Saturday, October 31, 2009

ထုတ္တန္းေပၚက..သားငယ္...



တစ္ခါတုန္းက အေဖကအလုပ္ကျပန္လာတယ္။
အိမ္ေရွ႕မွာ အေမရယ္၊သမီးရယ္၊ သားငယ္ရယ္
အေဖ့ကိုထြက္ႀကိဳၾကပါတယ္။
(၅)ႏွစ္အရြယ္သားငယ္က အေဖ့ကို ခ်ီဖို႕လက္လွမ္းလိုက္ပါတယ္။

အေဖကလည္း သားငယ္ကို ခ်ီၿပီးပုခံုးေပၚေျမွာက္တင္လိုက္ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ပုခံုးေပၚမွာ သားငယ္က အမကိုလွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။“ သားသား အမထက္ အရပ္ျမင့္သြားပီေနာ္...”တဲ့။
“သားသားဟာ အေမထက္လည္းျမင့္သြားသလို...အေဖထက္လည္းျမင့္သြားပီေနာ္....” လို႕ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ေနပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးဟာဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနတဲ့ သားငယ္ကိုေတြ႕ေတာ့ ၿပံဳးေနေလရဲ႕။
အိမ္ခန္းထဲက ထုတ္တန္းတစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ သားငယ္က အေဖ့ရဲ႕ပုခံုးေပၚက လက္လွမ္းၿပီးထုတ္တန္းကိုကိုင္ဆြဲလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီလို လွမ္းဆြဲထားေတာ့ အေဖကေရွ႕ဆက္သြားလို႕မရေတာ့ဘူး။
ၿပီးေတာ့သားငယ္က ထုတ္တန္းကို ခိုထားလိုက္တယ္။
သားငယ္ေလးက သူမမွီတဲ့ အရာတစ္ခုကို လက္နဲ႕ထိေတြ႕ထားေတာ့ ႏွစ္သက္ သေဘာက်ေနေလရဲ႕။ သားငယ္ကထုတ္တန္းေပၚမွာ တန္းလန္းျဖစ္ေနတယ္။

ၾကာလာေတာ့ လက္ေညာင္းလာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕အေလးခ်ိန္က တေျဖးေျဖး ေလးလာတယ္။
အေဖရွိတုန္းကေတာ့ အစဥ္ေျပေနေပမယ့္ ေအာက္မွာအေဖကမရွိေတာ့တဲ့အခါ ေျခလြတ္၊လက္လြတ္ျဖစ္ၿပီး
လက္ေညာင္းတဲ့ဒါဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ ငိုပါေလေရာလား။
အေဖကေရာက္လာၿပီးခ်ီပုိးလိုက္ေလေတာ့မွ အငုိတိတ္ေတာ့တယ္။


ငယ္စဥ္တုန္းက ဘယ္သူမဆို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ဘူးမွာပါ။
က်ေနာ္တို႕ဟာ မိဘထက္ေတာ္လာတယ္။ မိဘထက္ ပညာေတြတတ္လာတယ္။
မိဘထက္ ဥစၥာေတြရွာႏိုင္လာတယ္။ မိဘထက္ ခ်မ္းသာလာတယ္။
မိဘထက္ ရာထူးေတြႀကီးလာတယ္။ မိဘထက္ၾသဇာ၊အာဏာေတြပိုရွိလာတဲ့အခါ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္တႀကီးျဖစ္လာတယ္။
မာနေတြ တက္လာတယ္။
ငါထက္ငါသာႏႈိင္းစရာျဖစ္လာတယ္။

အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့မိဘကို အထင္ေသးလာတယ္။
မိဘရဲ႕ပခံုးေပၚကိုနင္းၿပီး ျမင့္လာတာကို ေမ့လာၾကတယ္။

မိဘရဲ႕ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမပါဘဲ ဘယ္သူမွ ထိပ္ဆံုးကိုမေရာက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။
အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ေနတဲ့မိအို၊ဘအိုနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ေဝးသထက္ေဝးလာတယ္။
ခဏတျဖဳတ္ရပ္နားၿပီးစဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ျဖစ္သင့္ပါသလား?

တာဝန္သိရင္ တာဝန္ရွိသလိုပါပဲ။
ေက်းဇူးသိရင္ ေက်းဇူးရွိတာကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ေပးဆပ္သင့္ပါတယ္။

ေက်းဇူးသိတာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မက်ပါဘူး။
ေက်းဇူးသိတတ္သူတိုင္းကို က်ေနာ္က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ။






“ဟာသရဲ႕တန္ဖိုး”



