Friday, August 31, 2012

"အေမ့ထံသို႕ ေပးစားမ်ား-၅၂..."




သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သား သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမ ေနေကာင္းလား။
က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါအေမ။
က်န္းမာျခင္းဟာ လာဒ္တစ္ပါးလို႕ ဘုရားေဟာခဲ့တယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အဲဒီစကားရဲ႕တန္ဖိုးကို နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
ေငြဟာ လာဒ္တစ္ပါးလို႕ထင္ခဲ့တယ္။
ေငြေနာက္ကိုလိုက္ရင္း လိုက္ရင္းနဲ႕ က်န္းမာျခင္းေတြ ဆံုးရႈံးလာတယ္။
ေဆးေက်ာင္းတက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက မ်က္မွန္အထူႀကီးေတြတပ္ေတာ့
မင္းတုိ႕ေတြ ငယ္ငယ္နဲ႕ ကန္းၾကတယ္လို႕ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေတြ ေကာင္းလိုက္တာလို႕ေတြးခဲ့တယ္။
ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့အထိ မ်က္မွန္မတပ္ခဲ့ရတာကို ဂုဏ္ယူလို႕မဆံုးခဲ့ဘူး။
အသက္ေလးဆယ္ေရာက္ေတာ့ စာဖတ္တဲ့အခါ မႈန္သလိုလိုျဖစ္လာေတာ့
မ်က္စိအထူးကုနဲ႕သြားျပျဖစ္တယ္။
အဲဒီကတည္းက မ်က္မွန္တပ္ခဲ့တာ အခုထိပါပဲ။
ညအိပ္တဲ့အခါမွပဲ မ်က္မွန္ခၽြတ္ရေတာ့တယ္။
မႈန္တဲ့အခါ အေဝးေရာ အနီးေရာ မႈန္ေတာ့တာပဲ။
ဆရာဝန္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေန႕စဥ္ အားကစားမွန္မွန္လုပ္ေတာ့
က်န္းမာသလိုလို ျဖစ္ေနတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်န္းမာလိုက္တာလို႕ ယူဆခဲ့တယ္။
ဒီေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္မရွိတာနဲ႕အားကစားလည္း မွန္မွန္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အခ်ိန္တိုင္းနီးပါးကို အလုပ္လုပ္ေနရေတာ့ အားကစားလုပ္ခ်ိန္ကို မရွိေတာ့တာပါ။
ခႏၶာကိုယ္ကလည္းဟိုကေဖာက္ျပန္၊ ဒီကေဖာက္ျပန္နဲ႕။
ေငြရွာလို႕ေကာင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ မက်န္းမာေတာ့ က်န္းမာေရးတန္ဖိုးကို နားလည္လာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါလို႕အေမကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာေနမိတာပါ။

+++++++++++++++++++++++++++


က်ေနာ္နဲ႕သိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းတစ္ဦးကေျပာဖူးတယ္။
အလုပ္ႀကိဳးစားတာ ေကာင္းပါတယ္။
အလုပ္အလြန္ႀကိဳးစားသူကို အလုပ္ရွင္က ႀကိဳက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္းက မႀကိဳက္ၾကဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ေမးၾကည့္တဲ့အခါ
“ကိုယ္လုပ္သလိုမ်ိဳး သူတို႕မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႕ထင္တာပဲ။
ဒီက ဝန္ထမ္းေတြက အလုပ္ကို ေလွ်ာ့လုပ္လို႕မရၾကေတာ့ ပိုလည္း မလုပ္ၾကဘူး။
တစ္သက္လံုး လုပ္ရမယ့္အလုပ္ျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ညွာလုပ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အေၾကာင္းတစ္ခုက မက်န္းမာလာရင္ က်န္းမာေရးစရိတ္က ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ႀကီးတာကို
ေၾကာက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဝန္ထမ္းအသစ္ဆိုတာ တံျမက္စည္း အသစ္နဲ႕တူတယ္။
တံျမက္စည္းအသစ္က အရမ္းလွည္းလို႕ေကာင္းတယ္။
ေဟာင္းလာရင္ လွည္းလို႕မေကာင္းေတာ့ဘူး။
အမႈိက္လည္း မေျပာင္ေတာ့ဘူး။
ဝန္ထမ္းအေဟာင္းဆိုတာ ဒီလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား။
က်မက ဝန္ထမ္းအသစ္ေလ”တဲ့။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++



