Tuesday, October 18, 2011

" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၁၇..."






သို႕
ခ်စ္ေသာအေမ…
သားသတိရစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလားဟင္။
သားတို႕ေနေကာင္းၾကပါတယ္။
သားတို႕တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕မွာေနတုန္းက
သားတို႕အိပ္ခန္းရဲ႕နံရံမွာ
ေရႊတံတားႀကီး (Golden Gate Bridge Wall Sheet ) နံရံကပ္ပိုစတာအႀကီးႀကီးကို
ေရႊယံုေလး က အမွတ္တရကပ္ထားတယ္အေမ။
ၾကာလွပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႕ အေမရိကန္ကို လာဖို႕ဘာအေၾကာင္းအရာမွ
မေပၚေသးတဲ့အခ်ိန္ကထဲက ကပ္ထားတာပါ။
ညရႈခင္းပါ။
မီးေရာင္ေတြထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့တံတားႀကီးကို ရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။
ေတာ္ေတာ္ကိုလွတဲ့ပံုပါ။
မိန္းမက သတိတရရွိတိုင္း အဲဒီပံုႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး
“တစ္ေန႕ေသာအခါ ေရာက္ကိုေရာက္ရမယ္”ဆိုၿပီး
ပါးစပ္ကလည္းတတြတ္တြတ္နဲ႕ရြတ္ေလ့ရွိတယ္။
အိပ္ခန္းရဲ႕နံရံဆိုေတာ့ ေန႕တိုင္းေတြ႕ေနရတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္မက္ထဲမွာ အဲဒီတံတားႀကီးဆီကိုေရာက္သြားတဲ့အေၾကာင္း
အိပ္ယာကႏိုးႏိုးခ်င္းေျပာေလ့ရွိတယ္။
က်ေနာ္လည္းေရာက္ခ်င္တာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူ႕ေလာက္ေတာ့ Crazy မျဖစ္ဘူး။
မရူးဖူးေပါ့အေမရယ္။
အဲဒီလိုသူ Crazy ျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပါပဲ။
က်ေနာ္ေတြးထင္မိခဲ့တာက က်ေနာ္တို႕ခ်မ္းသာလာတဲ့အခါ
အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုသြားလည္မယ္ေပါ့။
အဲဒီအခါ အဲဒီ ေရႊတံတားႀကီး (Golden Gate Bridge)ဆီကို
သြားလည္မယ္ပဲထင္ခဲ့တယ္။
ေဟာ…သူ႕ရဲ႕အိမ္မက္က တစ္ကယ္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီအေမ။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုေရာက္လာဖို႕ အေၾကာင္းတရားေတြျဖစ္လာတယ္။
ကယ္လီးဖိုးနီးယားကိုေရာက္ၿပီးမၾကာပါဘူး။
ေရႊတံတားႀကီး (Golden Gate Bridge)ဆီကိုသြားလည္ျဖစ္တယ္။
လိုက္ပို႕တဲ့အိမ္ရွင္ေတြဆိုရင္ အဲဒီေနရာကို မေရာက္တာေတာင္
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီ တဲ့။
နီးနီးေလးနဲ႕။
ေငြရွာေနရတာနဲ႕ ဘယ္မွမသြားႏိုင္ဘူးေျပာတာပဲ။
“ေသရင္ ဘာမွယူသြားလို႕မရဘူး” လို႕ေတာ့ ခဏခဏေျပာေနေလရဲ႕။
လူၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာေနသလားမသိပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ မေသေတာ့မယ့္အတိုင္း ေငြကိုရွာေနေလရဲ႕။
ထမင္းစားေနတဲ့ပါစပ္လိုပဲ ဟခိုင္းလိုက္ရင္
ပါးစပ္ထဲမွာ ထမင္းတစ္လံုးမွလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။
ေရႊ တံတားႀကီး (Golden Gate Bridge)ဟာ
အရမ္းလွတဲ့တံတားႀကီးပါပဲအေမရယ္။
တံတားေပၚကားျဖတ္ေမာင္းသြားခ်ိန္မွာ စဥ္းစားမိတယ္။
“ေအာ္…အိမ္မက္အေပၚစြဲစြဲလမ္းလမ္းျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
အိမ္မက္ဟာ တကယ္ျဖစ္လာတဲ့အရာပါလား”
လို႕လက္ေတြ႕သိလိုက္ရတယ္အေမ။
ယံုယံု က တကယ္စြဲစြဲလမ္းလမ္းျဖစ္ခဲ့တယ္ အေမ။
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ဆန္ဟိုေစ်းၿမိဳ႕ေလးက အဲဒီတုန္းက ရာသီဥတုကပူေနတယ္။
