Tuesday, December 31, 2013

"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၈၇..."



သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ ေအသင္ၿမိဳ႕ ကထြက္ခြာခ်ိန္ကေတာ့ ေန႕လည္တစ္နာရီေလာက္ရွိေတာ့မယ္။
နံနက္ (၉)နာရီေလာက္ထြက္ခြာဖို႕ စီစဥ္ထားေပမယ့္ လုပ္စရာကိစၥက မၿပီးျပတ္တဲ့အတြက္
ေနာက္က်သြားတယ္။
အက္စ္ဘန္းၿမိဳ႕ကိုသြားရမယ့္ခရီးက မိုင္ေပါင္း ေျခာက္ရာေက်ာ္ဆိုေတာ့
ပံုမွန္ေမာင္းသြားမယ္ဆိုရင္ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေမာင္းရမယ္။
ဒီက အေဝးေျပးလမ္းမေပၚမွာ အျမန္လည္းေမာင္းလို႕မရဘူး။
သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းနဲ႕ပိုေမာင္းရင္ ေနာက္က ပုလိပ္လိုက္လာလိမ့္မယ္။
အဲဒီလိုဆိုရင္ သြားရမယ့္ခရီးက ပိုၾကန္႕ၾကာသြားႏိုင္သလို ဒဏ္ေၾကးကလည္း လိုက္လာလိမ့္မယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ ေႏွးေႏွးေမာင္းေပါ့လို႕ အေမကေျပာလာရင္ အဲဒါလည္း မရျပန္ဘူး။
အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အျမန္ဆံုးေမာင္းႏိုင္တဲ့ႏႈန္းနဲ႕အေႏွးဆံုးေမာင္းႏိုင္တဲ့ႏႈန္းကို
သတ္မွတ္ထားၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။
ျမန္လြန္း၊ေႏွးလြန္းလို႕မရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႕က အားလပ္ခ်ိန္သံုးပတ္ေလာက္ ရထားတဲ့အတြက္ ေလာစရာေတာ့ မလိုပါဘူး။
တစ္ပတ္တာနီးပါးကေတာ့ ေအသင္ၿမိဳ႕မွာ လုပ္စရာေတြလုပ္ရင္း ကုန္ခဲ့ၿပီ။
ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ က်န္ေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက က်ေနာ္တို႕ေျပာင္းေရြ႕ရမယ့္လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ
သမုဒၵရာကမ္းေျခတစ္ခုရွိတယ္။ သာယာတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးတယ္။
အဲဒီေနရာကို သြားလည္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။
ဒီလုိမ်ိဳးအားလပ္ခ်ိန္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ရဖို႕ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။
အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္သြားရင္ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဗာဂ်ီးနီးယားသမုဒၵရာကမ္းေျခကို သြားလည္ဖို႕စီစဥ္တာျဖစ္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဂူဂယ္(google)ကေန ရွာၾကည့္ေတာ့ ေဟာ္တယ္ေတြကို ေတြ႕တယ္။
လိပ္စာေတြလည္း ေတြ႕တယ္။
အႀကိဳက္ဆံုးေဟာ္တယ္တစ္ခုကို ေရြးလိုက္တယ္။
ဟယ္တန္ေဟာ္တယ္ (Hilton Hotel)၊
အြန္လိုင္း(On line)ေပၚကေန ဘြတ္ကင္(Booking)လုပ္ၾကည့္တယ္။
ႏွစ္ရက္စာေလာက္ ကုန္ေနၿပီလို႕ သိလိုက္ရတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေဟာ္တယ္လိပ္စာကို ဂ်ီပီအက္စ္(GPS)ထဲ ရုိက္ထည့္ထားၿပီး
အဲဒီကို ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းခဲ့တယ္။
ကားေမာင္းခ်ိန္က ကိုးနာရီေက်ာ္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕က ေတြ႕တဲ့ နားေနရာ(Rest Area)တိုင္းမွာ
ဝင္နားတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ လူလည္းနား၊ ကားလည္းနားဖို႕ပါ။