ဟာသရဲ႕တန္ဖိုးနဲ႕ပက္သက္ၿပီး
စိတ္ပညာပါရဂူႀကီး ေဒါက္တာပီတာေဒ႔စေကာ့(ခ်)ရဲ႕ သုေတသနျပဳခ်က္အေပၚ အေျခခံတဲ့သုံသပ္ခ်က္ေတြကေတာ့.....
  • ဟာသ(ရီေမာျခင္း)ဟာ... ဦးေႏွာက္အာရုံေၾကာမ်ားကို ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေစၿပီး တီထြင္ဖန္တီးမႈကို ေစ့ေဆာ္ေပးပါတယ္။
  • ဟာသ(ရီေမာျခင္း)ဟာ... အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရာတြင္ ဦးေႏွာက္ကို သြက္လက္ထက္ျမက္ေစပါတယ္။
  • ဟာသ(ရီေမာျခင္း)ဟာ... စိတ္ဖိစီးမႈကို သက္သာရာရေစပါတယ္။
  • ဟာသ(ရီေမာျခင္း)ဟာ... ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကို က်ဆင္းေစၿပီး ေသြးတိုးေရာဂါကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ထိန္းထားႏုိင္ပါတယ္။
  • ဟာသ(ရီေမာျခင္း)ဟာ... စိတ္က်ေရာဂါကို ကာကြယ္ တားဆီးေပးႏုိင္ပါတယ္။
  • ဟာသ(ရီေမာျခင္း)ဟာ... နာက်င္မႈေဝဒနာကို သက္သာေစတဲ့အျပင္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုျဖစ္ေစေသာအင္ဒိုးဖင္း
  • (Endorphins)ဓာတ္ကိုထုတ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။
  • [ တရားထိုင္ရင္လည္း အင္ဒိုးဖင္းဓာတ္မ်ားထြက္ေစပါတယ္။]
  • ဟာသ(ရီေမာျခင္း)ဟာ... ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးတြင္ “ေခ်ာဆီ” အျဖစ္အသံုးဝင္ေစပါတယ္။

ဟာသကိုရွာေဖြပါ။
ဟာသကို ေမြးျမဴပါ။
ဟာသကို ဖန္တီးပါ။
ဟာသဟာ အႏၱရာယ္လည္းကင္းတယ္။
လူတိုင္းလည္းအသံုးျပဳလို႔ရတယ္။
ေငြလည္းမကုန္ဘူး။
လြယ္လည္းလြယ္တယ္။
ကဲ...ဘယ္ေလာက္ေကာင္းပါသလဲ?

အေကာင္းျမင္စိတ္ရွိတဲ့လူေတြက ေလယာဥ္ပ်ံကို ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ တီထြင္၊ဖန္းတီးၾကေလရဲ႕။ အဆိုးျမင္စိတ္ရွိတဲ့လူေတြကလည္း ေလထီးကို ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ တီထြင္၊ဖန္းတီးေနေလရဲ႕။ ေလာကကို အဲဒီလူႏွစ္မ်ိဳးစလံုးက အက်ိဳးျပဳၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္....လူ႕ဘဝမွာ ဘယ္လူမ်ိဳးက ပိုၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ထင္ပါသလဲ? အေကာင္းျမင္စိတ္ရွိတဲ့လူေတြက ပိုၿပီးစိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ အေကာင္းျမင္စိတ္ရွိတဲ့လူေတြက ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြဘဲ ေတြ႕ေတြ႕၊ ဘယ္လို အေျခအေနဆိုးနဲ႕ဘဲႀကံဳႀကံဳ၊ ဟာသဥာဏ္နဲ႕ေျပာင္းလဲ၊ထိေတြ႕ခံစားတတ္ၾကသူေတြျဖစ္ေနတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။
လူႀကီးမင္း...လည္း စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕အတြက္... အေကာင္းျမင္စိတ္ကိုေမြးျမဴမလား?
ဟာသဥာဏ္နဲ႕ေျပာင္းလဲ၊ထိေတြ႕ခံစားမလား?

ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို ေရြးပါေလ။


Tuesday, October 27, 2009

အားရပါးရ...မရီနဲ႕...အဘ၊



တစ္ခါတုန္းက အလြန္လွပတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ေဆးခန္း ဖြင့္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
အဲဒီၿမိဳ႕က ေလးမိုင္အကြာ ရႈခင္းသာက ပင္လယ္ရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္ကို ၾကည့္ရတဲ့အရသာ ဟာ
အလြန္ထူးကဲတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ တစ္ကယ္ကို လြမ္းေမာစရာပါ။

