ဥာဏ္ရွိမွ...ေမတၱာရွိတယ္...

ကိုယ့္မွာ ေကာင္းတဲ့ ဂုဏ္၊ ေကာင္းတဲ့အရည္အခ်င္းေတြ မ်ားမ်ားလိုခ်င္ရင္ သူမ်ားရဲ႕ေကာင္းတဲ့ဂုဏ္၊ေကာင္းတဲ့အရည္အခ်င္းေတြကို မ်ားမ်ားျမင္ေအာင္
ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲက လႈိက္လႈိက္လွဲလဲွ ခ်ီးမြမ္းပါ။
အဲဒါ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ပါပဲ။

ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္၊ ႀကီးပြားခ်င္တယ္
ဆိုရင္ သူတစ္ပါးရဲ႕ေကာင္းတဲ့ ဂုဏ္ေတြကို ၾကည့္ပါ။
အသိအမွတ္ျပဳပါ။

သူမ်ားမွာ ရွိေနတဲ့၊ ေကာင္းတဲ့ဂုဏ္ကို ကုိယ္ကတန္ဖိုးမထားႏိုင္ရင္၊
အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္ရင္ အဲဒီဂုဏ္မ်ိဳး၊
အဲဒီလို အရည္အခ်င္းမ်ိဳး ကုိ္ယ့္မွာ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ္လမ္း ကိုယ္ပိတ္လိုက္တာပါပဲ။

သူမ်ားအျပစ္ကို မ်ားမ်ားေတြးေလေလ၊ ကိုယ့္ဘဝမတိုးတက္ေလေလပါပဲ။
မနာလိုတဲ့စိတ္နဲ႕ သူမ်ားအေၾကာင္းကို မ်ားမ်ားေတြး၊
သူမ်ားအျပစ္ကို ပဲ စိတ္ဝင္စားေနရင္
ကိုယ္လုပ္သင့္တာကို
ကိုယ္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

သူတစ္ပါးကို မုန္းတီးေနတဲ့သူ၊ အျပစ္တင္ေနတဲ့သူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့သူမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဘဝဟာ အင္မတန္တိုေတာင္းပါတယ္။
သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းေတြ ထိုင္ေတြးေနဖို႕အခ်ိန္မရွိပါဘူး။

ျမင့္ျမတ္္တဲ့ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီးသြားေနတာဟာ
ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး၊
ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆံုးပါ။
ဒီလို အေၾကာင္းအရာေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သေဘာေပါက္ႏိုင္ရင္
ကိုယ့္ဘဝဟာ ပိုၿပီးေတာ့ ေလးနက္မယ္။
ပိုၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးရွိမယ္။
ဦးတည္ခ်က္မွန္မယ္။

အင္မတန္ အဖိုးတန္တဲ့ ဘဝ၊
အင္မတန္ အဖိုးတန္တဲ့ အခ်ိန္၊
အင္မတန္ အဖိုးတန္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြ၊
ခႏၶာကိုယ္ အင္အားေတြဟာ ဘာမွအေရးမႀကီးတဲ့ အကိ်ဳးမရွိတဲ့ ကိစၥေတြဘက္ကို
ေရာက္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးမရွိဘဲ ကုန္သြားတာမိ်ဳးမျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႕ တစ္ခုကိုပဲ ဦးစားေပးၿပီးေတာ့
လူအမ်ားထိခိုက္တာကို လုပ္ေနရင္ ေငြေတာ့ရမယ္။ ……….
ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ကိုေတာ့ အဆံုးရႈံးခံလိုက္ရမယ္။
အဲဒီလူဟာ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
လူတစ္ေယာက္မွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ပ်က္စီးသြားတယ္ဆိုရင္
သူ႕အတြက္ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။
မလုပ္သင့္တာ တစ္ခုကို လုပ္မိတဲ့အခါမွာ စိတ္မွာ ဒဏ္ရာတစ္ခုခုေတာ့ရသြားတာပဲ။

မိမိကိုယ္ကို ပိုၿပီးေတာ့ အသိဥာဏ္ႀကီးမားလာေအာင္၊
တုိးတက္လာေအာင္လုပ္တာနဲ႕
သူတစ္ပါးကိုလည္းပဲပိုၿပီးေတာ့အသိဥာဏ္ႀကီးမားလာေအာင္၊
တိုးတက္လာေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးတာဟာ ေမတၱာပါ။
ေမတၱာဆိုတာ အကိ်ဳးကိုလုိလားျခင္းဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားမွေနာ္။
အကိ်ဳးကိုလိုလားျခင္းဆိုတာဟာ အသိဥာဏ္ရွိမွျဖစ္ႏိုင္တာေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ ဥာဏ္ရွိမွ ေမတၱာရွိတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက(မဟာၿမိဳင္ေတာရ)

ကိုယ္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ?

လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္တယ္။
ေခါင္းကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးေမာ့လိုက္ပါတယ္။
ေကာင္ကင္ကို ၾကည့္ေနတယ္။
ျဖတ္သြားသူတစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕အနားကပ္လာၿပီး
သူ႕လိုပင္ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ၾကတယ္။
ဘာမ်ားပါလိမ့္?
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕လူေတြမ်ားလာတယ္။
ေကာင္းကင္ကို လူေတြအားလံုးေမာ့ၾကည့္ၾကပါတယ္။
ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေတြ႕ရပါဘူး။
ဒါနဲ႕ပဲ တစ္ေယာက္က သူ႕အနားကလူကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ာ...ဘာကိုၾကည့္ေနတာလဲ? ဟင္”
“သူမ်ားေမာ့ၾကည့္ေနတာေတြ႕လို႕ေမာ့ၾကည့္ေနမိတာပဲေလ။
ဘာမွေတာ့ မေတြ႕မိဘူး။”
ဒီလိုနဲ႕ လူအုပ္ထဲက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အနားမွာ ရွိတဲ့လူကို ေမးၾကပါတယ္။
“ေကာင္းကင္ထဲမွာ ဘာေတြ႕လို႔လဲ? ” ေပါ့။
အဲဒီလိုအဆင့္ဆင့္ေမးၾကရင္းနဲ႕ ပထမဆံုးေမာ့ၾကည့္သူကိုေမးတဲ့အခါမွာေတာ့.....