ဆန္ဖရန္စစၥကိုေရာက္ေတာ့ ရာသီဥတုက ခ်က္ခ်င္းေအးလာတယ္။
ေရႊတံတားႀကီးေပၚေရာက္ေတာ့ ႏွင္းေတြမႈန္ၿပီ ခ်မ္းလာတယ္။
ပစိၥဖိတ္ (Pacific Ocean) သမုဒၵရာႀကီးကိုလွမ္းျမင္ရတယ္။
ရႈခင္းကလွလိုက္တာ။
သူဆိုရင္ တကယ္ေရာက္တာေတာင္
အိမ္မက္ထဲကလို႕ ထင္တုန္းရွိေသးတယ္။
တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားေပါ့။
သူအရမ္းေပ်ာ္ေနမိတယ္။
သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးက်ေနာ္ေတာင္ေပ်ာ္လာတယ္။
ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕အႏွံေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တယ္။
စည္းကားလိုက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။
က်ိဳက္ထီးရုိးဘုရားပြဲက်ေနတာပဲ။
လူေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ားကို မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ။
နယူးေရာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကိုေရာက္တုန္းက တစ္ခါ ေတြ႕ဖူးတယ္။
ၾကက္ပ်ံမက်ပါပဲ။
က်ေနာ္တို႕အခုေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးဆိုရင္ လူကိုမေတြ႕ရဘူး။
ကားေတြပဲေတြ႕ရတယ္။
လူေတြက ကားနဲ႕အလုပ္သြားရင္သြား၊
ေစ်းသြားရင္သြား၊
မသြားလို႕ အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ အိမ္ျပင္ကိုမထြက္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီအိမ္မွာ လူရွိ၊ မရွိကေတာ့ ကားအရည္အတြက္ၾကည့္ၿပီးခန္႕မွန္းၾကရတယ္။
ေရာက္စတုန္းကေတာ့ ဘာေၾကာင့္အိမ္ျပင္မထြက္ၾကတာလဲလို႕
သေဘာမေပါက္ဘူး။
အိမ္ကိုေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႕ဝယ္ၿပီး အိမ္မွာေနရတဲ့အခ်ိန္က အေတာ္နည္းၾကပါတယ္။
အိမ္အေႂကြးေပးဆပ္ဖို႕ အလုပ္ေတြကိုပဲ နင္းကန္လုပ္ေနရပံုရတယ္။
အလုပ္ကျပန္လာရင္လည္း ပင္ပန္းေတာ့ အိမ္ျပင္ဝရံတာေတြဖက္ေတာင္
ထြက္မထိုင္ႏိုင္ၾကတဲ့ပံုပါပဲ။
အိပ္ခ်င္အိ္ပ္၊ မအိပ္ခ်င္ အနားယူ၊
အနားယူတဲ့စံနစ္ကအမ်ားႀကီးပါပဲ။
အခ်ိဳ႕က တီဗြီၾကည့္တယ္။
အခ်ိဳ႕က သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။
အခ်ိဳ႕က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕အလုပ္ရႈတ္ေနၾကတယ္။
အခ်ိဳ႕က ဂိမ္းေတြေဆာ့ၾကတယ္။
အခ်ိဳ႕က အားကစားရံုေတြသြားၿပီးကစားၾကတယ္။
အခ်ိဳ႕က စာဖတ္တယ္။
ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္လုပ္ၾကတာပါပဲ။
ဒီမွာထူးဆန္းတာက အိမ္ေတြမွာ ေလေအးေပးစက္တပ္ဆင္ထားတာမေတြ႕ရဘူး။
ရာသီဥတုက ေအးလို႕ထင္တာပဲ။
အရမ္းေအးရင္ေတာ့ အပူေပးစက္ (heater)ေတာ့ တပ္ထားတာေတြ႕ရတယ္။
ရာသီဥတုက တာခ်ီလိတ္နဲ႕တူတယ္။
ကြာျခားတာက ဒီမွာက မိုးနည္းတယ္။
အေအးပိုကဲတယ္။ ဖံုေတြမရွိဘူး။
လမ္းေတြေကာင္းတယ္။
အိမ္တိုင္းမွာ အတြင္း၊အျပင္ပန္းၿခံေတြရိွၾကတယ္။
တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ကေတာ့ မိုးမ်ားတယ္။
ဖံုထူတယ္။ ဗြက္ေပါတယ္။
လမ္းေကာင္းေတြနည္းတယ္။
အိမ္တိုင္းမွာ အလွစိုက္ပန္းၿခံေတြမရွိဘူး။
အဲဒီမွာကလည္းဘယ္ေလာက္ရွာရွာ၊
ရွာမေလာက္ေတာ့ အလွတရားကိုရွာေဖြခ်ိန္မရွိဘူးထင္ပါရဲ႕။
ဒီမွာက အားလပ္ခ်ိန္ သံုးရက္ေလာက္ရရင္ပဲ ခရီးထြက္ၿပီ။
မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားေလ့ရွိတယ္။
ေဒသႏၱရဗဟုသုတ ရွာၾကတာဝါသနာပါတယ္။
ခရီးသြားတာကို အပန္းေျဖတယ္လို႕လည္းခံယူပံုရပါတယ္။
