Thursday, July 31, 2014

"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၉၉..."






သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
ဒီမွာ နံက္ ၅း၅၁နာရီမွာ ေနထြက္ေနၿပီ။
ဒီမွာေတာ့ ေနထြက္ခ်ိန္ကို တိတိက်က်သိႏိုင္သလို
ေနဝင္ခ်ိန္ကိုလည္း တိတိက်က်သိႏိုင္တယ္။
ဒီေန႕မွာေတာ့ ေနဝင္္ခ်ိန္က ညဖက္ ၈း၃၈ နာရီ။
ေန႕တာက ၁၄း၄၇ နာရီေတာင္ ရွိေနတာေၾကာင့္
ေန႕တာ ရွည္တဲ့သေဘာလို႕ေျပာႏိုင္တယ္။
အဲဒီလိုပဲ လထြက္ခ်ိန္က (ညေန ၃း၄၀ နာရီ)ျဖစ္ၿပီး
လဝင္ခိ်န္က (နံနက္ ၂း၂၁ နာရီ) ျဖစ္တာေၾကာင့္
စုစုေပါင္း ၁၀း၄၁နာရီသာရွိတယ္။
အဲဒီလိုပဲ ရာသီဥတုကိုလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ တိတိက်က် သိႏိုင္တယ္။
က်ေနာ္ေနတဲ့အိမ္က အေရွ႕ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူေနတာေၾကာင့္
ေနထြက္တာနဲ႕ ေနေရာင္ျခည္က အိမ္ထဲကို ေရာက္ေနၿပီ။



နံနက္ ၆း၀၀နာရီထိုးတာနဲ႕
အလုပ္သြားဖို႕ အိပ္ယာကထရၿပီ။
မ်က္ႏွာသစ္တာနဲ႕ေရခ်ိဳးတာကို တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲလုပ္။
အိပ္ေရွ႕က လိုက္ကာကို ဖြင့္လိုက္ရင္ ေရကန္ကိုေတြ႕ရတယ္။
ေနမင္းကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ေရကန္ၾကားမွာ ၿခံစည္းရိုးကာထားတယ္။
ၿခံစည္းရိုးရဲ႕အတြင္းမွာ စံနစ္တက် စိုက္ပိ်ဳးထားတဲ့သစ္ပင္ေတြရွိတယ္။
အျပင္ဘက္မွာလည္း သစ္ပင္ႀကီးငယ္ေတြ ရွိေနတယ္။
သစ္ပင္ေတြဟာ အရြယ္အစားေတြ တူညီေနတာေၾကာင့္ အေလ့က်ေပါက္တာမွ
ဟုတ္ပါေလစ လို႕ေတြးျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ေတာအုပ္ေလးတစ္ခုလိုျဖစ္ေနတယ္။
နံနက္ပိုင္းမွာ နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာလို႕ေျပာႏိုင္တဲ့ ငွက္မ်ိဳးစံုရဲ႕ သီခ်င္းဆိုသံကို ၾကားရတယ္။
ငွက္ေတြက အေရာင္အေသြး မ်ိဳးစံုသလို အရြယ္အစားကလည္း မ်ိဳးစံုရွိတယ္။
အိပ္ယာကႏိုးတာနဲ႕ ငွက္မ်ိဳးစံုရဲ႕အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားရတာကိုက
စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလွပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္ယာက ေစာေစာႏိုးၿပီး
အိပ္ယာက မထေသးပဲ ငွက္သံေတြကို နားေထာင္ျဖစ္တယ္။
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။



ဒါနဲ႕ေျပာရဦးမယ္။
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာက မၾကာေသးတဲ့တစ္ခ်ိန္က ေတာအုပ္ျဖစ္ခဲ့ပံုရတယ္။
သမင္ေတြ၊ ဒရယ္ေတြ အမ်ားအျပားကို ခုထိေတြ႕ေနရတုန္းပဲ။
တစ္ခါတစ္ေလ ေတာေခြးလို အေကာင္ေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္တယ္။
ယံုေတြ၊ ရွဥ့္ေတြကေတာ့ အၿမဲလိုလို ေတြ႕ျမင္ေနရတယ္။
လူေတြက သူတို႕ကို အႏၱရာယ္မေပးမွန္း သိေတာ့
အိမ္ေတြၾကားမွာ ဒီလိုပဲ သြားလာေနေနၾကတယ္။
သမင္ေတြ၊ ဒရယ္ေတြဟာ ကားလမ္းေပၚတက္လာတဲ့အခါ
အရွိန္နဲ႕လာတဲ့ကားေတြနဲ႕တိုက္မိၿပီး ေသေနတာကိုလည္း မၾကာခဏေတြ႕ရတယ္။
ေသသြားတဲ့သမင္၊ဒရယ္ေတြကို လူေတြ ယူမစားၾကဘူး။
ပုပ္သြားတဲ့အခါ လဒေတြ လာစားတာကို သာေတြ႕ရတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ပုပ္သြားတဲ့အထိ လာမသိမ္းသလဲဆိုတာလည္း သေဘာမေပါက္ဘူး။



အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို ေတြ႕တဲ့အခါ သတိရမိတာတစ္ခုရွိတယ္။
တာခ်ီလိတ္မွာ ေနတုန္းကေပါ့။
တစ္ေန႕ ေဆးခန္းမွာ စာဖတ္ေနတုန္း ဆူညံသံၾကားလို႕ အျပင္ထြက္ၾကည့္မိတယ္။
လူအေယာက္ ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ နီးပါးေလာက္ ဟာ ဒုတ္ေတြ၊ ဒါးေတြ၊ အုတ္ခဲေတြကိုင္ၿပီး
လိုက္ေနတာကို ေတြ႕ေတာ့
ဘာျဖစ္တာလဲလို႕ ေမးၾကည့္မိတယ္။
လူတစ္ေယာက္က ေတာဝက္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လို႕လိုက္ေနၾကတာလို႕ေျဖတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဝက္တစ္ေကာင္က ေဆးခန္းရဲ႕ေနာက္ဖက္က အိမ္ခန္းေတြဆီကို
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ဝင္ေျပးလာတယ္။
လွမ္းျမင္လိုက္တာက အိမ္ေမြးဝက္ေတာ့ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာတယ္။
ေတာဝက္က ဘယ္လိုေၾကာင့္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကို ေရာက္လာသလဲ စဥ္းစားလို႕မရပါ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာဝက္တစ္ေကာင္ကို လူေလးဆယ္ေလာက္ လိုက္ေနတာကေတာ့
အင္အားမမွ်ပါ။
ဝက္ဟာ အဖံုးပိတ္ထားတဲ့ေျမာင္းထဲ ဝင္ပုန္းေနတယ္။
ဒုတ္ေတြ၊ဒါးေတြနဲ႕ထိုးေနတဲ့အတြက္ ၾကာၾကာ ဝင္မပုန္းႏိုင္ပါ။
ကားလမ္းကို ျဖတ္ၿပီးအေၾကာ္ဆိုင္တဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ေနာက္ဖက္ကို ဝင္ေျပးပါတယ္။
မၾကာခင္မွာပင္ ေတာဝက္ကို ဝိုင္းဖမ္းမိၾကတယ္။
အရွင္မဟုတ္ပါ။ အေသဖမ္းမိျခင္းျဖစ္တယ္။
မၾကာခင္မွာပင္ တစ္စစီခုတ္ထစ္လိုက္ၾကၿပီ။
ေတာဝက္သားဟင္းျဖစ္သြားေလပါေရာလား။


တစ္ေန႕မွာ က်ေနာ္တို႕လင္မယားေတြ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို သြားစားတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ စားဖို႕ေစာင့္ေနတဲ့ဝိုင္းက ႏွစ္ဝိုင္းထဲ။
က်ေနာ္တို႕ဝိုင္းနဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ အသက္အရြယ္နည္းနည္းႀကီးၾကတဲ့အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးကိုသတိထားမိတယ္။
သူတိို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ စားဖို႕ေစာင့္ေနရင္း တူကိုအကိုင္ေလ့က်င့္ေနတယ္။ သူတို႕ဟာ တရုပ္နဲ႕ဆင္ဆင္တူေနရက္နဲ႕တူနဲ႕မကိုင္တတ္တာကို
ေတြ႕ေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္။ က်ေနာ္ၿပံဳးေနတာကိုသူတို႕ေတြ႕ေတာ့ သူတို႕ရီတယ္။
လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ပဲ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကတယ္။
ယံုယံုကမေနႏိုင္ေတာ့ သြားၿပီး တူကိုင္နည္း သင္ေပးတယ္။
အဲဒီအထဲက တစ္ေယာက္က စိတ္ပါလက္ပါ သင္ယူတယ္။
မၾကာခင္မွာပင္ တူနဲ႕စားေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။
ဝမ္းသာစရာပါ။



