တစ္ညေနမွာ ကိုဉာဏ္လင္းဆိုတဲ့ လူတစ္ဦးဟာ
ဘူးထဲက ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ကို ယူၿပီး
ေလျပင္းတိုက္ေနတဲ့ ေလွခါးအတိုင္း အေပၚကို တက္ခဲ့ပါတယ္။
“ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္သြားမလို႕လဲ ”
လို႕ ဖေယာင္းတိုင္က ေမးပါတယ္။
“ သေဘာၤေတြအတြက္ ဆိပ္ကမ္းေနရာကိုျပဖို႕
အိမ္ထက္ျမင့္တဲ့ ေနရာကို သြားမလို႕ေလ ”
ဒီေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္က
“ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကပ္ေနတဲ့ ဘယ္သေဘာၤမွ က်ေနာ့္အလင္းေရာင္ကို
မျမင္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။
က်ေနာ့္အလင္းက မႈန္မႈန္ဝါးဝါးေလးမို႕ပါ ”
လို႕ျပန္ေျပာပါတယ္။
“ မင္းရဲ႕အလင္းက အားနည္းရင္ လင္းႏိုင္သေလာက္ လင္းေအာင္သာ ႀကိဳးစားပါ။
က်န္တဲ့အပိုင္းကို ငါ တာဝန္ယူပါတယ္ ”
လို႕ ကိုဉာဏ္လင္းက ေျပာပါတယ္။
သူတို႕ ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာ လွမ္းၿပီးေနာက္ ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္လာတဲ့အခါ
မီးအိမ္ႀကီးတစ္လံုးကို ေတြ႕ပါတယ္။
အဲဒီကိုဉာဏ္လင္းဟာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို ယူၿပီး မီးအိမ္ကို မီးညွိလိုက္ပါတယ္။
မၾကာမီမွာပင္ မီးအိမ္ေနာက္ဖက္ရွိ တဖိတ္ဖိတ္ အေရာင္လင္းလက္ေနတဲ့ ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့
ပစၥည္းမွ အလင္းေရာင္တန္းမ်ားကို ထုတ္ေပးပါတယ္။
အဲဒီ ဖေယာင္တိုင္းရဲ႕အေရာင္တန္းမ်ားဟာ ပင္လယ္ထဲကို
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ လင္းလက္ ျဖာထြက္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ဟာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးလို
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲတမ္းေလွ်ာ့တြက္တတ္ၾကတယ္။
အဲဒီလို ေလွ်ာ့တြက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း
ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စကို ၁၀-ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကိုသာ
အသံုးျပဳျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သင့္တာထက္ အၿမဲတမ္းေလ်ာ့နည္းေနတတ္ပါတယ္။
အဲဒီလို မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႕
လင္းႏိုင္သမွ် ဆက္လက္ လင္းလက္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖို႕ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုသာဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ရဲဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈအတိုင္းအတာကေတာ့
က်ေနာ္တို႕ ေမွ်ာ္မွန္းတာထက္ အမ်ားႀကီး (အမ်ားႀကီး) မ်ားသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို
က်ေနာ္တို႕ ကိုယ္တိုင္ တအံ့တၾသ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
No comments:
Post a Comment