လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္တယ္။
ေခါင္းကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးေမာ့လိုက္ပါတယ္။
ေကာင္ကင္ကို ၾကည့္ေနတယ္။
ျဖတ္သြားသူတစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕အနားကပ္လာၿပီး
သူ႕လိုပင္ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ၾကတယ္။
ဘာမ်ားပါလိမ့္?
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕လူေတြမ်ားလာတယ္။
ေကာင္းကင္ကို လူေတြအားလံုးေမာ့ၾကည့္ၾကပါတယ္။
ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေတြ႕ရပါဘူး။
ဒါနဲ႕ပဲ တစ္ေယာက္က သူ႕အနားကလူကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ာ...ဘာကိုၾကည့္ေနတာလဲ? ဟင္”
“သူမ်ားေမာ့ၾကည့္ေနတာေတြ႕လို႕ေမာ့ၾကည့္ေနမိတာပဲေလ။
ဘာမွေတာ့ မေတြ႕မိဘူး။”
ဒီလိုနဲ႕ လူအုပ္ထဲက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အနားမွာ ရွိတဲ့လူကို ေမးၾကပါတယ္။
“ေကာင္းကင္ထဲမွာ ဘာေတြ႕လို႔လဲ? ” ေပါ့။
အဲဒီလိုအဆင့္ဆင့္ေမးၾကရင္းနဲ႕ ပထမဆံုးေမာ့ၾကည့္သူကိုေမးတဲ့အခါမွာေတာ့.....
“က်ေနာ္ကို ေမးတာလား?
က်ေနာ္ဘာကိုမွ ၾကည့္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တစ္ခါတစ္ေလ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံတတ္တယ္ေလ။
အခု လဲ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႕
ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံတာနဲ႕ တိတ္သြားေအာင္ဆိုၿပီးေခါင္းကိုေမာ့ထားတာပါ ”
သူမ်ားေတြ လုပ္တာကို ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ လုပ္မိသူေတြထဲ ကိုယ္လဲပါမွာပါ။
အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ကုန္ခဲ့ၿပီလဲ?
အခ်ိန္ဆုိတာ ဘဝပါပဲ။
ပညာရွာခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ဟာ ပညာပါပဲ။
ေငြရွာခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ဟာ ေငြပါပဲ။
တရားရွာခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ဟာ တရားပါပဲ။
ဘယ္ေတာ့မွ အစားထိုးျပန္မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာေလာက္ နစ္နာတာမရွိေတာ့ဘူး။
သတိမရွိေတာ့အခါ ဘဝဟာ နာၿပီးရင္းနာေတာ့တာပဲ။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဲေမးၾကည့္သင့္တာက
ကိုယ္လုပ္ေနတာဟာ သူမ်ားလုပ္တာကို လုပ္ေနတာလား?
“ကိုယ္လုပ္ေနတာဟာ လြတ္လပ္တဲ့စိတ္နဲ႕လုပ္ေနတာလား?
ကိုယ္လုပ္ေနတာဟာ စိတ္ေကာင္း၊ေစတနာေကာင္းနဲ႕စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေနတာလား?
No comments:
Post a Comment