတယ္။
အေမက်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ပါေနာ္။
အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့
သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၁၁-၇-၂၀၁၁

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com