Friday, December 2, 2011

" ကိုယ့္ကိုယ္ ကူညီႏိုင္မယ့္ လူတစ္ေယာက္..."



တစ္ခါတုန္းက အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့ေဟာ္တယ္ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ဟာ

မွားယြင္းတဲ့ျမွဳပ္ႏွံမႈတစ္ခုမွာ ရင္းႏွီးလိုက္တဲ့အတြက္

အလြန္ဆင္းရဲတဲ့ဘဝကို ေရာက္သြားပါတယ္။

စားရမဲ့မဲ့ဘဝကိုေရာက္သြားတဲ့အထိပါပဲ။

အရမ္းဒုကၡေရာက္ေတာ့

တစ္ခိ်န္တုန္းက သူ႕ရဲ႕ေဟာ္တယ္မွာ မန္ေနဂ်ာလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆီမွာ

အကူအညီသြားေတာင္းပါတယ္။

အဲဒီမန္ေနဂ်ာက အျခားေဟာ္တယ္တစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာရာထူးနဲ႕အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ

အဲဒီမန္ေနဂ်ာကိုသြားေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။

မန္ေနဂ်ာက အကူအညီလာေတာင္းတဲ့ေဟာ္တယ္ပိုင္ရွင္ကိုျပန္ေျပာလိုက္တာက

“ ဆရာ၊တစ္ခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္ကိုအေပၚေကာင္းခဲ့တာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာ့ကို က်ေနာ္မကူညီႏိုင္ပါဘူး။

တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။

ဆရာ့ကိုကူညီႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႕ေတာ့ ဆရာ့ကို က်ေနာ္မိတ္ဆက္ေပးႏိုင္ပါတယ္ ”

မန္ေနဂ်ာရဲ႕ မကူညီႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့စကားကိုၾကားရေတာ့

အေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္သြားမိပါတယ္။

ေနာက္ကူညီႏိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမယ္ဆုိတဲ့အတြက္

ဝမ္းသာရပါတယ္။

“ဘယ္ေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးမွာလဲ”

လို႕ေမးလိုက္မိပါတယ္။

တပည့္မန္ေနဂ်ာက

“ေနာက္နာရီဝက္မွာမိတ္ဆက္ေပးမွာပါ။

ေနာက္နာရီဝက္ၾကာတဲ့အခါ ေရွ႕အခန္းထဲက ေခါင္းေလာင္းျမည္လာလိမ့္မယ္။

အဲဒီအခိ်န္မွာ ဆရာက ေဟာဒီႀကိဳးေလးကို ဆြဲလိုက္ပါ”

ေျပာၿပီးေနာက္ မန္ေနဂ်ာဟာ အခန္းထဲဝင္သြားပါတယ္။

မန္ေနဂ်ာေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ။

နာရီဝက္ၾကာတဲ့အခါ အခန္းထဲက ေခါင္းေလာင္းေလးျမည္လာပါတယ္။

သူေ႒းႀကီးဟာေျပာထားတဲ့အတိုင္းလိုက္ကာႀကိဳးကိုဆြဲလိုက္ပါတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ထားတာက လူတစ္ေယာက္၊

တကယ္ေတြ႕လိုက္ရတာက မွန္တစ္ခ်ပ္၊

ပထမေတာ့ အံၾသသြားတယ္။

မွန္ေပၚေပၚလာတာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ပံုရိပ္၊

အဲဒီလူက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ပံုရိပ္။

“ေအာ္…ငါ့ကိုကူညီမယ့္သူဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္ပါပဲလား”

လို႕ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္မိပါတယ္။

ဒီကိစၥဟာ

ျပန္ႀကိဳးစားဖို႕အသိဥာဏ္နဲ႕ခြန္အားေတြျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အရင္ကထက္ခ်မ္းသာတဲ့သူေ႒းႀကီးျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။

အဲဒီသူေ႒းႀကီးကေတာ့ ဟယ္လ္တန္ေဟာ္တယ္အုပ္စုရဲ႕ပိုင္ရွင္ႀကီးပဲျဖစ္ပါတယ္။





" က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ကဗ်ာမ်ား-၄..."




“တို႔တိုင္းျပည္”

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာ၊ တို႔ေျမ၊ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီ၊ စပါးမ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ိဳး၊ တညွဳိးညွိဳးႏွင့္
ပုထိုး ျမင့္ေမာင္း၊ ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္သြားလ်က္
မစားေလရ၊ ၀မ္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ် မတင္ႏိုင္ရွိမည္တည္း။



ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ၊ တို႔ေျမရြာ၀ယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေတာကၿပိတၱာ ျဖစ္မည္တည္း။



ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ မေလွ်ာ့လံု႔လ
သူကစ၍၊ ငါကအားလံုး
လက္႐ံုးျမားေျမာင္၊ ဥာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ၊ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ၊ ဘယ္သူ႔ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေရွ႕ပန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း ။ ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ





လူသားတိုင္း က်န္းမာၾကပါေစ... လူသားတိုင္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ...
ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ခန္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။ စိတ္ကို စာဖတ္ျခင္းနဲ႕ေစာင့္ေရွာက္ပါ။...

ႏူတ္ဆက္စကားေလးမ်ား.....

ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မ်ား...

picoodle.com