၁။
“ ေသမင္း၏ တမန္ျဖစ္ေသာ
အရြယ္သံုးပါးကို ေဆာင္တတ္ေသာ ဤဆံပင္ျဖဴသည္
ငါ့အားေပါက္ေရာက္ခဲ့ၿပီ၊
ငါသည္ ရဟန္းျပဳရန္ အခ်ိန္တန္ေလၿပီ ”
( ဤကား ဆံပင္ျဖဴတစ္ေခ်ာင္းေပါက္လာသည္ကိုပင္ သံေဝဂ
အႀကီးအက်ယ္ယူၿပီးေတာထြက္သြားေသာ မဃေဒဝမင္းႀကီး၏
သံေဝဂဥဒါန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။)
၂။
တစ္ပင္ေသာ သရက္ပင္သည္ အသီးမ်ားစြာ သီးသည္။
တစ္ပင္ေသာ သရက္ပင္ကား တစ္လံုးတစ္ေလမွ် မသီးေခ်။
သီးေသာအပင္မွ သရက္သီးမ်ားကို နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားမ်ားက
ပစ္ခ်ျခင္း၊ ပုတ္ခ်ျခင္း၊ တက္ခူးျခင္းတို႕ျဖင့္ ဖ်က္ဆီးၾကေသာေၾကာင့္
သရက္ပင္မွာ မိမိအသီးကပင္ မိမိကို ျပန္ဒုကၡေပးကာ ပ်က္စီးရေလသည္။
အသီးမသီးေသာ သရက္ပင္မွာကား မည္သူမွ် အေရးမစိုက္ေသာေၾကာင့္
ပကတိအတိုင္းပင္ မပ်က္မစီးတည္ရွိေနသည္။
ငါတို႕ ရွင္ဘုရင္အျဖစ္ကား အသီးသီးေသာ သရက္ပင္ႏွင့္တူ၏။
ေတာမွာေနေသာ ရေသ့ရဟန္းတို႕၏အျဖစ္ကား အသီးမသီးေသာ သရက္ပင္ႏွင့္တူ၏။
စည္စိမ္ဥစၥာ ေပါမ်ားေသာ ငါတို႕အား ေဘးရန္မ်ားသေလာက္
စည္စိမ္ဥစၥာမရွိေသာ ရဟန္းတို႕သည္ကား ေဘးရန္ကင္းေပစြ။
ဤသံေဝဂႏွင့္ တကြ ဇနကမင္းႀကီးသည္ ေတာထြက္ကာ ရေသရဟန္းျပဳခဲ့ေလသည္။
(အေလာင္းေတာ္ ဇနကမင္းႀကီး )
၃။
“ ေသလွ်င္ေျခာက္ခ်က္ ”
၁။ အစားအေသာက္ မည္မွ်စားႏိုင္သည္ဆိုေစကာမူ အၿပီးသတ္ငတ္၍ ေသပါလိမ့္မည္။
၂။ ပစၥည္းဥစၥာမည္မွ် ခ်မ္းသာသည္ဆိုေစကာမူ မြဲ၍ ေသပါလိမ့္မည္။
၃။ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ခြန္အားမည္မွ်ေကာင္းသည္ ဆိုေစကာမူ အားကုန္၍ ေသပါလိမ့္မည္။
၄။ စကားေျပာ မည္မွ်ေကာင္းသည္ဆိုေစကာမူ အ၍ ေသပါလိမ့္မည္။
၅။ နတ္မမီ လူမမွ် လွပသည္ဆိုေစကာမူ အရုပ္ဆိုး၍ ေသပါလိမ့္မည္။
၆။ စံုမက္ခ်စ္ခင္သူမည္မွ် မ်ားသည္ေစကာမူ အမုန္းခံ၍ ေသပါလိမ့္မည္။
( ေရႊမင္းဝံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေသလွ်င္ေျခာက္ခ်က္ဟူေသာ
မရဏႏုႆတိ တရားေတာ္…)
၄။
“ အို…စုႏၵ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတို႕၌
စိတ္ကူးႀကံစည္ရုံမွ်ႏွင့္ပင္လွ်င္ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားလွေပ၏" ဟု ငါဘုရား
ေဟာေတာ္မူ၏။
ကိုယ္ေရာ၊ႏႈတ္ပါ ျပဳက်င့္ပါက
အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားျခင္း၌ အဘယ္ဆိုဖြယ္ရာ ရွိပါေတာ့အံ့နည္း။
အနည္းငယ္ေသာ ေကာင္းမႈသည္ (ငါ့အား) အက်ိဳးေရာက္လိမ့္မည္မဟုတ္
ဟု ေကာင္းမႈကိုမထီမဲ့ျမင္ မေအာက္ေမ့ရာ၊
မိုးေရေပါက္က်ဖန္မ်ားလတ္ေသာ္ ေရအိုးျပည့္သကဲ့သို႕
ပညာရွိသည္
အနည္းငယ္ေသာ ေကာင္းမႈကိုျပဳ ဆည္းပူးဖန္မ်ားလတ္ေသာ္
နတ္ရြာနိဗၺာန္ကို ရေစႏိုင္ေသာ ေကာင္းမႈျဖင့္ျပည့္၏။
(ဓမၼပဒ)
၅။
သားထူးသားျမတ္ျဖစ္ရန္အတြက္
အဓိကလိုအပ္ခ်က္ကား…
မိမိ၏သားသမီးမ်ားကို မိိမိထက္ပို၍ စာဖတ္ဝါသနာပါပါေစ။
၆။
အသိပညာဆိုတာ မိမိကိုယ္ကို ပိုမိုျပည့္ဝေစတယ္။
ကိုယ့္ဆီက သူမ်ားယူသြားလို႕ မရႏိုင္ဘူး။
(ပဒါရူးစကီး)
၇။
“ အလွဴဒါန၏ မ်က္ေမွာက္အကိ်ဳးငါးပါး…”
အလွဴဒါနဝတၳဳလွဴဒါန္းေသာ အလွဴရွင္သည္-
၁။ လူအမ်ားတို႕ မ်က္ႏွာျမင္လွ်င္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ျခင္း၊
၂။ သူေတာ္ေကာင္းတို႕ မွီခိုဆည္းကပ္ျခင္း၊
၃။ ဂုဏ္ေက်းဇူးသတင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေက်ာ္ၾကားျခင္း၊
၄။ ပရိသတ္၄ ပါးသို႕ ရြံရွာျခင္းကင္း၊ ရဲတင္းစြာ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း၊
၅။ ေသသည္၏ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႕ လားေရာက္ျခင္း။
ဟူေသာ အက်ိဳးထူးတို႕ကို ရရွိခံစားရ၏။
