တစ္ခါတုန္းက ေရထမ္းေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္မွာ ေရထမ္းပံုးႏွစ္ပံုးရွိပါတယ္။
အဲဒီေရထမ္းပံုးႏွစ္ပံုးကို ထမ္းပိုးမွာလွ်ိဳၿပီး ပခုံုးနဲ႕ထမ္းကာ
ျမစ္ဆိပ္က အိမ္ကိုေန႕စဥ္ထမ္းရပါတယ္။
အဲဒီေရထမ္းပံုးႏွစ္ပံုးထဲက တစ္ပံုးကလံုးဝအေကာင္း။
အေပါက္မရွိေတာ့ ေရလဲမယိုဘူးေပါ့။
ေနာက္တစ္ပံုးကေတာ့ ေအာက္ဘက္ေထာင့္မွာ အက္ကြဲရာတစ္ခုရွိေနတယ္။
ျမစ္ဆိပ္ကေရအျပည့္နဲ႕ထမ္းတက္လာရင္ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ
သံပံုးအကြဲကေရတစ္ဝက္ဘဲက်န္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ေရထမ္းလာခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။
သံပံုးအေကာင္းကေတာ့အျပစ္အနာကင္းကင္းနဲ႕မို႕
ေရအျပည့္သယ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဂုဏ္ေတြတဝင့္ဝင့္နဲ႕ေပါ့။
တစ္ဖက္ကဂုဏ္ေတြဝင့္ေနေတာ့ က်န္တစ္ဖက္က သံပံုးအကြဲက အလိုလို အားငယ္ေနရတာေပါ့။
ကိုယ့္မွာကလည္း အားနည္းခ်က္ကရွိေနတာမို႕ ရွက္လည္းရွက္ေနရပါတယ္။
ကာလကၾကာလာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ
သံပံုးအကြဲက “သခင္ႀကီးကုိေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။”
ေရထမ္းေယာက်ာ္းက“ဘာကိုေတာင္းပန္မွာလဲ?”
“က်ေနာ္မွာရွိတဲ့ အက္ေၾကာင္းေလးေၾကာင့္
သခင့္မွာႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေရတစ္ဝက္နဲ႕စခမ္းသြားရတာကိုေတာင္းပန္ခ်င္တာပါ။
တကယ္လို႕သာက်ေနာ္မွာသာ အျပစ္အနာအဆာမရွိရင္…ေရထမ္းပံုးအျပည့္အိမ္ပါခဲ့မယ္။
ဒီလိုသာဆိုရင္ သခင္ႀကီး အေခါက္ေရမ်ားမ်ားသယ္စရာမလိုဘူးေပါ့။
သခင္လဲပင္ပန္းမွာမဟုတ္ဘူး။”
သံပံုးေလးဟာ ေျပာရင္းနဲ႕အသံတိမ္ဝင္သြားပါတယ္။ ဆက္ေျပာရင္…ငိုမိမွာအမွန္ပါပဲ။
“ကဲ…ပါေလ…ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႕။ ေနာက္တစ္ေခါက္သယ္လိုက္ဦးမယ္၊
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ဘာေတြထူးျခားသလဲဆိုတာသတိထားၾကည့္ထား၊ ၾကားလား?”
ေရထမ္းေယာက်ာ္းဟာျမစ္ဆိပ္ကေနၿပီးေရႏွစ္ပံုးအျပည့္ထည့္ကာအိမ္ကိုထမ္းလာပါတယ္။
လမ္းတစ္ဖက္မွာ ေရာင္စံုပန္းမ်ိဳးစံုေတြဟာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္လို႕ေနပါတယ္။
ေရာင္စံုပန္းေတြကိုၾကည့္မိၿပီးသံပံုးအကြဲဟာ စိတ္ေတြလန္းဆန္းလာပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရတစ္ဝက္ပဲပါတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။
ဒီေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီးငိုသံနဲ႕ေတာင္းပန္မိျပန္တယ္။
ေရထမ္းေယာက်ာ္းက
“ကဲ…ငါေျပာျပမယ္၊ လမ္းမွာေရာင္စံုပန္းေတြေတြ႕လား?
အဲဒီပန္းေတြက ဘယ္သူ႕ဘက္မွာေပါက္ေနလဲ?
မင္းရဲ႕ဘက္ျခမ္းမွာပဲေပါက္ေန၊ ပြင့္ေနတာမဟုတ္လား?
သံပံုးအေကာင္းဘက္မွာ ဘာပန္းမွ မရွိဘူးေလ၊
မင္းရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုသိလို႕ ငါ ပန္းမ်ိဳးစံုရဲ႕မ်ိဳးေစ့ေတြကို မင္းဘက္ျခမ္းမွာ က်ဲခဲ့တယ္။
မင္းရဲ႕အကြဲကေန႕စဥ္မပ်က္ေရေလာင္းေပးခဲ့တယ္ေလ။
အဲဒီေဝဆာေနတဲ့ပန္းမ်ိဳးစံုေတြကို
အိမ္ရွင္မကခူးၿပီးဘုရားကိုပန္းပူေဇာ္ခဲ့တာေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။
မင္းေၾကာင့္ဘုရား ပန္းလွလွ ပူေဇာ္ႏုိင္ခဲ့သလို
ပိုတဲ့ပန္းေတြကို ေစ်းမွာေရာင္းခဲ့လို႕ ဝင္ေငြေတြလည္းတိုးခဲ့တာ
မင္းေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား?
အက္ကြဲေနတဲ့မင္းအားနည္းခ်က္ကိုအသံုးခ်ႏိုင္တဲ့အတြက္
အိမ့္က်က္သေရတုိးခဲ့သလို အိမ္ရဲ႕ဝင္ေငြတိုးခဲ့တာ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္လဲ?
မင္းေၾကာင့္ေပါ့ကြယ္။ ဒါဟာဝမ္းနည္းစရာမဟုတ္ပါဘူး။
ဝမ္းသာလိုက္စမ္းပါ သံပံုးအကြဲေလးရယ္….!
ပံုျပင္ကေတာ့ဒါပါဘဲ။
လူတကာမွာ အားနည္းခ်က္ ကိုယ္စီရွိေနတတ္ပါတယ္။
အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ အားငယ္၊ စိတ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အႀကိမ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ၿပီလဲ?
တကယ္ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥလားလို႕စဥ္းစားမိပါသလား?
မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
တကယ္ျဖစ္သင့္တာက
အဲဒီအားနည္းခ်က္ကို အားသာခ်က္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ? ဆိုတာ စဥ္းစားဖို႕ပါ။
အားနည္းခ်က္ကို အားသာခ်က္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႕ဆိုတာ မခက္ပါဘူး။
ဉာဏ္ရွိဖို႕ပဲလိုပါတယ္။
ဉာဏ္ရွိဖို႕ဆိုတာလည္းမခက္လွပါဘူး။
သတိရွိရင္ ဉာဏ္ရွိလာတာပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္ သတိရွိေအာင္ သတိထားေနေပါ့။
သတိထားတဲ့အေလ့အက်င့္ရလာရင္..သတိရွိလာတယ္။
သတိရွိလာရင္လည္း ဉာဏ္ရွိလာတယ္။
ဉာဏ္ရွိလာရင္ အားနည္းခ်က္ေတြကို အားသာခ်က္ျဖစ္ေအာင္
ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရိွလာပါလိမ့္မယ္။
