တစ္ခါတုန္းက အေဖကအလုပ္ကျပန္လာတယ္။
အိမ္ေရွ႕မွာ အေမရယ္၊သမီးရယ္၊ သားငယ္ရယ္ အေဖ့ကိုထြက္ႀကိဳၾကပါတယ္။
(၅)ႏွစ္အရြယ္သားငယ္က အေဖ့ကို ခ်ီဖို႕လက္လွမ္းလိုက္ပါတယ္။
အေဖကလည္း သားငယ္ကို ခ်ီၿပီးပုခံုးေပၚေျမွာက္တင္လိုက္ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ပုခံုးေပၚမွာ သားငယ္က အမကိုလွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။“ သားသား အမထက္ အရပ္ျမင့္သြားပီေနာ္...”တဲ့။
“သားသားဟာ အေမထက္လည္းျမင့္သြားသလို...အေဖထက္လည္းျမင့္သြားပီေနာ္....” လို႕ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ေနပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးစလံုးဟာဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနတဲ့ သားငယ္ကိုေတြ႕ေတာ့ ၿပံဳးေနေလရဲ႕။
အိမ္ခန္းထဲက ထုတ္တန္းတစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ သားငယ္က အေဖ့ရဲ႕ပုခံုးေပၚက လက္လွမ္းၿပီးထုတ္တန္းကိုကိုင္ဆြဲလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီလို လွမ္းဆြဲထားေတာ့ အေဖကေရွ႕ဆက္သြားလို႕မရေတာ့ဘူး။
ၿပီးေတာ့သားငယ္က ထုတ္တန္းကို ခိုထားလိုက္တယ္။
သားငယ္ေလးက သူမမွီတဲ့ အရာတစ္ခုကို လက္နဲ႕ထိေတြ႕ထားေတာ့ ႏွစ္သက္ သေဘာက်ေနေလရဲ႕။ သားငယ္ကထုတ္တန္းေပၚမွာ တန္းလန္းျဖစ္ေနတယ္။
ၾကာလာေတာ့ လက္ေညာင္းလာတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕အေလးခ်ိန္က တေျဖးေျဖး ေလးလာတယ္။
အေဖရွိတုန္းကေတာ့ အစဥ္ေျပေနေပမယ့္ ေအာက္မွာအေဖကမရွိေတာ့တဲ့အခါ ေျခလြတ္၊လက္လြတ္ျဖစ္ၿပီး
လက္ေညာင္းတဲ့ဒါဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ ငိုပါေလေရာလား။
အေဖကေရာက္လာၿပီးခ်ီပုိးလိုက္ေလေတာ့မွ အငုိတိတ္ေတာ့တယ္။
ငယ္စဥ္တုန္းက ဘယ္သူမဆို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ဘူးမွာပါ။
က်ေနာ္တို႕ဟာ မိဘထက္ေတာ္လာတယ္။ မိဘထက္ ပညာေတြတတ္လာတယ္။
မိဘထက္ ဥစၥာေတြရွာႏိုင္လာတယ္။ မိဘထက္ ခ်မ္းသာလာတယ္။
မိဘထက္ ရာထူးေတြႀကီးလာတယ္။ မိဘထက္ၾသဇာ၊အာဏာေတြပိုရွိလာတဲ့အခါ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္တႀကီးျဖစ္လာတယ္။
မာနေတြ တက္လာတယ္။
ငါထက္ငါသာႏႈိင္းစရာျဖစ္လာတယ္။
အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့မိဘကို အထင္ေသးလာတယ္။
မိဘရဲ႕ပခံုးေပၚကိုနင္းၿပီး ျမင့္လာတာကို ေမ့လာၾကတယ္။
မိဘရဲ႕ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမပါဘဲ ဘယ္သူမွ ထိပ္ဆံုးကိုမေရာက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။
အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္ေနတဲ့မိအို၊ဘအိုနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ေဝးသထက္ေဝးလာတယ္။
ခဏတျဖဳတ္ရပ္နားၿပီးစဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ျဖစ္သင့္ပါသလား?
တာဝန္သိရင္ တာဝန္ရွိသလိုပါပဲ။
ေက်းဇူးသိရင္ ေက်းဇူးရွိတာကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ေပးဆပ္သင့္ပါတယ္။
ေက်းဇူးသိတာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မက်ပါဘူး။
ေက်းဇူးသိတတ္သူတိုင္းကို က်ေနာ္က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment