Saturday, August 22, 2015

“ျပည္သူျပည္သားကိုမုန္းတဲ့ မင္းအစိုးရ…”




တစ္ၿမိဳ႕လံုး မီဟုန္းဟုန္းေတာက္ ေလာင္ေနတယ္။
မီးလံုးႀကီးက တစ္အိမ္ကေနာက္တစ္အိမ္ကို ကူးသြားတယ္။
တစ္လမ္းက ေနာက္တစ္လမ္းကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ကူးသြားတယ္။
ေလာင္စာကို ရသြားတဲ့မီးလို အရွိန္ျပင္းသထက္ျပင္းနဲ႕ေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္။
လူေတြရဲ႕ေအာ္ဟစ္သံကလည္း ဆူညံေနတယ္။
အသက္ေဘးလုၿပီးေျပးတဲ့သူကေျပး၊
ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသူကေတာင္း၊
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းကို သယ္ပိုးသူက သယ္၊
အခ်ိဳ႕က တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္သယ္၊
အခ်ိဳ႕က ေလာဘနဲ႕မႏိုင္မနင္းသယ္၊
လမ္းတိုင္းမွာ လူေတြနဲ႕ျပည့္ေနတယ္။
လူအခ်င္းခ်င္း တိုးေဝွ႕ေနၾကတယ္။တိုက္ခိုက္မိၾကတယ္။
လွဲသူလွဲတယ္။ လွဲသူကို နင္းသူကနင္းၾကတယ္။
ေသသူကေသၾကတယ္။
အခ်ိဳ႕က တက္နင္းမိလို႕ေသ၊
အခ်ိဳ႕က မီးေလာင္လို႕ေသ၊
မီးအရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ေလာင္ကၽြမ္းသံထက္ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ေအာ္ဟစ္
အကူအညီေတာင္းသံက ပိုက်ယ္ေလာင္ေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္သည္ေတာ္တစ္ေယာက္က မင္းအစိုးရ ဆီကို သြားေရာက္
သတင္းပို႕တယ္။ အဲဒီမင္းအစိုးရဟာ သတင္းကိုၾကားတာနဲ႕နန္းရင္ျပင္ကိုျဖတ္ၿပီး
ေလသာျပဴတင္းေပါက္ကေန မီးေလာင္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ကို အေပၚဆီကေန
လွမ္းၾကည့္တယ္။ မီးေလာင္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကိုလည္းေတြ႕တယ္။
ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနတဲ့ျပည္သူျပည္သားကိုေတြ႕တယ္။
ၿပံဳးေတာ္မူတယ္။ၿပီးေတာ့ အပါးေတာ္ၿမဲတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
“ငါ့ရဲ႕ဘင္ခ်ိဳတစ္လက္ကို အျမန္ယူခဲ့စမ္း”
အပါးေတာ္ၿမဲက ဘင္ခ်ိဳကို ဆက္လိုက္ေတာ့
ဘင္ခ်ိဳကို တီးခတ္ၿပီး ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးမီးေလာင္ေနတာကို အရသာခံၿပီး ရႈစားေတာ္မူသတဲ့။

+++++++++++++++

ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးေကာင္းစားစဥ္အခါက တကယ္ျဖစ္ရပ္မွန္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီမင္းအစိုးရရဲ႕ထူးျခားခ်က္တစ္ခုက မိခင္ကို မိဖုရားေျမွာက္ထားတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
အဲဒီမင္းအစိုးရရဲ႕ဝါသနာက ကၽြန္ေတြကို အထူးေလ့က်င့္ေပးၿပီး အခ်င္းခ်င္း သတ္ပုတ္တာကို
ၾကည့္ရႈအရသာခံရတာကို ဝါသနာပါတယ္။
ကၽြန္တစ္ေယာက္ခ်င္းသတ္ပုတ္တာ၊ အဖြဲ႕လိုက္သတ္ပုတ္တာကိုအၿမဲလိုလို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိတယ္။
မင္းအစိုးရရဲ႕လက္မကို ေအာက္ကို စိုက္ခ်လိုက္ရင္ သတ္ေစ ဆိုတဲ့အမိန္႕တစ္ခုလို႕အားလံုးက
သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ လက္မကိုေအာက္ကို စိုက္ခ်တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရတာလည္း ဝါသနာပါသတဲ့။
ျပည္သူျပည္သားေတြဟာ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့အဆံုးတစ္ေန႕မွာ နန္းေတာ္ထဲကို အင္နဲ႕အားနဲ႕ဝင္ေရာက္သြားတယ္။
အဲဒီေတာ့ မင္းအစိုးရဟာ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းေျပးေတာ့တာပါပဲ။
နန္းတြင္းအေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ့ သူ႕လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ မိဖုရားကို ေျပာခိုင္းသတဲ့။
မိဖုရားက မေျပာႏိုင္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားေတာ့ သူ႕အသက္ကို မကာကြယ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး
မိခင္-မိဖုရားကို လည္ပင္းညွစ္သတ္လိုက္သတဲ့။
ေနာက္ဆံုးေျပးလို႕မလြတ္ေျမာက္မွန္းသိေတာ့
ျပည္သူျပည္သားရဲ႕လက္ခ်က္နဲ႕ဆိုရင္အေသလွမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိတဲ့အတြက္
သူ႕ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္လိုက္သတဲ့။

+++++++++++++++++++++

ကမၻာ့သမိုင္းမွာေတာ့ ျပည္သူျပည္သားကိုမုန္းတဲ့ မင္းအစိုးရ ရွိခဲ့တယ္။
ျမန္မာ့သမိုင္းမွာေရာ ျပည္သူျပည္သားကိုမုန္းတဲ့ မင္းအစိုးရ ရွိပါသလား။
မီးေဘး၊ေရေဘး၊ေလေဘးေတြႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးက ပိုသိသာထင္ရွားလာတတ္ပါတယ္။

Tuesday, August 11, 2015

“စကားထာဝွက္တမ္း ကစားၾကရေအာင္…”





က်ေနာ္ေနတဲ့အိမ္ရဲ႕ေရွ႕မွာ သစ္ရိပ္ေကာင္းလွပါတယ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ကေလးမ်ားနဲ႕စည္းကားေနတတ္တယ္။
ကေလးမ်ားက အရြယ္စံုပါတယ္။
ကေလးမ်ား ကစားေနၾကခ်ိန္တြင္ အလြန္ဆူညံေပမယ့္ က်ေနာ္ခံႏိုင္တယ္။
မ်ားမ်ားကစားတဲ့ကေလးမ်ား ဥာဏ္ရည္ေကာင္းတယ္လို႕ က်ေနာ္က သိထားတာမို႕
ကေလးမ်ားကစားတာကို မတားျဖစ္ဘူးခဲ့ပါ။
တစ္ေန႕မွာ ကေလးမ်ားကစားၿပီးေမာလာတာေၾကာင့္
ထိုင္ၿပီးစကားထာဝွက္တမ္းကစားၾကပါတယ္။
အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ကေလးမေလးက တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စကားထာဝွက္ဖို႕ေျပာပါတယ္။
သူတို႕ေလးေတြ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ စကားထာဝွက္တာကို
ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ စာဖတ္္ရင္း နားေထာင္မိပါတယ္။
အငယ္မ်ားဖြဲ႕ေသာစကားထာက အမ်ားအားျဖင့္ၾကားေနက်စကားထာမ်ားသာျဖစ္တယ္။
သိသူမ်ားက စကားထာမဆံုးခင္မွာပင္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး အေျဖမ်ားေျပာၾကပါတယ္။
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခုဟုခံစားမိပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့သူငယ္မရဲ႕အလွည့္ကိုေရာက္လာပါတယ္။

“သူ႕ရဲ႕ဦးေခါင္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္မရွိဘူး။
သူ႕ရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏွလံုးသားမရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕နားရြက္ကအရွည္ႀကီး။
--- နားေထာင္ရလြန္းလို႕ကားေနတယ္။
သူ႕ရဲ႕ပါးစပ္ေပါက္က အႀကီးႀကီး၊
သြားေတြက လႊသြားလိုခၽြန္ေနတယ္။
ဝါးလို႕ရတာ အကုန္လံုးဝါးတယ္။
သူ႕ရဲ႕ဗိုက္က ပူပူဆူဆူ။အဆီေတြ အထပ္ထပ္။
စားလို႕ရတာမွန္သမွ် အားလံုးစားတယ္။
ကဲ….အဲဒီအေကာင္ ဘာေကာင္လဲ”

