တစ္ခါတုန္းက ရြာသားတစ္ေယာက္ဟာ
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝိုင္းအတြင္း သရက္ပင္မွ သရက္သီးမ်ားကို
လူအလစ္တြင္ ဝင္ခိုးသည္။
နံနက္ေဝလီေဝလင္းတြင္မွ ဝင္ခုိးျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း
သူခိုးရြာသားဟာ သိပ္မပူပန္ပါ။
အေၾကာင္းမွာ ေက်ာင္းဝင္းအရက္ေတာႀကီးက အက်ယ္ႀကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္
သူ႕ကို ေတြ႕ရန္မလြယ္ဘူးလို႕ သိေနတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။
သူခ္ုိးရြာသားဟာ အသင့္ေတြ႕ရတဲ့ေလွကားကို သရက္ကိုင္းမွာ ေထာင္လိုက္ကာ
ေလွကားေပၚမွ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး အႀကီးဆံုး၊အေကာင္းဆံုး၊ အလွဆံုးမ်ားကို
ေသခ်ာေရြးၿပီး ခူးေနတယ္။
အဲဒီအခိ်န္မွာ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ
သရက္ပင္မွာ ေလွကားတစ္စင္းေထာင္ထားတာကို ေတြ႕သြားတဲ့အတြက္
အနားသြားေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ ဒကာ(သူခိုး)ကို ေတြ႕သြားပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘာမွမေျပာဘဲ လွည့္ျပန္မယ္အျပဳမွာ ေလွကားမွ
“ ဂၽြတ္ ”ဆိုတဲ့အသံႀကီးထြက္လာတယ္။
ေဆြးေနတဲ့ ေလွကားေျခတစ္ေခ်ာင္းက က်ိဳးက်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သေဘာကို
ဆရာေတာ္ႀကီးက သတိျပဳမိလိုက္တယ္။
ရြာသားရဲ႕ဘယ္နဲ႕ညာမွာ စလြယ္သိုင္းၿပီးလြယ္ထားတဲ့ ဧရာမလြယ္အိတ္ႀကီး
ႏွစ္လံုးမွာလည္း ျပည့္ခါနီးလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အေလးခ်ိန္ကလည္း မ်ားသထက္မ်ား
လာေလေတာ့ ေလွကားအေဟာင္းက မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ က်ိဳးသြားျခင္းျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက က်ိဳးသြားတဲ့ေလွကားေျခတစ္ေခ်ာင္းေအာက္
အလ်င္အျမန္ ဝင္လိုက္ၿပီးရင္ ပုခံုးနဲ႕ ထမ္းထားလိုက္ပါတယ္။
အလံုးေခ်ာေခ်ာ သရက္သီးမ်ားအေပၚ အာရုံစိုက္ေနတဲ့ ရြာသားမွာ
ေလွကားက်ိဳးျခင္းကို မသိပါ။
က်ိုဳးေနတဲ့ ေလွကားေျခေထာက္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက
သူလိမ့္မက်ေစဖို႕ ထမ္းေပးထားျခင္းလည္း မသိေပ။
အတန္ၾကာတဲ့အခါ အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ရတဲ့အတြက္
ႏူးညံေနတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ပုခံုးသားမ်ားဟာ အိတ္ႏွစ္လံုးနဲ႕ရြာသားရဲ႕အေလးခ်ိန္
ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေပါက္ၿပဲၿပီးအေရျပားစုတ္ကာ ေသြးေတြ ထြက္လာပါတယ္။
အဲဒီအခါက်ေတာ့မွ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီးက
“ ဟဲ့….ဒကာေတာ္၊
မလံုေလာက္ေသးဘူးလား၊
ေလွကားထမ္းထားရတဲ့ ငါ့ပုခံုးေတာ့ ေပါက္ကုန္ၿပီ ”
လို႕လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ ရြာသားဟာ ေအာက္ကိုငံု႕ၾကည့္လိုက္ရာ
ေျခတစ္ဖက္က်ိဳးေနတဲ့ ေလွကား၊
အဲဒီေလွကားကို ပုခံုးနဲ႕ထမ္းကာ ရပ္ေနတဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေတြ႕သြားပါတယ္။
ရြာသားမွာ သူ႕အျပစ္အတြက္ ေၾကာက္လန္႕ျခင္း၊
ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အနစ္နာခံမႈအတြက္ အံ့ၾသလြန္းတဲ့အတြက္
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ တစ္လွမ္းျခင္းဆင္းလာပါတယ္။
ခြင္လႊတ္ျခင္းဟာ အျပစ္ေပးျခင္းထက္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။
ဟူေသာစကားသည္ မွန္ေပစြ။
ရြာသားသည္ ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ သရက္သီးအိတ္ႏွစ္အိတ္ကုိ
ဆရာေတာ္ေရွ႕ခ်ျပီးျပန္အပ္ကာ မ်က္ရည္္ေတြက်လာျပီး
“ တပည့္ေတာ္ ေနာက္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မခုိးေတာ့ပါဘူးဘုရား ”
ဟု ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
ဆရာေတာ္က
“ ငါ့ကုိ ျပန္မေပးပါနဲ႔၊
မယူပါဘူး၊
မင္းကုသုိလ္ရခ်င္ရင္ေတာ့
ဘုရားကုိ သုံးေလးလုံး လွဴသြားေပါ့ ”
ဟုသာေျပာပါတယ္။
ရြာသားဟာ ဘုရားကုိ သရက္သီး လွဴၿပီးသည္ႏွင့္
ေက်ာင္းထဲမွ သုတ္ေခ်တင္ပါေတာ့တယ္။
ထုိရြာသားဟာ ေနာင္ဘယ္ေသာအခါမွ
ဆရာေတာ္ရဲ႕
ေက်ာင္းထဲ သရက္သီးလာခုိးမည္မဟုတ္ေခ်။
ႏူးညံ့ေသာမိႈပြင့္သည္ ခက္မာေသာ ေျမကုိ
ေဖာက္ထြင္းႏူိင္ပါတယ္။
ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ေရဟာ
ခက္မာၾကမ္းတမ္းေသာ ေက်ာင္ေဆာင္ေက်ာက္ခဲမ်ားကို
သဲမႈန္ေလးမ်ားျဖစ္သြားေအာင္ တိုက္စားႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ သူေတာ္စင္ရဲ႕ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ ႏွလံုးသားဟာ
သူမိုက္ရဲ႕ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့
ႏွလုံးသားကို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕လာေစႏိုင္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment