သူမ်ားအက်ိဳးပ်က္စီးစရာကို
ဘယ္ေသာအခါမွ
မလုပ္ႏွင့္၊
မေျပာႏွင့္၊
မႀကံႏွင့္၊
ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကို မဆိုႏွင့္၊
ေမတၱာႏွင့္ ယွဥ္ေသာစိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္၊
အေကာင္းႀကံ အမွန္လုပ္
အဟုတ္ေျပာ
ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ထက္
ေကာင္းေသာအခ်ိန္မရွိ၊
လက္ရွိအခ်ိန္ကို
နိဗၺာန္အထိ
အက်ိဳးရွိေအာင္သံုးပါ။
(မင္းကြန္းဆရာေတာ္
ဘဒၵ ႏၱ ဝိစိတၱသာရာ ဘိဝံသ)
တစ္ခါတုန္းက ဘုရင့္ဥယ်ာဥ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ႀကီးတစ္ေယာက္မွာ
သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူမရဲ႕နာမည္ကေတာ့ မာလာဝတီလို႕ေခၚတယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူတို႕ဥယ်ာဥ္ဆီကို ပုဏၰား ငါးေယာက္ဟာ
ခရီးတစ္ေထာက္နားရင္းေရာက္လာၾကပါတယ္။
သူတို႕ေတြဟာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က အလွဴခံၿပီးျပန္လာတာျဖစ္တယ္။
ဥယ်ာဥ္မွာ ခဏနားၿပီး ခရီးဆက္မယ္လုပ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ ပုဏၰားက
“ အေမာင္ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ဟာ ရုိးသားပံုရတယ္။ အလွဴခံေငြေတြကိုအပ္ထားခ်င္တယ္။
တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႕ျပန္လာရင္ ငါတို႕ငါးေယာက္စလံုးဆံုမွျပန္ေပးပါ”
လို႕ေျပာၿပီး ေငြေတြကို အားလံုးသေဘာတူ အပ္ထားခဲ့ၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့ အားလံုးခရီးဆက္သြားၾကတယ္။
သူတို႕အတန္ငယ္ေဝးတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ ပုဏၰားငယ္တစ္ေယာက္က
သူရဲ႕ခရုသင္းေမ့က်န္ေနခဲ့တယ္ဆိုၿပီးဥယ်ာဥ္ေစာင့္ဆီကို ျပန္လာတယ္။
ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ဆီေရာက္ေတာ့ ေငြေတြကို ျပန္ယူခိုင္းလိုက္လို႕လာယူေၾကာင္းလိမ္ေျပာတယ္။
ရုိးသားတဲ့ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကလည္း ယံုၾကည္ၿပီး အပ္ႏွံထားတဲ့ေငြေတြကို ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ပုဏၰားငယ္လည္း ေငြေတြကို ယူၿပီးထြက္ေျပးသြားတာေပါ့။
တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႕ ပုဏၰားေတြဟာ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ဆီျပန္လာၿပီးေငြေတြကို ေတာင္းၾကပါတယ္။
ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကလည္း အဲဒီေန႕ကတည္းက ပုဏၰားငယ္တစ္ေယာက္
ျပန္လာယူသြားေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။
ပုဏၰားေတြကစိတ္ဆိုးၿပီး လူငါးေယာက္စလံုးမ်က္ႏွာစံုညီျဖစ္မွ
ေပးရမယ္ဆိုတာေျပာထားရက္နဲ႕အခုလိုေပးလိုက္တာဟာ မရုိးမသားလိမ္လည္တာပဲဆိုၿပီး
အေလ်ာ္ေတာင္းတယ္။ဆင္းရဲတဲ့ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကမေလ်ာ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။
ဒီေတာ့ ပုဏၰားေတြက ဘုရင့္ကိုတိုင္ၾကတာေပါ့။
ဘုရင္ကစစ္ေဆးၿပီး ေပးေလ်ာ္ေစ၊ မေလ်ာ္ႏိုင္က တစ္သက္လံုးကၽြန္ခံေစလို႕အမိန္႕ခ်လိုက္တာေပါ့။
ဥယ်ာဥ္ေစာင့္ကကၽြန္ျဖစ္သြားေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲေနတာေပါ့။
ဒီေတာ့ ဉာဏ္ပညာရွိတဲ့သမီးေလးက အေဖကိုအားေပးစကားေျပာၿပီး
ဘုရင္ႀကီးဆီကို ရဲရဲဝင့္ဝင့္သြားၿပီး သံေတာ္ဦးတင္ပါတယ္။
“အရွင္မင္းႀကီး… ပုဏၰားေတြရဲ႕ေငြေတြကို ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ ေပးဆပ္ပါ့မယ္ ဘုရား”
“ေအး... ေပးဆပ္ေစ”