“က်ေနာ္ကို ေမးတာလား?
က်ေနာ္ဘာကိုမွ ၾကည့္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တစ္ခါတစ္ေလ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံတတ္တယ္ေလ။
အခု လဲ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႕
ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံတာနဲ႕ တိတ္သြားေအာင္ဆိုၿပီးေခါင္းကိုေမာ့ထားတာပါ ”

သူမ်ားေတြ လုပ္တာကို ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ လုပ္မိသူေတြထဲ ကိုယ္လဲပါမွာပါ။
အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ကုန္ခဲ့ၿပီလဲ?
အခ်ိန္ဆုိတာ ဘဝပါပဲ။
ပညာရွာခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ဟာ ပညာပါပဲ။
ေငြရွာခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ဟာ ေငြပါပဲ။
တရားရွာခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ဟာ တရားပါပဲ။
ဘယ္ေတာ့မွ အစားထိုးျပန္မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာေလာက္ နစ္နာတာမရွိေတာ့ဘူး။
သတိမရွိေတာ့အခါ ဘဝဟာ နာၿပီးရင္းနာေတာ့တာပဲ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဲေမးၾကည့္သင့္တာက

ကိုယ္လုပ္ေနတာဟာ သူမ်ားလုပ္တာကို လုပ္ေနတာလား?
“ကိုယ္လုပ္ေနတာဟာ လြတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲ႕လုပ္ေနတာလား?
ကိုယ္လုပ္ေနတာဟာ စိတ္ေကာင္း၊ေစတနာေကာင္းနဲ႕စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေနတာလား?

လုပ္ရက္လုိက္တာ..............

တစ္ခါတုန္းက ဘႀကီးေအးဟာ

တစ္ျခားရြာကအလွဴတစ္ခုဖိတ္တာနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။

တစ္ျခားရြာကအလႈဆိုေတာ့လည္း အဝတ္အစားေတြကို

အေကာင္းဆံုးဝတ္သြားတာေပါ့။

အဝတ္အစားေတြက ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႕ေပါ့။

ေတြ႕ေနၾက၊ ျမင္ေနၾကကိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ေတြ႕ေနၾက လူေတြေတာင္ လူမွားပါတယ္။

တိရိ စၦာန္ ဆိုေျပာဘြယ္ရာမရွိေတာ့ပါဘူး။

အလႈကအျပန္မွာ လူမွားေနတဲ့ ကၽြဲရုိင္းတစ္ေကာင္က

ဘႀကီးေအးေနာက္က လိုက္ပါေလေရာ။

ဘႀကီးေအးကလည္း ေျခကုန္သုတ္ ေျပးရေတာ့တာေပါ့။

ေရွ႕ကဘႀကီးေအးေျပး၊ ေနာက္ကကၽြဲကလိုက္နဲ႕။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မီလုမီခင္မွာ

ဘႀကီးေအးဟာ နီးစပ္တဲ့ၿခံတစ္ခုထဲကို ေျပးဝင္ရေတာ့တယ္။

အခ်ိန္မီ ဝင္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္ႏုိင္လို႕ေပါ့။

ကံသီေလး ကပ္လြဲသြားတယ္။

ဘႀကီးေအးဟာ အေတာ္ကိုေမာသြားတယ္။

အသက္ကို ႀကိဳးစားရႈေနရတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေဒါသတႀကီးနဲ႕ေျပာလိုက္တာကေတာ့

“ေတာက္…..ႏွစ္ သံုးဆယ္လံုးလံုး

သက္သတ္လြတ္ စားတဲ့ လူျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတာင္

ဒီေကာင္မေထာက္ထား၊ မညွာတာဘူး။

လိုက္ရက္တယ္။ ေတာက္…..........။

ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္..........

တစ္ခါတုန္းက တကၠသုိလ္ပါေမာကၡတစ္ဦးဟာ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္
နားေလးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။
ဇနီးသည္ဟာ နားေလးေနတဲ့ အတြက္ ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္လို နားၾကားေစခ်င္တယ္။
ဇနီးသည္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္
ဇနီးသည္အတြက္နားၾကားေစႏိုင္တဲ့ အေထာက္အကူပစၥည္းတစ္ခုကို
နည္းလမ္းရွာၿပီး တီထြင္ပါတယ္။
ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ နားေလးသူအတြက္ နားၾကားကိရိယာတစ္ခုကို တီထြင္ႀကံစည္ရင္းက
တယ္လီဖုန္း ကိုတီထြင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲဒီ ဖုန္းကို စီးပြားျဖစ္လုပ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ေငြအရင္းအႏွီးအေတာ္မ်ားမ်ားလိုအပ္ေနပါတယ္။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္ဟာ လိုအပ္တဲ့ေငြအရင္းအႏွီးအတြက္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားနဲ႕ေတြ႕ဆံုၿပီး ဖုန္းနဲ႕ပက္သက္ၿပီး
စီးပြားျဖစ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိမိနဲ႕ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႕စည္းရုံးပါတယ္။
မေအာင္ျမင္ပါဘူး။
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္အားလုံးက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အႀကံအစည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၿပီးျငင္းၾကပါတယ္။
တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး ေနာက္ဆုတ္သြားၾကပါတယ္။
သိပၸံပညာရွင္အမ်ားစုကလည္း အေဝးကိုစကားလွမ္းေျပာႏိုင္တဲ့ဖုန္းဆိုတဲ့ကိရိယာဟာ စီးပြားမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။
ဘယ္သူမွလက္မခံၾကေပမယ့္ ပါေမာကၡဟာ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။
သူကိုယ္သူ ယံုၾကည္တယ္။
သူ႕ရဲ႕ဖုန္းကို ယံုၾကည္တယ္။
အမ်ားကေလွာင္ေျပာင္ေနတဲ့ၾကားထဲက မျဖစ္မေနႀကိဳးစားရင္းနဲ႕
တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
သူဟာမၾကာခင္မွာဘဲ ဘီလ္တယ္လီဖုန္းကုမၸဏီႀကီးကို ဦးစီးတည္ေထာင္ႏိုင္တဲ့
လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္လာပါတယ္။
အဲဒီပါေမာကၡႀကီးရဲ႕နာမည္ကေတာ့ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ျဖစ္ပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ဟာ “တစ္ေခတ္ကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲေစသူမ်ား”မွာပါဝင္ေနပါၿပီ။
အခုဆိုရင္ လူေတြအတြက္ ဖုန္းဟာမရွိမျဖစ္ပစၥည္းထဲမွာပါဝင္လာပါၿပီ။
ဖုန္းနဲ႕ပက္သက္ၿပီးစီးပြားျဖစ္ေနတာလည္း ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဖုန္းမရွိတဲ့ႏိုင္ငံမရွိေတာ့ပါဘူး။
ဂေရဟမ္ဘဲလ္ဟာအမ်ားေနာက္ကလိုက္သူမဟုတ္ပါဘူး။
အမ်ားကလက္မခံတာကို သူျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အမ်ားေနာက္ကိုမလိုက္နဲ႕လို႕ေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။

