"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား- ၇၃..."

သို႕

                                     ခ်စ္တဲ့အေမ                                   

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမ ေနေကာင္းလား။

ဒီႏွစ္သစ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြ က်န္းမာေရးမွာ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနပါတယ္။

ခ်ီကာဂိုက ျပန္လာၿပီး အဝတ္အစားေတြ ေကာက္သိမ္းရၿပီေလ။

အလုပ္ေျပာင္းေတာ့ ေနရာလည္း ေျပာင္းဖို႕ျဖစ္လာတယ္။

သူ႕အလုပ္က ထြက္သြားသူကို အၾကာႀကီးထားခ်င္ပံုမရပါဘူး။

ဒါလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။

ဇႏၷဝါရီလ ၃ရက္ေန႕ဟာ ရံုးဖြင့္ရက္ျဖစ္တာမို႕ ရံုးလုပ္ငန္းေတြကိုလုပ္ရတယ္။

စာၾကည့္တိုက္က ငွားထားတဲ့စာအုပ္ေတြ အားလံုးကို ျပန္အပ္ရတယ္။

ဘဏ္စာရင္းပိတ္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႕သြားမယ့္ေနရာမွာ chase ဘဏ္မရွိေတာ့

ဘဏ္စာရင္းပိတ္ဖို႕ျဖစ္လာတယ္။ စာရင္းသာ မပိတ္လိုက္ရင္လည္း အသြင္းအထုတ္လုပ္ဖို႕ခက္လာလိမ့္မယ္လို႕ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘဏ္ဆိုတာကလည္း စာရင္းမပိတ္လို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေငြေၾကးမရွိရင္ အလုိလိုေနရင္း

ေငြတိုးေတြတက္ေနတာ။ ေရာက္စတုန္းက ဘဏ္တစ္ခုမွာ စာရင္းဖြင့္ဖူးတယ္။

ဝယ္ဖါကို(Wells Fargo)ဆိုတဲ့ဘဏ္မွာေလ။ ဘဏ္ရဲ႕လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကို

သူတို႕ကလည္း ရွင္းမျပဘူး။

က်ေနာ္တို႕ကလည္း နားမလည္ဘူး။ ေငြကို သံုးလိုက္တုိင္း အပိုေၾကးေတြေပးေပးေနရတယ္။

saving account နဲ႕ checking account ကိုနားမလည္ပဲ ေငြသြင္းၿပီး ေငြေတြကို သံုးမိေနလို႕ေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘဏ္က စားသြားၿပီ။

ကယ္လီဖိုးနီးယားကေနေျပာင္းေတာ့ အဲဒီဘဏ္စာရင္းပါပိတ္လိုက္တယ္။

ဝန္ေဆာင္မႈ ညံ့တဲ့စာရင္းထဲ အဲဒီဘဏ္ကို ထည့္လိုက္တယ္။

မစ္ခ်ီဂန္မွာေတာ့ ေခ်႕(Chase)ဘဏ္ကို အသံုးျပဳတယ္။

ေခ်႕က ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းတယ္။ သိခ်င္တာကို ရွင္းျပတယ္။

လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း လုပ္ေပးတယ္။

စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခုသြားမယ့္ေနရာမွာ ေခ်႕ဘဏ္မရွိဘူးေျပာေတာ့ ဘဏ္စာရင္းကိုပိတ္လိုက္ရတယ္။

ေနာက္ဘဏ္တစ္ခုကိုေျပာင္းလိုက္ရတယ္။

Bank of America ကိုေျပာင္းတယ္။

ဝန္ေဆာင္မႈမွာေတာ့ ေခ်႕ဘဏ္ကို မမီသလို ဝယ္ဖါကိုထက္ေတာ့ သာတယ္လို႕ခံစားမိတယ္။

“ေသနတ္တစ္လက္ရွိရင္ ဘဏ္ကို ဓားျမတိုက္လို႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္

ဘဏ္တစ္ခုရွိရင္ လူတိုင္းဆီက ဓားျမတိုက္လို႕ရတယ္” ဆိုတာကို

အသိတစ္ေယာက္ဆီက ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။အခုမွ နားလည္လာသလိုျဖစ္လာတယ္။

လူဆိုးလုပ္စားတာထက္ သူေ႒းလုပ္စားရတာ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ေျပာခ်င္တာမ်ားလား။

ခက္တာက အေမရိကားမွာ ဘဏ္မွာ ေငြကို မထားရင္ မျဖစ္ေအာင္စီစဥ္ထားတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။

ခရီးရွည္သြားရမွာမို႕ ကားကိုလည္း အေသးစိတ္ စစ္ေဆးမႈလုပ္လိုက္တယ္။

အားလံုးေကာင္းတယ္ဆိုေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရးေန႕မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ကားတစ္စီးနဲ႕ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။

အခုသြားရမွာက ေျမာက္ကာရိုးလိုင္းနားဆိုေတာ့ မစ္ခ်ီဂန္နဲ႕ဆို မိုင္ေပါင္း တစ္ေထာင္ေလာက္ရွိတယ္။

