က်ေနာ့္မွာ
ေဆးေက်ာင္းအတူတူတက္ခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ရွိပါတယ္။
သူဟာ စိတ္ေကာင္းရွိသူျဖစ္ေပမယ့္
စိတ္အလြန္ျမန္သူလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
သူရဲ႕နာမည္ကို က်ေနာ္တို႕က ခ်စ္စႏိုးနဲ႕
ေဒါက္တာ ဂ်က္လို႕ေခၚၾကပါတယ္။
(ဂ်က္ေလယာဥ္လို ေဆးကုျမန္တဲ့အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။)
စိတ္ျမန္သူျဖစ္တဲ့အျပင္
စိတ္တိုတတ္သူလည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္
လူနာမ်ားက သူ႕ကို ခ်စ္ေၾကာက္ၾကပါတယ္။
သူက ပင္လယ္ကမ္းစပ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ဦးမွာ
ေဆးခန္းဖြင့္ေနသူလည္းျဖစ္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ေဆးခန္းနာမည္ကိုက မာန္ဟုန္ျဖစ္ပါတယ္။
မာန္ဟုန္ေဆးခန္းကို သြားလည္ခဲ့စဥ္တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။
အခန္းထဲကို အဖြားႀကီးတစ္ဦးဝင္လာတယ္။
“ ေဒါက္တာ၊
အဖြား အသားဝါးလို႕မရဘူးကြယ္ ”
ေဒါက္တာဂ်က္က
“ အဖြားရဲ႕အသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ ”
“ ၉၂ ႏွစ္ပါ ”
“ ဒီအရြယ္ထိ ဝါးခဲ့ၿပီပဲ။
ေက်နပ္ပါေတာ့၊
ကဲ...
ေနာက္တစ္ေယာက္ ”
ခ်ာတိတ္ေလး တစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။
“ က်ေနာ္ ခဲတံကို ၿမိဳခ်လိုက္မိတယ္ ”
ေဒါက္တာဂ်က္က
“ ေဖာင္တိန္နဲ႕ေရး၊
ကဲ...
ေနာက္တစ္ေယာက္ ”
ေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္ ဝင္လာျပန္ပါတယ္။
“ က်ေနာ္ နားမၾကားဘူး၊
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေလလည္တာေတာင္ မၾကားရဘူး ”
ေဒါက္တာဂ်က္ သူ႕ကို ေဆးေပးလိုက္တယ္။
လူနာက ေမးတယ္။
“ ဒီေဆးစားရင္
က်ေနာ္ နားေကာင္းေကာင္း ၾကားရမလားဟင္ ”
ေဒါက္တာဂ်က္က
“ ဟင့္အင္း၊
ေလလည္သံ ပိုက်ယ္လာမယ္၊
ကဲ...
ေနာက္တစ္ေယာက္ ”
ေနာက္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။
“ေဒါက္တာ့ကို ေျပာရမွာ ခပ္ရွက္ရွက္ပဲ။
ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊
ဟိုဒင္းေလ၊
ဟို…ဟို…က်ေနာ့္ရဲ႕ဖြားဖက္ေတာ္ေလ။
က်ေနာ္စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ကိုပဲ အၿမဲတမ္း
ၾကည့္ေနတယ္ ခင္ဗ် ”
ေဒါက္တာဂ်က္က
“ ဖိနပ္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္…”
ကဲ...
ေနာက္တစ္ေယာက္။
No comments:
Post a Comment