ေကာင္းတယ္ထင္ရင္ ဆက္လုပ္ရဲဖို႕ေတာ့လိုလိမ့္မယ္။


တစ္ခုေတာ့ျဖင့္ ေျပာလိုက္ပါရေစ၊

ကိုယ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ ေစတနာေကာင္းရွိဖို႕လိုလိမ့္မယ္။

ေစတနာေကာင္းရိွတယ္ဆိုရင္ေတာ့
ဘာလုပ္လုပ္၊ကိုယ့္ရဲ႕သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ လွပပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ့္ထက္ေတာ္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးေနာ္.....

တစ္ခါတုန္းက ကမၻာ့ေမာင္ဗမာ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမွာ ပါဝင္တဲ့ေမာင္ဗမာေတြဟာ
ၿပိဳင္ပြဲမစခင္မွာ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုျပၾကတယ္။
အဲဒီျပကြက္ေတြမွာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ျပကြက္တစ္ခုကေတာ့
မႏွစ္ကကမၻာ့ေမာင္ဗမာဘြဲ႕ကိုရခဲ့သူက
ကိုယ္ကာယအလွေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုျပၿပီးေနာက္မွာ
သံပုရာသီးတစ္လံုးကို ယူၿပီးရွိသမွ်အရည္ေတြကို အားကုန္ညွစ္ျပပါတယ္။
သူ႕ရဲ႕အားနဲ႕ဆို ဘာဆိုဘာမွမက်န္ေအာင္ညွစ္ျပပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႕ ေျပာတာကေတာ့

“အခုေရာက္ရွိလာတဲ့ ပရိႆတ္ေတြထဲက
က်ေနာ္ညွစ္ၿပီးတဲ့ သံပုရာသီးကို ေနာက္ထပ္ သံပုရာရည္ထပ္ထြက္ေအာင္ ညွစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ေပးပါ့မယ္”
လို႕ေၾကာ္ျငာလိုက္ပါတယ္။
ပရိသတ္ေတြထဲက အတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။
ႏွစ္ႀကိမ္ေၾကာ္ျငာပါတယ္။
ပရိသတ္ေတြထဲက အတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနဆဲပင္ရွိေနပါတယ္။
သံုးႀကိမ္ေျမာက္ေၾကာ္ျငာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ့ စင္ျမင့္ေပၚကို ပိန္ေျခာက္ေျခာက္နဲ႕ လူတစ္ေယာက္တက္လာပါတယ္။
သူ႔ၾကည့္ရတာ ေဒၚလာတစ္ေထာက္ကို လိုခ်င္လို႕မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမဲ့
ဘာျဖစ္ျဖစ္ စမ္းၾကည့္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္ေနပါတယ္။
ပရိသတ္ကေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားပါတယ္။
အခ်ိဳ႕ကၿပံဳးၾကေလရဲ႕။
အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ရီေမာၾကပါတယ္။
စင္ေပၚကို တက္လာတဲ့ လူပိန္ေလးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။
ကမၻာ့ေမာင္ဗမာ ႀကီးေတာင္ ၿပံဳးသြားပါတယ္။
ရႈံ႕တြေနတဲ့ သံပုရာသီးကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ ပရိသတ္ေတြအားလံုး အံၾသၿပီး မ်က္လံုးေတြျပဴးကုန္ပါေတာ့တယ္။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ သံပုရာသီးက အရည္ေတြ ထပ္ၿပီးထြက္လာလို႕ပါပဲ။
ကမၻာ့ေမာင္ဗမာ ႀကီးလည္း အံအားသင့္ၿပီးေမးလိုက္တာကေတာ့
“ခင္ဗ်ာ....ဘယ္႒ာနမွာ အလုပ္လုပ္ပါသလဲ?”
ပိန္ေျခာက္ေျခာက္လူေလးျပန္ေျဖလိုက္တာကေတာ့

