တစ္ခါတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ဖိုးသူေတာ္တစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။
အဲဒီ ဖိုးသူေတာ္က
“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ”
“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ”
“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ”
ဆိုတဲ့ စကားပံုကို မၾကာခဏရြတ္ဆိုၿပီး
တရားႏွလံုးသြင္းေနသတဲ့။
အဲဒီေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ကို ကိုးကြယ္ၿပီး
သြား၊လာ၊ဝင္၊ထြက္ေနတဲ့ ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ
ဖိုးသူေတာ္ ရြတ္ဆိုေနတဲ့ စကားကို ခဏ ခဏၾကားရေတာ့ သူ႔ကိုေစာင္းၿပီး ရြတ္ဆိုေနတယ္လို႔ထင္ၿပီး
ဖိုးသူေတာ္ အေပၚမွာရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ပါေလေရာ!
ဒါနဲ႔ ဒီဒကာမႀကီးက မုန္႔ထဲမွာ အဆိပ္ထည့္ၿပီး ဖိုးသူေတာ္ ကိုလွဴသတဲ့။
ဖိုးသူေတာ္ ကလည္း မစားရစဖူး အထူးရတဲ့ မုန္႕ပဲလို႕
အေလးအျမတ္ျပဳၿပီး ဘုရားမွာဆြမ္းေတာ္ကပ္လိုက္သတဲ့။
မုန္႔လွဴတဲ့ ဒကာမႀကီးရဲ႕သားကလည္း အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႕ ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီေက်ာင္းသားက ဆြမ္းေတာ္တင္ထားတဲ့ အဲဒီမုန္႔ကို ေကာက္ၿပီးစားမိလို႕
အဆိပ္သင့္ၿပီးေသရွာသတဲ့။
ဒီေတာ့ မုန္႔လွဴတဲ့ဒကာမႀကီးက ဖိုးသူေတာ္ မေသဘဲ သူ႕သားေသေနတာကို ေတြ႕ရတဲ့အတြက္
(“သူမ်ားမနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ” )ဆိုတဲ့ ဖိုးသူေတာ္ရဲ႕ ကမၼ႒ာန္းကို သေဘာေပါက္ၿပီး
“ဦးသူေတာ္ ကမၼ႒ာန္း
ငါ့ကိုရမ္း၊
ဗ်န္းဗ်န္းကြဲေလၿပီ”
လို႔ သူ႕သားရဲ႕အသုဘမွာ ငိုေႂကြးရွာသတဲ့။
သာမေဏေက်ာ္
မနာလိုမႈဟာ မုဒိတာရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ရန္သူပါပဲ။
ဒီမနာလိုမႈဟာ ဘာမွအက်ိဳးမခံစားရဘဲနဲ႕ သက္သက္အကုသိုလ္ပြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။
မေကာင္းမႈမွန္းသိေပမယ့္ သတိမရွိတဲ့အခါ လက္လြတ္စပယ္ လုပ္မိတတ္ၾကတယ္။
ကိုယ့္ထက္သာသြားရင္လည္း မနာလိုျဖစ္တတ္ၾကသလို ကိုယ့္ထက္မသာရင္လည္း မနာလိုကျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
အရပ္ပုသူက အရပ္ရွည္သူကို မနာလိုခ်င္မနာလိုေနတတ္သလို
အသားမည္းသူကအသားျဖဴသူကို မနာလိုျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
မစားရ၊မေသာက္ရဘဲနဲ႕ အကုသိုလ္အျဖစ္ဆံုးစိတ္ကေတာ့ မနာလိုမႈပါပဲ။
မုဒိတာတရားကေတာ့
အင္မတန္ေအးခ်မ္းလွပါတယ္။
မနာလိုမႈကို အျပစ္ျမင္ၿပီး
မုဒိတာကို ပြားလိုက္ၾကရေအာင္။
No comments:
Post a Comment