 က်န္တဲ့ကေလးေတြက တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီေအာ္ေျပာၾကတယ္။
 “စက္ရုပ္လူသား”
“မဟုတ္ဘူး”
“ဘီးလူး”
“မဟုတ္ဘူး”
“ၿပိတၱာ”
“မဟုတ္ဘူး”
“သရဲ”
“မဟုတ္ဘူး”
က်ေနာ္လည္း ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားလာတယ္။
ဒီေကာင္မေလး ဘာမ်ားေျပာမလဲဆိုတာကိုလည္း အရမ္းသိခ်င္လာတယ္။
“တေစၦ”
“မဟုတ္ဘူး”
“ငရဲသား”
“မဟုတ္ဘူး”
……………
“မဟုတ္ဘူး”
……………..
“မဟုတ္ဘူး”
ကဲ…ပန္းေပးၿပီလားလို႕ ေကာင္မေလးကေမးလိုက္ပါတယ္။
အခ်ိဳ႕က ေပးၿပီးလို႕ေအာ္တယ္။
အခ်ိဳ႕က မေပးေသးဘူးလို႕ေအာ္ေနခ်ိန္မွာ
ေကာင္မေလးရဲ႕အေမဟာ ေစ်းကျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
“ဟဲ…နီနီ
ငါ ေစ်းသြားတုန္း ၾကက္သြန္ႏႊာထားၿပီး ငရုတ္သီးေထာင္းခိုင္းထားတာ
ဒီမွာလာေဆာ့ေနတယ္။အဲဒါေတြ လုပ္ၿပီးၿပီလား” လို႕ေအာ္လိုက္တဲ့အတြက္
စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့စကားထာဝိုင္းဟာ ဖရိုဖရဲျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ေကာင္းမေလးက ထၿပီးေျပးျပန္သြားခ်ိန္မွာ
“တီဗြီၾကည့္၊ ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္လိမ့္မယ္” လို႕ ေအာ္ေျပာသြားေလရဲ႕။
က်ေနာ္ဖတ္ေနတဲ့ အာဏာရွင္ဟစ္တလာရဲ႕အေၾကာင္းထက္
စကားထာရဲ႕အေျဖကို ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားလာမိတယ္။
အေျဖကေတာ့ ရွာေနဆဲ။
နီနီကိုေတြ႕ရင္ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္။

Monday, August 3, 2015

"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၁၀၈..."



သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္မွာေတာ့ ရာသီဥတုက ျပင္းထန္တယ္လို႕ေျပာရမွာပဲ။
အခုေႏြရာသီမွာ ပူလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။
အပူခ်ိန္ +၁၁၀ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္အထိတက္သြားတာကို ႀကံဳရတယ္။
ေအးတဲ့အခါမွာလည္း အႏႈတ္ဒီဂရီ -၁၈ ဖာရင္ဟိုက္အထိက်သြားတတ္တယ္။
ေရခဲမွတ္ကိုေက်ာ္သြားၿပီေလ။
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္လည္း ခ်မ္းလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။
အဲဒီလို အပူ၊အေအးကြာဟလြန္းတဲ့အရပ္ကို ဗာဂ်ီးနီးယားလို႕ေျပာရမလိုေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။
ကံေကာင္းတဲ့အခ်က္က အလုပ္ခြင္ထဲမွာလည္း အပူအေအးထိန္းညွိတဲ့စက္ရွိတယ္။
အိမ္မွာလည္း အပူအေအးထိန္းညွိတဲ့စက္ရွိတယ္။
ပူတဲ့အခါ ေအးေအာင္၊ ေအးတဲ့အခါ ပူေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ေလ။
လွ်ပ္စစ္မီးက မျပတ္ေတာ့ အလုပ္ခြင္နဲ႕အိမ္မွာေနတဲ့အခါ အစဥ္ေျပပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ၿပီးလို႕အိမ္ျပန္တဲ့အခါ၊
အိမ္ကအလုပ္ကို သြားတဲ့အခါ ပူတာ၊ေအးတာကို သိသိသာသာ ခံစားရတယ္။
ကားထဲေရာက္ရင္ေတာ့ အနည္းငယ္ခံသာပါတယ္။