“ က်ေနာ္လား?
အခြန္ဦးစီး႒ာနမွာပါ” တဲ့။

အစြမ္းကုန္လုပ္၊ လုပ္သမွ် စြမ္းလာမယ္။

ဟင္နရီကိုင္ဇာဟာ အသက္(၁၆)ႏွစ္မွာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး
ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ရွာစားေနရၿပီ။
အလုပ္ရွားပါးတဲ့ကာလတုန္းက ဟင္နရီကိုင္ဇာဟာ
ဓါတ္ပံုဆိုင္ပိုင္ရွင္တစ္ဦးဆီကို သြားၿပီး အလုပ္ေတာင္းပါတယ္။
သူအလုပ္ေတာင္းပံုကတစ္မ်ိဳး၊
ဟင္နရီကိုင္ဇာက “လူႀကီးမင္း ခင္ဗ်ာ....က်ေနာ္အလုပ္လိုခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္သာ ဓါတ္ပံုဆိုင္မွာ လုပ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ လူႀကီးမင္းရဲ႕ဆိုင္ကို ႏွစ္လအတြင္း အျမတ္သံုးဆ တိုးလာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ”
ဆိုင္ရွင္လူႀကီးက ရယ္ၿပီး “ ေဟ!....မင္းလုပ္ႏိုင္တယ္ဟုတ္လား?”
“ဟုတ္ပါတယ္။ လူႀကီးမင္းရဲ႕အျမတ္သံုးဆတိုးေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ရင္ က်ေနာ္ လုပ္အားခ တစ္ျပားမွ မယူပါဘူး။ တကယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာတဲ့အတိုင္းျဖစ္ခဲ့ရင္ ပိုထြက္လာတဲ့ အျမတ္ထဲက တစ္ဝက္ကို က်ေနာ္လိုခ်င္ပါတယ္။ ”
ေဟ.....ေကာင္းၿပီ။ သံုးဆျမတ္ရင္ မင္းကို ပါတနာအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳမယ္ကြာ”
ဆိုင္ရွင္ကသေဘာက်စြာေျပာလိုက္ပါတယ္။
မလုပ္ႏိုင္ဘူး ထင္ၿပီးေျပာလိုက္တာျဖစ္တယ္။
ေနာက္အေတြ႕အႀကံဳကိုေတာ့ ဟင္နရီကိုင္ဇာကျပန္ေျပာျပတာကေတာ့
“ပထမဆံုး က်ေနာ္ဆိုင္မွာ" ေန႔ခ်င္းၿပီးဓါတ္ပံုကူးေပးသည္ "
ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုတင္လိုက္ပါတယ္။
ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ေတာ့ “ဒါ....မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”လို႔ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္ကျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္အခ်ိန္ပို လုပ္ႏိုင္တယ္
လို႔ေျပာၿပီး တကယ္လဲလုပ္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တစ္ခါတစ္ေလ နံက္(၄:၀၀)အထိ အလုပ္လုပ္ရတယ္။
ပိုင္ရွင္က က်ေနာ္ကို ရူးသြားအုန္းမယ္လုိ႔ မၾကာခဏ သတိေပးပါတယ္။
ထူးဆန္းတယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ။
က်ေနာ္ဟာ တစ္ေန႔ကို (၁၈) နာရီအလုပ္လုပ္တာလဲ မပင္ပန္းဘူး။
ဘယ္ပင္ပန္းမလဲ၊ က်ေနာ္မွာ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခု၊ တိတိက်က်ရွိေနတာကိုး၊
က်ေနာ္ေပ်ာ္ေတာင္ေပ်ာ္လာတယ္။
အရင္တုန္းကေလာက္ မ်ားမ်ားအိပ္ဖို႔မလိုဘူးျဖစ္ေနတယ္။
လုပ္ေတြအရမ္းမ်ားလာတဲ့အခါ အဲဒါေတြကို ႏိုင္ေအာင္
က်ေနာ္ စတူဒီယို မွာ လွ်ပ္စစ္မီးစနစ္ကို အသစ္ျပန္ျပင္တယ္။
ဓါတ္ပံုေတြ အဆက္မျပတ္ ကူးေဆးလုိ႔ရေအာင္ နည္းလမ္းေတြရွာၿပီးလုပ္တယ္။
ႏွစ္လျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အျမတ္က ေလးဆနီးပါးေလာက္တိုးေနၿပီ။
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လဲ ပါတနာျဖစ္သြားတာပါပဲ၊”

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေရွ႕မွာ တကယ္အလုပ္လုပ္ျပတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားဖို႔သာလိုပါတယ္။
ကိုင္ဇာဆိုသူက အစြမ္းကုန္လုပ္၊
လုပ္သေလာက္အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။
သူဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕အခ်မ္းသာ၊အႂကြယ္ဝဆံုးလူတစ္ဦးျဖစ္လာပါတယ္။
သူပင္လွ်င္
ေအာက္ဆံုးအဆင့္က ထိပ္ဆံုးကိုေရာက္ႏိုင္ေသးတယ္ဆိုရင္...........

“ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ပါနဲ႔။”

တစ္ခါတုန္းက ဗင္နီဇြဲလားႏိုင္ငံတြင္ ရာေဖးလ္ဆိုလာႏိုအမည္ရွိတဲ့ စိန္ရွာေဖြသူ တစ္ဦးရွိတယ္။