က်ေနာ္ရဲ႕ေဆးခန္းက ၿမိဳ႕ထဲမွာပါ။ ေဆးခန္းကအခန္းႀကီးႏွစ္ခန္းနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားပါတယ္။
လူနာေစာင့္ဆိုင္းခန္းကတစ္ခန္း၊ ဆရာဝန္အခန္းကတစ္ခန္းပါ။
လူနာခန္းအတြက္ ေသာက္ေရအိုးကတစ္လံုး၊ ဆရာဝန္အတြက္ ေသာက္ေရအိုးကတစ္လံုး၊
တစ္ခန္းတစ္လံုးစီ သတ္သတ္ထားပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ လူလတ္ပိုင္း လူနာတစ္ဦးကိုေသာက္ေဆးေပးၿပီး လူနာကိုေဆးေသာက္ဖို႕
ေရရွာပါတယ္။ လူနာအတြက္ထားတဲ့ေသာက္ေရအိုးကိုမေတြ႕ဘဲ ဆရာဝန္အတြက္ထားတဲ့
ေသာက္ေရအိုးကိုလာၿပီးခပ္ေသာက္ပါတယ္။
ေဆးခန္းမွာတာဝန္က်တဲ့ သူနာျပဳလူငယ္ေလးက
“ ဒီမွာ...ဒီမွာ...အဲဒီေသာက္ေရက ဆရာဝန္ေသာက္တဲ့ေသာက္ေရခင္ဗ်” လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ လူနာက“ ဟုတ္ကဲ့...က်ေနာ္မရြံတတ္ပါဘူး” လို႕ေျပာၿပီးေသာက္ေရကိုဆက္ေသာက္ေနပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္(၇၂)ႏွစ္ရွိတဲ့လူနာက သူ႕အလွည့္မို႕အခန္းထဲအဝင္မွာအားလံုးၾကားသြားပါတယ္။
အဖိုးအိုလူနာက အားရပါးရ ရီးပါေလေရာ။
ရီရင္းနဲ႕အဖိုးအိုရဲ႕အသံက ဗလံုးဗေထြးျဖစ္သြားပါတယ္။
မပီမသအသံနဲ႕ “ဆရာရယ္ ကယ္ပါအံုး၊ ဆရာရယ္ လုပ္ပါအံုး။”
ဆိုတာကိုနားလည္လိုက္ပါတယ္။
အဖိုးအို ေလျဖတ္သြားတာလား?
ဒါမွမဟုတ္............ဘာမ်ားျဖစ္သြားပါလိမ့္?၊
က်ေနာ္စိတ္ပူသြားပါတယ္။
အဖိုးအိုရဲ႕လက္ညႈိးညႊန္ရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လား....လား...အဖိုးအိုရဲ႕ေအာက္ေမးရုိး လြဲေနပါေကာ။
(dislocation of lower jaw)ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္တယ္။
အဖိုးအိုဟာပါးစပ္ကိုပိတ္မရပါ။ ဝူးဝူူးဝါးဝါးနဲ႕ေအာ္ေနပါတယ္။
က်န္လူနာမ်ားကလည္း ေအာ္သံေၾကာင့္တအံတၾသနဲ႕ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
က်ေနာ္လည္းဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
အမွန္ေျပာရရင္က်ေနာ္မွာ ဒီလိုအေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးမရွိခဲ့ဘူးပါ။
သို႕ေသာ္ ဆရာမ်ားသင္ထားဖူးေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကိုျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း
အဖိုးအိုရဲ႕ေအာက္ေမးရုိးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္၊ ေအာက္ဘက္ကို
ဆတ္ကနဲဆြဲၿပီး ေနာက္ဘက္ကိုတြန္းထိုးလိုက္ေသာအခါ
ကံေကာင္းစြာျဖင့္ ျပန္ေကာင္းသြားပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့မွ ဆရာဝန္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။
အဖိုးအိုလူနာကလည္း “အမေလးဆရာရယ္...ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ” တဲ့။
ေဆးကုသမႈၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းေမးပါတယ္။ “က်ေနာ္ ဘာေရွာင္ရမလဲဆရာ” တဲ့။
“ေနာက္တစ္ခါ အားရပါးရ မရီပါနဲ႕အဘ”
ထိုအခါမွ က်န္လူနာမ်ားဟာ အားရပါးရ ရီေမာၾကေလေတာ့သတည္း။ ။







Saturday, October 24, 2009

ငါနဲ႕ မတူ… ငါ့ရန္သူ…



တစ္ခါတုန္းက ေတာအုပ္တစ္အုပ္ထဲက ဂူႀကီးတစ္ဂူထဲမွာ
လူေျခာက္ေယာက္ဟာ မီးဖိုေဘးမွာမီးလႈံရင္း ဝိုင္းထိုင္ေနၾကတယ္။
သူတို႕ရဲ႕လက္ထဲမွာ ထင္းေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းစီ ကိုင္ထားၾကေလရဲ႕။
(ေဆာင္းညကို လြန္ေျမာက္ဖို႕ လံုေလာက္ႏိုင္ပါတယ္။)
အခ်ိန္ကာလက ည၊ ေဆာင္းည တစ္ညျဖစ္တယ္။
ေအးလို္က္တာ အရုိးကဲြမတတ္ပါပဲ။
မီးဖိုေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမီးညြန္႕ဟာ အားနည္းသထက ္နည္းလာေနၿပီ။
မိွတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္နဲ႕ ကတုန္ကရင္လဲက်သြားပါေကာ!။
မီးဖိုကထင္း ဆာေနၿပီေလ။
ပထမလူက
သူနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူကိုၾကည့္လိုက္တယ္။
“ဟင္- ငမည္းေကာင္ပါလား!
ဒီလို လူမည္းေကာင္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရတာ က်က္သေရယုတ္လိုက္တာ” ဟု
ေတြးရင္းက မီးဖိုကို ေက်ာေပးလိုက္တယ္။
လက္ထဲက ထင္းကို တင္းတင္းဆုပ္လို႕ေပါ့။
ဒုတိယလူ
အာဖရိက အမ်ိဳးသားႀကီးကလည္း
ေဒါသတႀကီးနဲ႕ ေတာက္ေခါက္လိုက္တယ္။
“တို႕ကို တစ္သက္လံုး ဒုကၡေပးလာတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴ-ဟင္း “
သူလည္းထင္းေခ်ာင္းကိုဆုပ္ၿပီး မီးဖိုကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ျပန္တယ္။
တတိယလူ ကသူေဌး၊
သူ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အဝတ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕
လူကိုမသကၤာသလို ၾကည့္ေနေလရဲ႕။
“ဒီေကာင္ ငါ့ဆီက ဘာမ်ားလုမလို႕ မသိဘူူး” …ဟု
ေတြးရင္းက ထင္းေခ်ာင္းကို
ကုတ္အကၤ် ီနဲ႕ ဆဲြဖံုးလိုက္တယ္။
စတုတၳလူ
ဆင္းရဲသားက မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႕
“ဒီလူမလိုင္ေတြဟာ ေထာင့္ကိုမက်ိဳးဘူး။
ဟင္း…မရွိခိုးႏိုး၊ လူကိုမ်ား အထင္ေသးလိုက္တာ”။
ထင္းေခ်ာင္းႀကီးကို ေဒါသတႀကီး ရုိက္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။
ပဥၥမလူ နဲ႕ ဆဌမလူ ဟာ
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း
စိတ္ထဲက ခုလုိေျပာေနၾကတယ္။
“ငါ့ႏွယ္ေနာ္….မိစၦာဒိ႒ိနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းလာဆိုင္ေနရပါလား”။
သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာခ်င္း မတူၾကဘူးေလ။
သူတို႕လည္း လက္ထဲကထင္းကို ေမ့ေနၾကဟန္ တူပါရဲ႕။
ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာ
ေအးခဲေနတဲ့ အေလာင္းေျခာက္ေလာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
သူတို႕တေတြ အေအးမိ ေသၾကတာလား။
ဒါမွမဟုတ္ ရင္ထဲက ေဒါသ ေၾကာင့္ ႏွလံုးေသြးရပ္ၿပီး ေသၾကတာလား…။
စဥ္းစားစရာပါ။
ကဲ ဘယ္သူေတြက အက်ိဳးရွိသြားသလဲ!
ဘယ္သူမွ အက်ိဳးမရွိၾကပါဘူးဆိုတာ
အေလာင္းေျခာက္ေလာင္းကို ၾကည့္ၿပီ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အကိ်ဳးမရွိပါပဲ ဘာေၾကာင့္ ဒါေတြကို လုပ္ၾကသလဲ!
ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္၊
ေလာဘစိတ္ေၾကာင္၊
ေမာဟစိတ္ေၾကာင္၊့
မာနစိတ္ေၾကာင့္၊
‘အာဃာတ ‘ဆိုတဲ့အမုန္းတရားေတြေၾကာင့္၊
‘ဂိုဏ္ဂဏစိတ'္ဆိုတဲ့ အုပ္စုအစဲြေတြေၾကာင့္၊
လူေတြဟာ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ သတ္ေနၾကေလရဲ႕။

ကဲ…...အဲဒီအထဲမွာ လူႀကီးမင္း မပါဘူးလို႕ထင္ပါတယ္။
ဟာ.…ပါတယ္ဆိုရင္လည္း တစ္ခုေလာက္ေျပာခ်င္ပါတယ္။
“အေျခအေနေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးဆိုး၊
ျပႆနာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ တက္တက္၊
ပဋိပကၡေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး၊
အတိတ္ကို သင္ပုန္းေခ်ၿပီး၊
ေက်ေအးတဲ့အလုပ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မက်ပါဘူး”
လို႕ေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕…။ ။

သစ္တစ္ပင္ေကာင္း.....ငွက္တစ္ေသာင္းမကနား....



