ေရွးေခတ္ဂရိသမိုင္းမွာ အင္မတန္စကားေျပာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့
နန္းတြင္းအရာရွိတစ္ဦးရွိတယ္။
အဲဒီအရာရွိဟာ စကားေျပာရာမွာ အင္မတန္လိမၼာတယ္။
ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ရွိလွတယ္။
ႏႈတ္မႈေရးရာ အင္မတန္ေတာ္တယ္။
ႏႈတ္မႈေရးရာကၽြမ္းက်င္ေတာ့ ဟိုလူကို ဟိုလိုေျပာ၊
ဒီလူကို ဒီလိုေျပာ၊
ဟိုေနရာတစ္မိ်ဳး၊ ဒီေနရာတစ္မိ်ဳး နဲ႕
အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေတာ့တာပဲ။
အဲဒီအရာရွိရဲ႕စကားေၾကာင့္တစ္ခ်ိဳ႕မိတ္ေဆြေတြဟာ ရန္သူေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးဟာ ယံုၾကည္မႈေတြ ပ်က္ျပားကုန္ၾကတယ္။
အဲဒီအရာရွိစကားေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကတယ္။
ဒီအရာရွိရဲ႕စကားေၾကာင့္ လူေတြဒုကၡေရာက္တာကိုသိတဲ့
ဘုရင္ရဲ႕မိဖုရားက အဲဒီအရာရွိကိုေခၚလိုက္တယ္။
မိဖုရားေရွ႕ေမွာက္ေရာက္တဲ့အခါ
“ဒီေလာက္ေတာင္ အေျပာအဆိုကၽြမ္းက်င္သြက္လက္တဲ့ ေမာင္မင္းရဲ႕လွ်ာကို ဂုဏ္ျပဳရဦးမယ္”လုိ႕
မိဖုရားကေျပာၿပီးေရႊစင္အစစ္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ဆံထိုးႀကီးနဲ႕အဲဒီအရာရွိရဲ႕လွ်ာကို ဆြဲထုတ္ထိုးေဖာက္စိုက္ေထာင္ၿပီးဂုဏ္ျပဳခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
လွ်ာဟာအသံုးျပဳတတ္ရင္အက်ိဳးရွိပါတယ္။
အသံုးမျပဳတတ္ရင္လည္း အက်ိဳးယုတ္စရာအမ်ားႀကီးျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
ေကာင္းက်ိဳးအတြက္အသံုးျပဳမလား
ဒါမွမဟုတ္
ဆိုးက်ိဳးအတြက္ အသံုးျပဳမလားဆိုတာကေတာ့
လွ်ာကိုပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပုိင္ရွင္ရဲ႕သေဘာထားအတိုင္းပါပဲ။