“ဒါေပမယ့္ ဖခင္ထံေငြေတြလာအပ္စဥ္တုန္းက သူတို႕ငါးေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး”
“အိမ္း…မွန္ေပတယ္။”
“ေနာက္ၿပီး အဲဒီငါးေယာက္စလံုး စံုညီမွ ျပန္ေပးအပ္ရန္လည္း ကတိကဝတ္ျပဳသြားပါတယ္ အရွင္မင္းႀကီး”
“ဒါလည္း မွန္ေပတယ္။”
“အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႕ငါးေယာက္စလံုးစံုမွ ျပန္ေပးပါ့မယ္အရွင္ဘုရား”လို႕ေလွ်ာက္ထားေတာ့
ဘုရင္ႀကီးဟာ သူမရဲ႕ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို သေဘာက်ၿပီး
“ငါးေယာက္ဆံုမွ ေပးဆပ္ေစ” လို႕အမိန္႕ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။
လိမ္လည္သြားတဲ့ ပုဏၰားငယ္ကို ရွာမေတြ႕တာနဲ႕ ပုဏၰားေတြဟာ အမႈရႈံးသြားပါေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့မွ ဥယ်ာဥ္ေစာင့္မိသားစုလည္း ကၽြန္အျဖစ္ကလြတ္ေျမာက္သြားၾကၿပီး
ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကသတဲ့ကြယ္။
ပံုျပင္ကေတာ့ ဒါပါပဲ။
မာလာဝတီဟာ ငယ္ရြယ္ေပမယ့္ က်န္လူေတြ သတိမထားမိတဲ့
“ငါးေယာက္စလံုးစံုညီမွ”ဆိုတဲ့ စကားကို သတိထားမိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ပညာလည္း ရွိသူျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ဖခင္ရဲ႕ဒုကၡကိုကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
သတိ၊ပညာနဲ႕ျပည့္စံုသူဟာ မိမိကိုယ္ကိုယ္လည္း ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သလို
တစ္ပါးသူကိုလည္း ကယ္တင္ႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ရွားေစတဲ့အေၾကာင္းအရာျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာလူငယ္တိုင္း သတိ၊ပညာနဲ႕ျပည့္စံုသူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ။
သကၠရာဇ္(၅၉၆)ခုႏွစ္တြင္ ပုဂံမွာ က်စြာမင္းႀကီး ဟာ
ဓမၼရာဇာအမည္ခံၿပီးမင္းျပဳပါတယ္။
ပိဋကတ္စာေပက်မ္းဂန္မွာ သေဘာအဓိပၸါယ္က် န စြာတတ္သိနားလည္လို႕
က်စြာ ဆိုၿပီးအမည္တြင္သြားပါတယ္။
ပိဋကတ္သံုးပံုကိုလည္း ကိုးေခါက္သင္ထားသူျဖစ္ျပန္တယ္။
အရိယာသံဃာေတာ္တို႕အား တစ္ေန႕ခုနစ္ႀကိမ္ စာဝါပို႕ခ်ပါတယ္။
စာေပ၊က်မ္းခံမ်ားကိုလည္းျပဳစု၊စီရင္ခဲ့ပါတယ္။
က်စြာမင္းမွာ ထူးျခားၿပီးေက်နပ္စရာ၊သေဘာက်စရာအခ်က္တစ္ခုကေတာ့
မင္းျဖစ္ၿပီး ေဗဒင္၊ယၾတာတို႕ကို မယံုၾကည္တာပါပဲ။
ဘာသာေရးကိုလိုက္စား၊ေလ့လာတဲ့မင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ဘုရားတည္မယ္လို႕စိတ္ကူးကတည္းက အုတ္စလုပ္တဲ့ေန႕မွာ ျပႆဒါးရက္၊
ပႏၷက္ခ်တဲ့ေန႕၊ အုတ္ျမစ္ခ်တဲ့ေန႕ ျပႆဒါးရက္လို႕အမည္တြင္က်န္ရစ္ပါတယ္။
က်စြာမင္းႀကီးမွာ သမီးေတာ္တစ္ပါးရွိတယ္။
သမီးေတာ္ရဲ႕နာမည္က သဗ်င္မင္းသမီးျဖစ္တယ္။
က်မ္းဂန္စာေပတတ္ကၽြမ္းလြန္းလို႕ ရဟန္းမ်ားကိုပင္ စာဝါခ်ေပးရတဲ့သူပါ။
ရဟန္းနဲ႕မိန္းမ မသင့္ေတာ္လို႕ ကန္႕လန္႕ကာ ကာၿပီးမင္းသမီးက စာဝါပို႕ခ်ပါတယ္။
ရဟန္းမ်ားကအျပင္ဖက္ကစာလိုက္ရလို႕ မင္းသမီးကို မျမင္ၾကရပါဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ စာလိုက္ရတဲ့ရဟန္းတစ္ပါးက မင္းသမီးအသံဟာ သာယာလွေပတယ္။
ပညာမွာလည္း သူတစ္ပါးနဲ႕မတူေတာ့ ရုပ္ရည္မွာလည္း လွပေခ်ာေမာသူျဖစ္မွာပဲ။
အသံၾကားရုံနဲ႕အလြန္တပ္မက္မိေနၿပီ။ လူကိုယ္တိုင္ၾကည့္ရေအာင္ႀကံမယ္ စိ္တ္ကူးပါတယ္။
အႀကံထုတ္ေတာ့ အႀကံေပၚတာေပါ့။
တစ္ေန႕ မိမိတက္တဲ့စာရဲ႕အဆံုးမွာ ေတြးေတာၿပီး
“ဟိ ံဇာေလ ေဟေဟးယ်ံဳး”လို႕ဆက္လက္ေရးထားလိုက္ပါတယ္။
ပထမစာမ်ားၿပီးရင္ မိမိေရးထားတဲ့စာကို ရြတ္ဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ရြတ္ဖတ္လိုက္သံကိုၾကားရင္ပဲ မင္းသမီးက
“ငါ့ရွင္စာထဲမရွိတာကို ဘာေၾကာင့္ဆိုတာလဲ?”