တစ္ခါတုန္းက အသက္(၁၂)ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ

တံဆိပ္ေခါင္းစုဖို႕ ဝါသနာပါတယ္။

မိဘဆီမွာ လက္ျဖန္႕မေတာင္းခ်င္ဘူး။

ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးခ်င္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို သြားၿပီး

ပန္းကန္ေဆးတဲ့ အလုပ္ကိုမရွက္မေၾကာက္လုပ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီက ရတဲ့ေငြ နဲ႕ တံဆိပ္ေခါင္းဝယ္တယ္။ စုတယ္။

ေနာင္ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ တံဆိပ္ေခါင္း ေလလံတင္တဲ့ လုပ္ငန္းကို စ တင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေကာင္ေလး အသက္(၁၆)ႏွစ္ရွိလာေတာ့

သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ေကာ္မရွင္ယူၿပီး ေရာင္းခဲ့ျပန္တယ္။

သတင္းစာေရာင္းလုိ႕ရတဲ့ ေငြနဲ႕ကြန္ပ်ဴတာ၊ ကားနဲ႕စတီရီယို ကက္ဆက္တို႕ စတဲ့ သူလိုခ်င္သမွ်ပစၥည္းေတြကို သူ႕ေငြနဲ႕သူ ဝယ္လာႏိုင္ပါတယ္။

အသက္(၁၉)ႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေနၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕အေဆာင္ အခန္းကေနကြန္ပ်ဴတာေတြ ထုတ္ေရာင္းေနၿပီ။

သူ႕မိဘမ်ားက သားကို စီးပြားေရး သိပ္မလုပ္နဲ႕၊

တကၠသုိလ္ကို ဆက္တက္ပါ လို႕ တိုက္တြန္းေပမဲ့

သူကေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး စီပြားေရးေလာကထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕လက္ထဲမွာလည္း ေဒၚလာေငြ တစ္ေထာင္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။

မိုက္ကယ္ဒဲလ္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ပက္သက္တဲ့ စာေစာင္၊မဂၢဇင္းေတြကို ႀကိဳးစားၿပီးေလ့လာပါတယ္။နည္းလမ္းမ်ိဳးစံု စမ္းသပ္တယ္။

မိုက္ကယ္ဒဲလ္က

“က်ေနာ္တို႕ လုပ္ငန္းမွာ အေကာင္းဆံုးနဲ႕ အားအသာဆံုး အခ်က္ကေတာ့

က်ေနာ္တို႕က သတင္းကို ခ်က္ခ်င္း ရတာပါပဲ၊

က်ေနာ္တို႕က ဝယ္သူေတြဆီက

ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း သတင္းေတြ အၿမဲတမ္းယူေနတာပါ။


”မိုက္ကယ္ဒဲလ္က ”

“အခက္အခဲေတြ ဘယ္လိုေတြ႕ေတြ႕

က်ေနာ္တို႕ ကုမၸဏီအေနနဲ႕ မွန္တာ၊ သင့္ေလ်ာ္တာကိုပဲ လုပ္မယ္၊

ပစၥည္းဝယ္တဲ့သူေတြဟာ စိတ္ခ်မ္းသာေစရမယ္ဆိုတဲ့မူကိုေတာ့

အပ်က္မခံပါဘူး” ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႕ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕ သူ႕အသက္(၃၅)ႏွစ္အရြယ္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့

သူ႕နာမည္နဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ ကြန္ပ်ဴတာေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္လာၿပီး ေဒၚလာဘီလီယံေပါင္းမ်ားစြာၾကြယ္ဝခ်မ္းသာလာတဲ့ ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးျဖစ္လာပါတယ္။

သူ႕နာမည္ကေတာ့ မိုက္ကယ္ အက္စ္ ဒဲလ္ (Michael S. Dell) ျဖစ္ပါတယ္။

အသက္(၄၀) မျပည့္ခင္မွာပဲ သူ႕ရဲ႕ DELL ကုမၸဏီမွာ ဥကၠဌအျဖစ္ေရာ၊

အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္ (CEO) အျဖစ္ပါ တာဝန္ယူထားပါတယ္။

အခုဆိုရင္ DELL ကုမၸဏီ ရဲ႕ တစ္ေန႕ကို ပ်မ္းမွ်ျခင္းေရာင္းရတဲ့

တန္ဖိုးက ေဒၚလာ သန္း (၅၀)ဖိုးေလာက္ ရွိပါတယ္။

DELL ကုမၸဏီဟာ ႏိုင္ငံေပါင္း (၁၇၀)ေက်ာ္မွာ

ဝန္ထမ္္းေပါင္း သံုးေသာင္း သံုးေထာင္ေက်ာ္နဲ႕ လႈပ္ရွားလည္ပတ္ေနပါၿပီ။

ႀကီးပြားခ်င္တဲ့ လူမ်ားအတြက္ သူေပးလိုက္တဲ့ အႀကံ ဥာဏ္ ကေတာ့

“ပထမအခ်က္အေနနဲ႕ေျပာရရင္

စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုကို စတင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ လူတကာ လုပ္ေနတာပဲ၊

