တတိယတန္း ေက်ာင္းသားတစ္ဦးဟာ အတန္းထဲမွ
အေကာင္းဆံုး စာဖတ္သမားဆုကို ရခဲ့ပါတယ္။
သူရခဲ့တဲ့ ဆုအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ၿပီး၊
သူ႕အိမ္ရွိ အိမ္ေဖာ္အား သြားႂကြားပါတယ္။
“ ေဒၚမာလာ
ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ဖတ္သလုိ ဖတ္ႏိုင္သလားဆိုတာ ၾကည့္ရေအာင္ ”
အိမ္ေဖာ္ အမိ်ဳးသမီးႀကီးဟာ စာအုပ္ကိုယူလိုက္ပါတယ္။
အနီးကပ္ၿပီးၾကည့္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့အသံျဖင့္ …
“ ဘာျဖစ္လို႕လဲ တူးတူးရယ္…
ေဒၚမာလာကစာမဖတ္တတ္ပါဘူး ”
လို႕ျပန္ေျပာပါတယ္။
ေဒါင္းတစ္ေကာင္လို မာနတက္ၿပီး ေကာင္ငယ္ေလးဟာ
ဧည့္ခန္းထဲကို ေျပးဝင္သြားရင္း သူ႕အေဖအား
“ ေဖေဖေရ…
ေဒၚမာလာက စာမဖတ္တတ္ဘူး၊
သားက (၈)ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။
စာဖတ္ေတာ္တဲ့ ဆုေတာင္ရခဲ့တယ္။
သူ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတာ သားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး၊
မဖတ္တတ္တဲ့ စာအုပ္ကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုခံစားရမလဲ မသိဘူးေနာ္…”
လို႕ ေအာ္ေျပာပါတယ္။
ဖခင္က စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ စာအုပ္စင္ကို သြားၿပီး
စာအုပ္တြဲ တစ္တြဲကို ယူလာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ သားငယ္ တူးတူးကိုေပးလိုက္ပါတယ္။
“ သူ ဒီလိုခံစားရတယ္ ”
လို႕ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
စာအုပ္မွာ တရုတ္ဘာသာစကားနဲ႕ေရးထားတဲ့အတြက္
တူးတူးမွာ စာတစ္ေၾကာင္းမွပင္ မဖတ္ႏိုင္ပါ။
သားငယ္ေလး တူးတူးဟာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ႂကြားခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚလာတိုင္း သူ႕ကိုယ္သူ
“ မင္း တရုတ္စာ မဖတ္တတ္တာကို သတိရပါ ”
လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲတမ္းသတိေပးတတ္ပါတယ္။
1 comment:
ေကာင္းတယ္ ဒါေပမဲ႕ လူေတြ က အဲဒါကိုေမ႕ေနႀကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားဟာ သူသိရွိမွဳအေပၚ..မသိသူကို အၿမဲအနုိင္ယူႀကတယ။္ အဲဒီလူရဲ႕သိရ်ိမွုဴကုိ အားသာမွဳကို ignore လုပ္ထားႀကတယ္။ အားနည္းမွဳကိုဘဲဖိနိပ္ခ်င္ႀကတယ္။
Post a Comment