ကားေမာင္းပါမ်ားရင္ ေညာင္းတယ္။
ေျခလက္ အေညာင္းဆန္႕ခ်ိန္ရတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ အေပါ့၊ အေလးသြားဖို႕ေနရာေတြလည္း ရွိတယ္။ အရမ္းကို သန္႕ရွင္းလွတယ္။
လူေညာင္းသလို ကားလည္းအင္ဂ်င္ပူမွာ ေသခ်ာတယ္။
အဲဒီလိုနားခ်ိန္ရရင္ ကားအတြက္ေကာင္းမယ္လို႕ထင္တယ္။
ကားတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ က်ေနာ္တို႕လည္း ဘာမွေကာင္းေကာင္းတတ္တာမဟုတ္ဘူး။
ခရီးပိုၾကန္႕ၾကာတာျဖစ္သြားႏိုင္သလို ေငြလည္း ပိုကုန္သြားႏိုင္တယ္။
အခ်ိန္ရေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအး သြားႏိုင္တာကို ပိုသေဘာက်မိပါတယ္။
မိုင္တစ္ရာအတြင္းမွာ နားေနရာ(Rest Area)တစ္ခု သို႕မဟုတ္ ႏွစ္ခုေလာက္ေတာ့
အနည္းဆံုးရွိတတ္တယ္။
ခရီးေဝးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ကားေမာင္းဖူးေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေလာက္
စိတ္ေအးခ်မ္းသာတာ မရွိခဲ့ဖူးဖူး။
က်န္တဲ့အႀကိမ္ေတြမွာတုန္းက ရတဲ့အခ်ိန္က နည္းတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာ အလုပ္ေတြက ေစာင့္ေနတယ္။
ျမန္ျမန္သြား၊ ျမန္ျမန္စား၊ျမန္ျမန္နား ျဖစ္ေနတယ္။
ဘယ္မွာ အရသာ ရွိမတုန္း။
ဘာရသမွာ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး။
ဒီတစ္ခါေတာ့ အလုပ္က ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္မွ ဝင္ရမယ္။
အခ်ိန္ရတယ္။
လက္ထဲမွာလည္း ေငြေၾကးအသင့္တင့္ရွိေနတယ္။
မျဖဳန္းႏိုင္ေသာ္လည္း ဥာဏ္နဲ႕ယွဥ္ၿပီး သံုးႏိုင္တယ္။
ဒီတစ္ခါ ခရီးသြားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ အေမရယ္။
ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ သမုဒၵရာေရေအာက္ကို ျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့
ဥမင္လႈိင္ေခါင္းထဲကို အၾကာႀကီးျဖတ္ေမာင္းရတာပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလွတယ္။
က်ေနာ္တို႕ ကမ္းေျခကိုေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ည သန္းေခါင္ယံထိုးေတာ့မယ္။
လမ္းမေပၚမွာ ကားတစ္စီး၊ႏွစ္စီးေလာက္သာ ရွိေတာ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္က ေအးခ်မ္းတဲ့ရာသီမို႕ ကမ္းေျခကိုလာသူေတြ နည္းပံုရတယ္။
ဒါေတာင္ အခ်ိဳ႕ေဟာ္တယ္မွာ ေနရာက မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ဟယ္လ္တန္ေဟာ္တယ္မွာ ေနရာမရေတာ့ အဲဒီေဟာ္တယ္နဲ႕နီးကပ္ေနတဲ့
The Oceanfront Inn မွာပဲ တည္းလိုက္တယ္။
တည္းခိုခလည္း သင့္ေတာ္တယ္။
ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို ေမးတင္ထားတဲ့ေနရာလည္းျဖစ္တယ္။
ေနရာထိုင္ခင္းလည္း ေကာင္းတယ္။
အဲဒီဝရံတာက ထြက္လိုက္ရင္ သမုဒၵရာကိုျဖတ္တို္က္လာတဲ့ ေလႏုေအးကို တဝႀကီး ရႈရႈိက္ရတာကိုက
အရသာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္။
ေရျပင္ေပၚမွာ လေရာင္ဆမ္းတဲ့အလွကိုျမင္ေတြ႕ေနရတာကလည္း စိတ္ကို ေအးခ်မ္းေစတယ္။
လႈိင္းပုတ္သံကို အိပ္ခန္းထဲက ၾကားေနရတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ အေမရယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေန၊ စိတ္ခ်မ္းသာတာဟာ ကုသိုလ္လို႕အေမေျပာခဲ့ဖူး
တာကိုလည္း သတိရမိတယ္။



စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
ခရီးလမ္းမွာ ပင္ပန္းလာတဲ့အတြက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႕မႏိုးျပန္ဘူး။
ႏိုးႏိုးခ်င္း ကမ္းေျခကို ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကမ္းေျခလမ္းမေပၚမွာ
လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ အမ်ားအျပားေတြ႕ရတယ္။
အမ်ားစုကေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊
ပင္စင္စားေတြ ျဖစ္ပံုရတယ္။
ဒီမွာက အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္၊
နားခ်ိန္မွာ ေကာင္းေကာင္းနားခြင့္ရၾကတာကို သတိျပဳမိတယ္။
ေကာင္းေကာင္းစားရတိုင္း အေမ့ကို သတိရသလို
ေကာင္းေကာင္းနားရတိုင္းလည္း အေမ့ကို သတိရမိပါတယ္။
ဒီေနရာကို အေမ့ကို ေရာက္ေစခ်င္လိုက္တာ။
အေမ စိတ္ခ်မ္းသာမွာ ေသခ်ာတယ္။



နံနက္စာကို ေဟာ္တယ္က မေႂကြးတာမို႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အျခားမွာ ဝယ္စားရတယ္။
ေဟာ္တယ္နဲ႕နီးတာမို႕ ေဟာ္တယ္တစ္ခုမွာ စားျဖစ္တယ္။
ႏိုင္ငံျခားအစားအစာေတြကို အခုထိ ခံတြင္းမေတြ႕ပါဘူး။
မရွိေတာ့လည္း စားျဖစ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။
ဓာတ္ပံုေတြလည္း ရိုက္ျဖစ္တယ္။
Ipad က ဓာတ္ပံုရိုက္လို႕အလြန္ေကာင္းတဲ့ကြန္ပ်ဴတာပဲ။
ျမင္ကြင္းက ၾကည္လင္လိုက္တာ။ဓာတ္ပံုရုိက္ရတာလည္း လြယ္ကူတယ္။
ဒီေနရာမွာ စက္ဘီးေတြငွားစီးလို႕ရသလို
ဆိုက္ကားေတြလည္း ငွားစီးလို႕ရတယ္။
အခ်ိဳ႕ဆိုက္ကားက ေလးဘီးရွိတယ္။အခ်ိဳ႕ကေတာ့ သံုးဘီးပါပဲ။
ျမင္းလည္း ငွားစီးလို႕ရတယ္။
အခ်ိဳ႕စက္ဘီးေတြက လူႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ေနာက္ေမာင္းတဲ့စက္ဘီးေတြျဖစ္တာမို႕
ကမ္းစပ္မွာ အဲဒီလုိ အေပ်ာ္စီးေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ စကိတ္ေတြစီးလို႕၊
လူေတြကလည္း ေပ်ာ္ၾကလို႕၊
စီးပြားလုပ္သူေတြလည္း စီးပြားျဖစ္လို႕၊
ဒီမွာေနၾကသူေတြ ကံေကာင္းၾကတယ္လို႕ေတြးမိတယ္။
ပထမရက္မွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းနားလိုက္တယ္။
အေဝးကို ေလွ်ာက္မလည္ျဖစ္ဘူး။
ဒုတိယရက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကို ပတ္ၿပီး ကားေမာင္းျဖစ္တယ္။
ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အားလံုးလိုလို ေဟာ္တယ္နဲ႕အင္း(Inn)ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
အားလံုးကလည္း အႀကီးအက်ယ္ စီးပြားျဖစ္ေနပံုရတယ္။
အသစ္ေဆာက္ေနတဲ့ေဟာ္တယ္နဲ႕အင္းေတြကလည္း အမ်ားအျပားေတြ႕ရတယ္။
ေဒသခံေနထိုင္သူေတြရဲ႕တိုက္တာအိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြလည္း အမ်ားအျပားေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်း(The Fresh Market)ရွိတယ္လို႕သိထားတဲ့အတြက္
ရွာေဖြၿပီး သြားလည္ျဖစ္တယ္။
ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ဆူရွီးလိပ္သူက မရွိေတာ့ပါ။
ထမင္းသြားစားခ်ိန္ျဖစ္တာမို႕ မေတြ႕ခဲ့တာျဖစ္ႏိုင္တယ္။
လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်းအခင္းအက်င္းက တစ္ဆိုင္နဲ႕တစ္ဆိုင္ ဆင္ဆင္တူေနတယ္။
ကြာျခားတာကေတာ့ ဒီမွာက ေရာင္းကုန္ေတြ မ်ားျပားလြန္းေနတာကို သတိျပဳမိတယ္။
ဆိုင္အက်ယ္အဝန္းထက္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းမ်ားျပားလြန္းေတာ့ အျမင္မွာ
ၾကတ္သိပ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါဟာ အေရာင္းတြင္က်ယ္တဲ့အခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ သတိျပဳမိတယ္။
ဒီေနရာကို လုပ္ခြင့္ရသူေတြဟာလည္း ကံေကာင္းသူေတြအျဖစ္ရႈျမင္ပါတယ္။



သမုဒၵရာပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ႏွစ္ရက္ေနၿပီးေတာ့ ေက်နပ္သြားမိပါတယ္။
ျပန္ဖို႕စီစဥ္ေတာ့ ယံုယံုက ဟယ္လ္တန္ေဟာ္တယ္မွာ ေနာက္တစ္ရက္ေနခ်င္ေၾကာင္း
ေျပာပါတယ္။ သူမက တစ္ခ်ိန္က ေဟာ္တယ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေဟာ္တယ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
အိမ္မက္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိတတ္ပါတယ္။
စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ဟာ လူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးလွပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေဟာ္တယ္မွာတည္းခ်င္တာကို ဘာမွကန္႕ကြက္စရာမရွိပါ။
သူမရဲ႕ဆႏၵအတိုင္းပင္ ေဟာ္လ္တန္ေဟာ္တယ္မွာ ေနာက္တစ္ရက္ေနျဖစ္သြားပါတယ္။
ေဟာ္လ္တန္ေဟာ္တယ္ရဲ႕အထပ္ (၁၁)မွာ ေနရာရပါတယ္။
အခန္းနံပါတ္က (၁၁၀၈)။
ကမ္းစပ္ကို အေပၚစီးက ၾကည့္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။
လူေတြက ေအာက္မွာ ပုကြကြနဲ႕လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။
ျမင္ကြင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။
အေတြးလည္းေျပာင္းသြားပါတယ္။
အမ်ိဳးသမီးရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ဦးကေျပာဖူးပါတယ္။
“လူေတြက ေတာင္ေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေတာင္ေပၚတက္ဖုိ႕ႀကိဳးစားၾကတယ္။
ေတာင္ေပၚေရာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာထူးလို႕လဲ၊ ေနာက္္ဆံုးေတာ့လည္း ေတာင္ေအာက္ကို
ျပန္ဆင္းလာရတာပါပဲ၊က်မကေတာ့ အပင္ပန္းခံၿပီး ေတာင္ေပၚမတက္ခ်င္ပါဘူး” တဲ့။
သူမေျပာတဲ့စကားက မွန္သေယာင္ေယာင္ပါပဲ။
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာရစၿမဲဆိုတာ မွန္ေပမယ့္
ေတာင္ေပၚျမင္ကြင္းကေတာ့ ေတာင္ေအာက္နဲ႕မတူသလို ေတာင္ေပၚေရာက္သြားတဲ့အခါ
အေတြးအျမင္၊ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားတာကို သူမ ထည့္မတြက္ခဲ့ဖူးထင္တယ္။
ေတာင္ေအာက္မွာခ်ည္း တစ္သက္လံုး မေျပာင္းမလဲေနႏိုင္ရင္၊
ေနလို႕ေက်နပ္ႏိုင္ရင္ အထူးေျပာစရာမရွိပါဘူး။
သူမရဲ႕စကားကို အေမ့ကို က်ေနာ္ေျပာျပေတာ့
အေမက တစ္ခြန္းပဲျပန္ေျပာပါတယ္။
“ဥာဏ္နဲ႕ယွဥ္ၿပီး ပင္ပန္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ေတာင္ေပၚကိုေတာ့ တက္ပါသားရယ္” တဲ့။
ေဟာ္လ္တန္ေဟာ္တယ္က က်ေနာ္တို႕ မူလတည္းခဲ့တဲ့ေဟာ္တယ္ထက္
ေလးဆေက်ာ္ေက်ာ္ေစ်းမ်ားေပမယ့္ ေက်နပ္မိပါတယ္။
တစ္ေန႕မွာ  ကမ္းစပ္မွာရွိတဲ့ေရစိုေနတဲ့သဲကို ကိုင္ၿပီး
စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ကို တိုင္တည္ၿပီး က်ေနာ္တို႕သစၥာဆိုျဖစ္လိုက္တယ္အေမ။
ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ အဲဒါတစ္ခုထဲနဲ႕ တန္သြားပါၿပီအေမ။

ဒါပါပဲ
အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
အက္ရွ္ဘန္းၿမိဳ႕၊(Ash burn)
ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္၊(Virginia)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။(USA)
၁၂-၃၁-၂၀၁၃

သမုဒၵရာကမ္းစပ္မွာ ထင္ရွားတဲ့ေရသူထီးရဲ႕ရုပ္ပံုေရွ႕မွာ အမွတ္တရ...

Wednesday, December 25, 2013

"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၈၆..."




သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သား သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အတၱလန္တာၿမဳိ႕ကျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႕မွာပဲ
ပစၥည္ေတြကို သိမ္းဆည္းရတယ္။
တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေနခဲ့တဲ့ေနရာဆိုေတာ့ ပစၥည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး။
စြန္႕ပစ္ပစၥည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။
အမ်ားစုက စာတုိက္ကဝင္လာတဲ့ေၾကာ္ျငာစာရြက္စာတမ္းနဲ႕စာအုပ္ေတြ။
ဖတ္မယ္ဆိုၿပီး သိမ္းထားမိတယ္။
ခုထိမဖတ္ျဖစ္တာလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္သလို အမႈိက္ပံုလိုျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ျဖင့္ ေနရမွာပဲဆိုၿပီ
ဝယ္သံုးျဖစ္တဲ့အိမ္သံုးပစၥည္းေတြကလည္း မ်ားလွတယ္။
အထူးသျဖင့္ ထမင္းစားစာပြဲနဲ႕ကုလားထိုင္ေတြ၊
မိုက္ကရိုေဝ့၊မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းေတြ၊
အစားအေသာက္ပစၥည္းေတြ၊ၿပီးေတာ့ အျခားအိမ္သံုးပစၥည္းေတြ။
တိုယုိတာ(4RUNNER)ကားနဲ႕သြားမွာဆိုေတာ့ သယ္ႏိုင္တဲ့အတိုင္းအတာ
ကန္႕သတ္ၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ အုပ္စုႏွစ္စုခြဲလိုက္တယ္။
မျဖစ္မေန သယ္ရမယ့္ပစၥည္းအုပ္စုနဲ႕
မသယ္လည္း ရႏိုင္တဲ့အုပ္စု။
မျဖစ္မေနသယ္ေဆာင္ရမယ့္အုပ္စုထဲမွာ …
ဘုရားဆင္းတုေတာ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့အရာမွန္သမွ် ပါဝင္သလို
တရားစာအုပ္ေတြအားလံုးပါဝင္တယ္။
ဒီေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း လိုအပ္လို႕ ဝယ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ေတြအားလံုးပါတယ္။
လုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ပစၥည္းေတြပါတယ္။
သြားမယ့္ေဒသက ေအးခ်မ္းတာမို႕ အေႏြးထည္ေတြအားလံုးယူသြားဖို႕ဆံုးျဖတ္တယ္။
က်န္အဝတ္အစားတစ္ဝက္ေလာက္ကိုေတာ့ အလွဴခံပံုးထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။
ဒီမွာက အဝတ္အစားနဲ႕ဖိနပ္ေတြကို ထည့္ဖုိ႕အလွဴခံပံုးေတြ၊ၿပီးေတာ့
စာအုပ္ေတြကိုလွဴတဲ့အလွဴခံ ပံုးေတြကို
ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာထားေပးထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။
အိမ္နဲ႕နီးတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ သြားထည့္လိုက္တယ္။
အခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ အိမ္နဲ႕နီးတဲ့စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ လွဴလိုက္တယ္။
လိုအပ္လို႕ဝယ္ထားတဲ့စားပြဲနဲ႕ကုလားထိုင္ေတြ၊မိုက္ကရိုေဝ့ေတြကိုလည္း
သယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့အတြက္
က်ေနာ္တို႕အခန္းနဲ႕မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ဓာတ္ေလွခါးနားမွာ ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ေမြ႕ယာအထူႀကီးတစ္ခု။
မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီအခန္းမွာေနၾကတဲ့လူေတြက လာသယ္ေဆာင္သြားတာကိုေတြ႕ရတယ္။
လိုလိုလားလား လာေရာက္ယူသြားတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာစရာပါ။
ယူစရာရွိတာယူ၊
လွဴစရာရွိတာကို လွဴၿပီးေတာ့
က်န္တာေတြကိုေတာ့ အမိႈက္ပံုးႀကီးထဲထည့္လိုက္တယ္။
ဒါကလည္း အေမရိကန္မွာ ေနတဲ့လူေနမႈဘဝပံုစံျဖစ္ေနပါၿပီ။
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို သြား၊
ကားနဲ႕သြားရင္ ကားနဲ႕တႏိုင္ထည့္၊
ေလယာဥ္နဲ႕သြားရင္ ေလယာဥ္ကခြင့္ျပဳထားသေလာက္ယူ၊
ပိုတာကို စြန္႕ပစ္။
ရုပ္ဝတၳဳေတြေပါမ်ားလြန္းေတာ့ အဲဒီရုပ္ဝတၳဳေတြအေပၚ
အေလးအနက္ထားတဲ့စိတ္လည္းေလ်ာ့ပါးလွတယ္။
လိုခ်င္ရင္ ဝယ္၊
မလုိခ်င္တဲ့အခါ စြန္႕ပစ္၊
အဲဒါအေမရိကန္စတိုင္လ္ပါပဲ။
က်ေနာ္တို႕က ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ လွဴရတာကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ရေပမယ့္
အမႈိက္မျဖစ္ေသးတဲ့အရာကို အမႈိက္ပံုးထဲ စြန္႕ပစ္ရတာကိုေတာ့
ႏွေျမာတဲ့စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။