သူတို႕လည္း ပိုက္ဆံရတာပဲ၊

ငါလည္း ရေအာင္လုပ္ၾကည့္ဦးမွပဲဆိုၿပီး မလုပ္ပါနဲ႕။


လုပ္ငန္းတစ္ခု စခ်င္ရင္ ကိုယ္က ဒီအလုပ္ကို ႏွစ္သက္တယ္ဆိုမွ လုပ္ပါ။


ၿပီးေတာ့

ဒါကို လုပ္ဖို႕ကိုယ္ကလည္း ဆႏၵျပင္းျပေနတယ္ဆိုမွ လုပ္ပါ။

ကိုယ္လုပ္မယ့္လုပ္ငန္းက တျခားဘယ္သူနဲ႕မွ မတူဘူး၊

ကိုယ္က သူမ်ားထက္သာေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္လည္း လုပ္ပါ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့

ကိုယ္ သိပ္ကိုလုပ္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းက လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အတြက္ အေတာ္ၾကာၾကာ အက်ိဳးေပးမယ့္ လုပ္ငန္းမ်ိဳးဆိုရင္လည္း လုပ္ပါ”


ျမန္မာလူငယ္တိုင္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး တိုးတက္ႏိုင္ၾကပါေစ။

Sunday, October 18, 2009

တစ္ခ်ိန္တုန္းက...အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္...



တစ္ခါတုန္းက ကမၻာေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆံုး ပုဂၢဳိလ္ႀကီးအေၾကာင္း၊
ၾကားဖူးၾကမွာပါ။

သူေဌးႀကီး ဂၽြန္ဒီေရာ့ကဖဲလား ဆိုတာေလ။

သူ႕ေခါင္းထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ေငြအေၾကာင္းပဲ ေတြးေနတယ္။

အၿမဲတမ္း ေငြအတြက္ပဲ စိုးရိမ္ပူပန္ေနတယ္။

ငါ့ကို ဘယ္သူေတြက လိမ္မလဲ?

ငါ ခိုင္းထားတဲ့ ဘယ္သူေတြက သစၥာေဖာက္သြားမလဲ?

အၿမဲ တေၾကာင့္ၾကၾက ျဖစ္ေနေတာ့ သူက ပိုက္ဆံရွိေပမယ့္ စည္းစိမ္မခံႏိုင္ဘူး။

တကယ္ေတာ့ သူ ဟာေငြကိုမပိုင္၊

ေငြကသာ သူ႕ကိုပိုင္ၿပီး သူ႕အရွင္သခင္ျဖစ္သြားတယ္။

သူ႕မွာ ေငြေတြကုန္သြားမွာ၊

စီးပြားပ်က္သြားမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြ ႏိွပ္စက္တဲ့အတြက္

စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ဆိုတာလိုျဖစ္ၿပီးခႏၶာကိုယ္မွာ ေရာဂါေတြ ဝင္လာတယ္။

အစာအိမ္က ခံႏိုင္ရည္မရွိ ျဖစ္လာတယ္။

အစာအိမ္ေရာဂါေၾကာင့္ ႏို႕နဲ႕ေပါင္မုန္႕ကလြဲၿပီး ဘာမွမစားႏိုင္ဘူး။

သူခုိင္းထားတဲ့ အနိမ့္ဆံုး အဆင့္ဝန္ထမ္းကမွ

သူ႕ထက္စားႏို္င္၊ေသာက္ႏိုင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနႏိုင္ေသးတယ္။


သူနဲ႕သူ႕ဝန္ထမ္းကေလး ဘယ္သူက ပိုခ်မ္းသာသလဲ စဥ္းစားစရာပါ။


ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္တာကို အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခ်မ္းသာလာတဲ့အခါ တစ္ဖက္က အေတာမတတ္ႏိုင္တဲ့ ေလာဘစိတ္၊
အျခားတစ္ဖက္က ရွာထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ဆံုးရႈံးသြားမွာ ေၾကာက္ တဲ့စိတ္၊
ႏွစ္ဖက္ညွပ္တိုက္တဲ့အခါ ေငြရဲ႕ေက်းကၽြန္ျဖစ္သြားတတ္တာကို သတိေပးေနတာပါ။
ေလာဘစိတ္နဲ႕ေၾကာက္စိတ္ ႏွစ္ဖက္ညွပ္တိုက္လို႕ ခံႏိုင္တဲ့သူဆိုတာ မရွိပါဘူး။
အနည္းဆံုးေတာ့ က်န္းမာေရးပ်က္စီးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။
ေနာက္တစ္ဆင့္ကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈဆံုးရႈံးသြားဖို႕ေသခ်ာပါတယ္။
က်န္းမာေရးနဲ႕စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အဆံုးရႈံးခံၿပီး ရလာတဲ့ေငြဟာ
ကိုယ့္ဘဝအတြက္တန္သလားလို႕အၿမဲတမ္းေမးသင့္ပါတယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆံုးရႈံးသြားရင္
အရာအားလံုးကို ဆံုးရႈံးသြားတတ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့ဖို႕ေျပာခ်င္တာပါ။

လူသားတိုင္း ကိုယ္၊စိတ္ ႏွစ္ပါးစလံုး ခ်မ္းသာရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။




အမွတ္တရလားကြယ္?




