"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၇၄..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမ ေနေကာင္းလား။

ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားကေတာ့ ရာသီဥတုေကာင္းတယ္လို႕ေျပာရမယ္။

မစ္ခ်ီဂန္ေလာက္ မဆိုးဘူးလို႕ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။

က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ကာလမွာ တစ္ရက္ပဲ ႏွင္းက်တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ ေနေရာင္ျခည္လာေတာ့ ႏွင္းေတြအားလံုးေပ်ာက္ကုန္တယ္။

မစ္ခ်ီဂန္မွာဆိုရင္ ဘယ္ရမလဲ။ ႏွင္းက်ၿပီးဆိုရင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွင္းလြင္ျပင္ျဖစ္ေနတယ္။

တၿမိဳ႕လံုးကို ထံုးသုတ္ထားသလိုကို ျဖစ္ေနတယ္။

အလြန္ေအးတဲ့ေနရာကေန အေအးသက္သာတဲ့ေနရာကို ေျပာင္းလာရေတာ့

ေနလို႕ထိုင္လို႕ေကာင္းေနတယ္။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ မျဖစ္မေန အျပင္ထြက္ဖို႕ျဖစ္လာတယ္။

ရာသီဥတုကိုလည္း မၾကည့္ျဖစ္လိုက္ဘူး။

ကားေတြကလည္း ရွင္ျပဳသလို ေျဖးေျဖးေလးသြားေနၾကတယ္။

ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။

သိလိုက္ရတယ္။

မိုးေတြရြာတယ္။ မိုးေတြက ေျမျပင္ေပၚလည္းေရာက္ေရာ ေရခဲေတြျဖစ္သြားတယ္။

မိုးသီးကိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မၾကာခဏေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။

မိုးသီးေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။

ရြာခ်လိုက္တာကေတာ့ မိုးေရေတြပဲ။

ကားမွန္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေရခဲျဖစ္သြားတာေရာ။

ဝိုက္ပါဆိုတဲ့မွန္မွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့မိုးေရသုတ္တဲ့ကိရိယာလည္း မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္

ေရခဲေတြက ျမင္ကြင္းကို ပိတ္လိုက္တယ္။

ကားကေရွ႕ကို ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး။

လမ္းေဘးက မ်ဥ္းဝါကိုၾကည့္ၿပီးေမာင္းေနရတယ္။

ေျဖးေျဖးေလးပဲေမာင္းရတယ္။လမ္းေတြလည္းေရခဲျပင္ျဖစ္သြားေတာ့

အရမ္းကို ေခ်ာ္ေနတယ္။ ကားေလးေတြဆိုရင္ စလစ္ျဖစ္ၿပီး လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ခ်ာလပတ္လည္ေနတယ္။

တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးေတာ့ ထူးဆန္းေနတယ္။

လန္႕လည္းလန္႕တာေပါ့။

ဒီေဒသကလူေတြအဖို႕ေတာ့ ျဖစ္ေနက်ထင္ပါတယ္။

ေျဖးေျဖးေမာင္းေနတယ္။

တစ္ကားနဲ႕တစ္ကားလည္း နားလည္မႈေတြနဲ႕ေျဖးေျဖးေမာင္းဖို႕အခ်က္ျပၾကတယ္။

ေနာက္မွာလည္း ကားတန္းက အရွည္ႀကီးမို႕ အႏၱရာယ္ကိုေၾကာက္ၿပီး ရပ္ေနလို႕လည္း မရဘူး။

ေရွ႕တိုးမရ၊ေနာက္ဆုတ္လို႕မရနဲ႕မို႕

တကယ့္ကို က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲကို ေရာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။

ဒီအခ်ိန္က်မွ အျပင္ထြက္လာတာကိုလည္း ေနာင္တရမိပါရဲ႕။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သြားခ်င္တဲ့ေနရာကိုေရာက္သြားတာပါပဲ။

အေတြ႕အႀကံဳသစ္တစ္ခုတိုးလာတယ္လို႕ မွတ္ယူလိုက္ေတာ့ အျမတ္ထြက္ပါတယ္။

+++++++++++++++

က်ေနာ္တို႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႕မွာပဲ သြားၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီက အလုပ္ကို

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အမ်ိဳးသမီးသူငယ္ခ်င္း(Girl-friend)ကလက္ခံလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားက သူ႕ရဲ႕ဆူရွီးအလုပ္က လစ္လပ္သြားတယ္။

ပိုင္ရွင္ကလည္း လူလိုေနတာနဲ႕ ယံုယံုက ဆူရွီးအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ဖူးတာမို႕ လက္ခံလိုက္တယ္။

ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူဟာ ေဟာင္ေကာင္က ေျပာင္းေရြ႕လာတဲ့ တရုပ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါ။