ေနာက္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကေတာ့ ခရီးေဝးသြားရေတာ့မွာမို႕
ကားကို တိုယိုတာကားေတြခ်ည္းသီးသန္႕လုပ္တဲ့ဝပ္ေရွာ႕မွာ သြားၿပီး
လိုအပ္တာကို စစ္ေဆးရတယ္။
စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ ျပင္ဆင္သင့္တာကို ျပင္ဆင္လိုက္တယ္။
လမ္းခရီးမွာ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးတဲ့အတြက္
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တဲ့သေဘာပါပဲ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘဏ္ကိစၥ။
က်ေနာ္တို႕အသံုးျပဳေနတဲ့ဘဏ္ႏွစ္ခုစလံုး အခုသြားမယ့္ေနရာမွာ ရွိမရွိ စံုးစမ္းရတယ္။
အစဥ္ေျပခ်င္ေတာ့ ဘဏ္ႏွစ္ခုစလံုး ေနရာသစ္မွာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း
ဘဏ္ေတြက အေၾကာင္းျပန္ေပးတယ္။
မစ္ခ်ီဂန္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ေခ်႕(Chase)ဘဏ္ကို အသံုးျပဳခဲ့တယ္။
ေနာက္ေျပာင္းမယ့္ေနရာမွ ေခ်႕ဘဏ္ကမရွိေတာ့ ဘဏ္မွာရွိတဲ့ေငြေတြကို ထုတ္၊
ဘဏ္စာရင္းပိတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။
ဒီမွာက ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြက ရႈတ္ေထြးလွတယ္။
နားမလည္ရင္ ကိုယ့္ဘက္က နာဖို႕ခ်ည္းပဲ။
ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမိ္်ဳးနဲ႕ေငြေတြကို ထုတ္သြားတတ္တာကို ႀကံဳးခဲ့ဖူးေတာ့
လန္႕ေနမိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းေရြ႕တိုင္း ဘဏ္ေတြကိစၥကို ဦးစားေပးလုပ္ရတယ္။
အေရးထဲမွာ အရာေပၚလာတာကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာပဲ။
အေမရိကန္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ကြန္ပ်ဴတာအသစ္တစ္လံုးကို ဝယ္ခဲ့တယ္။
အခုဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာဟာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနၿပီ။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ျပခဲ့တယ္။
ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕သက္တမ္းကိုေမးၿပီး အခ်က္အလက္(data)ေတြကို အျခားတစ္ေနရာမွာ
သိမ္းဆည္းထားဖို႕အႀကံေပးခဲ့ဖူးတယ္။
သူေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ Seagate memory storage တစ္ခုကိုဝယ္ၿပီး
Backup လုပ္ၿပီး သိမ္းဆည္းခဲ့တယ္။
သူေျပာၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ ကြန္ပ်ဴတာက ျပႆနာတစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာကလည္း လူေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္အရာတစ္ခုျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာအတြက္ စိတ္ရႈတ္ေထြးရတယ္။
အင္တာနက္ခ်ိတ္ျပန္ေတာ့လည္း လာခ်ိတ္မေပးပဲ စာတိုက္က အင္တာနက္ပံုးတစ္ခုပို႕လိုက္တယ္။
ကို္ယ္ဘာသာကိုယ္လုပ္ဖို႕ ညႊန္းၾကားတယ္။
ဒီမွာေနတာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႕စကားကိုသာ နားမလည္ရင္ ေတာ္ေတာ္
အေနၾကတ္မယ့္ေနရာပဲဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။
လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း အခက္အခဲေတြ႕တယ္။
ရျပန္ေတာ့လည္း လိုင္းကေႏွးလြန္းေနတယ္။
အျမန္လိုင္းခ်ိတ္ေပမယ့္ ေႏွးေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့
ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာေၾကာင့္ျဖစ္မွာပါလို႕သီးခံၿပီးသံုးတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဗိုင္းရပ္ဝင္ပါေလေရာ။
ဗိုင္းရပ္ဝင္တာကို မႀကံဳဖူးေတာ့ မသိဘူး။
ခ်ိန္းေျခာက္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕။
ဒါဏ္ေငြ ေဒၚလာ သံုးရာေပးမွ ျပန္ဖြင့္ေပးမယ္။
ရုပ္ပံုက အိုဘားမားပံုႀကီးနဲ႕ဆိုေတာ့ တရားဝင္ေငြေတာင္းတဲ့ပံုစံနဲ႕ေတာင္းတာမ်ိဳး။
လန္႕သြားတာေပါ့။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။
စိတ္ရႈတ္ရႈတ္နဲ႕မိတ္ေဆြကိုေျပာျပမွ ဗိုင္းရပ္ဆိုတာသိရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာျပင္တဲ့ GEEK SQUAD (Best Buy)ဆီကိုေရာက္သြားတယ္။
ဗိုင္းရပ္ကိုထုတ္လိုက္တာ ေဒတာေတြအားလံုးပါသြားတယ္။
ေရးထားၿပီးသားစာေတြနဲ႕ဓာတ္ပံုေတြက ကို္ယ္ေရးကိုယ္တာအတြက္ အေရးႀကီးလွတယ္။
စာတိုင္းကို ျပန္ေရးလို႕ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဓာတ္ပံုတိုင္းမွာ ကိုယ္နဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ ရွိတယ္။
အဲဒီကာလကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈတ္ေထြးရတယ္။
ႀကိဳးစားလို႕ ျပန္ရျပန္ေတာ့လည္း window က စာေရးလို႕မရျပန္ဘူး။
စာဖတ္လို႕လည္း မရျပန္ဘူး။
အားလံုးကို ပိတ္လိုက္တယ္။
အဲဒါကို ျပင္ခဲ့တဲ့ဆိုင္မွာ သြားျပၾကည့္ေတာ့ office (Home & Student 2013)ကို
ထပ္ဝယ္ဖို႕ေျပာတယ္။ လိုအပ္ေတာ့လည္း ထပ္ဝယ္ လိုက္တယ္။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္သြင္းခိုင္းလို႕ သြင္းၾကည့္တယ္။
မရျပန္ဘူး။Best Buy ကိုအခါခါ သြားရတယ္။
အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးလိုက္ရတယ္။
ကုန္က်စရိတ္စရိတ္ကို တြက္ၾကည့္ေတာ့ ျပင္လိုက္လို႕ ကုန္တဲ့ေငြဟာ
ကြန္ပ်ဴတာအသစ္တစ္လံုး ဝယ္ႏိုင္တယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ၾကည့္ေတာ့မွ သိတယ္။ အခက္အခဲကေတာ့ မ်ိဳးစံုပါပဲ။
အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးစံုရလိုက္တယ္လို႕မွတ္ယူပါတယ္။
"အေကာင္းနဲ႕အဆိုးဟာ ဒြန္တြဲေနတတ္တယ္" လို႕ အေမေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။
ကြန္ပ်ဴတာအေဟာင္းကို ျပင္ဖို႕ Best Buy အခါခါ သြားရင္းနဲ႕
iPad ေနာက္ဆံုးထုတ္ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးကို ဝယ္ျဖစ္လိုက္တယ္။



အိမ္ခန္းကိုငွားစဥ္အခါက ကိုယ့္မွာရွိတဲ့အခ်က္အလက္မ်ိဳးစံုေတာင္းတယ္။
ကိုယ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥကို စံုစမ္းဖို႕လို႕ထင္တယ္။
အိမ္လခကို မေပးႏိုင္မွာ စိုးရိမ္ပံုရပါတယ္။စံုစမ္းၿပီးလို႕ေက်နပ္ေတာ့
အိမ္ခန္းငွားတာနဲ႕ဆိုင္တ့ဲစာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြမွာ လက္မွတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးေစတယ္။
ကိုယ္ကလည္း လိုအပ္ေနေတာ့ လက္ေညာင္းေလာက္ေအာင္ ထိုးေပးလိုက္တယ္။
ဒီမွာက ထံုးစံလိုျဖစ္ေနပံုရပါတယ္။
ေဟာ..အခု အိမ္ခန္းျပန္အပ္ေတာ့ ရက္ေပါင္း(၆၀) ႀကိဳတင္အသိေပးရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႕
ႏွစ္လစာကို ေပးလိုက္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ အေထြေထြျပင္ဆင္စရိတ္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕တစ္လစာေက်ာ္တဲ့ေငြကို
ထပ္ေပါင္းေတာင္းတယ္။
အိမ္မွာက ကေလးမရွိ၊ေခြးမရွိတာမို႕ ဘာမွပ်က္ဆီးတာမရွိဘူးလို႕ေျပာေပမယ့္
ဒါဟာ ထံုးစံအတိုင္းေတာင္းတာျဖစ္တယ္။
အိမ္ငွားတဲ့လူတိုင္းဆီကေတာင္းတာျဖစ္တယ္တဲ့။
ထြက္ခြာမယ္ဆိုရင္ သံုးလစာကို ေပးရမယ့္သေဘာျဖစ္ေနတယ္။
ဘာတတ္ႏိုင္မတုံး။ ဒါကိုလည္း ေပးခဲ့ရတယ္။