ေဆးခန္းတစ္ခုေရွ႕တြင္ လူနာအမ်ားအျပားေစာင့္ေနၾကတယ္။
ဆရာဝန္ႀကီးကမလာေသးပါ။
ခႏၶာေဗဒကို စိတ္ဝင္စားေစလုိေသာေစတနာျဖင့္
လူအရုိးစုတစ္ခုကို ေဆးခန္းထဲတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္။
လူနာႏွစ္ဦးေျပာေသာစကားကိုၾကားလိုက္ရတာကေတာ့

“ဒီဆရာဝန္က သူရဲ႕ေဆးခန္းထဲမွာ လူအရုိးစုကို ဘာျဖစ္လို႕ ခ်ိတ္ဆြဲထားရတာလဲ?”

“မေျပာတတ္ဘူးေလ၊
ျဖစ္ႏို္င္တာကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပထမဦးဆံုး လူနာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။”

ေနာက္ေန႕မွစၿပီး လူအရုိးစုကို မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ။

Saturday, October 17, 2009

အေျပာထက္...အလုပ္ခက္...



တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္ဟာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္နားမွာ
ေပါက္တူးတစ္လက္နဲ႕ ေျမႀကီးကိုေပါက္ေနတယ္။
အတန္ၾကာေတာ့ ေမာေမာနဲ႕ ကုန္းကမူေလး တစ္ခုမွာထိုင္နားေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရြက္သေဘာၤတစ္စင္းဟာ ရြက္လႊင့္သြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ရြက္သေဘာၤဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေဝးသထက္ေဝးသြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ေအာက္ကို ငုပ္ၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။
(အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကမၻာႀကီးဟာျပားတယ္လို႕ လူအမ်ားက ယံုၾကည္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ) အဲဒီလူဟာအေတြးတစ္ခုဝင္လာပါတယ္။
ေပါက္တူးလက္ကိုင္ရုိးေပၚမွာ လက္ညွိဳးတင္ၿပီးလွည့္ၾကည့္မိတယ္။
သေဘာၤဟာပင္လယ္ထဲကို ငုပ္ၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အတြက္
ကမၻာႀကီးဟာျပားတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊
ကမၻာႀကီးဟာလံုးတာျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးပါပဲ။
အဲဒီအေတြးကအစျပဳၿပီးသက္ေသျပႏိုင္ေအာင္ သူႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
အစဦးမွာ သူစကားကို ဘယ္သူမွ မယံုၾကည္ခဲ့ပါဘူး။
သူရဲ႕စိတ္အားထက္သန္မႈေၾကာင့္ မယံုၾကည္ေသာ္လည္း ကူညီသူေပၚလာခဲ့တယ္။
အဲဒီလူဟာ ကိုလံဘတ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ကိုလံဘတ္ဟာ အခက္အခဲမ်ိဳးစံုကို ရင္ဆိုင္ၿပီး စတင္ထြက္ခြာရာအရပ္ကို
သေဘာၤနဲ႕ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ကိုလံဘတ္က အေတြးတစ္ခုက အစျပဳၿပီး
ကမၻာႀကီးဟာ လံုးဝန္းေၾကာင္းကိို သက္ေသျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ဳ
ကိုလံဘတ္ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။
သူ႔ူကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့ ဧည့္ခံပြဲမွာ တက္ေရာက္လာတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ဦးက
“ ကိုလံဘတ္မွ လုပ္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး၊
သူလုပ္မယ္ဆိုရင္လည္းျဖစ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးပါ” ဟု ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ထေျပာပါတယ္။
ကိုလံဘတ္ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။
သူ႕ရဲ႕လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ၾကက္ဥတစ္လံုးကို မွန္စားပြဲေပၚမွာ ဘယ္သူေထာင္ႏိုင္သလဲ? လို႕ေမးလိုက္ပါတယ္။
ဧည့္ခံပြဲကိုတက္ေရာက္လာတဲ့ လူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၾကက္ဥကိုေထာင္ၾကည့္ၾကပါတယ္။
ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ ္ေျပာတဲ့လူလည္းေထာင္ၾကည့္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မေထာင္ႏိုင္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး ဘယ္သူမွ မေထာင္ႏုိင္တဲ့အခါက်မွ ကိုလံဘတ္ဟာ
ၾကက္ဥရဲ႕ဖင္ပိုင္းျဖစ္တဲ့ လံုးတဲ့အပိုင္းကို ဆတ္ကနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္တဲ့အခါ
ၾကက္ဥ ဟာမွန္စားပြဲေပၚမွာ ေထာင္ေနတာကို အားလံုးက ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။
စိတ္ဓါတ္အရည္အေသြးျပည့္ဝတဲ့ လူေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ကို စိတ္ဓါတ္ ခပ္ညံ့ညံ့ လူေတြက ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်တတ္တာကို
ကိုလံဘတ္ဟာ အေျပာထက္္ အလုပ္ခက္တယ္ဆိုတာကို
ထပ္မံ သက္ေသျပ ႏိုင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ကဲ…ကိုလံဘတ္ကို ေလးစားစြာဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္
က်ေနာ္တို႕တေတြ အေျပာေလွ်ာ့ၿပီး အလုပ္မ်ားမ်ား လုပ္ၾကရေအာင္လားခင္ဗ်ာ။




