Tuesday, November 1, 2011

" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၁၉..."




သို႕
ခ်စ္တဲ့ အေမ
သားသတိတရစာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလား။
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္။
အေမေရ..အေမ့ရဲ႕ေျမး၊ျမစ္ေတြ ေနေကာင္းၾကလား။
သူတို႕ေတြ အားလံုးကို သတိရေၾကာင္းေျပာေပးပါ။
အေမရိကားမွာေတာ့သိစရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ယဥ္ေက်းမႈေတြ အမ်ားႀကီးကြာျခားေနတယ္။
မတူတဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတြၾကားမွာ အစဥ္ေျပေအာင္ေနႏိုင္ဖို႕အတြက္
သိေအာင္ႀကိဳးစားရတယ္။
ေနာက္ ဘာသာစကားကလည္း မတူဘူး။
အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးေပးၿပီးသိေအာင္ႀကိဳးစားအားထုတ္ရတယ္။
သိခ်င္တာေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။
သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ပါဘူး။
သိခ်င္စိတ္ရွိေနတာကိုက ကံေကာင္းတယ္လို႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕တာေတြျဖစ္ခ်ိန္ေတာင္ မရွိပါဘူး။
သိခ်င္စိတ္သာမရွိရင္ေတာ့ စိတ္ညစ္ၿပီးေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခ်င္စိတ္
မၾကာခဏျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္။
ဒီမွာက အလုပ္မရွိရင္လည္း စိတ္ရႈတ္စရာပါ။
အလုပ္မရွိေတာ့ ဝင္ေငြမရွိဘူးေလ။
ဝင္ေငြမရွိပဲ အေမရိကန္မွာ တာရွည္ေနဖို႕ဆိုတာ မလြယ္ကူလွဘူး။
ဝင္ေငြသာမရွိတာ၊ ကုန္စရာက ရွိေနတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္နဲ႕ကိုက္ညီတာ၊မကိုက္ညီတာကိုေရြးခ်ယ္ခ်ိန္ကိုမရပါဘူး။
ရတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။
အလုပ္လက္မဲ့ေတြ အျမင့္ဆံုးစံခ်ိန္ကို္ေရာက္မွ
က်ေနာ္တို႕ကလည္း အေမရိကန္ကိုေရာက္လာတာမ္ို႕
အခက္အခဲပိုေတြ႕ေနသလားမသိပါဘူး။
ငယ္စဥ္တုန္းက ၾကားဖူးတဲ့စကား။
မုန္႕ေဝခ်ိန္မွာ ကိုယ္က မရွိဘူး။
ဒုတ္ေဝခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္ေရာက္သလိုျဖစ္ေနတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတာလည္း မၿမဲသလို
ေကာင္းတာလည္း မၿမဲဘူးလို႕ႏွလံုးသြင္းလိုက္ေတာ့လည္း
စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့ပါတယ္။
ခက္တာက ဒီကိုေစာေစာေရာက္ေနသူေတြက အလုပ္မရွိတာပဲ
အၿမဲမရွိသလိုေျပာေနၾကတာက စိတ္ရႈတ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။
သူတို႕နဲ႕စကားေျပာရတာ အရာရာကို ပံုႀကီးခဲ်႕ေနသလိုပါပဲ။
အလုပ္မရွိတာကိုပဲ ငတ္ေသေတာ့မယ့္အတိုင္းေျပာဆိုေနၾကတယ္။
