တစ္ခါတုန္းက...
မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္မွာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သားႀကီးက ထီးေရာင္းတယ္။
သားငယ္က အထည္ေတြကို ေဆးဆိုးတဲ့အလုပ္လုပ္တယ္။
ေနပူတဲ့အခါ သားႀကီးရဲ႕ထီးေတြ ေရာင္းမေကာင္းဘူး။
အဲဒီအေမအိုႀကီးက ငိုတယ္။
သားႀကီးအတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ငိုရတယ္။
ေဟာ...မိုးရြာတဲ့အခါမွာေတာ့
သားငယ္ရဲ႕ေဆးဆိုးတဲ့အလုပ္က ေဆးမေျခာက္ေတာ့ဘူး။
သားငယ္ရဲ႕အလုပ္ကမေကာင္းျပန္ဘူး။
သားငယ္အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး အေမအိုႀကီးက ငိုျပန္ေရာ။
အဲဒီေတာ့ အေမအိုႀကီးအဖို႕
ေနပူလည္းငို၊
မိုးရြာလည္းငို
ဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုးငိုေနရတာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ပတ္ဝန္က်င္က လူေတြက သူမကို
အေမငိုလို႕ အမည္ေပးၾကတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ အေမအိုႀကီးငိုေနတာကို
ခရီးသြားတစ္ေယာက္ကျမင္ၿပီး
ဘာေၾကာင့္ငိုသလဲလို႕ေမးတာေပါ့။
အေမအိုႀကီးက ငိုရတဲ့အေၾကာင္းကိုအမွန္အတိုင္း ေျပာတာေပါ့။
ဒီေတာ့ အေမအိုႀကီးရဲ႕အဆိုးျမင္စိတ္ေၾကာင့္ ငိုေနရပါလားလို႕
ခရီးသြားက သတိထားမိသြားတာေပါ့။
“ အေမငိုရယ္...
အေကာင္းျမင္စိတ္ကိုေမြးၿပီး
ေနပူတဲ့အခါ သားငယ္အတြက္
အထည္ေတြကို အေျခာက္လွန္းခြင့္ရတဲ့ အတြက္
အေမအိုႀကီး၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္သင့္ပါတယ္။
မိုးရြာတဲ့အခါမွာလည္း
ထီးေရာင္းေကာင္းတဲ့ သားႀကီးအတြက္ ၀မ္းသာသင့္တယ္ ”
လို႕ အႀကံေပးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမအိုႀကီးဟာ
သေဘာထားကိုေျပာင္းလိုက္တဲ့အတြက္
အေမအိုႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အၿမဲတမ္း အၿပံဳးေတြ ေ၀ေနပါေတာ့တယ္။
အဆိုးျမင္စိတ္ဟာ
မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ အက်င့္ျဖစ္ေနရင္...
ကိုယ္စိတ္ကို ခြာခ်ဖို႕ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။
အေကာင္းျမင္စိတ္ဟာလည္း
ေမြးျမဴလို႕ရႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မိ်ဳးျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္စိတ္ဓါတ္မိ်ဳးက
ကိုယ့္အတြက္ တြက္ေျခကိုက္မယ္ ဆိုတာကေတာ့
ကိုယ္နဲ႕ပဲ ဆိုင္မယ္ထင္မိပါတယ္။
No comments:
Post a Comment