"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၆၄..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သား သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမ ေနေကာင္းေနမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ အိမ္ေျပာင္းသြားၿပီးအေမ။

သိပ္ေတာ့ မေဝးလွပါဘူး။

 လင္စင္းၿမိဳ႕ေတာ္ ကေန အေရွ႕လင္စင္းကိုေျပာင္းသြားတာပါ။

ကားနဲ႕သြားရင္ ၁၅-မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေဝးသြားတယ္။

အလုပ္နဲ႕ေတာ့ ပိုေဝးသြားတာေပါ့။

ဟိုတုန္းက အိုကီးမို႕(Okemos Road)လမ္းေပၚမွာေနတယ္။

အခုေတာ့ …

ဟိုတုန္းက အိမ္ငွားေနတာ။

အခုေတာ့ သူေ႒းရဲ႕အိမ္လို႕ ဆိုတာပဲ။

အေႂကြးနဲ႕ဝယ္ထားတယ္လုိ႕ ၾကားမိတယ္။

“တစ္ဦးတစ္ေယာက္ တိုးတက္တယ္လို႕ ၾကားရင္ ဝမ္းသာလိုက္ပါ” လို႕

အေမေျပာဖူးတယ္။

အခုေတာ့ ၾကားလည္း ၾကားတယ္။ ျမင္လည္း ျမင္တယ္။

ပိုၿပီးဝမ္းသာမိပါတယ္။

အိမ္က ႏွစ္ထပ္တိုက္၊ အေပၚထပ္မွာ သံုးခန္းရွိတယ္။

အဲဒီသံုးခန္းက အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခန္းရွိတယ္။

စုေပါင္း သံုးရတယ္။

ေအာက္ထပ္မွာက အိမ္သာပဲ ရွိတယ္။

ေရခ်ိဳးခန္း မရွိဘူး။

ေအာက္ထပ္မွာ ပဲေတြ လို႕ေခၚတဲ့ စားဖိုမွဴးႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။

သူတို႕ေတြက ေရခ်ိဳးခ်င္ရင္ အေပၚထပ္ကို တက္လာရတယ္။

အိမ္ရွိသမွ်လူေတြ အားလံုး ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခန္းထဲ ရွိတဲ့သေဘာပါပဲ။

အိုကီးမို႕မွာတုန္းက က်ေနာ္တို႕လင္မယားက အခန္းက်ယ္ႀကီး(Master bedroom)မွာ

ေနရတယ္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာတစ္ခါတည္းတြဲၿပီး ရွိတယ္။

ပိုၿပီး အဆင္ေျပတာေပါ့။

အခုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကသိကေအာက္ျဖစ္တာေပါ့။

အဆင္မေျပလည္း ခဏပါပဲ။

က်ေနာ္တို႕ အိမ္မေျပာင္းခင္ေလးမွာပဲ ဒီဇင္ဘာလကုန္ရင္

အျခားအလုပ္ေျပာင္းမယ့္အေၾကာင္း သူေ႒းကိုေျပာလိုက္တယ္။

                                   ေျပာေျပာခ်င္းမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားေတာ့

ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတာကို ေတြ႕ရတယ္။

က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ထဲသာ အလုပ္က ထြက္တယ္ဆိုရင္

သူေ႒းက အံ့ၾသမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ရုန္းအား မေကာင္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္ထြက္သြားတာ

သူ႕အတြက္ ဝမ္းသာစရာေတာင္ ျဖစ္ဦးမယ္။

က်ေနာ္ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတဲ့အတြက္ ရုန္းအား သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး။

ဥာဏ္အားေတာ့  ေကာင္းေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူေ႒းအဖို႕ ရုန္းအားကိုပဲ လိုခ်င္တာပါ။

ဥာဏ္အားကို မလိုခ်င္ပါဘူး။

သူ႕အလုပ္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုပ္လာတဲ့အေတြ႕အႀကံဳေၾကာင့္

သမာရိုးက် အလုပ္တစ္ခုျဖစ္ေနပါၿပီ။

ရုန္းအားေကာင္းတဲ့လူတစ္စု ရွိရင္လံုေလာက္ေနတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ငယ္ရြယ္သူဆိုေတာ့ ရုန္းအား အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။

သူမ ေရာက္လာၿပီးကထဲက ဆိုင္ေရာင္းအားလည္း သိသိသာသာႀကီးကို

တိုးတက္လာတယ္။

သူမမွာ ေဟာ္တယ္မွာ ဝန္ေဆာင္မႈနဲ႕ပတ္သက္တဲ့အလုပ္အေတြ႕အႀကံဳေတြ

ရွိခဲ့ဖူးေတာ့ စားသံုးသူေတြနဲ႕ ဘယ္လို ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာကို

ေကာင္းေကာင္း သိတယ္။

ဘာသာစကားလည္း ကၽြမ္းက်င္တယ္။

ျပႆနာေတြကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း ရွင္းႏိုင္တယ္။

ဝန္ေဆာင္မႈလည္း ေကာင္းေတာ့ စားသံုးသူေတြ မ်ားတာ ဘာမွေတာ့ မဆန္းလွပါဘူး။

ဆန္းတာက ဒီအခ်ိန္မွာ ထြက္လိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာပဲ။

အိမ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ထားေပးထားရင္
ဝန္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ထြက္သြားမယ္လို႕ မထင္ဘူးေပါ့။

ေနရာေကာင္းေကာင္းထားေပးၿပီး အစားေကာင္းေကာင္းေကၽြးထားရင္

တာဝန္ေက်တာပဲလို႕ ထင္ေနပံုရပါတယ္။

လူကို လူလို တန္ဖိုးထား ဆက္ဆံဖို႕ကို ေမ့ေနပံုရတယ္။

ဒါကို ေလွ်ာ့တြက္ရင္ ဝန္ေဆာင္မႈကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေသးဘူးလို႕ေျပာလို႕ရေနၿပီ။

က်ေနာ္တို႕စားေသာက္ဆိုင္က တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္။

ဒါေပမယ့္ တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္လို႕ ဝန္မခံဘူး။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အျခားတရုပ္စားေသာက္ဆိုင္

တစ္ဆိုင္ ရွိေနတယ္။

ေမာလ္တစ္ခုတည္းမွာ အမ်ိဳးအစားတူ စားေသာက္ဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ ဖြင့္ခြင့္မရွိဘူးလို႕

သတ္မွတ္ထားပံု ရပါတယ္။

အရင္ဖြင့္ခြင့္ရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က အစား အေသာက္ အမ်ိဳးအစားတူရင္

ကန္႕ကြက္ပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အစားအေသာက္ နာမည္ေတြကိုလည္း ေျပာင္းထားရတယ္။

ဒါကလည္း ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း သိလာတာပါ။

ေမာလ္ထဲမွာ စားေသာက္ဆိုင္ ကိုးဆိုင္ရွိတယ္။

ေရာင္းအေကာင္းဆံုးဆိုင္က အဲဒီတရုပ္စားေသာက္ဆိုင္။

လူေတြ တန္းစီၿပီး စားၾကတယ္။

ဒုတိယ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးဆိုင္က က်ေနာ္တို႕နဲ႕ေဘးခ်င္းကပ္ရက္

ပီစာ စားေသာက္ဆိုင္။

က်ေနာ္တို႕ ဆိုင္က ေနာက္ဆံုးမွ ဖြင့္ေပမယ့္

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေက်ာ္တက္လာလိုက္တာ တတိယေနရာကို ေရာက္လာၿပီ။

ပီစာကေတာ့ စားေသာက္ကုန္ မတူတဲ့အတြက္ ၿပိဳင္စရာ မလိုဘူး။

စားေသာက္ကုန္တူတဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္က ဆိုင္ကေတာ့ တကယ့္ၿပိဳင္ဖက္ပဲ။

ၿပိဳင္ဖက္သာ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ၿပိဳင္ရဦးမယ္။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ မတူတဲ့အခ်က္ေတြကို ေလ့လာမိလို႕ပဲ။

သူတို႕ဆိုင္က ဝန္ထမ္းေတြကို စီမံခန္႕ခြဲတာ ေတာ္တယ္။

ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ကို မန္ေနဂ်ာက ျဖည့္ေပးတယ္။

ေရွ႕ေနာက္ဝန္ထမ္းေတြ အနားယူရင္ မန္ေနဂ်ာကိုယ္တိုင္

အစားဝင္လုပ္ေပးေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ေနာက္ဝန္ထမ္းေတြနားရင္ မန္ေနဂ်ာကိုယ္တိုင္ ေၾကာ္ခ်က္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ေရွ႕ဝန္ထမ္းေတြနားရင္ မန္ေနဂ်ာကိုယ္တုိင္ ေစ်းဝင္ေရာင္းတယ္။