သူဟာ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားထဲကစိန္ရွာေဖြသူတစ္ဦးျဖစ္တယ္။
သူဟာ အမ်ားနည္းတူ ေသာင္ခံုသို႕သြားကာ
ေက်ာက္ခဲေလးေတြကိုတစ္လံုးခ်င္းေကာက္ၾကည့္လိုက္၊ေဘးခ်လိုက္ လုပ္ေနခဲ့တာရက္ေပါင္းၾကာေနၿပီ။
လူလည္း အေတာ္ပင္ပန္းတယ္။ စိတ္လည္းအေတာ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းတယ္။
ပင္ပန္းသေလာက္ အက်ိဳးမရွိသလိုခံစားလာရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အလုပ္အေပၚစိတ္ဝင္စားဖို႕နည္းလမ္းရွာတဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲအေရအတြက္ကို
မွတ္သားတဲ့အလုပ္ကို စလုပ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲအေရအတြက္ တစ္သန္းျပည့္ရင္ေတာ္ၿပီ၊
လို႕လည္းဆံုးျဖတ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေကာက္ၿပီးႀကည့္လိုက္၊ေဘးခ်လိုက္နဲ႕လုပ္လာခ ဲ့တာ တစ္သန္းျပည့္ဖို႕
နည္းနည္းသာလိုေတာ့တဲ့ေန႔မွာ “ေတာ္ၿပီ၊ တစ္သန္းျပည့္ရင္ ေနာက္ထပ္တစ္လံုးေတာင္မွ ကိုင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။စိန္ရွာတဲ့အလုပ္ကိုလဲ မလုပ္ေတာ့ဘူး။” လုိ႔ထပ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပန္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ၉၉၉၉၉၉ေျမာက္ေက်ာက္စရစ္ခဲကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္
ေနာက္ထပ္ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးကို “ကဲ.....ဒါဆိုရင္ တစ္သန္းျပည့္ၿပီ။စာရင္းပိတ္ၿပီ။ ဆိုၿပီးေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။
သူရင္ထဲမွာ ဒိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။
ဒီေက်ာက္စရစ္ခဲဟာ အရင္ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြထက္ ေလးေနပါလား?
သူေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ဆၾကည့္တယ္။
ဟုတ္ၿပီ။ ေလးေနတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ေနာက္ပြတ္ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒါစိန္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အရမ္းႀကီးတဲ့စိန္ရုိင္းတံုးတစ္တံုး။
အခုဆိုရင္ ရာေဖးလ္ရဲ႕စိန္ႀကီးဟာ လစ္ဗေရတာ (Librator) နာမည္နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားေနတယ္။
ေကာက္ရတဲ့စိန္ေတြထဲမွာေတာ့ အႀကီးဆံုးနဲ႔ အရည္အေသြး အေကာင္းဆံုးစိန္ႀကီးအျဖစ္ ဒီေန႔အထိ
စံခ်ိန္တင္ေနတံုးပါပဲ။


ရာေဖးလ္ဟာ တစ္သန္းမျပည့္ဘဲ တစ္လံုးအလိုမွာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ?
သူေ႒းႀကီးအျဖစ္က ကပ္လြဲရမွာအမွန္ပဲ။
ဇြဲတင္းၿပီးႀကိဳးစားလိုက္တဲ့အတြက္ ဇြဲဆုအျဖစ္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာခဲ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔လည္း မီးကုန္ယမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီးမွ ေနာက္ဆုတ္၊လက္ေလွ်ာ့ၿပီး သာမန္ဘဝနဲ႔ အဆံုးသတ္ရသူေတြထဲ မွာ ကိုယ္မပါခ်င္ဘူးဆိုရင္.........

“ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ပါနဲ႔။”
“ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ပါနဲ႔။”
“ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ပါနဲ႔။”။

တရာခံ ဘယ္သူလဲ ေဟ့.....

လူနာေတြရဲ႕ ခက္ခဲတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ
တစ္ရံတစ္ခါ ဆရာဝန္ကို အၾကတ္ရုိက္ေစပါတယ္။
တစ္ခါတုန္းက လူနာတစ္ဦးက ေမးပါတယ္။
“ဆရာ….မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ (၆)လနဲ႕ ကေလးေမြးႏိုင္သလား?”တဲ့။
ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ? လို႕ေမးရျပန္ပါတယ္။
လြယ္လြယ္ေျဖလိုက္ရင္ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာကအမ်ားႀကီးျဖစ္လာႏိုင္တယ္။
ေမးသူဟာ လြန္ခဲ့ေသာ (၆)လကမွ မဂၤလာေဆာင္ထားသူျဖစ္ေနတာကိုသိရေတာ့
သ႕ူရဲ႕ေမးခြန္းဟာ ကိုယ့္အေျဖေၾကာင့္
သူ႕အိမ္ေထာင္ေရးကို ထိခိုက္သြားႏိုင္တာမို႕အထူးသတိထား ရပါတယ္။
“သားဦးဆိုရင္ ေမြးႏိုင္ပါတယ္”လို႕ျပန္ေျဖခဲ့ရပါတယ္။
ေမးသူကေတာ့ ေက်နပ္ၿပီးျပန္သြားပါတယ္။

ေနာက္ အၾကတ္ရုိက္ေစတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကေတာ့
“ဆရာ…အခုေမြးတဲ့ ကေလးဟာ က်ေနာ္ကေလးျဖစ္ႏိုင္သလား”တဲ့။
ေမးသူက အသက္(၇၅)အရြယ္အဖိုးႀကီး၊
သူ႕ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဖက္က အသက္(၁၉)အရြယ္မိန္းမငယ္ေလး။
ဆရာဝန္ ေခါင္းစားၿပီး။
အင္း…..အဲ…..ဇာတ္လမ္းတစ္ပိုဒ္ေျပာျပပါ့မယ္။
ၿပီးေတာ့မွ ႀကိဳက္သလို အေျဖညွိၾကတာေပါ့။

တစ္ခါတုန္းက အသက္(၇၅)အရြယ္ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ
အသက္(၁၉)ႏွစ္အရြယ္
အမိိ်ဳးသမီးအရြယ္ကို လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ကိုးလအၾကာမွာ အမ်ိဳးသမီးက ကေလးေမြးပါတယ္။
အဖိုးႀကီးက ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ ေရာက္လာၿပီး
`'ေမြးလာတဲ့ ကေလးကသူ႕ရဲ႕ကေလးျဖစ္သလား၊
ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္ရဲ႕တန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္
ကေလးဟာ လူ႕ျပည္ကိုေရာက္လာတာလား?`"လို႕ေမးတာေပါ့။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးကသူ႕ရဲ႕ကိုယ္ေတြ႕တစ္ခုကိုေျပာျပပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ေတာထဲသြားလည္ရင္း ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပက္ပင္းတိုးတာေပါ့။
ျခေသၤ့က ခုန္အုပ္ဖို႕ႀကိဳးစားတယ္။
က်ဳပ္ကလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။
့့အသက္ကႀကီးေတာ့ ခုခံဖို႕အားကလည္းမရွိေတာ့
“ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္အတိုင္းပါပဲ”လို႔ တိုင္တည္လိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ေတာင္ေဝွးကို ေျမွာက္ၿပီး
“ဒိုင္း….ဒိုင္း….ဒိုင္း”ဆိုတဲ့ အသံနဲ႕ ဟန္လုပ္ၿပီ းပစ္လိုက္တယ္။
ျခေသၤ့ႀကီး ပက္လက္လန္ၿပီးေသပါေလေရာ။

“ဒါဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲ”လို႕ နားေထာင္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးကဝင္ေျပာပါတယ္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက“အဲဒါေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့
တကယ့္ေသနတ္ကို ကိုင္ထားတဲ့ မုဆိုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရာက္ေနေလရဲ႕”။ လို႔ေျပာၿပီး
ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကိုေမးတဲ့ အဖိုးႀကီးကေတာ့ သက္ျပင္းခ်လ္ိုက္ၿပီး
“ဘုရားသခင္ရဲ႕အလိုေတာ္အတိုင္းပါပဲေလ” လို႕ေျပာၿပီး
တစ္လွမ္းျခင္းထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္ ........။

“အရာရာဟာ ေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတာပါ”

တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေ႒းႀကီးတစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူေ႒းႀကီးကတန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ၿပိဳင္ျမင္းတစ္ေကာင္ ဝယ္လာတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီျမင္းဟာေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။
သူေ႒းႀကီးဟာစိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို သြားၿပီး
ဆရာေတာ္ကို စိတ္ညစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက “စိတ္မညစ္ပါနဲ႕တကာႀကီး၊ အဲဒါေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတာပါ” လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
သူေ႒းႀကီးက နားမလည္ဘူး၊
ေနာက္တစ္ပတ္မွာေတာ့ ျမင္းကိုရွာေတြ႕တယ္။
အဲဒီျမင္းနဲ႕အတူ ျမင္းမတစ္ေကာင္ပါ အပိုပါတဲ့အတြက္သူေ႒းႀကီးကေပ်ာ္ေနတယ္။
ဆရာေတာ္ေျပာတာ မွန္လိုက္တာလို႕ေတြးမိတယ္။
ေနာက္(၆)လမွာေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာသားဟာ အဲဒီျမင္းကို စီးရင္းနဲ႕
ျမင္းေပၚကလိမ့္က်ၿပီး ေျခေထာက္ေရာ၊လက္ေရာက်ိဳးသြားပါတယ္။ သူေ႒းႀကီးကစိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ဆရာေတာ္ႀကီးဆီေရာက္သြားျပန္တယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက“စိတ္မညစ္ပါနဲ႕တကာႀကီး၊ အဲဒါဟာလည္း ေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတာပါ”လို႕
ထပ္ေျပာျပန္ေတာ့သူေ႒းႀကီးက နားမလည္ျပန္ဘူး၊
ဒုကၡိတျဖစ္သြားတဲ့သားနဲ႕ပက္သက္ၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေကာင္းဖို႕ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ?
စိတ္ရႈတ္ရႈတ္နဲ႕ျပန္လာတယ္။
ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ ျပည္တြင္းစစ္ေတြျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
စစ္ျဖစ္ၿပီးဆိုေတာ့ အဲဒီရြာမွာရွိတဲ့ အရြယ္ေရာက္
လူငယ္ေတြအားလံုးဟာ စစ္ထဲပါသြားၿပီး တစ္ေယာက္မွရြာကို ျပန္မေရာက္ၾကေတာ့ပါဘူး။
သူေ႒းႀကီးရဲ႕သားကေတာ့ဒုကၡတျဖစ္ေနတာေၾကာင့္
စစ္သားစုေဆာင္းသူေတြက မေခၚဘဲ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့မွ ဆရာေတာ္ႀကီးေျပာတဲ့ “အရာရာဟာေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတယ္”ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕ကိုႀကိဳမျမင္ႏိုင္တာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။
လတ္တေလာ ျဖစ္ရပ္ကို ပဲ စိတ္ႏွစ္ၿပီး ခံစားေတာ့ စိတ္ညစ္စရာဆိုမေျပေပ်ာက္ေတာ့ဘူး။
မၿမဲတဲ့ေလာကႀကီးကိုလည္း အရာရာဟာၿမဲေနသလို ထင္လာမိတတ္တယ္။
ေသေသခ်ာခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ၿမဲတာဘာရွိသလဲ?
အသက္လည္း မၿမဲဘူး။
ဥစၥာလည္း မၿမဲဘူး။
အာဏာလည္း မၿမဲဘူး။
ၿပီးေတာ့......................မၿမဲဘူး။ၿပီးေတာ့.......................မၿမဲဘူး။
ၿပီးေတာ့.......................မၿမဲဘူး။
အဓိကအေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊စိတ္မညစ္ဖို႕ပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို အရွိန္အဟုန္မပ်က္၊ဆက္လုပ္ေနဖို႕ပါပဲ။
အရာရာဟာ ေကာင္းဖို႕ျဖစ္လာတာပါ။

“တကယ့္ ေယာကၡမ”

ေရွးေရွးတုန္းက ပညာရွိဘုရင္တစ္ပါး ရွားရွားပါးပါး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီဘုရင္ရဲ႕နာမည္ကေတာ့ ေဆာ္လမြန္ဘုရင္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။

