Thursday, December 1, 2011

" ေမးဖို႕ဘယ္ေတာ့မွ မရွက္ပါနဲ႕..."




တစ္ခါတုန္းက ဂ်ပန္မွာ 'ဘိမုရာဇံ' ဆိုတဲ့
ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
အလြန္ဆင္းရဲလွပါတယ္။ ဘိမုရာဇံက ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ကေလးျဖစ္တာေၾကာင့္
အေမရိကန္လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ေမြးစားလိုက္ပါတယ္။
စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ဘိမုရာဇံကို အေမရိကားကိုေခၚလာခဲ့ပါတယ္။
အေမရိကားကိုေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ
အေမရိကန္လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္
ကြယ္လြန္သြားၾကပါတယ္။
အားကိုးရမယ့္ေမြးစားမိဘေတြကေသဆံုးသြားေတာ့
ဘိမုရာဇံ ဟာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။
စားေရးတတ္၊ဖတ္တတ္တာမို႕ လူငယ္ေလးဟာ စာၾကည့္တိုက္မွာ
အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ရပါတယ္။
အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႕ေက်ာင္းျပန္တက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ အထက္တန္းေက်ာင္းပညာကို ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။
အမွတ္ေကာင္းတာမို႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ေတာ့ စေကာ္လာရွစ္ရပါတယ္။
စေကာ္လာရွစ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာလို႕ရတာမဟုတ္ပါဘူး။
စာေတာ္လို႕ရတာပါ။
ဆင္းရဲေပမယ့္စာေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္ပညာသင္ဆုေငြဆိုတဲ့စေကာ္လာရွစ္ရႏိုင္ပါတယ္။
ဆင္းရဲတာစိတ္အားငယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး။
ဘိမုရာဇံ ဟာ စာေမးပြဲေတြေအာင္ျမင္ၿပီး အဲဒီတကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွာပဲဆရာျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ပါေမာကၡျဖစ္လာပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ အရမ္းဆင္းရဲေတာ့ ဇိမ္နဲ႕မေနႏိုင္ပါဘူး။
အရမ္းအလုပ္လုပ္ရပါတယ္။အရမ္းလည္းပင္ပန္းပါတယ္။
အေမရိကန္မွာက အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဇိမ္နဲ႕ေနႏိုင္တယ္။

ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြလည္းအရမ္းကိုေပါပါတယ္။

စည္းကမ္း၊ဥပေဒကလည္းအရမ္းေကာင္းတယ္။

ျပည္သူေတြကိုအကာအကြယ္ေတြေပးတယ္။

သတိျပဳမိတာတစ္ခ်က္က

အခုအလုပ္လုပ္ေနတဲ့တကၠသိုလ္မွာ ႏိုဗယ္ဆုရသူေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။

ႏို္ဗယ္ဆုက ဆြီဒင္ႏိုင္ငံကေပးတာပါ။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံက အမ်ားဆံုးရတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ႏိုဗယ္ဆုရသူေတြကိုရွာေဖြၾကည့္တယ္။

ရသူေတြကိုမေတြ႕ရဘူး။

စာသင္တာညံ့လို႕ျဖစ္မယ္ထင္ၿပီး

ဂ်ပန္တိုက်ိဳတကၠသိုလ္ကို အလုပ္ေျပာင္းေလွ်ာက္လိုက္တယ္။

လြယ္လြယ္ကူကူပဲ အလုပ္ရလိုက္ပါတယ္။

တိုက်ိဳတကၠသိ္ုလ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေနရတယ္။

အိမ္ခန္းအနားက ပါေမာကၡကလည္းအေခၚအေျပာမရွိဘူး။

ဘယ္လိုပါလိမ့္။

အေမရိကန္မွာက သိသိ၊မသိသိ အလုပ္ခြင္မွာဆိုရင္ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ႏူတ္ဆက္ၾကတယ္။

ေဖာ္ေရြမႈရွိၾကတယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက္ုိ စာႀကိဳးစားၿပီးသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြကလည္းအလြန္ေတာ္ၾကပါတယ္။