အေမရိကန္မွာ ထမင္းျဖစ္ျဖစ္၊ေပါင္မုန္႕ျဖစ္ျဖစ္ ငတ္ေသတဲ့လူမၾကားမိပါဘူး။
သူတို႕ေတြက လိုအပ္တာထက္ လုိခ်င္တာကို ဦးစားေပးပံုရပါတယ္။
သူတို႕ေတြကိုၾကည့္ရတာ လိုခ်င္တာေတြကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္တာမို႕
အေႂကြးေတြနဲ႕ပတ္္လည္ဝိုင္းေနပံုေပၚတယ္။
သူတို႕အဖို႕ အလုပ္မရွိရင္ ဝင္ေငြကမရွိေတာ့ဘူး။
ဝင္ေငြမရွိေတာ့ အေႂကြးမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အေႂကြးမေပးႏိုင္ရင္ အိမ္ေပၚကဆင္းေပးရေတာ့မယ္။
အေႂကြးနဲ႕ဝယ္ထားတာမွန္သမွ် ဘဏ္ကျပန္သိမ္းေတာ့မွာဆိုေတာ့
အလုပ္မရွိမွာေသမေလာက္ေၾကာက္ေနၾကသလားမသိပါဘူး။
သူတို႕ေတြလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေမာ္ေတာ္ကားသန္႕ရွင္းေရးအလုပ္ကို ေျပာေပးတယ္။
အဲဒီမွာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးလုပ္ခဲ့တယ္လို႕ေျပာၾကတယ္။
ဘဝရဲ႕အခ်ိန္ႏွစ္(၂၀)ေလာက္ကို ေပးလိုက္ရၿပီး
အိမ္တစ္လံုးဝယ္ႏိုင္တာကို ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူေနပံုရတယ္။
အလုပ္တစ္ခုဟာ ေငြတစ္ခုထဲနဲ႕မလံုေလာက္ပါဘူး။
ေငြတစ္ခုတည္းရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားေနသလိုျဖစ္ေနမွာပဲ။
ေငြရတဲ့အျပင္ ကုသိုလ္လည္းရအုန္းမွ၊
ပညာလည္းရအုန္းမွ တန္မွာေလ။
ကုသိုလ္ရဖို႕ကေတာ့ဘာမွ မခက္ပါဘူး။
အဲဒီအလုပ္မွာ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းထားၿပီးလုပ္တတ္ဖို႕သာလိုပါတယ္။
အလုပ္ကေန ေငြရလို႕ကိုယ္အက်ိဳးရွိသလို လုပ္ငန္းရွင္လည္းအက်ိဳးရွိေအာင္လုပ္ေပးရမွာပဲ။
ၿပီးေတာ့…
ေငြေပးၿပီး စားသံုးသူ(Customers)ေတြလည္း
အက်ိဳးရွိေအာင္ေစတနာေကာင္းနဲ႕လုပ္ေပးဖို႕လိုတာေပါ့။
စိတ္ေစတနာေကာင္းထားရင္ အလုပ္ကေန ကုသိုလ္ကျဖစ္ေပၚေနတာပါပဲ။
ပညာရဖို႕ကေတာ့ အားထုတ္မႈလိုလာတယ္။
ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ရႏိုင္သလဲ။
ဘယ္လိုပညာမ်ိဳးလဲ။ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးရမွာလဲ။
ကိုယ့္အတြက္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းႏိုင္တဲ့ပညာမ်ိဳးလား။
ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ အက်ိဳးျပဳႏိုင္တဲ့ပညာမ်ိဳးလား။
လားေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုေမးၿပီးေလ့လာဖို႕လိုအပ္လာတယ္။
အခုလုပ္တဲ့ကားသန္႕ရွင္းေရးအလုပ္က
ေရရယ္၊ေလရယ္၊ေနရယ္ကိုအသံုးျပဳၿပီးစီးပြားရွာရတဲ့အလုပ္ဆိုတာ
အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႕သိလာတယ္။
ေလကိုအသံုးျပဳတာက ေရာက္လာတဲ့ကားရဲ႕အတြင္းသန္႕ရွင္းေရးကို