ဒီအခါမွာ ရဟန္းက “မင္းသမီး စာရွိလို႕ ငါရြတ္တာပါ၊ မယံုရင္ၾကည့္ပါ။”လုိ႕ေျပာလိုက္တယ္။
မင္းသမီးက “ဒီစာဟာအပိုသက္သက္ပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကၽြႏု္ပ္ အနက္ေပးပါမယ္။
“ဟိ ံ- တံငါသည္တို႕သည္၊ ဇာေလ- ကြန္ရြက္တို႕ကို ၊ ေဟေဟးယ်ံဳး- ဆြဲၾကကုန္၏၊ ”
ဒီလုိအနက္ေပးလို႕ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
မင္းသမီးကိုျမင္ရၿပီးတဲ့အခါ ရဟန္းပ်ိဳမွာ စြဲလန္းၿပီး မစားႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ
စာဝါလည္းမတတ္ႏိုင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒီသတင္းကိုခမည္းေတာ္မင္းႀကီးၾကားတဲ့အခါ က်စြာမင္းႀကီး
“ငါ့ရွင္ သမီးေတာ္ကိုစြဲလန္းတပ္မက္လို႕ေသရမေလာက္ျဖစ္ေနရင္ ငါေပးစားေတာ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္ေျမာက္တဲ့ငါ့ရွင္ ဟာ သာသနာေတာ္မွာ ေနာက္အရွည္သျဖင့္
အက်ိဳးမ်ားမယ့္က်မ္းတစ္ေစာင္ေရးခဲ့ပါအုန္း”လို႕ ပန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ဉာသ္က်မ္းရဲ႕ အဖြင့္ဋီကာကို ေရးခဲ့ပါတယ္။
ရဟန္းလူထြက္ကို သပ်င္အမတ္ရာထူးကိုေပးခဲ့တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ သံပ်င္အမတ္ေရးတဲ့ဋီကာကို သံပ်င္ဋီကာ လို႕ေခၚတြင္ခဲ့တာ
အခုတိုင္ထင္ရွားေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
က်စြာမင္းႀကီး သေဘာထားႀကီးတဲ့အတြက္ သံပ်င္ဋီကာက်မ္းႀကီးေပၚေပါက္လာခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳးဟာဘုရင္တိုင္းမွာ ရွိဖို႕မလြယ္လွပါဘူး။
သမီးေတာ္ကို မဆိုထားနဲ႕၊ ႏွမေတာ္ကိုႀကိဳက္ရမလားဆိုၿပီး
တစ္ဖက္လူကို ကြပ္မ်က္ခဲ့တဲ့ဘုရင္ေတြရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒီ့အျပင္ သမီးေတာ္၊ႏွမေတာ္ေတြကို လည္း သတ္ပစ္တာမ်ိဳးလည္းရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကိုယ္ထင္သလို ႀကဲခြင့္ရေနတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်စြာမင္းႀကီးဟာ
သမီးေတာ္ကို တစ္ဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတဲ့သူကို အျပစ္မယူဘဲ ခြင့္လႊတ္ႏ္ိုင္ၿပီး သာသနာအတြက္
အက်ိဳးမ်ားမယ့္က်မ္းတစ္ေစာင္ေပၚေပါက္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ခဲ့တာဟာ
က်စြာမင္းႀကီးရဲ႕ သေဘာထားႀကီးမႈနဲ႕ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမႈေၾကာင့္လို႕ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ဒါဟာလည္း က်စြာမင္းႀကီးဟာ ေလာကေရး၊ ဓမၼေရးေတြကို
ေလးေလးနက္နက္ သေဘာေပါက္ေနလို႕ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