ႀကိဳးစားၿပီးေရးၾက၊မွတ္ၾကပါတယ္။

စားေမးပြဲေျဖတဲ့အခါမွာလည္း သင္တဲ့အတိုင္း ‘၏၊သည္မလြဲ’

ေျဖႏိုင္ၾကပါတယ္။

အမွတ္ေတြလည္းအရမ္းေကာင္းၾကပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာ ႏို္ဗယ္ဆုမရၾကဘူး။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာေလ့လာၾကည့္ေတာ့

ဂ်ပန္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက

ဆရာသင္သေလာက္ပဲတတ္ၾကတာကိုး၊

အေမရိကန္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြက တစ္မ်ဳိး။

အေမးအျမန္းအရမ္းထူတယ္။

ေစာဒကလည္းအရမ္းတက္တယ္။

ဆင္ေျခေတြလည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးတယ္။

ဆရာသင္တာကို တတ္ခ်င္မွတတ္တယ္။

သူတို႕ေတြတတ္တာက်ေတာ့ ဆရာေတြနဲ႕မတူဘူး။

အသစ္အဆန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြးႏိုင္တယ္။စမ္းသပ္ႏိုင္တာမို႕

ႏို္ဗယ္ဆုေတြကို ရတာျဖစ္ေၾကာင္းကိုသိလိုက္ရတယ္။

++++++++++++++++++

ေရာမေခတ္ ပညာရွိတစ္ဦးကို လူတစ္ေယာက္က ေမးၾကည့္ဖူးပါတယ္။

“အရာအားလံုးလိုိုလိုကိုေမးတုိင္း ဘာေၾကာင့္မ်ား သိေနရပါသလဲ”

ပညာရွိျပန္ေျဖတာက

“က်ဳပ္ဟာ သိခ်င္တာကို ေမးဖို႕ဘယ္တုန္းကမွ မရွက္ခဲ့ဖူးဖူး။

ေမးလို႕သိတာပါ။

ပညာရွိျဖစ္ခ်င္ရင္ ေမးဖို႕ဘယ္ေတာ့မွ မရွက္ပါနဲ႕”

++++++++++++++++++

‘၏၊သည္မလြဲ’

က်က္ခို္င္းေနသမွ်ကာလပတ္လံုး

အကိ်ဳးျဖစ္ထြန္းမယ့္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြထြက္ေပၚလာမွာမဟုတ္ဘူး။

ပညာတတ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။

ပညာရွင္ေတာ့ ျဖစ္ဖို႕မလြယ္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးကိစၥမွာလည္း

‘၏၊သည္မလြဲ’

က်က္မွတ္တဲ့ပညာေရးစံနစ္ဟာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းအျမစ္တြယ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။

ႏိုင္ငံကိုတိုးတက္ေစခ်င္ရင္

‘၏၊သည္မလြဲ’က်က္မွတ္တဲ့ပညာေရးပံုစံကိုေျပာင္းလဲဖို႕

အခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း

သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။




" စ်ာန္အဝင္ဆံုး အလုပ္..."


“ လူသားတို႕သည္
မိမိတို႕မွာရွိေသာ စြမ္းအား၏
အလြန္ေသးငယ္ေသာ အစိတ္အပိုင္းမွ်ေလာက္
ကိုသာ သံုးစြဲေနၾက၏ ”

( စိတ္ပညာရွင္ႀကီး ဝီလ်ံဂ်ိမ္းစ္ )


++++++++++++++++++

လူသည္လုပ္ငန္း၏ စိန္ေခၚမႈွႏွင့္
မိမိမွာရွိသည့္ စြမ္းရည္တို႕ အားခ်င္းမွ်ကာ
သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ ယွဥ္ၿပိဳင္ဆင္ႏႊဲေနႏိုင္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္သာ
လုပ္ငန္း၌ စ်ာန္အဝင္ဆံုးျဖစ္တတ္၏။
ဒီအခါ လုပ္ငန္းစြမ္းရည္လည္း ထက္ျမက္လာ၏။
++++++++++++++++++