Vacuum( ေလနဲ႕ဖုန္စုပ္ထုတ္တဲ့အလုပ္) လုပ္ရတယ္။
အတြင္းက ဖုန္၊အမိႈက္ေတြကို သန္႕ရွင္းသြားၿပီဆိုရင္
ေရနဲ႕ေဆးေၾကာရတယ္။
ေရနဲ႕ေဆးေၾကာၿပီးၿပီဆိုရင္ ေနေရာင္မွာ ကားကို အေရာင္တင္ရတယ္။
ကားက အသစ္အတိုင္းျဖစ္သြားေအာင္ ေျပာင္လက္ေနမွလည္း
ကားပိုင္ရွင္ေတြက ႏွစ္သက္မွာဆိုေတာ့
ေနေရာင္ျခည္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ ပိုၿပီးအလုပ္ျဖစ္တယ္။
ေလအတြက္ ေလစုပ္စက္ရင္းႏွီးရမယ္။
ေရအတြက္အေမရိကန္မွာဘာခက္တာမွတ္လို႕။
ေရကို Recycle ျပန္လုပ္ေတာ့ ေရလည္းအထူးကုန္တာမဟုတ္ဘူး။
ေနေရာင္ျခည္ဆုိရင္ပိုလို႕ေတာင္ အကုန္အက်သက္သာေသးတယ္။
ဆပ္ျပာရည္တို႕၊အေရာင္တင္အရည္တို႕ကလည္း ေစ်းမႀကီးပါဘူး။
ကားတစ္စီးအတြက္ယူထားတဲ့ႏႈန္းက အဆေပါင္းမ်ားစြာယူထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။
အရင္းအႏွီးက ဘယ္မွာသြားမ်ားသလဲဆိုေတာ့ ေနရာတစ္ခုအတြက္ငွားရမ္းခပါပဲ။
ေနရာအက်ယ္အဝန္းက ႀကီးမားက်ယ္ဝန္းမွျဖစ္မွာဆိုေတာ့
အဲဒီအတြက္ ေငြအေျမာက္အမ်ားေပးရတယ္။
(စံုစမ္းၾကည့္တာ ေဒၚလာ သန္းဂဏန္းေတာင္ရင္းႏွီးရတယ္ဆိုပါလား)
ေနာက္တစ္ခုက အလုပ္သမားခေစ်းႀကီးတယ္။
အစိုးရက အေျခခံအနိမ့္ဆံုးလစာကိုသတ္မွတ္ထားတယ္။
အလုပ္ခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ထားတယ္။
အလုပ္သမားအခြင့္အေရးကို သတ္မွတ္ထားတယ္။
ဒီေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြက အျမတ္အစြန္းမ်ားမ်ားက်န္ေအာင္
ေတာ္ေတာ္သတိထားၿပီးလုပ္ရတယ္။
ဥပေဒနဲ႕မညွိစြန္းေအာင္သတိထားရတယ္ေလ။
ဘာဘဲေျပာေျပာ အလုပ္ရွင္က အလုပ္သမားဆီက
လုပ္ခထက္ ဆယ္ဆမကရေအာင္ လုပ္တတ္ပါတယ္။
တြက္ေျခကိုက္ေအာင္
အလုပ္သမားေတြရဲ႕လုပ္အားကို ႀကံႀကိတ္စက္ထဲက ထြက္လာတဲ့
ႀကံရည္လို ညွစ္ထုတ္တတ္ပါတယ္။
အလုပ္သမားကို ႀကံဖတ္ေတြလုိျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္ပါတယ္။
ကားသန္႕ရွင္းေရးအလုပ္ကလည္း တကယ့္ေလ့လာမယ္ဆိုရင္
လပိုင္းအတြင္း တတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ပညာမ်ိဳးပါ။
အရမ္းပညာသားပါတဲ့အလုပ္က မရွိသေလာက္ပါပဲ။
ဒီအလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ၿပီးျပင္ပေလ့လာအားထုတ္မႈတစ္ခုမွ
မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့
အဲဒီလူဟာ ေတာ္ေတာ္ဥာဏ္တုန္းေတာ့မယ့္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ဘာပညာသားမွမပါတဲ့အလုပ္ျဖစ္ေနလို႕ေပါ့။
အဲဒါေၾကာင့္ေျပာပါတယ္။
ဒီအလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္၊အစိတ္ေလာက္လုပ္ၿပီးမွ