ေဆာ္လမြန္ဘုရင္ႀကီးဟာ အမႈအခင္းမ်ားကို စီရင္ဆံုးျဖတ္ရာမွာလည္း မွန္ကန္၊တိက်၊မွ်တတဲ့အတြက္ ပညာရွိဘုရင္အျဖစ္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးျခင္းခံရသူျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ မိန္းမႀကီးႏွစ္ေယာက္ဟာ လူငယ္ခပ္ေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ကို

ေခၚေဆာင္လာၿပီး ေဆာ္လမြန္ဘုရင္ႀကီးဆီေရာက္လာပါတယ္။

ပထမ မိန္းမႀကီးက

“ဒီလူငယ္ဟာ က်မရဲ႕သမီးကို လက္ထပ္မယ္လို႕ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္အရွင္မင္းႀကီး ”

ဒုတိယ မိန္းမႀကီးက ကန္႕ကြက္ပါတယ္။

“မဟုတ္ပါဘူးအရွင္မင္းႀကီး၊ သူငယ္ေလးဟာ က်မရဲ႕သမီးကို ယူပါ့မယ္လို႕ ကတိေပးခဲ့တာပါ။”

ေဆာ္လမြန္ဘုရင္ႀကီးဟာသူရဲ႕လက္သံုးေတာ္ဓါးရွည္ကိုယူလာခိုင္းၿပီး မိန္းမမ်ားကိုေျပာတာက

“မင္းတို႕အျငင္းပြားေနတဲ့ ျပႆနာကို ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေျဖရွင္းေပးမယ္နာခံေစ။ ဒီလူငယ္ကို ဓါးနဲ႕ႏွစ္ပိုင္း ပိုင္းေပးလိုက္မယ္။

တစ္ပိုင္းစီ ယူၾကေစ။ ဘယ့္ နဲ႕လဲ?”

ပထမမိန္းမႀကီးက သေဘာတူတယ္။

“ အရွင္မင္းတရားႀကီးဆံုးျဖတ္တဲ့အတိုင္း လိုက္နာပါ့မယ္”

ဒုတိယ မိန္းမႀကီးက ကန္႕ကြက္ပါတယ္။

“အရွင္မင္းတရားႀကီးရယ္၊ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္တာကို က်မ မၾကည့္ရက္ပါဘူး၊

ဒီလူငယ္ေလးကို မသတ္ပါနဲ႕။ သူ႕ကိုသမက္မေတာ္ရရင္လည္းေနပါေစေတာ့….အရွင္မင္းတရားႀကီးရယ္။”

မိန္းမႀကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕တုန္႕ျပန္ခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ေဆာ္လမြန္ဘုရင္ႀကီး

ကအမိန္႕ေတာ္ ခ်မွတ္လိုက္တာကေတာ့

“ဒီသူငယ္ကို ပထမ မိန္းမႀကီးရဲ႕လက္ထဲအပ္လိုက္ပါ။

ဒီမိန္းမႀကီးဟာ တကယ့္ေယာကၡမပီသပါေပတယ္” ဟူသတည္း။ ။

“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ”

တစ္ခါတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ဖိုးသူေတာ္တစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။

အဲဒီ ဖိုးသူေတာ္က

“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ”

“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ”

“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ”

ဆိုတဲ့ စကားပံုကို မၾကာခဏရြတ္ဆိုၿပီး

တရားႏွလံုးသြင္းေနသတဲ့။

အဲဒီေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ကို ကိုးကြယ္ၿပီး

သြား၊လာ၊ဝင္၊ထြက္ေနတဲ့ ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ

ဖိုးသူေတာ္ ရြတ္ဆိုေနတဲ့ စကားကို ခဏ ခဏၾကားရေတာ့ သူ႔ကိုေစာင္းၿပီး ရြတ္ဆိုေနတယ္လို႔ထင္ၿပီး

ဖိုးသူေတာ္ အေပၚမွာရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ပါေလေရာ!

ဒါနဲ႔ ဒီဒကာမႀကီးက မုန္႔ထဲမွာ အဆိပ္ထည့္ၿပီး ဖိုးသူေတာ္ ကိုလွဴသတဲ့။

ဖိုးသူေတာ္ ကလည္း မစားရစဖူး အထူးရတဲ့ မုန္႕ပဲလို႕

အေလးအျမတ္ျပဳၿပီး ဘုရားမွာဆြမ္းေတာ္ကပ္လိုက္သတဲ့။

မုန္႔လွဴတဲ့ ဒကာမႀကီးရဲ႕သားကလည္း အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႕ ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီေက်ာင္းသားက ဆြမ္းေတာ္တင္ထားတဲ့ အဲဒီမုန္႔ကို ေကာက္ၿပီးစားမိလို႕

အဆိပ္သင့္ၿပီးေသရွာသတဲ့။

ဒီေတာ့ မုန္႔လွဴတဲ့ဒကာမႀကီးက ဖိုးသူေတာ္ မေသဘဲ သူ႕သားေသေနတာကို ေတြ႕ရတဲ့အတြက္

(“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ” )ဆိုတဲ့ ဖိုးသူေတာ္ရဲ႕ ကမၼ႒ာန္းကို သေဘာေပါက္ၿပီး

“ဦးသူေတာ္ ကမၼ႒ာန္း

ငါ့ကိုရမ္း၊

ဗ်န္းဗ်န္းကြဲေလၿပီ”

လို႔ သူ႕သားရဲ႕အသုဘမွာ ငိုေႂကြးရွာသတဲ့။

သာမေဏေက်ာ္

(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ပံုဝတၳဳတို႕ျဖင့္ ေျပာျပေသာ အဆံုးအမမ်ား) စာအုပ္မွ....