နိစၥဓူဝအလုပ္ထဲမွာ
စိန္ေခၚမႈကေလးေတြ
မိမိဘာသာ ဖန္တီးထည့္သြင္းေပးျခင္း ျဖစ္၏။


++++++++++++++++++


တကယ့္ထိပ္တန္းတင္းနစ္သမားေကာင္းမ်ားဟာ
ရုိက္ခ်က္တစ္ခ်က္ခ်င္းေကာင္းဖို႕ကိုသာ အာရုံျပဳတယ္။
ၿပိဳင္ပြဲႏိုင္ဖို႕ဆိုတာစဥ္းစားမေနဘူး။
ရုိက္ခ်က္တစ္ခ်က္ေကာင္းမယ္၊
ေနာက္တစ္ခ်က္ေကာင္းမယ္၊
အဲဒီအတိုင္းသာဆက္သြား၊
ဒီပြဲ ႏိုင္ၿပီပဲ ”

( စိတ္ပညာရွင္ ဂၽြန္ အင္ဒါဆင္ )

++++++++++++++++++


စိတ္ေရာ၊ကိုယ္ပါေညာင္းညာၿပီး
အာရုံစိုက္မႈ အနည္းႏွင့္အမ်ားေလ်ာ့ပါးလာတဲ့အခါ
အလုပ္ကို ေခတၱခ်ထားကာ၊
အသက္ျပင္းျပင္းရွဴရႈိက္ျခင္း၊
မ်က္စိကိုမွိတ္ထားကာ
မိမိကိုယ္ကို သာယာေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲ ေရာက္ေနတယ္
လို႕ ျမင္ေယာင္ခံစားျခင္း၊
လက္ႏွစ္ဖက္ တြဲေလာင္းခ်၊
တစ္ကိုယ္လံုးရွိ အေၾကာအျခင္ေတြလည္း ေလွ်ာ့ခ်ကာ
စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါေတာင့္တင္းမႈ အနည္းဆံုးအေနအထား၌ ေနၾကည့္ျခင္း
စတဲ့ျဖင့္ အနားေပးသင့္ပါတယ္။

++++++++++++++++++

“ ေဆတန္ ၅ ဒံုးပ်ံမွာ
အစိတ္အပိုင္းေပါင္း ၅၆၀၀၀၀၀( ငါးသန္းေျခာက္သိန္း)ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ၉၉.၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ေသခ်ာတယ္္ဆိုရင္ေတာင္
မေသခ်ာတဲ့အစိတ္အပိုင္း ၅၆၀၀(ငါးေထာင္ေျခာက္ရာ)ေလာက္ရွိေနႏိုင္တယ္။
အခုေဆတန္၅ဒံုးပ်ံနဲ႕ လႊတ္တင္တဲ့ အပိုလို ၄ အာကာသယာဥ္ရဲ႕လကမၻာသြားခရီးစဥ္မွာ အတိအက်မျဖစ္တာ ႏွစ္ခုပဲရွိခဲ့တယ္ ဆိုေတာ့၊
တိက်ေသခ်ာမႈ ၉၉.၉၉၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတယ္လို႕ ဆိုရလိမ့္မယ္၊
အကယ္၍ အစိတ္အပိုင္း ၁၃၀၀၀( တစ္ေသာင္းသံုးေထာင္)ေလာက္ပဲ ပါတဲ့
သာမန္ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးကိုသာ
အဲသည္ေလာက္ တိက်ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ထားမယ္ဆိုရင္
ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀)ေလာက္ ၾကာမွ ပထမဆံုးတစ္ႀကိမ္စ ေဖာက္တာ ႀကံဳရလိမ့္မယ္ ”
လို႕
ဗန္ဘေရာင္း (Wernher von Braun )
( ဒံုးပ်ံပါရဂူႀကီး/ ပရုိဂ်က္အႀကီးအကဲ )ေျပာခဲ့ပါတယ္။

Align Center
လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com