ဒီထိုင္းဆိုင္က စားလို႕ေကာင္းေပမယ့္ အၾကာႀကီးေစာင့္ရတယ္။
အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးက အရင္ရတယ္။ ေနာက္မွ က်ေနာ္တို႕ဆီအစားေတြေရာက္လာတယ္။
က်ေနာ္တို႕စားေနရင္း စားေသာက္ဆိုင္ကဝန္ထမ္းက
ဒီဝိုင္းကုိ အဲဒီဝိုင္းကအမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေငြရွင္းသြားေၾကာင္းလာေျပာပါတယ္။
အံၾသသြားတယ္။ 
အေမရိကန္ကိုေရာက္တာၾကာၿပီ။ဒီအျဖစ္မ်ိဳးက ဒီတစ္ခါပဲ ႀကံဳဖူးေသးတယ္။
မစ္ခ်ီဂန္မွာတုန္းက ေကာင္တာမွာ ေငြကိုင္လုပ္ဖူးတယ္။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လာတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ရွင္းတာကိုေတြ႕ရတယ္။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္လာတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ရွင္းတာကိုေတြ႕ရတယ္။
သမီးရီးစားႏွစ္ဦးလာတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ရွင္းတာကိုေတြ႕ရတယ္။
သားအဖႏွစ္ဦးလာတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ရွင္းတာကိုေတြ႕ရတယ္။
သားအမိႏွစ္ဦးလာတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ရွင္းတာကိုေတြ႕ရတယ္။
ေအာ္…အေမရိကန္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တာဝန္ယူရတဲ့ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံပါလားလို႕သိထားခဲ့တယ္။
အခုလို ကိုယ့္စရိတ္ကို အခုမွသိရသူက ရွင္းတာႀကံဳရေတာ့ မအံၾသပဲ မေနႏိုင္ပါ။



ဖါးကန္႕မွာေနခဲ့တုန္းက ကိုယ္စားေသာက္ထားတဲ့ကုန္က်စရိတ္ကို 
ဘယ္သူမွန္းမသိသူက ရွင္းသြားတာကို မၾကာခဏ ႀကံဳဖူးပါတယ္။
ဘယ္သူမွန္းမသိေပမယ့္ အဲဒီလူဟာ ေက်ာက္ေအာင္တဲ့သူမွန္းေတာ့ သိပါတယ္။
ေက်ာက္ေအာင္သူက အလွဴလုပ္ခ်င္ရင္ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕တစ္ေန႕တာကုန္က်စရိတ္ကို သြားေပးထားတတ္တယ္။
အဲဒီေန႕ဘယ္သူသြားစားစား အလကားစားရပါတယ္။
စားၿပီးေတာ့မွ ရွင္းၿပီးေၾကာင္းသိရပါတယ္။
ဒီေန႕အျဖစ္အပ်က္က ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ဖါးကန္႕ရဲ႕အေလ့အထတစ္ခုကို သတိတရျဖစ္ေစပါတယ္။



ကိုယ့္စရိတ္ကို ရွင္းသူကိုေတာ့ သိထားသင့္တယ္။ဒါေၾကာင့္ မိတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။
ေငြရွင္းသူအမ်ိဳးသမီးက ထိုင္ဝမ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။
သူမရဲ႕အမျဖစ္သူထံလာလယ္ရင္း အေမရိကန္ကိုေရာက္ေနသူျဖစ္တယ္။
သူမေျပာတာက ထိုင္ဝမ္မွာတုန္းက တူကိုင္တတ္ခ်င္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ႀကိမ္သင္ဖူးတယ္။
မတတ္ခဲ့ပါ။အခုမွ စားတတ္တဲ့အတြက္ ဝမ္းသာမိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တူကိုင္နည္းသင္ေပးတဲ့ဆရာမကို ေကၽြးခ်င္တဲ့အတြက္
 ေငြရွင္းေပးတာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသြားပါတယ္။
ဒီလိုႀကံဖန္ေက်းဇူးတင္တတ္သူမ်ိဳးနဲ႕မၾကာခဏေတြ႕ရရင္ 
သိပ္ေကာင္းမယ္လို႕ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။

ဒါပါပဲအေမ။



အေမကို သတိရေနတဲ့


အေမရဲ႕သား ေအာင္ဝင္းဟိန္း၊


အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕၊


ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၊


အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com