Saturday, October 10, 2009

အရူးကိုေတာ့...ေၾကာက္တယ္



တစ္ခါတံုးကေပါ့။

က်ေနာ္ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝကအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေၾကာင္းပါ။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(ခ)ေရာက္ေနၿပီ။

ဟိုတံုးကေတာ့ အရူးေထာင္ လုိ႕ေခၚပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း နာမည္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့ “စိတၱဇ ေဆးရုံ” ျဖစ္လာပါတယ္။

တစ္ေန႕ေတာ့ အဲဒီ စိတၱဇ ေဆးရုံကိုေရာက္ခ်ိန္မွာ လူအုပ္ႀကီးကိုေတြ႕ရတယ္။

လူအုပ္ထဲမွာ ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပဳဆရာ/ဆရာမေတြ၊ လူနာေတြ၊အမ်ားအျပားကိုေတြ႕ရတယ္။ အားလုံးေသာလူေတြကလည္း အေပၚေမာ့ၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ လူနာတစ္ေယာက္က သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ထိပ္ဖ်ားေပၚကို္တက္ေနေလရဲ႕။

ဆရာဝန္ႀကီးက ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့ဖို႕ေအာ္ေျပာေနတယ္။

ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္တစ္လွည့္နဲ႕အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာပါတယ္။

လူနာကတက္ၿမဲတက္ေနပါတယ္။

သူနာျပဳဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြက လည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္္ ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့ဖို႕ေအာ္ေျပာၾကပါတယ္။

လူနာကေခါင္းတစ္ခါခါနဲ႕ တက္ၿမဲတက္ေနပါတယ္။

လူနာက ေျပာတာကိုၾကားေပမဲ့ နားမေထာင္ပါဘူး။

စိတၱဇ ေဝဒနာရွင္ လူနာအတြက္ ျပဳတ္က်ႏိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္ကလည္း နီးသထက္နီးလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ႏွစ္ႀကီးသမား လူနာတစ္ဦးက

“ ေဟ့ေကာင္….ဝင္းေရႊ…ဒီမွာ ေတြ႕လား ငါ့လက္ထဲမွာ လႊ၊

တစ္….ႏွစ္….သံုး…၊ ေအာ္လို႕မွ ဆင္းမလာရင္

သစ္ပင္ကို လႊနဲ႕တိုက္ျဖတ္ပစ္မယ္။ မင္းေသဖို႕သာမွတ္ေပေတာ့။”

လူနာရဲ႕လက္ထဲကလႊဆိုတာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆးပုလင္းမ်ားကို ျဖတ္ေသာလႊေသးေသးေလးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။

လူအမ်ား၏မ်က္ႏွာမ်ားဟာ ၿပံဳးစိစိျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

အသံထြက္ေအာင္ေတာ့မရီၾကပါ။ ထို႕ေနာက္မွာေတာ့

“တစ္……..”

“ႏွစ္……….”

ေအာ္သံကိုၾကားရတယ္။

သစ္ပင္ေပၚက လူနာက

“ ေနအံုး ေနအံုး ဆင္းမယ္…ဆင္းမယ္ ” ဆိုကာဆင္းလာပါေတာ့တယ္။

လူနာေအာက္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ဆရာဝန္ႀကီးက

”မင္းကြာ…ငါေခၚေတာ့ ဆင္းမလာဘဲနဲ႕ သူေခၚမွ ဘာေၾကာင့္ဆင္းလာရသလဲ?”

လူနာဝင္းေရႊ ျပန္ေျပာတဲ့စကားက

”ဆရာကလူေကာင္း၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ တကယ္လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး၊

ဟိုေကာင္ကအရူး၊

တကယ္လုပ္မဲ့အေကာင္၊လႊနဲ႕တကယ္ျဖတ္မွာေသခ်ာတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ဆင္းလာရတာေပါ့။”

ထိုအခါမွပင္ လူအမ်ားတို႕ဟာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ရီေမာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com