ခရီးသြားလည္းသြားသူတိုင္း စာအုပ္ေတြပါသြားၾကတယ္။
စာဖတ္ဝါသနာေတာ္ေတာ္ပါပံုရတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း လူႀကီး၊ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားလာၾကတယ္။
မိဘေတြက သားသမီးေတြကို စာၾကည့္တိုက္ကိုေခၚလာၾကတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ကိုေနာက္က်မွ သြားလို႕ကေတာ့ ေနရာမရတာမ်ားတယ္။
လာတဲ့လူႀကီးတိုင္းလိုလိုလည္း ကြန္ပ်ဴတာကိုယ္စီပါလာၾကတယ္။
က်ေနာ္ကံေကာင္းတယ္လို႕ေျပာႏိုင္တာတစ္ခုက
ဒီကိုမလာခင္ ေလး-ငါးႏွစ္ေလာက္အလိုေရာက္မွ
ကြန္ပ်ဴတာပညာကိုေသေသခ်ာခ်ာ သင္ျဖစ္လိုက္တယ္။
ကာရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)မွာ Laptopဆိုတဲ့ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးကိုဝယ္လိုက္တယ္။
ဒီမွာက အားလံုးလိုလို ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕ပဲအလုပ္လုပ္ၾကေတာ့
ကြန္ပ်ဴတာပညာသာမတတ္ရင္ စာမတတ္သူေတြလို
ဘာမွလုပ္တတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္မွာေသခ်ာတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာခလုတ္မႏွိပ္တတ္ရင္
အေအးလည္းေသာက္ရမွာမဟုတ္ဘူး။
ေငြကိုလည္းထုတ္လို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ကား/ရထားလက္မွတ္လည္းဝယ္လို႕ရမွာမဟုတ္ဘူး။
ဓာတ္ဆီလည္းထည့္လို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
အို…ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။
ေက်ာင္းသား/သူလည္းကြန္ပ်ဴတာကိုယ္စီနဲ႕။
လူႀကီးတိုင္းလည္းကြန္ပ်ဴတာကိုယ္စီနဲ႕။
ကြန္ပ်ဴတာနည္းနည္းနားလည္တာ ကံေကာင္းတာပဲ။
ကြန္ပ်ဴတာဟာ ေခတ္သစ္ရဲ႕သေကၤတတစ္ခုလိုျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။
က်ေနာ္ဘဝမွာ ကံေကာင္းတဲ့အရာေတြအမ်ားႀကီး။
ငယ္ငယ္တုန္းက စာဖတ္ဝါသနာပါေအာင္အေမကအားေပးခဲ့တယ္။
က်ေနာ္စာဖတ္ဝါသနာပါလာတဲ့အတြက္
က်ေနာ့္ဘဝမွာ အေျပာင္းအလဲေတြမ်ားစြာျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေကာင္းတဲ့အေျပာင္းအလဲေတြခ်ည္းပါပဲ။
အဲဒီအတြက္ အေမ့ကိုေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက တရားစခမ္းဝင္ျဖစ္ေအာင္ အေမက တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ တရားစခမ္းဝင္ရင္
အေမက အစအဆံုးလိုက္ဝင္ၿပီးအားေပးခဲ့တယ္။
အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ အေမပင္ပန္းမွန္း သားသိပါတယ္။
အေမက ဇြဲနဲ႕ၿပီးဆံုးတဲ့အထိ တရားအလုပ္ကိုလုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္လည္း
အေမကို မခ်ီးက်ဴးပဲမေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီအတြက္လည္း အထူးကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
အဲဒီတရားအလုပ္ေတြလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း
အေကာင္း၊အဆိုးေလာကဓံနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါ
အၿပံဳးအရယ္မပ်က္ခံႏိုင္ခဲ့တာလည္း
အေမ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါအေမ။
ကဲ…စာလည္းရွည္သြားၿပီ။
အေမလည္းေညာင္းေရာ့မယ္။
ေတာ္ဦးမယ္ေနာ္။
ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၁၀-၁၈-၂၀၁၁


လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com