Wednesday, April 13, 2011

" သူတို႕ေတြအားလံုးကို က်မခ်စ္ပါတယ္..."


လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္က

လူမႈေရးေဗဒပါေမာကၡျဖစ္သူ

ဂၽြန္ေဟာ့ပ္ကင္ဟာ သူ႕အတန္းသားမ်ားအား

လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္မဟုတ္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုေပးပါတယ္။


အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ေဘာ္လ္တီမိုးအရပ္၊ ပ်ံက်အရပ္မွာေနတဲ့

ေယာက်ာ္းေလးအေယာက္၂၀၀ကို လူေတြ႕ေမးျမန္းၿပီး၊

သူတို႕ရဲ႕အနာဂတ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး

ခန္႕မွန္းခ်က္ထုတ္တဲ့စာတမ္းတစ္ေစာင္တင္သြင္းဖို႕

တာဝန္ေပးပါတယ္။


ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ ရလာတဲ့ခန္႕မွန္းေျခရလဒ္အရ

ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္မႈ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

အဲဒီေယာက်ာ္းေလးေတြအထဲက ၉၀%ဟာ

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ

ေထာင္က်လိမ့္မယ္လို႕ခန္႕မွန္းခ်က္အေျဖ

ထြက္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။


ေနာက္ထပ္၂၅-ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ

ေနာက္ထပ္ပါေမာကၡတစ္ဦးဟာ ဖိုင္ေတြကိုရွင္းရင္း

ႀကိဳတင္ခန္႕မွန္းခ်က္ကို ေတြ႕သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီခန္႕မွန္းခ်က္ေတြ

ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ မွန္သလဲဆိုတာကို

သိခ်င္တဲ့အတြက္

သူ႕တပည့္မ်ားကို ေလ့လာစစ္ေဆးခိုင္းခဲ့ပါတယ္။


မူလေလ့လာခဲ့တဲ့

ေယာက်ာ္းေလး၂၀၀ေယာက္အနက္

၁၈၀ ေယာက္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအထဲက ေလးေယာက္သာ

ေထာင္က်ခဲ့ဖူးတာကိုေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။


မူလ ခန္႕မွန္းခ်က္နဲ႕

အကြာႀကီးကြာေနတာကိုေတြ႕ရတာေၾကာင့္

အေျဖမွန္ကို သိဖို႕အတြက္ လူေတြ႕ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေတြ႕ဆံုေမးျမန္းရာမွာ

ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။


လူေတြ႕စစ္ေမးသူမ်ားအနက္

၁၀၀-ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္က

သူတို႕အထက္တန္းေက်ာင္းတက္စဥ္အခါက

ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ဆရာမ ‘ အိုဂူကယ္ ’ ရဲ႕နာမည္ကို

ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပၾကပါတယ္။


အဲဒီဆရာမဟာ

သူတို႕အား စိတ္အားတက္ႂကြေစရန္

တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း

ကူညီခဲ့တယ္လို႕ ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။


အဲဒါေၾကာင့္

ကြင္းဆင္းေလ့လာေနၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြက

အလြန္စိတ္ဝင္စားလာၿပီး၊

ဆရာမ အိုဂူကယ္ကို လိုက္ရွာၾကပါတယ္။

အခိ်န္ေတာ္ေတာ္ၾကာရွာေတာ့မွ

ဆရာမႀကီးကို လူအိုရံုမွာ သြားေတြ႕ပါတယ္။


ဆရာမႀကီးကို

သူတို႕လုပ္ခဲ့တဲ့သုေတသနမွ

ထူးျခားတဲ့ေတြ႕ရွိခ်က္ကိုေျပာျပပါတယ္။

" လူငယ္ေတြရဲ႕ဘဝကို လႊမ္းမိုးေစခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက ဘာလဲ "

လို႕ေမးျမန္းခဲ့ၾကပါတယ္။


အဲဒီအေမးက္ုိ

ဆရာမႀကီးက တိတိက်က် မေျဖႏိုင္ပါ။

ဆရာမႀကီးက

တပည့္ေတြအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဆရာမႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ၿပံဳးေယာင္သမ္းလာၿပီး၊

စကားကိုတလံုးခ်င္းေျပာလိုက္တာကေတာ့...


" က်မေျပာႏိုင္တာ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ သူတို႕ေတြ အားလံုးကို က်မခ်စ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ "


" အေမရိကန္ရဲ႕ကားေမာင္းလိုင္စင္ရမွျဖစ္မယ္..."


တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕က

ကြန္ပ်ဴတာဆရာေလးျဖစ္တဲ့

ကိုဟိန္းနီရဲ႕တိုက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္

အေမရိကန္ႏိုင္ငံေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း

အျခားသူမ်ားအတြက္အက်ိဳးရွိမယ့္

အေတြ႕အႀကံဳအခ်ိဳ႕ကိုတင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။


က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္တုန္းက

သက္တမ္း (၉)ႏွစ္ရွိတဲ့

ကားေမာင္းလိုင္စင္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားခဲ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ တစ္ခါ ကားေမာင္းသင္ဖူးပါတယ္။

မႏၱေလးမွာ တစ္ခါ ကားေမာင္းသင္ဖူးပါတယ္။

ႏွစ္ခါစလံုး ထိထိေရာက္ေရာက္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါ။

ကိုယ္ပိုင္ကားမရွိေတာ့ သင္တာပဲရွိတယ္။

ေလ့က်င့္ခ်ိန္မရွိခဲ့ပါ။


မိတ္ေဆြရဲ႕အက်ိဳးေဆာင္မႈေၾကာင့္

ကားလိုင္စင္ကေတာ့ လက္ထဲေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ကားလိုင္စင္ရွိခ်ိန္တြင္ ကားမေမာင္းျဖစ္ေသာ္လည္း

ဆိုင္ကယ္ေတာ့ ေမာင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ဟာ

ဆိုင္ကယ္အလြန္ေပါတဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။

ဆိုင္ကယ္ရွိမွ ျဖစ္မယ့္အေျခအေနမွာေတာ့

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးရွိေအာင္ေတာ့ လုပ္ထားရပါတယ္။

ဆိုင္ကယ္ရွိေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္စီးတတ္ခဲ့ပါတယ္။


ေဟာ…အေမရိကန္ကိုေရာက္လာေတာ့

ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားမွာ

လမ္းေလွ်ာက္သူကို မေတြ႕ပါ။

ဘတ္စ္ကားလည္း မေတြ႕မိပါ။

ထူးဆန္းသလို ခံစားမိပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

“ ကားမရွိသူေတြ ဘယ္လိုခရီးသြားသလဲ”

လို႕ေပါ့။


သူငယ္ခ်င္းက

“ ကားမရွိသူေတြ မရွိဘူး၊

အလုပ္ရွိရင္ ကားရွိရတယ္။

ကားရွိမွ အလုပ္သြားလို႕ရတယ္။

အလုပ္ကလည္း အနီးမွာ မရွိဘူး။

အေဝးမွာပဲရွိေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႕သြားမွအစဥ္ေျပမယ္၊”

က်ေနာ္တို႕ ေရာက္စဆိုေတာ့ ဘယ္မွာကားရွိမလဲ၊

ကားလည္း မရွိ၊ အလုပ္လည္းမရွိပါ။

သူငယ္ခ်င္းကလိုက္ပို႕မွ အျပင္ထြက္ျဖစ္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းက အလုပ္သြားရင္ေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အိမ္ထဲမွာ

စာဖတ္၊စာေရး၊စာက်က္၊အိမ္အလုပ္လုပ္ရတယ္။

ဘာမွလုပ္စရာမရွိရင္ အိပ္။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကား သံုးစီးရွိတယ္။

တစ္စီးက သူငယ္ခ်င္းအလုပ္သြားတဲ့အခါ သံုးတယ္။

တစ္စီးကေတာ့ အလုပ္မပ်က္ခ်င္တဲ့အတြက္ အရန္ကားအျဖစ္အိမ္ေဘးမွာ ရပ္ထားတယ္။

ေနာက္ကားတစ္စီးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သမီးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ သံုုးတယ္။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အမ်ိဳးသမီးက ကားမေမာင္းတတ္တဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသားျဖစ္ေစ၊

သမီးျဖစ္ေစလိုက္ပို႕ေပးမွ အျပင္ထြက္ျဖစ္ေတာ့တယ္။


ရန္ကုန္ကပါလာတဲ့

ကားေမာင္းလိုင္စင္ကလည္း ဒီမွာ သံုးလို႕မရ။

ကဲ…ဘာလုပ္မလဲ...?