မစ္ခ်ီဂန္တကၠသိုလ္ကေတာ့ ျပန္ဖြင့္ၿပီ။
တရုပ္ေက်ာင္းသားေတြေတာ္ေတာ္ ေတြ႕ရတယ္။
ဒီမွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ တရုပ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြေတြ႕ေတာ့
ျပန္ငယ္ခ်င္လိုက္တာ။
အေမရိကန္တကၠသိုလ္ကိုေတာ့ တက္ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕ ခဏခဏေတြးျဖစ္တယ္။
တရုပ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ တရုပ္အစားအစာကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။
ဆိုင္မွာ လာအားေပးၾကတယ္။
ေရာက္ကာစ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဆိုတာ သိပ္သိသာတယ္။
အခ်ဳိ႕က စားၿပီးသား အစားအစာကို ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႕ လာေမးတယ္။
အမႈိက္ပံုးကို လက္ညႈိးထိုးၿပီး ပစ္ဖို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆိုင္က ေပးထားတဲ့ဘန္းကိုေတာင္
အမႈိက္ပံုထဲကို ပစ္တာကိုေတြ႕ရတယ္။
သန္႕ရွင္းေရးလုပ္သားေတြကိုေျပာၿပီး ျပန္ေကာက္ရတယ္။
သူတို႕ၾကည့္ရတာ မအူမလည္နဲ႕။
ေရာက္ခါစဆိုရင္ လူတိုင္းဒီလိုခ်ည္းပါပဲ။
လူမ်ိဳးမတူဘူး။ အစားအစာမတူဘူး။ ဘာသာစကားမတူဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈမတူဘူးဆိုေတာ့ အားလံုးလိုလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ကို ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။
ဒီႏိုင္ငံမွာက အစားအစာဝယ္တဲ့အခါ တန္းစီတာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။
ၾကားျဖတ္တာ မရွိဘူး။
အတင္းတိုးေဝွ႕တာ မရွိဘူး။
V.I.P (အခြင့္ထူးခံလူတန္းစား) ေရာဂါ မရွိဘူး။
စည္းကမ္းရွိၾကတယ္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေနာက္လူကို ေက်ာ္ၿပီးလုပ္ေပးတာမ်ိဳးကိုလည္း လက္မခံဘူး။ မႀကိဳက္ဘူး။
သူတို႕က မႀကိဳက္ရင္ အားမနာတတ္ဘူး။ ေျပာတယ္။
ၿပီးေတာ့မဝယ္ပဲ ထြက္သြားေရာ။
အခ်ိဳ႕က မေျပာဘူး။ မဝယ္ပဲ ထြက္သြားပါေရာ။
ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မလာတတ္ၾကဘူး။
ေစ်းေရာင္းရင္ အရမ္းသတိထားရတဲ့ကိစၥ။

