က်ေနာ္ငယ္စဥ္က က်ေနာ္တို႕အိမ္မွာ
သိပ္လွၿပီး အလြန္ခ်ိဳတဲ့
ပန္းသီး သီးတဲ့ ပန္းသီးပင္ တစ္ပင္ရွိပါတယ္။
ခ်ိဳလြန္း၊လွလြန္းလို႕
တင္စားၿပီး ေရႊပန္းသီးလို႕ေတာင္ေခၚပါတယ္။
အဲဒီေရႊပန္းသီးပင္က အသီး သီးေနတဲ့ အခိ်န္မွာ
ေလျပင္းေတြက်ၿပီး
ပန္းသီးပင္ရဲ႕ကိုင္းႀကီးတစ္ကိုင္းက်ိဳးသြားပါတယ္။
အဲဒီလို က်ိဳးသြားတဲ့အခါ
ေဖေဖ ဘာလုပ္ပါသလဲဆိုေတာ့
က်ိဳးသြားတဲ့ကိုင္းငုတ္ကို
တိတိေလးျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ပါတယ္။
အဲဒီေနရာကိုရႊံ႕နဲ႕အံုၿပီး
အေပၚက အဝတ္နဲ႕ပတ္ထားေပးပါတယ္။
အဲဒီေနရာမွာ အမာရြတ္ေပၚလာၿပီး
လံုးဝအနာေပ်ာက္ကင္းသြားတဲ့အထိ
က်ိဳးသြားတဲ့သစ္ကိုင္းငုတ္ကို
ပတ္တီးစည္းေပးထားပါတယ္။
အဲဒီအမာရြတ္ဟာ အခုထိရွိေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေရႊပန္းသီးေတြ အသီးမပ်က္ခဲ့ပါ။
အမာရြတ္ရွိလ်က္
ေရႊပန္းသီးေတြ ဆက္တိုက္သီးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို လူသားတို႕ရဲ႕ျဖစ္ရပ္နဲ႕
ႏႈိုင္းယွဥ္ၾကည့္မိပါတယ္။
တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ဘဝမွာ
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရတတ္ပါတယ္။
အဲဒီအခါ မ်ိဳးမွာ
ဘဝရွင္သန္ တိုးတက္ေရးလမ္းေၾကာင္းမွ
ယာယီျပတ္ေတာက္သြားသလို ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ဘဝအေမွာင္တုိက္ဖံုးတဲ့ ကာလျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အင္အားခ်ိနဲ႕တဲ့ ကာလ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕အတြက္မူ
အဲဒီလို ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာ ရလာတဲ့အခါ
“ ငါ့ဘဝေတာ့ သြားပါၿပီ ”
လို႕တစ္ဘဝလံုးအတြက္
ၿခံဳၿပီးသိမ္ငယ္ သြားတတ္ၾကပါတယ္။
ဘဝမွာ အခြင့္အလမ္းတစ္ခု ဆံုးရႈံးတဲ့အတြက္၊
ဘဝခရီးသြား ေလွတစ္စီးမမွီလိုက္တဲ့အတြက္
ဘဝတစ္ခုလံုး သံုးမရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး
ေရာက္သြားတယ္လို႕ခံစားၿပီး
အရႈံုးေပးလိုက္တာမ်ိဳးျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ျဖစ္သင့္ပါသလား?
မျဖစ္သင့္ပါ။
ေရႊပန္းသီးပင္ ပင္မကိုင္းက်ိဳးသြားသလို
ဘဝဒဏ္ရာဆိုတာ
ဘယ္ေလာက္ပင္ႀကီးႀကီးဆက္လက္
ရွင္သန္ႏိုင္ပါတယ္။
အမာရြတ္ႀကီးရွိလ်က္
ေရႊပန္းသီးေတြ ဆက္သီးႏိုင္သလို
ဒဏ္ရာမွန္သမွ် ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး
ဘဝဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment