တစ္ခါတံုးကေပါ့။
က်ေနာ္ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝကအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေၾကာင္းပါ။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(ခ)ေရာက္ေနၿပီ။
ဟိုတံုးကေတာ့ အရူးေထာင္ လုိ႕ေခၚပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း နာမည္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့ “စိတၱဇ ေဆးရုံ” ျဖစ္လာပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ အဲဒီ စိတၱဇ ေဆးရုံကိုေရာက္ခ်ိန္မွာ လူအုပ္ႀကီးကိုေတြ႕ရတယ္။
လူအုပ္ထဲမွာ ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပဳဆရာ/ဆရာမေတြ၊ လူနာေတြ၊အမ်ားအျပားကိုေတြ႕ရတယ္။ အားလုံးေသာလူေတြကလည္း အေပၚေမာ့ၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ လူနာတစ္ေယာက္က သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ထိပ္ဖ်ားေပၚကို္တက္ေနေလရဲ႕။
ဆရာဝန္ႀကီးက ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့ဖို႕ေအာ္ေျပာေနတယ္။
ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္တစ္လွည့္နဲ႕အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာပါတယ္။
လူနာကတက္ၿမဲတက္ေနပါတယ္။
သူနာျပဳဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြက လည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္္ ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့ဖို႕ေအာ္ေျပာၾကပါတယ္။
လူနာကေခါင္းတစ္ခါခါနဲ႕ တက္ၿမဲတက္ေနပါတယ္။
လူနာက ေျပာတာကိုၾကားေပမဲ့ နားမေထာင္ပါဘူး။
စိတၱဇ ေဝဒနာရွင္ လူနာအတြက္ ျပဳတ္က်ႏိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္ကလည္း နီးသထက္နီးလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ႏွစ္ႀကီးသမား လူနာတစ္ဦးက
“ ေဟ့ေကာင္….ဝင္းေရႊ…ဒီမွာ ေတြ႕လား ငါ့လက္ထဲမွာ လႊ၊
တစ္….ႏွစ္….သံုး…၊ ေအာ္လို႕မွ ဆင္းမလာရင္
သစ္ပင္ကို လႊနဲ႕တိုက္ျဖတ္ပစ္မယ္။ မင္းေသဖို႕သာမွတ္ေပေတာ့။”
လူနာရဲ႕လက္ထဲကလႊဆိုတာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆးပုလင္းမ်ားကို ျဖတ္ေသာလႊေသးေသးေလးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။
လူအမ်ား၏မ်က္ႏွာမ်ားဟာ ၿပံဳးစိစိျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
အသံထြက္ေအာင္ေတာ့မရီၾကပါ။ ထို႕ေနာက္မွာေတာ့
“တစ္……..”
“ႏွစ္……….”
ေအာ္သံကိုၾကားရတယ္။
သစ္ပင္ေပၚက လူနာက
“ ေနအံုး ေနအံုး ဆင္းမယ္…ဆင္းမယ္ ” ဆိုကာဆင္းလာပါေတာ့တယ္။
လူနာေအာက္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ဆရာဝန္ႀကီးက
”မင္းကြာ…ငါေခၚေတာ့ ဆင္းမလာဘဲနဲ႕ သူေခၚမွ ဘာေၾကာင့္ဆင္းလာရသလဲ?”
လူနာဝင္းေရႊ ျပန္ေျပာတဲ့စကားက
”ဆရာကလူေကာင္း၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ တကယ္လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး၊
ဟိုေကာင္ကအရူး၊
တကယ္လုပ္မဲ့အေကာင္၊လႊနဲ႕တကယ္ျဖတ္မွာေသခ်ာတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ဆင္းလာရတာေပါ့။”
ထိုအခါမွပင္ လူအမ်ားတို႕ဟာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ရီေမာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment