တစ္ခါတုန္းက တနဂၤေႏြရက္ တစ္ရက္တြင္က်ေနာ္က အားလပ္ေနတယ္။
ဘာလုပ္ရမလဲဟု ေတြးေနစဥ္
မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ေဟာေျပာပဲြတစ္ခု သြားနားေထာင္ဖို႕အေဖၚညွိပါတယ္။
အေျပာင္းအလဲသေဘာနဲ႕လိုက္သြားျဖစ္ပါတယ္။
ေဟာေျပာသူအမ်ားထဲက တစ္ဦးကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနပါတယ္။
နားေထာင္ေနေသာ ပရိသတ္ကေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။
ပရိသတ္အေရအတြက္ အတိအက်ေတာ့ မသိပါဘူး။
ပရိသတ္အမ်ားအျပားေရွ႕တြင္ ေဟာေျပာသူ ဦးတင္ေမာင္ေအး က
စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာေနပါတယ္။
သူ႕ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ရုိးသားျခင္း ဟုထင္မိပါတယ္။
ေဟာေျပာေနရင္း သူ႕ရဲ႕လက္္က ေငြ တစ္ေထာင္က်ပ္တန္ကိုထုတ္ၿပီး ကိုင္ထားပါတယ္။
ထိုေငြစကၠဴကို ကိုင္ေျမွာက္ျပၿပီး…
“ ဒီေငြ တစ္ေထာင္က်ပ္ကို ဘယ္သူလိုခ်င္သလဲ?
လိုခ်င္တဲ့သူ လက္ေျမွာက္ျပပါ ”လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ပရိသတ္ထဲက ေနရာတိုင္းမွာလက္ေတြေျမွာက္လာတာေတြ႕ရပါတယ္။
“က်ေနာ္ ဒီေငြကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေပးပါ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကို ပထမ ဒါေတာ့လုပ္ခြင့္ေပးပါ။”
လို႕ေျပာရင္း ေငြစကၠဴကို လက္နဲ႕ေျခမြပစ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ကဲ…..အခုဆိုရင္ေရာ…ဘယ္သူလိုခ်င္ၾကေသးလဲ?”လို႕ထပ္ေမးပါတယ္။
မၾကာခင္မွာပင္ ေထာင္ခဲ့တဲ့ လက္ေတြေလထဲျပန္ေထာင္လာပါတယ္။
“ေကာင္းၿပီ၊ က်ေနာ္ ဒီလိုလုပ္ရင္ေကာ! လို႕ေျပာေျပာဆိုဆို
ေငြစကၠဴကို ေျမႀကီးေပၚခ်ၿပီးဖိနပ္နဲ႕နင္းေျခပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေကာက္ယူလိုက္ပါတယ္။
အားလံုးညစ္ပတ္စုတ္ေၾကသြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ “ကဲ……အခုေရာ…ဘယ္သူလိုခ်င္ေသးလဲ?လို႕ ထပ္ေမးျပန္ပါတယ္။
ေထာင္ခဲ့တဲ့လက္ေတြ ေလထဲေျမွာက္လာျပန္ပါတယ္။
“က်ေနာ္ ဘာဘဲလုပ္လုပ္ ခင္ဗ်ားတို႕ကလိုခ်င္ေနတာပဲ။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ဒီေငြ တစ္ေထာင္က်ပ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကေလ်ာ့မသြားလို႕ေပါ့။
ညစ္ပတ္စုတ္ေၾကသြားလည္းပဲ ေငြတစ္ေထာင္ဟာ တစ္ေထာင္တန္ဖိုး ရွိေနဆဲပဲမဟုတ္လား?
ကဲ.....က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ဘဝမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။
တန္ဖိုး အေလွ်ာ့ခ်ခံရတာတို႕၊
တြန္႕ေၾကဒဏ္ခံရတာတို႕၊
ေျမမွာလူးၿပီးညစ္ပတ္တဲ့အျဖစ္နဲ႕ႀကံဳရတာတို႕၊
ၿပီးေတာ့…………………………………ခံရတာတို႕၊
ၿပီးေတာ့…………………………………ခံရတာတို႕၊
ၿပီးေတာ့…………………………………ခံရတာတို႕၊
ရွိခဲ့ပါတယ္။
လုပ္ခဲ့တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊
ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့အေျခအေနေတြေၾကာင့္
ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဳရတတ္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးမရွိေတာ့ဘူးလို႕ မိမိဘာသာျမင္လာတတ္ပါတယ္။
အျခားလူေတြရဲ႕အျမင္မွာလည္း အလားတူအျမင္မ်ိဳး ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊
ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊
လူသားဆိုတဲ့တန္ဖိုးကေတာ့ ဆံုးရႈံးသြားမွာမဟုတ္သလို
အဲဒီတန္ဖိုးကို ဘယ္သူကမွ ေလ်ာ့ခ်လို႕မရပါဘူး။
“ကိုယ့္ရဲ႕တန္ဖိုးအစစ္အမွန္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖို႕ သတိေပးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕”..............။
No comments:
Post a Comment