လာတုန္းက အဂၤလိပ္စာနဲ႕စကားကို လံုးဝမတတ္ဘူးလို႕ သူမကေျပာျပဖူးတယ္။

သေဘာထားက ေကာင္းတယ္။

သူမမွာ ဆူရွီးဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ရွိတယ္။

တစ္ဆိုင္ကိုေတာ့ သူမ ကိုယ္တိုင္လုပ္တယ္။

ေနာက္တစ္ဆိုင္ကိုေတာ့ လူငွားထားတယ္။

ဟိုတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ပတ္သက္ေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးက လုပ္တယ္။

သူမက ဝါရွင္တန္ကိုေျပာင္းသြားေတာ့ လူလိုလာတာနဲ႕ ယံုယံုက ယာယီဝင္လုပ္တယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ကားေမာင္းၿပီး ႀကိဳပို႕လုပ္ေပးတယ္။

အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ယံုယံုကို ဝင္ကူညီေပးတယ္။ဒါကလည္း ပိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက ခြင့္ျပဳလို႕ပါ။

အဲဒီပုိင္ရွင္ကေျပာတယ္။ “ဝင္ကူညီရင္းနဲ႕ တတ္ေအာင္ သင္ေပါ့။

တတ္ေျမာက္လာတဲ့အခါ အလုပ္ရွာေပးမယ္” လို႕ေျပာတယ္။

အထဲကိုဝင္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ယူနီေဖာင္းကို ထုတ္ေပးတယ္။

ယူနီေဖာင္းမပါပဲဲဲနဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ဝင္လုပ္လို႕မရဘူူူးေလ။

ကာလီဖိုးနီးယားမွာ ေနတုန္းက အလုပ္ရွာမရတာနဲ႕

အားတဲ့အခ်ိန္မွာ မိန္းမကို ဝင္ကူညီဖို႕ ပိုင္ရွင္ကိုေျပာဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္က ခြင့္မျပဳဘူး။

ဒါနဲ႕ပဲ မိန္းမကိုလည္း ကူညီခြင့္မရခဲ့ဘူး။

သင္ယူေလ့လာခြင့္လည္း မရခဲ့ဘူး။

အဲဒီတုန္းက ပိုင္ရွင္က ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါ။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး တတ္ေျမာက္သြားၿပီး သူ႕မဆီက

အလုပ္ထြက္သြားခဲ့ဖူးတာရွိေတာ့ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးထပ္ႀကံဳမွာ စိုးရိမ္ပံုရပါတယ္။

အဲဒီပိုင္ရွင္ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းက မွတ္သားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

“ဆူရွီးအလုပ္ဟာ တတ္ေျမာက္သြားရင္ အေမရိကန္မွာ အလုပ္မရွားဘူး။

အျခားဝန္ထမ္းေတြလို အခ်ိန္ပိုင္းသာလုပ္ခြင့္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ

အခ်ိန္ျပည့္လုပ္ခြင့္ရတဲ့အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ရင္ အလုပ္ျပဳတ္ဖို႕မရွိဘူး။

ဒါေၾကာင့္ တတ္ေျမာက္ထားသင့္တဲ့အလုပ္ျဖစ္တယ္” တဲ့။

ဒီလိုေကာင္းမြန္လွတဲ့ အႀကံေပးစကားကို နီးစပ္တဲ့မိတ္ေဆြေတြက မေျပာပဲ

တစိမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္ဆီကၾကားရေတာ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

တတ္ေျမာက္ခ်င္ျပန္ေတာ့ သင္ေပးမယ့္လူမရွိဘူး။

အလုပ္ရွာသူေတြကလည္း သင္ေပးရမယ့္ အလုပ္သမားကို မလိုခ်င္ဘူး။

ဒါနဲ႕ပဲ အျခားအလုပ္ေတြကို ရွာလိုက္၊ရလိုက္၊ ျပဳတ္လိုက္နဲ႕သံသရာလည္ေနခဲ့တယ္။

အခုက်ေတာ့ သေဘာေကာင္းလွတဲ့ပိုင္ရွင္နဲ႕ေတြ႕ၿပီး သင္ယူေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္။

အခြင့္အေရးရတုန္းေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သင္ယူေလ့လာခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ဆရာမကေတာ့ က်ေနာ့္မိန္းမျဖစ္ေနတယ္။

အိမ္မွာေတာ့ သူမက အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။

အိမ္အလုပ္ေတြကို အားလံုးသိမ္းႀကံဳးလုပ္တယ္။

ဘာမွက်ေနာ့္ကို မခုိင္းဘူး။

အလုပ္မွာေတာ့ သူမက ဆရာမႀကီး။

ဆိုဒ္ေဂ်ာ့(side job) လို႕ေခၚတဲ့ေနာက္ပိုင္းအလုပ္ေတြအားလံုးကို သိမ္းႀကံဳးခိုင္းေတာ့တာပဲ။

က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္သင္ဆိုေတာ့ အားလံုးကို လုပ္ေပးရတယ္။

ျပန္မေျပာရဲဘူး။

အလုပ္နဲ႕အိမ္ကို လံုးဝခြဲျခားပစ္လိုက္တယ္။

အဲဒါလည္းေကာင္းပါတယ္။

ပညာဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္ႏွိမ့္ခ်ၿပီးသင္မွ တတ္ေျမာက္တဲ့သေဘာရွိတယ္လို႕

အေမ ဆံုးမခဲ့ဖူးတယ္ေလ။

အေတြ႕အႀကံဳေတြေၾကာင့္လည္း မာနခ်ၿပီးသင္ၾကားဖို႕ ပိုၿပီးသေဘာေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။

ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာ ေတာ္ေတာ္တတ္ေျမာက္လာတယ္လို႕ဆရာမက ေျပာတယ္။

အဓိက ကေတာ့ စိတ္ပါပဲ။

တတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ရွိလာတဲ့အခါ တတ္ေျမာက္လာတာ သဘာဝပါပဲ။

ျဖစ္ခ်င္စိတ္ရွိလာရင္ ျဖစ္တတ္တာဟာလည္း သဘာဝပဲမဟုတ္လား။

ဆူရွီးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတဲ့အေၾကာင္းက ႏွစ္ခုရွိတယ္။

တစ္ေၾကာင္းက အလုပ္လက္မဲ့မ်ားလွတဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္ရွာရတဲ့ဒုကၡက ႀကီးမားလွတယ္။

ရလာျပန္ေတာ့လည္း အခ်ိန္ျပည့္မဟုတ္ပဲ အခ်ိန္ပိုင္းသာ ရတယ္။

ဆရာေဇာ္ဂီ်ကဗ်ာထဲကလို ဘဲအုပ္က တစ္ရာ ႏွစ္ရာ

မေဗဒါက တစ္ပင္ထဲလိုျဖစ္ေနတယ္။

အလုပ္တစ္ခုထဲကို လုပ္ခ်င္သူေတြက တစ္ရာႏွစ္ရာ မကျဖစ္ေနတယ္။

ၾကာလာေတာ့အလုပ္ရွာရ၊ေစာင့္ရတဲ့ဒုကၡကို ၿငီးေငြ႕လာတယ္။

ဒီေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ဆူရွီးအလုပ္ကို စိတ္ဝင္စားလာတယ္။

ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္လို႕ေျပာႏိုင္တယ္။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕တြန္းအားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

သူ႕ရဲ႕ဖိအားေၾကာင့္ ဆူရွီးကို စိတ္ဝင္စားလာတယ္။

သူက ဆူရွီးလုပ္ေနတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။

ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ေတြ၊ကားေတြ၊ နဲ႕ေတာ္ေတာ္ႀကီးပြားလာတယ္လို႕ေျပာႏိုင္တယ္။

သူကေျပာတယ္။ “မင္း ဆူရွီးကို မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး” တဲ့။

“ဘာေၾကာင့္လဲ” လို႕ေမးေတာ့လည္း သူမေျဖဘူး။

က်ေနာ္က ထပ္ေမးလိုက္တာက “မင္းအလုပ္က ဆရာဝန္ထက္ေတာင္ ခက္ေနလို႕လားကြာ” ေပါ့။

ဒီေတာ့သူကေျဖတယ္။ “ဆရာဝန္အလုပ္က ဘာခက္လို႕လဲ။

ဆယ္တန္းမေအာင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္

သူ႕နယ္မွာသူ ဆရာဝန္လုပ္ေနတယ္ေလ” တဲ့။

ဒီမွာက ျမန္မာျပည္က ဆရာဝန္ေတြလို ေပါ့ေပါ့ေလးလုပ္လို႕မရဘူး” တဲ့။

က်ေနာ္က ေနာက္ေနတယ္ထင္လို႕ သူ႕မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။

သူအတည္ေျပာေနတာေတြ႕ေတာ့ အံၾသသြားမိတယ္။

လုပ္ငန္းတိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ အသိပညာနဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈ 

လိုအပ္တယ္ဆိုတာ လက္ခံပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီအလုပ္ဟာ ဆရာဝန္ပညာရပ္ထက္ခက္ခဲတယ္ဆိုတဲ့စကားကို

လက္ခံဖို႕ခက္ခဲေနတယ္။

“လုပ္ၾကည့္မွပဲ သိႏိုင္မွာမို႕ ငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားဖို႕ 

အခ်ိန္ယူခ်င္တယ္” လို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မိသြားတယ္အေမ။

က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒီလုပ္ငန္းမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ အရင္ဆံုးေက်းဇူးတင္ရမယ့္သူက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လိမ့္မယ္။

ဘာေၾကာင့္္ဆိုေတာ့ အေမေျပာခဲ့ဖူးသလို ေက်းဇူးရွင္ ႏွစ္မိ်ဳးရွိတယ္မဟုတ္လား။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူသည္လည္း ေက်းဇူးရွင္တစ္မ်ိဳးထဲမွာ ပါပါလိမ့္မယ္။

ဒါပဲေနာ္ အေမ။

အေမ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ကာရီၿမိဳ႕၊

ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနား၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။
၃-၂၉-၂၀၁၃