++++++++++++++++++

ယံုယံုကေမးတယ္။
“ေနခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေတြထဲမွာ ဘယ္ေနရာကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ” တဲ့။
က်ေနာ္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
ေနာက္ေျပာင္းမယ့္ေနရာလို႕။
က်ေနာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ရာသီဥတုဆင္တူတဲ့ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ကို ေျပာင္းခ်င္တယ္။
အဲဒီေနရာက တစ္ႏွစ္ကို ေနေရာင္ျခည္ကို ရက္ေပါင္း သံုးရာေက်ာ္ျမင္ရတဲ့ေနရာလို႕သိရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ sunshine state လို႕ေခၚတယ္။
အိမ္ေစ်းေတြလည္းေပါတယ္။
အိမ္ခန္းငွားခေတြလည္းေစ်းေပါတယ္လို႕ၾကားရတယ္။
အဲဒီေနရာမွာေနဖူး၊ေရာက္ဖူးတဲ့မိတ္ေဆြတစ္ဦးကေျပာတယ္။
“အိမ္ေစ်းေတြေပါတယ္ဆိုတာမွန္တယ္။
ရာသီဥတုလည္း မွ်တတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပင္စင္စားေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အေနမ်ားၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္။ စီးပြားေရးေတာ့ မေကာင္းလွဘူး။
က်မေရာက္ဖူးေနဖူးတဲ့ေနရာေတြထဲမွာေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္လို႕ေကာင္းတာ
ဒီေနရာလို႕ထင္တယ္” တဲ့။
သူစကားအရ ေျပာင္းဖို႕စိတ္ကူးေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိဘူး။
ဘာလိုလိုနဲ႕ဒီဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္မွာေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။
စီးပြားေရးေကာင္းေတာ့လည္း ေနျဖစ္သြားတဲ့သေဘာပါပဲ။
က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာေတာ့ ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ ကိုးလေက်ာ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။
အင္ဒီယားနားျပည္နယ္မွာေတာ့ သံုးလနီးပါးေနဖူးတယ္။
မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္မွာေတာ့ ဆယ္လေက်ာ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။
ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားမွာ ႏွစ္ခါေနဖူးတယ္။
ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္စီေနခဲ့ဖူးေတာ့ ေလးလေက်ာ္ေနဖူးတယ္။
အေမရိကန္တစ္နံတစ္လွ်ားမွာ ေနဖူးတဲ့သေဘာျဖစ္သြားတာေပါ့။
ေဒသႏၱရဗဟုသုတ အမ်ားႀကီးရတယ္လို႕ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

