Thursday, June 16, 2011

“နာမည္ေကာင္းဆိုတာ…”




တစ္ေန႕မွာ ေလရယ္၊ ေရရယ္၊ နာမည္ေကာင္းရယ္တို႕ဟာ

အတူတကြ ခရီးထြက္လာၾကပါတယ္။

ေလက သူ႕ထံုးစံအတိိုင္း ေဒါသထြက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုပဲ

ရမ္းရမ္းကားကားေျပးသြားပါတယ္။

ဟိုမွာခုန္လိုက္၊ဒီမွာတိုက္လိုက္နဲ႕သြားပါတယ္။

သူသြားေလရာမွာ ဖုန္ေတြကို ကန္ေက်ာက္သြားတဲ့အတြက္

ဖုန္ေတြတေထာင္းေထာင္း ထပါတယ္။


ေရကေတာ့ အိေႁႏၵရွိရွိ

အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္သလို လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္။

ေရရဲ႕လက္ထဲမွာေတာ့ ေရပန္းခရားတစ္ခုကို ကိုင္ထားပါတယ္။

ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ေျမကြက္လပ္မ်ားတြင္ သိပ္သိပ္သည္းသည္းရွိေအာင္

ေရပန္းခရားနဲ႕ေရေလာင္းေပးပါတယ္။

နာမည္ေကာင္းကေတာ့ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ၿပီး ခန္႕ညားတဲ့

လူငယ္တစ္ေယာက္အသြင္နဲ႕တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါတယ္။

သူတို႕သံုးဦးတို႕ဟာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကပါတယ္။

တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး စရိုက္အမူအက်င့္ေတြ ကြာျခားၾကေပမယ့္

ထူးထူးျခားျခား တစ္တြဲတြဲေနတတ္ၾကပါတယ္။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ခြဲခြာရမယ့္ရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး

“ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့ထပ္ေတြ႕ၾကၿပီး ခရီးအတူတူသြားၾကဦးမလဲ”

လို႕ေမးၾကပါတယ္။

ေလက

“ မင္းတို႕ ငါ့ကို ေတာင္ထိပ္ပိုင္းမွာ အၿမဲေတြ႕ရမယ္။

ဒါမွမဟုတ္လည္း မင္းတို႕ရဲ႕ေျခေထာက္ပတ္လည္မွာလည္း ေတြ႕ရမွာပါ။

ငါသြားတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ဖုန္ေတြတေထာင္းေထာင္းထေအာင္

ငါက လုပ္သြားမွာဆိုေတာ့ ငါ့ကို မင္းတို႕လြယ္လြယ္ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္”

လို႕ေျပာပါတယ္။

ေရက

“ ငါ့ကိုေတာ့ မင္းတို႕အၿမဲေတြ႕ရပါတယ္။

ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲမွာ ငါအၿမဲရွိပါတယ္။

ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ လည္းရွိတာပါပဲ။

မင္းတို႕အိမ္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေတာင္ ငါက အၿမဲရွိေနတတ္ပါတယ္။

ေခၚသာ ေခၚလုိက္ပါ။

ငါက အၿမဲရွိပါတယ္”

လို႕ရွင္းျပပါတယ္။


နာမည္ေကာင္းကေတာ့

ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနပါတယ္။

က်န္ႏွစ္ဦးက

“ ကိုနာမည္ေကာင္းႀကီးရဲ႕၊

က်ေနာ္တို႕ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ထပ္ေတြ႕ၾကမွာလဲ”

လို႕ေမးၾကပါတယ္။


နာမည္ေကာင္းႀကီးက

“ ဝမ္းနည္းပါတယ္၊

ခင္ဗ်ားတို႕ က်ေနာ္ကို ဘယ္မွာမွ ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။

ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကို ဆံုးရႈံးၿပီဆိုရင္

ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္က်ေနာ့္ကို မေတြ႕ႏိုင္ၾကပါဘူး”

လုိ႕ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။


“မ,အိုေဆး ဆိုတာ…”


က်ေနာ္တို႕ရြာကေလးဟာ မီးရထားသံလမ္းေဘးမွာရွိပါတယ္။
ရြာမွာက ေလးတန္းအထိသာေက်ာင္းရွိတယ္။
ေလးတန္းအထိေက်ာင္းတက္ၿပီးရင္ေတာ့ အားလံုးနီးပါးဟာ
လယ္ထဲဆင္း၊ၿခံစိုက္နဲ႕ေက်ာင္းၿပီးသြားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ဟာ မိဘရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ၿပီး
တကၠသိုလ္ပညာကိုဆက္သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ရြာကိုျပန္လာတယ္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတြ႕တယ္။

သူတို႕က
"မအိုေဆးရွိတယ္ေသာက္မလား"တဲ့။

" မအိုေဆးဆိုတာ ဘာလဲ"
လို႕ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေအးေသာင္းကရွင္းျပပါတယ္။
" ငါတို႕ရြာကလူငယ္ေတြက ပညာမတတ္ၾကဘူး၊
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕လယ္ထဲ၊ၿခံထဲဆင္းရတယ္။
အလုပ္ပင္ပန္းေတာ့ ခ်က္အရက္ကိုေသာက္ၾကတယ္။
ခ်က္အရက္ကလည္း နည္းစံနစ္ကမရွိဘူး။
မူးရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီးခ်က္ေတာ့
ခ်က္အရက္ေသာက္တဲ့လူေတြဟာ အိုခ်ိန္ကိုမေရာက္ပါဘူး။
ေသာက္ၿပီးငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ေသဆံုးၾကတယ္။
အခ်ိဳ႕ကလည္းေသျဖတ္ၿပီးေသဆံုးၾကတယ္။
မအိုဘဲနဲ႕ေစာေစာစီးစီးေသၾကတာေၾကာင့္
ဒီအရည္ကို မအိုေဆးလို႕ေခၚလိုက္တာပါကြာ"တဲ့။
အေကာင္းေအာင္းေမ့ၿပီး နားေထာင္ေနမိပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေရာက္ေတာ့မွ 'မအိုေဆး'အေၾကာင္းကိုသိလိုက္ရေတာ့တယ္။

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com