+++++++++++++++++++



စားသံုးသူေတြရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ အလုပ္က မနားမေနလုပ္ရတယ္။
ေမာလ္ထဲမွာလုပ္ေတာ့ တစ္ေန႕ကို အနည္းဆံုး (၁၁) နာရီလုပ္ရတယ္။
ေျပာရရင္ တစ္ေန႕လံုးလိုလိုပါပဲ။ နံက္ (၉)နာရီေက်ာ္မွာ အိမ္ကထြက္ရတယ္။
ည (၉)နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေန႕ (၁၂)နာရီ သံုးေနရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။
အလုပ္ခ်ိန္ကလည္းမ်ား။ နားရတဲ့အခ်ိန္ကလည္း ရွားပါးလွတယ္။
ၾကာလာေတာ့ လူကခံႏိုင္ရည္ နည္းလာတယ္။
သက္သက္သာသာနဲ႕ေနရတဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုလြမ္းလာတယ္။
အေမရိကန္မွာ အေနၾကာတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေျပာျပေတာ့
သူကေျပာတယ္။
“အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားကဒ္ရၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဗီဇာမလုိပဲ
သြားလို႕ရတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ထိုင္းႏိုင္ငံကို ငါသြားလည္တယ္။
နယ္စပ္ကို သြားတဲ့ခရီးတစ္ခုမွာ ႏွစ္ထပ္ဘတ္စ္ကားႀကီး စီးသြားတယ္။
ငါ့ေဘးနားမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္။
ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတြ႕ေတာ့ ျမန္မာစကားကို ေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့ေလ။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားရပ္သြားတယ္။
စစ္ေဆးေရးရဲေတြ တက္လာတယ္။
ငါ့နားက ျမန္မာကိုစစ္ေတာ့ ျမန္မာမွန္းသိေတာ့ ေခၚခ်သြားတယ္။
အၾကာႀကီးေမးတယ္။ျပန္တက္လာေတာ့ သူ႕မွာပါလာတဲ့ေငြေတြကို
အကုန္ယူလိုက္တယ္လို႕ေျပာတယ္။
မေပးရင္လည္း ဆက္သြားခြင့္မေပးဘူးဆိုေတာ့ သူလည္း မသြားမျဖစ္ေတာ့ ေပးလိုက္ရတယ္။
ငါ့ကိုစစ္ေဆးေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားကဒ္ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့
အဲဒီအေကာင္ေတြက အေလးေတြျပဳလို႕။ ငါ့ရဲ႕ပစၥည္းေတြဆိုရင္
ဘာတစ္ခုမွ ထိေတာင္မထိဘူး။
လူခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။
ျခားနားခ်က္ကေတာ့ ႏို္င္ငံသားပဲ။
မင္း ႏိုင္ငံတကာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလည္ခ်င္စိတ္ရွိရင္ေတာ့
စဥ္းစားေပါ့” တဲ့။
သူ႕စကားက စဥ္းစားစရာျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္က ခရီးသြားရတာကို ဝါသနာပါတယ္ေလ။
ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းအဆိုးက ဒြန္တြဲေနတတ္ပါတယ္။
အေကာင္းခ်ည္း မရွိသလို အဆိုးခ်ည္းလည္း မရွိပါဘူး။
အေကာင္းကို လက္ခံခ်င္ရင္ ဒြန္တြဲပါလာတဲ့ အဆိုးကိုလည္း လက္ခံရမွာပဲ။
ကဲ..အေမ စာလည္းရွည္သြားၿပီ။
က်ေနာ္လည္း နားလိုက္ဦးမယ္။

အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
လင္စင္းၿမိဳ႕၊
မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္၊
အေမရိကန္ႏုိင္ငံ။





Thursday, August 30, 2012

"တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတယ္..."




ဘယ္လို ျဖစ္ရင္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမွာပဲလို႕ စိတ္ခ်မ္းသာေစမယ့္
အေၾကာင္းကို ေတြးရင္းနဲ႕ ဘယ္လိုေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းသာႏိုင္ေသးဘူး ဆိုတဲ့
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက မ်ားလာတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ားမ်ား လိုအပ္ေနရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။စိတ္မခ်မ္းသာဖို႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြပဲ မ်ားမ်ားေတြ႕ေနမယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ အလိုက် မျဖစ္ႏိုင္လို႕ပဲ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္တဲ့သူပဲ စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္မယ္။
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္ေနလို႕ စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့သူဟာ ခဏေလးပဲ
ေစာင့္လိုက္ပါ။ မၾကာခင္ အေျခအေနကေျပာင္းလဲသြားမယ္။
ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့အေျခအေန ေရာက္လာမယ္။
အဲဒီအခါ သူ စိတ္မခ်မ္းသာေတာ့ဘူး။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

လိုခ်င္တာ ရတဲ့အခါ ဆံုးရႈံးမွာ ေၾကာက္ေနရလို႕ စိတ္မခ်မ္းသာျပန္ဘူး။
ေအာ္… လိုခ်င္တာ ရလည္း စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ စိတ္မခ်မ္းသာႏိုင္ေသးပါလား။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္လို႕ အေၾကာင္းျပစရာ
ရွိတဲ့သူဟာ သူတို႕ကတိကို ယံုၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့သူလိုပဲ။
ႀကံဳဖူးေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။
ယံုတုန္းပဲလား။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ကိုယ္ေျပာင္းလဲႏိုင္တာကို ေျပာင္းလဲလိုက္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ကို္ယ္မေျပာင္းႏိုင္တဲ့ကိစၥက ကိုယ့္ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္
လုပ္ခြင့္ကိုေတာ့ မေပးလိုက္ပါနဲ႕။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အေျခအေနက ကိုယ့္ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္ေအာင္
ကိုယ္က ခြင့္ျပဳထားရင္ စိ္တ္ခ်မ္းသာမႈကို ဆံုးရံႈးရလိမ့္မယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကိုယ့္ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူဟာ ကိုယ့္ကို ႏိုင္လို႕ရတဲ့သူ
ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒါကို ခြင့္မျပဳပါနဲ႕။ အႏိုင္ယူခြင့္ မေပးပါနဲ႕။
ဒါေလာက္ႀကီးမားတဲ့ အာဏာကို မေပးလိုက္ပါနဲ႕။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္စကားကို တကယ္ နားေထာင္မယ့္သူတစ္ေယာက္ပဲ
ရွိတယ္။ အဲဒီလူကေတာ့ ကိုယ္ပဲ။
အဲဒီတစ္ေယာက္ကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ေအာင္ ေျပာပါ။
အဲဒီတစ္ေယာက္ကိုပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္ဖို႕ သင္ပါ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနဖို႕ အခြင့္အေရးရွိသလို တာဝန္လည္း ရွိပါတယ္။
အဲဒီအခြင့္အေရးနဲ႕တာဝန္ကို ေလွ်ာ့မတြက္လိုက္ပါနဲ႕။
ကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးရမယ္လို႕
ေမွ်ာ္လင့္ေနတာဟာ အႀကီးမားဆံုးအမွားပဲ။
ကိုယ့္စိတ္ကိုေတာင္ ကိုယ္ ခ်မ္းသာေအာင္ မထားႏိုင္တဲ့သူေတြက
သူမ်ားကို စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပးႏိုင္မယ္ ဆိုတာ ယံုသလား။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