မိုင္တစ္ေထာင္ခရီးကို ကားေမာင္းသြားတဲ့အေတြ႕အႀကံဳမရွိဘူးေသးေတာ့

စိတ္လႈပ္ရွားမိတာ အမွန္ပါပဲ။

ခ်ီကာဂိုကို သြားတဲ့အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္ယံုၾကည္မႈျဖစ္ေစတယ္။

ဒီခရီးအတြက္လည္း အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစတယ္။

ဒီခရီးကိုလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေမာင္းသြားမယ္လို႕ စိတ္ကူးတယ္။

လိုအပ္ရင္ လမ္းမွာ တစ္ညအိပ္ဖို႕လည္း အစီအစဥ္ထဲ ဆြဲထားတယ္။

ခရီးတစ္ဝက္ျဖစ္တဲ့ Knoxville မွာ ညအိပ္ဖို႕ Holiday Inn ရဲ႕လိပ္စာကို GPS မွာ ရိုက္ထည့္လိုက္တယ္။

အေမရိကားမွာေတာ့ GPS ဟာ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္လို္ အားကိုးရတယ္အေမေရ႕။

လိပ္စာအတိအက်ကိုသာ ရိုက္ထည့္လို႕ကေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို

အေရာက္ပို႕ေပးပါလိမ့္မယ္။

နံနက္ ၁၁-နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္ရဲ႕အေရွ႕လင္စင္းၿမိဳ႕ရဲ႕အိမ္က စတင္ထြက္ခြာခဲ့တယ္။

တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ထံုးျဖဴးထားသလို ေဖြးေဖြးကို ျဖဴလို႕။

မစ္ခ်ီဂန္ရဲ႕ေဆာင္းသရုပ္က ပီျပင္လွတယ္။

ေအးခ်မ္းလွတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကို ခြဲခြာရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လြမ္းသလိုလိုျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။

ဘာလြမ္းမွန္းလည္း မသိဘူး။

က်ေနာ့္ရဲ႕အနားမွာလည္း ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့့ဇနီးသည္က ပါလာေတာ့ လြမ္းေနခ်ိန္လည္း သိပ္မရလိုက္ပါဘူး။

စကားတေျပာေျပာနဲ႕ထြက္လာခဲ့တယ္။

စကားေျပာေဖာ္ပါလာေတာ့ အိပ္မငိုက္ေတာ့ဘူးေပါ့။

အေမရိကန္မွာ ကားေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ။

လမ္းေတြကလည္းေကာင္းလိုက္တာ။

လမ္းစည္းကမ္း၊ယာဥ္စည္းကမ္းေတြကလည္း ေကာင္းေတာ့

လမ္းမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို မေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ။

အဲဒါကိုက စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ေကာင္းတယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္က လြန္လာၿပီး အိုဟိုင္းရိုျပည္နယ္(OHIO)ထဲေရာက္လာတယ္။

OHIO ျပည္နယ္ဟာ အေဆာက္အဦးေတြက နည္းနည္းလာၿပီး လယ္ကြင္းျပင္ေတြ ပိုေတြ႕လာတယ္။

တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ လြင္ျပင္က်ယ္ေတြေတြ႕ရၿပီး ဆီးႏွင္းေတြကလည္း ထူထူထပ္ထပ္က်ထားေတာ့

ျမင္သမွ်ဟာ ျဖဴေဖြးေနေတာ့တာပဲ။

ေလကလည္း အရမ္းတိုက္ေတာ့ ဆီးႏွင္းေတြဟာ ကားလမ္းေပၚမွာ ျပန္႕က်ဲေနတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေအးမယ့္ပံု။

ကားကို အလံုပိတ္ၿပီး အပူေပးထားေတာ့ အေအးကို မသိေပမယ့္ျမင္ကြင္းေတြက

အေအးျပင္းထန္မယ့္ပံုရိပ္ေတြကို ျမင္ရတယ္။

OHIO ျပည္နယ္ရဲ႕ေဒတန္ၿမိဳ႕(DAYTON)ကိုေရာက္ေတာ့ ေန႕လည္ ၃-နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။

ဆာလာတာနဲ႕ မက္ေဒါနားစားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး ေန႕လည္စာကို စားျဖစ္တယ္။

အဲဒီစားေသာက္ဆိုင္မွာ စားေနတုံး သူငယ္ခ်င္းဆီက ဖံုးဝင္လာတယ္။

“နံနက္ျဖန္မွာ အလုပ္တစ္ခုေပၚလာတဲ့အတြက္ ဒီည အေရာက္ေမာင္းႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္” တဲ့။

“ဒီည ေရာက္ခဲ့ရင္ နံနက္ျဖန္မွာ ဝါရွင္တန္ဒီစီ(WASHIOTON DC)ကို တက္မယ္” တဲ့။

ဒါနဲ႕ပဲ လမ္းမွာ ညအိပ္ဖို႕ အစီအစဥ္လည္း ပ်က္သြားေတာ့တယ္။

ေအးေအးေဆးေဆး ခရီးသြားတဲ့ပံုစံလည္း ပ်က္သြားတယ္။

မိုးမလင္းခင္ ေရာက္မွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေမာင္းလာခဲ့တယ္။

ကင္တပ္ကီျပည္နယ္(KENTUCKY)ကိုျဖတ္ၿပီး တင္နက္ဆီျပည္နယ္(TENNESSEE)

ေနာ့ေဗးလ္မွာ ဆီဝင္ျဖည့္တယ္။

အဲဒီေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။

ညစာကိုေတာ့ ကားေပၚမွာပဲ ျဖစ္သလိုစားလိုက္တယ္။

ဆက္တိုက္ေမာင္းလာလိုက္တာ နံနက္ ၅း၀၀နာရီေက်ာ္ေတာ့မွ

ေျမာက္ပိုင္း ကာရိုးလိုင္းနားျပည္နယ္မွာ ရွိတဲ့ ကယ္ရီဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းက ထြက္လာၿပီး ႀကိဳဆိုပါတယ္။

မိုင္တစ္ေထာင္ပတ္ဝန္က်င္ခရီးကို ဆက္တိုက္ေမာင္းလာတဲ့အတြက္

“မင္းရဲ႕ကားက ေတာ္ေတာ္ေျပးတာပဲ” လို႕ခ်ီးက်ဴးရွာပါတယ္။

ဒီေလာက္ခရီးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ေမာင္းလာခဲ့တဲ့သူကိုေတာ့

ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာဖို႕ ေမ့ေနဟန္တူတယ္။

ေမ့ေနတယ္ဆိုတာထက္ လူကို ခ်ီးက်ဴးဖို႕ ဝန္ေလးေနပံုရပါတယ္။

ဒါနဲ႕မ်ားအစားအေသာက္လုပ္ငန္းနဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းေနတာကို အံ့ၾသမိတယ္။

ခ်ီးမြမ္းစကား မေျပာပဲနဲ႕ လူေတြကို ဘယ္လိုဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ေနပါလိမ့္။

ၿပီးေတာ့ ေျပာစရာေတြေျပာၿပီး ၈း၀၀နာရီမွာ ခရီးဆက္ထြက္ရမွာမို႕

ခဏအိပ္ဖို႕ အခ်ိန္ေပးတာနဲ႕ အိပ္လိုက္တာ သူငယ္ခ်င္း လာႏႈိးေတာ့မွ ႏုိးေတာ့တယ္။

နံနက္စာ စားၿပီး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အမ်ိဳးသမီး(Girl-friend)ရဲ႕ကားနဲ႕ထြက္ခဲ့တယ္။

ဒီမွာေတာ့ က်ေနာ္က ကားေမာင္းစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အမ်ိဳးသမီးကားကို သူငယ္ခ်င္းက ေမာင္းေတာ့

 လမ္းမွာ အားရပါးရ အိပ္လိုက္လာခဲ့တယ္။

ဒီမွာေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းကာရိုလိုင္းနားကေန ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္(Virginia)ကိုျဖတ္၊

ၿပီးေတာ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုဝင္၊

ဒီမွာလည္း မိုင္ေပါင္းက သံုးရာနီးပါး။

က်ေနာ္တို႕ ညမအိပ္ပါဘူး။ ဆိုင္ကိုၾကည့္ၿပီးေန႕ခ်င္းျပန္လာခဲ့တယ္။

အသြားအျပန္ဆိုရင္ မိုင္ေျခာက္ရာနီးပါး။

ဒီႏွစ္ေတာ့ ခရီးသြားရမယ့္ႏွစ္လားမသိပါဘူး။

ကားတစ္စီးေပၚက ေနာက္တစ္စီး၊

ျပည္နယ္တစ္ခုကေန ေနာက္ျပည္နယ္တစ္ခု၊

ေရာက္တဲ့စားေသာက္ဆိုင္မွာ စား။

ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုေတာ့ ျမန္မာအစားအစာျဖစ္တဲ့ထမင္းကို အရင္ဆံုးရွာတာေပါ့။

ထမင္းမရွိေတာ့မွ အျခားအစားအေသာက္ကို စဥ္းစားျဖစ္ပါတယ္။

ဝါရွင္တန္ဒီစီေရာက္ေတာ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္တစ္ခုရွိတယ္ဆိုတာနဲ႕

ေန႕လည္စာအျဖစ္ သြားၿပီးစားျဖစ္တယ္။

ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းေနတာနဲ႕ ျမန္မာထမင္း၊ဟင္းကို အားရပါးရစားလိုက္ရတာ

ၿမိန္လိုက္တာ အေမရယ္။

အေမ့ရဲ႕လက္ရာနဲ႕တူတယ္။

အေမ့ကို သတိရတယ္။

သတိရတာထက္ လြမ္းတယ္လို႕ေျပာရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ကာရီၿမိဳ႕၊

ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။
၂-၉-၂၀၁၃

ဗီယမ္းနား(Vienna)မွာ ရွိတဲ့ျမန္မာထမင္းဆိုင္