မနာလိုမႈဟာ မုဒိတာရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ရန္သူပါပဲ။

ဒီမနာလိုမႈဟာ ဘာမွအက်ိဳးမခံစားရဘဲနဲ႕ သက္သက္အကုသိုလ္ပြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။

မေကာင္းမႈမွန္းသိေပမယ့္ သတိမရွိတဲ့အခါ လက္လြတ္စပယ္ လုပ္မိတတ္ၾကတယ္။

ကိုယ့္ထက္သာသြားရင္လည္း မနာလိုျဖစ္တတ္ၾကသလို ကိုယ့္ထက္မသာရင္လည္း မနာလိုကျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

အရပ္ပုသူက အရပ္ရွည္သူကို မနာလိုခ်င္မနာလိုေနတတ္သလို

အသားမည္းသူကအသားျဖဴသူကို မနာလိုျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

မစားရ၊မေသာက္ရဘဲနဲ႕ အကုသိုလ္အျဖစ္ဆံုးစိတ္ကေတာ့ မနာလိုမႈပါပဲ။

သူတစ္ပါး ႀကီးပြားခ်မ္းသာတာကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ႏိုင္တဲ့

မုဒိတာတရားကေတာ့

အင္မတန္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။

မနာလိုမႈကို အျပစ္ျမင္ၿပီး

မုဒိတာကို ပြားလိုက္ၾကရေအာင္။

သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႕မလဲႏိုင္ပါ....

တစ္ခါတုန္းက သူနာျပဳဆရာမေလးတစ္ေယာက္ဟာ

ေဆးရုံႀကီးတစ္ရုံရဲ႕ ခြဲစိတ္ခန္းမွာ တာဝန္က်တယ္။

ခြဲစိတ္ခန္း ဝင္ရမဲ့ ပထမေန႕မွာပင္ သူမ ႏွင့္အဆင့္မ်ားစြာႀကီးတဲ့ ခြဲစိတ္အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးနဲ႕အေရးႀကီးခြဲစိတ္မႈတစ္ခု လုပ္ရပါတယ္။

ခြဲစိတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ယာယီအသုံးျပဳရမဲ့ Gauze pad (ခြဲစိတ္ခန္းသုံး ပတ္တီးစ) (၁၂)စကိုအသုံးျပဳခဲ့တယ္။

ဝမ္းဗိုက္ကို ျပန္ပိတ္ဖို႕အတြက္ အဲဒီပတ္တီးစမ်ားကို ျပန္ထုတ္တဲ့အခါ (၁၁)စသာ ျပန္ထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ထိုအခါ သူနာျပဳဆရာမေလးအသစ္က

“ဆရာ…က်မတို႕ပတ္တီးစ (၁၂)စ သုံးထားတယ္။

အခု(၁၁)စပဲျပန္ထုတ္ရေသးတယ္။ အစတစ္စ လုိေနေသးတယ္။“

ဆရာဝန္ႀကီးက သူမစကားကိုအေရးမလုပ္ပါ။

“ငါ အားလုံးျပန္ထုတ္ၿပီးပါၿပီ။ အခုခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။”

“မဟုတ္ဘူးဆရာ…က်မတို႕တကယ္သံုးထားတာက (၁၂)စပါ။

အခုထုတ္ၿပီးတာက (၁၁)စထဲရိွေတာ့ တစ္ခုက်န္ေသးတယ္။”

“ငါ တာဝန္ယူတယ္ကြာ၊ ခ်ဳပ္အပ္ပဲေပး။”

ဆရာဝန္ႀကီးက စိတ္တိုတိုနဲ႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတယ္။

“ဆရာ…ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႕။ လူနာဘက္ကလည္း ထည့္စဥ္းစားေပးပါ။

ပတ္တီးစ က်န္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြက အမ်ားႀကီး။”

သူနာျပဳဆရာမေလးက လူနာဘက္ကရပ္ၿပီးဆရာဝန္ႀကီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပတယ္။

ဒီေတာ့မွ ဆရာဝန္ႀကီးကၿပံဳးတယ္။

ၿပီးေတာ့ “မင္း ေတာ္တယ္” ဟုေျပာကာ

သူရဲ႕ဖိနပ္ေအာက္မွာနင္းထားတဲ့ ေနာက္ဆံုး ပတ္တီးစကို

ေျခေထာက္ကို မ, ျပလိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ ေနရာတကာမွာ သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႕မလဲသူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနတယ္လုိ႕က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒီလုိ လူမ်ိဳးမ်ားဟာ လူ႕ေလာကကို အက်ိဳးျပဳသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာကႀကီး အရွိန္အဟုန္မပ်က္ တိုးတက္ေနတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္

ဒီေလာကႀကီးမွာ သိကၡာကို တန္ဖိုးထားသူမ်ား၊ေလးစားသူမ်ား အမ်ားႀကီးရွိတယ္လုိ႕က်ေနာ္ယံုၾကည္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုလူမ်ိဳးမ်ားဟာ စိတ္ဓါတ္တည္ၾကည္ ခိုင္မာသူမ်ားဟုလည္းေျပာႏိုင္သလို ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္သတၱိရွိသူမ်ားလညး္ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ အပါအဝင္ အခုစာဖတ္ေနၾကကုန္ေသာ လူႀကီးမင္း အားလုံးတို႕ဟာ ေနာင္ အႏွစ္(၁၀၀)မွာ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္သူ ရွိအံ့မထင္ပါ။

ဘာေတြက်န္ရစ္မလဲ?

ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ လုပ္ရပ္မ်ားသာ က်န္ရစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ လုပ္ရပ္မ်ားဟာ အသက္ရွင္တံုးမွာလည္း စိတ္စင္ၾကယ္မႈျဖစ္ေစၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုျဖစ္ေစတဲ့အျပင္ ေသလြန္ၿပီးလည္း အမွတ္ထင္ထင္ က်န္ရစ္ေစေသာ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလုိပါတယ္။

အဲဒီသိကၡာရွိေသာလူမ်ိဳးမ်ားကိုေတြ႕မိေလတိုင္း၊

ၾကားမိေလတိုင္း စိတ္ထဲက ေလးစားစြာ ဦးညြတ္မိပါတယ္။