သူမ်ားက ကိုယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္တာ
ေတာင္းဆိုတာဟာ ကိုယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္ မယူခ်င္တဲ့သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ေတာင္းဆိုမႈပဲ။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ ေမွ်ာ္လင့္၊
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာင္းဆို ေတာင္းဆို၊ ရမွာ မဟုတ္လို႕ စိတ္ပ်က္ရတာနဲ႕ပဲ
ပြဲသိမ္းရလိမ့္မယ္။
ကိုယ့္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တာ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။
ဘယ္သူလဲ။
ကိုယ္ပဲ။
ကိုယ္မွ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ရမွာမဟုတ္ဘူး။
မေပးႏိုင္တဲ့သူဆီက မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႕ေတာ့။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ငါ ကံဆိုးတယ္လို႕ ေတြးရင္ ဝမ္းနည္းမယ္။
ငါ့ကို ဂရုမစိုက္ၾကဘူးလို႕ ေတြးရင္ စိတ္ဆိုးမယ္။ ဝမ္းနည္းမယ္။
ငါ့ကို မေပးဘူးလို႕ေတြးရင္လည္း ဝမ္းနည္းမယ္။ နာၾကည္းမယ္။
ဒီခံစားခ်က္ေတြ ဒီလုိ ဝမ္းနည္းတာေတြ၊ စိတ္ဆိုးတာေတြ နာၾကည္းတာေတြကိ ေသေသခ်ာခ်ာ
ၾကည့္ရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ကိုယ္ ေတြးတာ မ်ားလို႕ ျဖစ္ရတာကို ေတြ႕ရမယ္။
ကိုယ္က လိုခ်င္တာနဲ႕ ကိုယ္ရတာနဲ႕ကြာေနလို႕၊ ကိုယ္ရတာ နည္းေနတယ္လို႕ ထင္လို႕၊
ဝမ္းနည္းတာ စိတ္ဆိုးတာ၊ နာၾကည္းတာပါ။
ငါ ရသင့္သေလာက္မရဘူးလို႕ ထင္ေနလို႕ မေက်နပ္တာ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဘယ္သူ႕ဆီကမွ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ရင္ မေက်မနပ္ျဖစ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။
စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ သူမ်ားဆီက ရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္တာကို ေလွ်ာ့ပါ။
ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာကို လုပ္ပါ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ မ်ားေလေလ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႕ ခက္ေလေလပဲ။
ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွမရွိပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနႏိုင္ရင္ အၿမဲ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာမႈအစစ္ဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘူးဆိုတာ ကို နားလည္ဖို႕ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
လိုခ်င္တာ ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္လို႕ ထင္ၾကတယ္။
ရွာရင္းနဲ႕ေမာေနၿပီ။
လိုခ်င္တာက မ်ားမ်ားလာတယ္။
လိုခ်င္တာရေလ လိုခ်င္တာ ပိုမ်ားေလ ျဖစ္လာတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဘာအေၾကာင္ျပခ်က္မွ မရွိပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေနတဲ့သူဟာ စိတ္ဓာတ္အင္အားႀကီးတဲ့သူပဲ။
သူ႕ကို ဘယ္သူကမွ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္လို႕မရရင္
သူ႕ကို ဘယ္သူကမွ လႊမ္းမိုးလို႕ မရေတာ့ဘူး။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ လိုခ်င္ ဘယ္လိုကိစၥေပၚမွာမွ မမွီပါနဲ႕။
ကိုယ္ မွီထားတဲ့အရာက လႈပ္ရင္ ကိုယ္ပါ လႈပ္ေနမယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စိတ္ခ်မ္းသာမႈဟာ ဘဝေနနည္းပါ (ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက) စာအုပ္မွ
ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ဖို႕-၁၀၆…


Sunday, August 26, 2012

"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၅၁..."



သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သား သတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမဆီကို သားစာမေရးျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။
အေမဆီကို စာေရးခ်င္စိတ္က ျဖစ္ေနတာ ခဏခဏပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္က တစ္ေန႕လံုးလိုလို ျဖစ္ေနတာမို႕ မေရးျဖစ္ဘူး။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ပင္ပန္းတာေၾကာင့္ စိတ္ကူးေတြကို ျပန္ဖမ္းမရတာေၾကာင့္
မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။
တစ္ပတ္တစ္ရက္ ပိတ္ရက္ရျပန္ေတာ့လည္း တစ္ပတ္လံုးလံုး ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္
မေရးျဖစ္ျပန္ပါဘူး။
အခု မေရးရင္ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ ေရးႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေတြး
ေပၚလာေတာ့မွ ေရးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေရးလိုက္ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္အေမ။
ခံစားခ်က္ဆိုတာ ေပၚလာတုန္း ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ရင္ ဖမ္း။
မဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အရာပဲေလ။
ဘာၿမဲတာ ရွိလို႕လဲဆိုတဲ့ အေမရဲ႕စကားအတိုင္းပါပဲ။
ေနာင္ေတြးၿပီး ေရးဦးေတာ့ အေၾကာင္းကိုသာ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္မယ္။
ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ ဖမ္းႏိုင္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အေမ့ကို ရင္ဖြင့္ရဦးမယ္။
အခုလုပ္ေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းကိုလုပ္ေနတာ (၆)ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီ။
လုပ္ငန္းကိုေတာ့ ကၽြမ္းက်င္လာပါတယ္။
စားသံုးသူ ေတြရဲ႕သေဘာလည္း သိလာပါတယ္။
တတ္သိနားလည္မႈေတြလည္း သိသိသာသာ တိုးလာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးကေတာ့ က် က်လာတယ္။
အရင္ဆံုးျဖစ္တာက ႏွာေခါင္းထဲကေသြးစေသြးနေတြ မၾကာမၾကာ ထြက္တယ္။
ဆရာဝန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အေတြးက အဆံုးအစမရွိ ေတြးျဖစ္တယ္။
အသိက အဆိုးဆံုးေတြကို သိေနေတာ့ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။
မီးဖိုေခ်ာင္မွာ လုပ္ရေတာ့ အနံ႕အသက္ေပါင္းစံုနဲ႕ေတြ႕ထိေနရတယ္။
အဆိုးဆံုးက ဓာတုေဆးေတြပဲ။
အဲဒီအနံ႕အသက္ရရင္ အသက္ရႈရၾကတ္လာတယ္။
အေအးခန္းထဲဝင္ၿပီး အသက္ကို ဝဝလင္လင္ရႈရတာလည္း ခဏခဏပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခုက အဆစ္အျမစ္ေတြ ကိုက္ခဲလာတာပါပဲ။
အခုေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဘယ္ဖက္လက္ေကာက္အဆစ္ကိုက္ခဲေနတာပဲ။
သံုးပတ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္။
လူစားမရွိေတာ့ နားလို႕လဲ မရဘူး။
အေလးအပင္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးမ, ေနရတယ္။
နာနာနဲ႕ လုပ္ေနရတာေပါ့။