+++++++++++++++

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ KFC ဆိုင္သစ္ စဖြင့္တဲ့သတင္းၾကားရတယ္။
တစ္ဆက္ထည္း လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ဝယ္စားၾကတာကိုလည္း ၾကားသိရတယ္။
အဲဒီသတင္းၾကားရေတာ့မွ KFC ဆိုင္က ၾကက္ေက်ာ္ကို စားခ်င္စိတ္ပိုျဖစ္လာတယ္။
ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာေနတုန္းက က်ေနာ္ရဲ႕ပထမဦးဆံုးလခထုတ္ရက္မွာ
အိမ္ရွင္အဖြားအိုတစ္ဦးကို ဘာစားခ်င္လဲလို႕ေမးမိတယ္။
အဖြားအိုကလည္း KFC ဆိုင္က ၾကက္ေက်ာ္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕
အဲဒီဆိုင္ကို မရမက ရွာၿပီး ၾကက္ေက်ာ္ ဝယ္ေကၽြးဖူးတယ္။
အဲဒီတုန္းက မစားျဖစ္ဘူး။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာမွာေနေတာ့
ည ၁၁နာရီေက်ာ္မွာ ဆာလို႕စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွာရင္း
KFC ဆိုင္ကိုေတြ႕ေတာ့ဝင္စားဖူးတယ္။ ထူးထူးျခားျခားမခံစားမိဘူး။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခရီးေဝးသြားရင္း ဆာလာတာနဲ႕KFC ဆိုင္တစ္ခုဝင္စားဖူးတယ္။
အဲဒီတုန္းက KFC ဘူးေဗးစားျဖစ္တယ္။
စားလို႕ေကာင္းသလုိလို ေတာ့ရွိတယ္။
မစြဲဘူး။
အခုေတာ့ အိမ္နဲ႕အနီးဆံုးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္စားလိုက္တယ္။
Family Meal ကို မွာစားျဖစ္တယ္။
အားပါ့… စားလို႕ေကာင္းလိုက္တာ။
ဒီလိုအရသာရွိတာမ်ိဳးမႀကံဳဖူးဘူး။
ဟုိတုန္းက စားတာနဲ႕အခုစားတာ ဘာေၾကာင့္ အရသာ
ဒီေလာက္ကြာျခားသြားရသလဲ။
ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဟိုတုန္းက မမွာတတ္လို႕စားမေကာင္းတာလည္း
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ခုေတာ့ မၾကာခဏ သြားစားျဖစ္တယ္။
ဒီအရပ္ကလူေတြဟာ စေန၊တနဂၤေႏြေန႕ေတြမွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ
မိသားစုေတြ သြားစားေသာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
အေလ့အက်င့္ျဖစ္ေနပံုရတယ္။

+++++++++++++++++++

ဒီႏိုင္ငံမွာ အၿပီးေနခြင့္ရေပမယ့္ ခုခ်ိန္အထိေတာ့ ေနဖို႕ စိတ္ကူးလို႕မရေသးဘူး။
အေမကေမးတယ္။ 
"ဒီမွာေနတာ ေပ်ာ္ေနၿပီလား" တဲ့။
အမွန္အတိုင္းေျဖရမယ္ဆိုရင္ အေမ့အိမ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ေနရာ
က်ေနာ္ရွာမေတြ႕ေသးဘူး။
က်ေနာ္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ေနရာကို မေမ့ႏိုင္ဘူးအေမ။
ဒီမွာ အစားအေသာက္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ
ျမန္မာမုန္႕ဟင္းခါးကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။
ဒီမွာ အဝတ္အစားေတြ ဘယ္ေလာက္ေပါတယ္ေျပာေျပာ
အကၤ် ီလည္ကတုန္းနဲ႕ပုဆိုးဝတ္ရတာ မေမ့ႏိုင္ဘူး။
ဒီမွာ ေနစရာေတြဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ
ကြပ္ျပစ္ပါတဲ့အေမ့ရဲ႕ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးကို မေမ့ႏိုင္ဘူးအေမ။
က်ေနာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စကၤာပူႏိုင္ငံေလာက္မခ်မ္းသာရင္ေတာင္မွ
ထိုင္းႏိုင္ငံေလာက္အဆင့္အတန္းရွိရင္
က်ေနာ္ဒီႏိုင္ငံကို ထြက္မလာဘူးအေမ။
တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ရုပ္ဝတၳဳေတြ အလွ်ံပယ္ေပါတယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႂကြယ္ဝမႈေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ႏို္င္ငံက
ပိုမယ္ထင္တယ္အေမ။
ဒီႏိုင္ငံစေရာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္တယ္။
ယဥ္ေက်းမႈ မတူဘူး။
အစားအေသာက္မတူဘူး။
ဘာသာစကားမတူဘူး။
အေနအထိုင္မတူဘူး။
အဲဒီလို မတူမႈေတြ အမ်ားႀကီးၾကားမွာ အသာက်ေအာင္ မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။
ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ေတြနည္းလာတယ္ဆိုေပမယ့္
လြမ္းစိတ္ကေတာ့ မ်ားေနတုန္းပါ အေမ။
အေမနဲ႕ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
အက္ရွ္ဗန္းၿမိဳ႕ (Ashburn)
ဗားဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္ (Virginia)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု (USA)




လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com