ေမာင္ငယ္ ရင္ေသြး
နာဘိေသးေလာ့၊
ေရွးသေရာအခါ
ျပည္ဗာရာဝယ္၊
ကုေဋႂကြယ္အား
သူေ႒းသားလ်င္
သားတစ္ေယာက္ျဖစ္
ခ်စ္၍တေစ
အိမ္မွာေန၍
စာေပမတတ္
မိဘစုေတ
ခႏၶာေႂကြေသာ္
အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္
ဘယ္မွာ မသိပါျငား
သူေ႒းသားသည္
သိုထားမတတ္
အရပ္ရပ္၌
ႏွံအပ္ဥစၥာ
ရွိသည္ငွာကို
မ်ားစြာကၽြန္ေပါင္း
မေကာင္းခိုးသူ
ယူ၍ေျပးေရွာင္း
အိမ္ကိုေရာင္း၍
ေထာင္းေထာင္းေၾကလ်က္
ခြက္လက္စြဲကာ
ေတာင္းစားပါလည္း
နင္သာလူမိုက္
ဒုစရိုက္ဟု
ရိုက္ပုတ္လိုက္ၾက
ရြာမွထြက္ေလ
ေတာမွာေသသည္
ေကာင္ေသဠင္းတ
က်၏တည္း....
(ဆားတံုဆရာေတာ္ရဲ႕လကၤာ)++++++++++++++++++ဒီကဗ်ာလကၤာကို ငယ္စဥ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဖတ္တိုင္းလည္း အေတြးထဲတြင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕လက္ထက္က သူေ႒းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္လို႕သိထားခဲ့ပါတယ္။
စာမတတ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဒုကၡကိုသိေတာ့
စာမတတ္မွာ အလြန္ေၾကာက္ခဲ့မိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ စာႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
++++++++++++++++++က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ တစ္ခ်ိန္က
အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့တယ္။
အာရွတိုက္ရဲ႕စပါးက်ည္လို႕ေတာင္ ဆိုရိုးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
အေကာင္းဆံုးေဆးရံုရွိခဲ့ဖူးတယ္။
အေကာင္းဆံုး ရုပ္ရွင္ရံုရွိခဲ့ဖူးတယ္။
အေကာင္းဆံုးအားကစားကြင္းရွိခဲ့ဖူးတယ္။
အေကာင္းဆံုးေလယာဥ္ကြင္းရွိခဲ့ဖူးတယ္။
အေကာင္းဆံုး....ရွိခဲ့ဖူးတယ္။
အေကာင္းဆံုး....ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့.....
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေျမေပၚ၊ေျမေအာက္
သဘာဝသံယာဇာတေတြေပါမ်ားခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ အလွ်ံပယ္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေတာေတာင္ေရေျမေတြ အလြန္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
ရာသီဥတုအလြန္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
သာသနာအေရာင္ထြန္းေျပာင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...ခုေတာ့....
ဒီလကၤာကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ရင္း၊ဖတ္ရင္းနဲ႕
သူေ႒းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ကေန
ပညာကိုတန္ဖိုးမထားခဲ့တဲ့
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၊
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္ေနမလားလို႕
ေတြးထင္လာခဲ့မိပါတယ္။