အိမ္ေတြ၊ကားေတြပိုင္ဆိုင္ေနတာဟာ ဂုဏ္ယူစရာလားလို႕ေမးရင္ဘယ္လိုေျဖမလဲ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ ေရာင္းစားေနတာနဲ႕အတူတူပါပဲလို႕။
ပညာက လပိုင္းအတြင္းမွာပဲဆံုးခမ္းတိုင္သြားၿပီ။
ကုသိုလ္ကလည္း ေစတနာေကာင္းနဲ႕ဆက္ဆံမွျဖစ္မွာေလ။
အလုပ္လုပ္စက ပင္ပန္းပါတယ္။
အေမကိုလုပ္ေကၽြးေနတာပဲဆိုတဲ့အေတြးကိုေတြးျဖစ္ေတာ့
ပင္ပန္းတာကို သီးခံႏိုင္လာတယ္။
အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ပင္ပန္းတာကို ခံႏိုင္ရည္ရွိလာပါတယ္။
ဒီေတာ့ အလုပ္မွာေပ်ာ္လာပါတယ္။
ကားေတြကမ်ိဳးစံုလာတယ္။
တစ္ေန႕ကို အစီးႏွစ္ရာ၊သံုးရာေလာက္ကိုရွိမယ္ထင္တယ္။
ျမင္ဖူးတာေရာ၊မျမင္ဖူးတာေရာစံုေအာင္ကိုလာၾကတယ္။
စီးဖူးတာေရာ၊မစီးဖူးတာေရာစံုလို႕ပါပဲ။
အဲဒီကားေတြကို တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို ေမာင္းၿပီးပို႕ေပးရတယ္။
ဒီေတာ့ ကားမိ်ဳးစံုကိုေမာင္းဖူးသြားတာကိုက ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အလုပ္သမားအမ်ားစုက မက္စီကန္ေတြျဖစ္တယ္။
ျမန္မာဆိုရင္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းပါ။
မက္စီကန္ေတြၾကားမွာ သူတို႕ရဲ႕ဘာသာစကားကိုသင္ျဖစ္တယ္။
ဒါကလည္းေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။
အဂၤလိပ္စကားလည္းေျပာျဖစ္တယ္။ မက္စီကန္စကားလည္းေျပာျဖစ္တယ္။
ေန႕တိုင္းေတာ့ အသိတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့တိုးတက္ေနတာကို
က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။
အလုပ္က အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ရတဲ့အလုပ္ပါ။
အစပိုင္းမွာ တစ္ပတ္မွာ သံုးရက္သာရတာပါ။
ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာေတာ့ အလုပ္ကိုႀကိဳးစားတာကိုေတြ႕ေတာ့
ႏွစ္ရက္ထပ္တိုးေပးတယ္။
ဒီေတာ့ တစ္ပတ္ ငါးရက္လုပ္ျဖစ္သြားတယ္။
ရတဲ့လခက နည္းပါတယ္။
ေရႊယံုေလးရတဲ့လခရဲ႕တစ္ဝက္ေတာင္မရပါဘူး။
အလုပ္မရွိတာနဲ႕စာရင္ အလုပ္ရွိေနတာက ပိုေကာင္းတာမို႕လုပ္ျဖစ္ေနတာပါ။
“က်ေနာ့္ကိုုယ္က်ေနာ္မ်ား ေရာင္းစားေနသလိုျဖစ္ေနသလား”
လို႕လဲ မၾကာခဏေတြးမိပါတယ္။
က်ေနာ္ပို႕လိုက္တဲ့ေငြေတြက အဲဒီကရတဲ့ေငြပဲအေမ။
အေမစားခ်င္တာစားပါ။
လိုခ်င္တာဝယ္ပါ။
လွဴခ်င္တာလွဴပါ။
ကဲ...ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေျပာပါရေစအေမ။
အလုပ္ရွိေသးလို႕သြားလိုက္ဦးမယ္။
ေနာက္မ်ားမွ အေမရိကန္အေတြ႕အႀကံဳကိုေျပာျပပါ့မယ္။

ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)
ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)
၁၁-၁-၂၀၁၁

လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com