တစ္ခါတုန္းက တကၠသုိလ္ပါေမာကၡတစ္ဦးဟာ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္
နားေလးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။
ဇနီးသည္ဟာ နားေလးေနတဲ့ အတြက္ ပံုမွန္လူတစ္ေယာက္လို နားၾကားေစခ်င္တယ္။
ဇနီးသည္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္
ဇနီးသည္အတြက္နားၾကားေစႏိုင္တဲ့ အေထာက္အကူပစၥည္းတစ္ခုကို
နည္းလမ္းရွာၿပီး တီထြင္ပါတယ္။
ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ နားေလးသူအတြက္ နားၾကားကိရိယာတစ္ခုကို တီထြင္ႀကံစည္ရင္းက
တယ္လီဖုန္း ကိုတီထြင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲဒီ ဖုန္းကို စီးပြားျဖစ္လုပ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ေငြအရင္းအႏွီးအေတာ္မ်ားမ်ားလိုအပ္ေနပါတယ္။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္ဟာ လိုအပ္တဲ့ေငြအရင္းအႏွီးအတြက္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားနဲ႕ေတြ႕ဆံုၿပီး ဖုန္းနဲ႕ပက္သက္ၿပီး
စီးပြားျဖစ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိမိနဲ႕ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႕စည္းရုံးပါတယ္။
မေအာင္ျမင္ပါဘူး။
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္အားလုံးက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အႀကံအစည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၿပီးျငင္းၾကပါတယ္။
တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး ေနာက္ဆုတ္သြားၾကပါတယ္။
သိပၸံပညာရွင္အမ်ားစုကလည္း အေဝးကိုစကားလွမ္းေျပာႏိုင္တဲ့ဖုန္းဆိုတဲ့ကိရိယာဟာ စီးပြားမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ဆိုၾကျပန္ပါတယ္။
ဘယ္သူမွလက္မခံၾကေပမယ့္ ပါေမာကၡဟာ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။
သူကိုယ္သူ ယံုၾကည္တယ္။
သူ႕ရဲ႕ဖုန္းကို ယံုၾကည္တယ္။
အမ်ားကေလွာင္ေျပာင္ေနတဲ့ၾကားထဲက မျဖစ္မေနႀကိဳးစားရင္းနဲ႕
တယ္လီဖုန္းဆိုတာ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။
သူဟာမၾကာခင္မွာဘဲ ဘီလ္တယ္လီဖုန္းကုမၸဏီႀကီးကို ဦးစီးတည္ေထာင္ႏိုင္တဲ့
လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္လာပါတယ္။
အဲဒီပါေမာကၡႀကီးရဲ႕နာမည္ကေတာ့ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ျဖစ္ပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ဟာ “တစ္ေခတ္ကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲေစသူမ်ား”မွာပါဝင္ေနပါၿပီ။
အခုဆိုရင္ လူေတြအတြက္ ဖုန္းဟာမရွိမျဖစ္ပစၥည္းထဲမွာပါဝင္လာပါၿပီ။
ဖုန္းနဲ႕ပက္သက္ၿပီးစီးပြားျဖစ္ေနတာလည္း ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဖုန္းမရွိတဲ့ႏိုင္ငံမရွိေတာ့ပါဘူး။
ဂေရဟမ္ဘဲလ္ဟာအမ်ားေနာက္ကလိုက္သူမဟုတ္ပါဘူး။
အမ်ားကလက္မခံတာကို သူျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အမ်ားေနာက္ကိုမလိုက္နဲ႕လို႕ေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
ေကာင္းတယ္ထင္ရင္ ဆက္လုပ္ရဲဖို႕ေတာ့လိုလိမ့္မယ္။
တစ္ခုေတာ့ျဖင့္ ေျပာလိုက္ပါရေစ၊
ကိုယ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ ေစတနာေကာင္းရွိဖို႕လိုလိမ့္မယ္။
ေစတနာေကာင္းရိွတယ္ဆိုရင္ေတာ့ဘာလုပ္လုပ္၊ကိုယ့္ရဲ႕သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ လွပပါလိမ့္မယ္။
No comments:
Post a Comment