ေနာက္တစ္ခုက လွ်ပ္စစ္မီးကိစၥ။
အိမ္ငွားေတာ့လည္း သြားအေၾကာင္းၾကားရတယ္။
လွ်ပ္စစ္မီးရဖို႕။
အခုေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း အေၾကာင္းၾကားရတယ္။
ေျပာင္းေတာ့မွာမို႕ ပိတ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ႀကိဳတင္ေပးေငြကို ျပန္ရလိုေၾကာင္းေျပာခဲ့ရတယ္။
ေျပာင္းတဲ့လိပ္စာရေတာ့မွ အဲဒီလိပ္စာကို ဖံုးနဲ႕ျဖစ္ေစ၊စာတိုက္နဲ႕ျဖစ္ေစ၊ အီးေမးလ္နဲ႕ျဖစ္ေစ
ပို႕ေပးဖို႕ အေၾကာင္းျပန္တယ္။

က်ေနာ္တို႕ေနခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ဥယ်ာဥ္တိုက္ခန္း
(University Garden Apartment)

ရံုးလုပ္ငန္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးလုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို စာရင္းလုပ္ၿပီး တစ္ခုၿပီးတစ္ခုလုပ္ရတယ္။
က်န္ခဲ့လို႕မျဖစ္ဘူး။
သြားရမယ့္ေနရာက မိုင္ေပါင္း ေျခာက္ရာေက်ာ္တယ္။
ျပန္လာဖို႕အေၾကာင္းမရွိေအာင္ အကြက္က်က်လုပ္သြားမွ။
ျပန္လာလုပ္ဖို႕ အခ်ိန္မရွိဘူး။
လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္သြားရင္ အခ်ိန္တိုင္းဟာ အလုပ္လုပ္ေနရတာဆိုေတာ့
အခ်ိန္ေပးဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး။
လုပ္စရာေတြ လုပ္ၿပီးသြားေတာ့ ဒီေဒသမွာ ခင္မင္ခဲ့တဲ့မိတ္ေဆြေတြကို
လုိက္ႏႈတ္ဆက္တယ္။
ဒီေဒသမွာ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြက နည္းလြန္းလွတယ္။
သိရသေလာက္ မိသားစုေလးစုေလာက္ပဲရွိတယ္။
မိသားစုတိုင္းက ဆူရွီးလုပ္ၾကတယ္။
သူတို႕လည္း သူတို႕အလုပ္နဲ႕သူတို႕ ရႈတ္ေနၾကတယ္။
ဆူရွီး တည္ထြင္သူေတြကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
လုပ္သေလာက္အက်ိဳးခံစားရေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္သလို
အားလပ္ခ်ိန္မရွိေအာင္လည္း လုပ္ထားႏိုင္တာကိုေတြ႕ရတယ္။
လုပ္စရာေတြ အားလံုးလုပ္ၿပီးေတာ့ ေအသင္ၿမိဳ႕ကထြက္ခြာခဲ့တယ္အေမ။
တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေနခဲ့တဲ့ေနရာေဒသဆိုေတာ့
သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဘဲ့နဲ႕တတ္ႏိုင္မလဲ။
“ခြဲခြာခ်ိန္ေရာက္ရင္ အရာရာကို ခြဲခြာရမယ္ဆုိတာကို
နားလည္ထားဖို႕လိုတယ္သား” လို႕
အေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားကို
အခုေတာ့ ၾကားေယာင္မိပါတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
အက္ဗန္းၿမိဳ႕(Ash burn)
ဗာဂ်ီးနီးယားၿမိဳ႕(Virginia)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၁၂-၂၅-၂၀၁၃ 


လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com