သူငယ္ခ်င္းကိုတိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့

“ငါအားတဲ့အခါ ကားေမာင္းသင္ရမယ္ ”

လို႕ေျပာတယ္။

“ ဒီမွာက ကားေမာင္းမတတ္လို႕မရဘူး၊

ကားေမာင္းလိုင္စင္က အမ်ိဳးသားမွတ္ပံုတင္(I.D) ဘဲ” တဲ့။

သူငယ္ခ်င္းက အလုပ္မ်ားသူျဖစ္တယ္။

သူ မအားခ်ိန္မွာေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ စာက်က္ရပါတယ္။

ကားေမာင္းလိုင္စင္ရံုးက ရလာတဲ့ဲ့-

DRIVER'S HANDBOOK (ကားေမာင္းသမားမ်ားအတြက္ လက္စြဲ)

စာအုပ္ကို က်က္၊မွတ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။


အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ကားေမာင္းလိုင္စင္ရဖို႕အတြက္...

၁။ အျမင္ေကာင္း၊မေကာင္း (Vision;)

၂။ လမ္းစည္းကမ္းသိ၊မသိစစ္ေဆးျခင္း ( Traffic signs;)

၃။ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ ဥပေဒဆိုင္ရာ ဗဟုသုတမ်ား၊

(Knowledge of motor vehicle laws;)

၄။ ကားေမာင္းကၽြမ္းက်င္မႈ (Driving skill (on-road test;)

တို႕ကို စစ္ေဆးပါတယ္။


အားလံုးေအာင္ျမင္မွသာ

ကားေမာင္းလိုင္စင္ကို ရရိွမွာျဖစ္ပါတယ္။

( ၁+၂+၃ )ကို

ေရးေျဖအျဖစ္တစ္ရက္ေျဖရပါတယ္။

ႏွစ္ႀကိမ္ေျဖလိုက္ရပါတယ္။

ပထမအႀကိမ္ေျဖတယ္။ က်တယ္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ျခား

ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ေျဖေတာ့မွ ေအာင္ျမင္တယ္။


အီလံုတကၠသိုလ္ေက်ာင္း (၁၀)ရက္ပိတ္ေတာ့မွ

သူငယ္ခ်င္းက အလုပ္အားေတာ့တယ္။

သူေျပာထားတဲ့အတိုင္း အီလံုတကၠသိုလ္ဝန္းအတြင္း

လူရွင္းရွင္းနဲ႕ကားရွင္းရွင္းနဲ႕ကားေမာင္းသင္ရတယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာေတာ့

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတိုင္းလိုလုိ

ကားကိုယ္စီနဲ႕မို႕ ကားမ်ားနဲ႕ျပည့္ၾကပ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့

ကားရွင္းရွင္းနဲ႕ ကားေမာင္းသင္ျဖစ္တယ္။

သံုးရက္ကားေမာင္းသင္ၿပီး စတုတၳေျမာက္ေန႕မွာ စာေမးပြဲ ဝင္ေျဖရတယ္။

တစ္ခါတည္းနဲ႕ ကားေမာင္းစာေမးပြဲြဲ (Road Test ) ေအာင္ျမင္သြားတယ္။

တစ္ပတ္အၾကာမွာေတာ့

ကားေမာင္းလိုင္စင္ဟာ စာတိုက္ကတစ္ဆင့္ အိမ္ကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။


အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္လာသူအဖို႕

ကားေမာင္းလိုင္စင္ဟာ အေရးႀကီးတဲ့၊

စာရြက္စာတမ္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

ေမာ္ေတာ္ကားဟာလည္း ဇိမ္ခံပစၥည္းတစ္ခုမဟုတ္ေတာ့ပါ။

အလုပ္လုပ္ဖို႕အတြက္ မရွိမျဖစ္ အရာတစ္ခုျဖစ္ေနပါၿပီ။


( မွတ္ခ်က္။ ။ က်ေနာ္တို႕ လင္မယားႏွစ္ဦးစလံုးကို ကားေမာင္းလိုင္စင္ရတဲ့အထိ

အစစအရာရာကူညီေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုလွမင္းကို

အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းေျပာၾကားလိုပါတယ္။ )




လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com