မန္ေနဂ်ာက အေပၚစီးကၾကည့္ၿပီး လိုအပ္တာကို ျဖည့္ေပးတာကို သတိျပဳမိတယ္။

ဒါကို ၾကည့္ရင္ သူတို႕မွာ တည္ၿငိမ္တဲ့စီမံခန္႕ခြဲမႈ ရွိတဲ့သေဘာ။

က်ေနာ္တို႕မွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး တည္ၿငိမ္တဲ့ စီမံခန္႕ခြဲမႈ ပံုစံ မရွိဘူး။

လုံးဝ ဆန္႕က်င္ဖက္။

သူတို႕ရဲ႕ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕အလုပ္ခ်ိန္က တစ္ေန႕ရွစ္နာရီ။

တစ္ပတ္ နာရီေလးဆယ္။

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕အလုပ္ခ်ိန္က တစ္ေန႕ ၁၁-နာရီေက်ာ္။

တစ္ပတ္ ၆၆-နာရီ။

သူတို႕ေတြက လစာလည္းေကာင္းတယ္။

တစ္နာရီ ၉က်ပ္ခြဲ။
က်ေနာ္တို႕က တစ္နာရီ ၅က်ပ္နီးပါး။

ေရာင္းေကာင္းတဲ့စားေသာက္ဆိုင္ေတြဟာ သန္႕ရွင္းေရးမွာ အားနည္းတတ္တယ္။

ၿပီးေတာ့ လူအခ်င္းခ်င္း ဝန္ေဆာင္မႈမွာ ညံ့တတ္တယ္။

အဲဒီအားနည္းခ်က္အခ်ိဳ႕ကို သူတို႕ဆိုင္မွာေတြ႕ရတယ္။

လူအခ်င္းခ်င္း ဝန္ေဆာင္မႈမွာ က်ေနာ္တို႕ဖက္က သာတဲ့အတြက္

စားသံုးသူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ေဖာက္သည္ေတြျဖစ္လာတယ္။

သူတို႕ရဲ႕အားသာခ်က္တစ္ခ်က္က ပစၥည္းဝန္ေဆာင္မႈ ေကာင္းတယ္။

ဘာပစၥည္းပဲေရာင္းေရာင္း ဆိုင္အမွတ္တံဆိပ္ပါတဲ့ပစၥည္းအေကာင္းစားေတြကို

သံုးတာကိုေတြ႕ရတယ္။

က်ေနာ္တို႕မွာ အဲဒါ အားနည္းတယ္။

သူတို႕မွာ စားေသာက္ကုန္ရဲ႕အရသာဟာ တည္ၿငိမ္တယ္။

က်ေနာ္တို႕ဆီမွာက လူအေျပာင္းအလဲေတြ မ်ားလြန္းတာမို႕

အရသာ အေျပာင္းအလဲကလည္း မ်ားေနတယ္။

အဲဒီကိစၥဟာ စားသံုးသူ ဘဝင္မက်ေစတဲ့အခ်က္တစ္ခုျဖစ္တယ္။

ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့အေမ။

အဲဒါေတြကို ျပင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ လူခ်င္းဝန္ေဆာင္မႈကေရွ႕ကေရာက္ေနရင္

မၾကာခင္မွာ ေက်ာ္တက္သြားႏိုင္တယ္လို႕ က်ေနာ္ထင္တယ္။

ဝယ္လိုအားေတြ အမ်ားႀကီးကိုေတြ႕ေနရပါတယ္။

ကိုယ့္ဆိုင္နဲ႕ကိုယ္ျဖစ္လာေတာ့မွ ေကာင္းတဲ့အႀကံဥာဏ္ေတြကို

အသံုးျပဳရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။

အေမ့သားပဲ အေမရယ္။

ေစ်းေရာင္းတာေတာ့ မညံ့ေလာက္ပါဘူး။

က်ေနာ္တို႕ညီအကိုေတြကို အေမက ေစ်းေရာင္းၿပီး

တကၠသိုလ္ေတြ ပို႕ခဲ့တာပဲ။

အေဖ ကြယ္လြန္ကထဲက က်ေနာ္တို႕ ညီအကိုတစ္စုကို လူတစ္လံုးသူတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္

အေမက ေစ်းေရာင္းၿပီး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာေလ။

ဒါေၾကာင့္ ေစ်းေရာင္းတဲ့အတတ္ပညာကို က်ေနာ္က တန္ဖိုးထားတယ္။

ငယ္ငယ္ကထဲက တန္ဖုိးထားတဲ့စိတ္နဲ႕ေလ့လာျဖစ္တယ္။

မၾကာခင္ အသံုးဝင္လာလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္အေမ။

အေမ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လင္စင္းၿမိဳ႕၊

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။ 
၁၂-၁၁-၂၀၁၂