ဆိုင္ကလည္း တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕ ေရာင္းေကာင္းလာေတာ့ အလုပ္ကလည္း မ်ားမ်ားလာတယ္။
စားသံုးသူေတြရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ အလုပ္ကို ေလ်ာ့လုပ္လို႕မရဘူး။
ညွာလုပ္လို႕မရဘူး။
နားလုပ္လို႕ မရဘူး။
အေလးအပင္ေတြကလည္း မမ, လို႕မရဘူး။
အေလးအပင္ေတြ မ တဲ့အခါ ႏွလံုးက ေမာလာတယ္။
အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ ႏွလံုးက မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ သေဘာလားလို႕ေတြးျဖစ္တယ္။
မၾကာခဏလည္း မူးလာတယ္။
ျဖစ္သမွ်ေတြကို အားလံုးေျပာရင္ အေမစိတ္ရႈတ္ေတာ့မယ္။
အေမထက္ေတာင္ ေရာဂါေတြ မ်ားေနၿပီးလားေတာင္ မသိပါဘူးအေမရယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ ဒီအလုပ္ကို "မလုပ္နဲ႕ေတာ့" လို႕ အေမေျပာလာမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။
ေငြနဲ႕က်န္းမာေရးလဲလွယ္ရတာ မတန္မွန္းလည္း သား သိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္ အေမရိကန္မွာက အလုပ္ေတြ ရွားပါးေနတယ္။
အလုပ္တစ္ခုက ထြက္သြားၿပီး ေနာက္အလုပ္တစ္ခု ရဖို႕ဆိုတာ ခက္ခဲမွန္း
ကာလီဖိုးနီးယားမွာ ကတည္းက အေတြ႕အႀကံဳအရ သိေနပါၿပီ။
မိန္းမကေတာ့ သူ လုပ္ေကၽြးမယ္။ အလုပ္က ထြက္ဖို႕ေျပာရွာပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕မွာလည္း ရည္မွန္းခ်က္က ရွိေနတယ္။
ေငြစုၿပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုလုပ္ဖို႕။
ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္အားနဲ႕လုပ္တာထက္ ႏွစ္ေယာက္အားနဲ႕လုပ္တာက
ပိုျမန္ႏို္င္တာမို႕ အလုပ္ကို ႀကိတ္မွိတ္လုပ္ေနရတာပါ။
ဒီမွာက အလုပ္ရွိမွ ေငြရွိတယ္။
အလုပ္က ေငြျဖစ္ေနတဲ့ေနရာ။
ေငြဟာ အရာရာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးေနတဲ့ေနရာျဖစ္ေနတာမို႕
ေရြးခ်ယ္လမ္းက မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွဘူး။
မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္။
မလုပ္ႏိုင္လည္း လုပ္။
ေငြလိုခ်င္ရင္ လုပ္ဆိုသလို ျဖစ္ေနတယ္။
ကဲ…အမွန္အတိုင္းေျပာလို႕ အေမ စိတ္ညစ္ေနမွာ စိုးလို႕မေျပာခဲ့တာေတာင္
လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
သိေအာင္ ေျပာျပတာပါ။ ခံစားရေအာင္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒီေရာက္ရင္ ဒီလိုျဖစ္တာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ပါဘူး။
ပညာနဲ႕လုပ္စားခြင့္မရရင္ က်ေနာ္လိုပဲ ႀကံဳႏိုင္ပါတယ္။
ငယ္ရြယ္ရင္ေတာ့ ခံႏိုင္တာေပါ့။
က်ေနာ့္အသိမိတ္ေဆြထဲမွာ ဒီႏိုင္ငံက ေဒါက္တာဘြဲ႕(PhD) ရၿပီးေတာ့ သင့္ေတာ္တဲ့အလုပ္
မရလို႕ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနသူေတာင္ ရွိတယ္။
သူ႕မိသားစုက ေၾကာေထာက္ေနာက္ခံလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ ခံသာတာေပါ့။
အဲဒါေတြကိုေတြ႕ထားေတာ့ အလုပ္ထြက္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားတယ္။


အေမ မစ္ခ်ီဂန္က ရာသီေတြ ေျပာင္းစ ျပဳေနၿပီ။
ေႏြရာသီကုန္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္။
မိုးေတြ မၾကာမၾကာ ရြာေနတယ္။
မိုးရြာၿပီးရင္ ေအးလာတယ္။
မိုးရြာေတာ့ သစ္ပင္ေတြလည္း စိမ္းလန္းစိုေျပေနတာေပါ့။
အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေနလို႕ေကာင္းတုန္းပါပဲ။
ေဆာင္းကာလကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီ။
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာဆိုရင္ ဆီးႏွင္းက်ခ်ိန္ဆိုရင္ (၃၀)လကၼ အထိ က်တတ္တယ္ဆိုပါလား။
ၾကားရံုနဲ႕ေတာင္ ေက်ာခ်မ္းလာတယ္။
က်ေနာ္တို႕က မစ္ခ်ီဂန္ရဲ႕ၿမိဳေတာ္ လင္စင္းမွာ ေနေနတာပါ။
အဲဒါက ေတာင္ပိုင္းအျခမ္းထဲမွာပါတယ္။
ေျမာက္ပိုင္းမွာဆိုရင္ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဆီးႏွင္းေတြ က်လာၿပီဆိုရင္
(၁၆၀)လကၼ အထိ က်တယ္လို႕ မစ္ခ်ီဂန္ဆိုတဲ့စာအုပ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။
ငွက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ေဆာင္းခိုတဲ့အေနနဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာကို
ပ်ံသန္းသြားၾကေပမယ့္ ေတာင္ပံမပါတဲ့က်ေနာ္တို႕အဖို႕
သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာကို ဘယ္မွာသြား
 ေဆာင္းခိုႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြေတာ့ ရႏိုင္တယ္လို႕
အေကာင္းဖက္က ေတြးရေတာ့မွာပဲ။
ဒီမွာေတာ့ ဘာသာစကားက အရမ္းကို အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ထပ္ေျပာလိုက္ဦးမယ္။
အေမ့ရဲ႕ေျမးေတြကို ဘာသာစကားေတြ သင္ၾကားဖုိ႕နဲ႕ ေလ့က်င့္ဖို႕
ထပ္ေျပာလိုက္ပါအုန္း။
ဒီမွာက ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္ရင္ ပညာမ်ားမ်ားစားစားမတတ္ရင္ေတာင္
အလုပ္က လြယ္ေသးတယ္။
ပညာဆိုတာလည္း အျခားႏိုင္ငံက တတ္တဲ့ပညာကို သူတို႕က 
အသိအမွတ္ျပဳတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီႏိုင္ငံက ရတဲ့ပညာမွ သူတို႕က အသိအမွတ္ျပဳေတာ့ ပညာသင္ကာလမွာ
ဒီႏိုင္ငံေရာက္တဲ့လူငယ္ေတြအဖို႕ေတာ့ သိပ္ကံေကာင္းတယ္လို႕ ဆိုရမယ္။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။
စားေသာက္စရိတ္ေတြက ေစ်းေပါတယ္ေလ။
ျပားေစ့(Cent) ေတြနဲ႕ ေစ်းဝယ္လို႕ရတုန္းပဲေလ။
တန္ဖိုးလည္း ရွိတယ္။
ေကာင္းေကာင္းဝတ္ရတယ္။
အဝတ္အစားေတြလည္း ေစ်းေပါတာပဲ။
တစ္ရာသီေလာက္ေနာက္က်သြားတဲ့အဝတ္အစားဆိုရင္
အလကားနီးပါးေလာက္ေစ်းနဲ႕ဝယ္လို႕ရတယ္။
ေကာင္းေကာင္းေနရတယ္။
ဒါလည္း လူတိုင္းလူတန္းေစ့ေအာင္ ေနဖို႕စီမံထားတဲ့စီမံကိန္းေၾကာင့္လား
မေျပာတတ္ပါဘူး။
အေႂကြးနဲ႕ဝယ္ခြင့္ရရင္ အိမ္ဝယ္စရိတ္နဲ႕ အိမ္ငွားစရိတ္က
သိပ္မကြာေတာ့ဘူး။ အေႂကြးသာ မွန္မွန္ဆပ္သြားရင္ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ အိမ္ပိုင္ျဖစ္ေရာ။
အိမ္တိုင္းလိုလိုကလည္း ေဟာ္တယ္လိုပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ေရာက္လာတဲ့လူငယ္ေတြအတြက္
ေလာကနိဗၺာန္ပါပဲ။
ေရာက္လာတဲ့ ဘယ္လူငယ္မွ မျပန္ခ်င္ၾကဘူး။
ဒါေပမယ့္ လူႀကီးတိုင္းက ျပန္ခ်င္ၾကတယ္။
အဲဒါ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလို႕ေခၚပါတယ္။
အေမ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။
အေမနဲ႕မိသားစုေတြအားလံုးနဲ႕
ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားအားလံုးကို
သတိရေနတယ္။
ခ်စ္တဲ့အေမရဲ႕သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
လန္ဆင္းၿမိဳ႕(Lansing)
မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္(Michigan)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။
၈-၂၆-၂၀၁၂

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com