ရင္ေမာလိုက္တာ.....ဟူး....

တစ္ခါတုန္းက... ေရနံဓါတုနဲ႕ေဒါက္တာဘြဲ႕ရထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးဟာ သဲကႏၱာရတစ္ခုရဲ႕ေရနံေျမမွာအလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ အေရးေပၚကိစၥနဲ႕အဂၤလန္က ိုျပန္ဖို႕ျဖစ္လာပါတယ္။
ေလေၾကာင္းနဲ႕ျပန္ဖို႕အားလံုးစီစဥ္ၿပီးကာမွ တစ္စီးတည္းေသာဂ်စ္ကားက ပ်က္ေနတယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းကိုသြားရင္ (45)မိနစ္ေလာက္ၾကာတဲ့ ခရီးမွာကားနဲ႕သြားမွ
ေလယာဥ္က ိုမီႏိုင္မွာဆိုေတာ့ ဂ်စ္ကားက ိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးျပင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားကအစဥ္မေျပပါဘူး။
ေလယာဥ္ခ်ိန္ကလည္းနီးသထက္နီးလာၿပီး။ စိတ္ကလည္း ပူသထက္ ပူလာၿပီး။
ဘာလုပ္ရပါ့မလဲ....။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာရပ္ႀကီး တစ္ေယာက္က ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္နဲ႕ေရာက္လာၿပီးအေျခအေန
ကိုစပ္စုတယ္။ အာရပ္ႀကီးက ေျပာတယ္။
"ကားပ်က္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကုလားအုတ္နဲ႕သြားရင္ ေလယာဥ္ကြင္း
ကိုအခ်ိန္မီေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။"
"ဟ....ငါမွ ကုလားအုတ္မစီးတတ္တာ..."
"ကုလားအုတ္စီးတာမခက္ပါဘူး....
ဒီကုလားအုတ္ကစံနစ္တက်ေလ့က်င့္ထားတဲ့အတြက္အခ်ိန္မီေရာက္ႏိုင္တယ္
လို႕ေျပာတာပါ။"
ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းကမရွိေတာ့တာမို႕ အာရပ္ႀကီးနဲ႕အေပးအယူလုပ္ၿပီးကုလားအုတ္စီးနည္း
သင္ရပါေတာ့တယ္။ အာရပ္ႀကီးက " ဟူး... "လို႕ေျပာရင္စေျပးေတာ့တာဘဲ။
"ဟူး...ဟူး... "လို႕ေျပာရင္အရွိန္ပိုၿပီးျမန္ျမန္
ေျပးလိမ့္မယ္။" ဟူး...ဟူး...ဟူး... "လို႕သံုႀကိမ္ဆက္တိုက္ေျပာရင္ အျမန္ဆံုးေျပးလိမ့္မယ္။
ရပ္ခ်င္ရင္ေတာ့" အာမင္္္... " လို႕ေျပာပါ။
ေလယာဥ္ကြင္းအခ်ိန္မီေရာက္ဖို႕ကုလားအုတ္ေပၚတက္စီးၿပီး" ဟူး... "လို႕ေျပာတာနဲ႕ ကုလားအုတ္ကစေျပးေတာ့တာပဲ။
စိတ္ေလာေနတဲ့အတြက္" ဟူး...ဟူး... "လို႕ဆက္ေျပာေတာ့ ကုလားအုတ္က
အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ေျပးေနၿပီ။ အားမရေသးတာနဲ႕" ဟူး...ဟူး...ဟူး... "အမိန္႕ေပးလိုက္တာနဲ႕ ကုလားအုတ္ဟာ
ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ေျပးေနၿပီ။
စိိတ္ပူေနတာနဲ႕ ရပ္ဆိုတဲ့စကားကိုေမ့ေနတယ္။ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ...။ ဘုရားစာေတြကိုရြတ္ရၿပီ။ဘုရားစာရဲ႕အဆံုးမွာ "အာမင္ "လို႕ဆိုလိုက္တာနဲ႕ ကုလားအုတ္က တုန္႕ကနဲ
ရပ္သြားပါတယ္။ မ်က္လံုးကိုပြတ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လား...လား...ေခ်ာက္ကမ္းပါးရဲ႕အစြန္းနားမွာေရာက္ေနပါေပါ့လား။
ရင္ေမာလိုက္တာ
"...ဟူး.... "လို႕သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတဲ့အခါမွာေတာ့....။
တစ္ေလာကလံုး ေမွာင္...မိုက.္..မဲ...။

ညီမေလးရယ္...စိုးရိမ္မိတယ္...

တစ္ခါတုန္းက... လူႀကီးလူေကာင္း တစ္ဦးဟာ ေဆးရုံ တက္ေနရတယ္။
လူႀကီးဆိုေပမဲ့ အသက္ကမႀကီးေသးပါဘူး။ ရာထူးႀကီးလို႕လူႀကီးေျပာတာပါ။
ဂုဏ္သေရလည္း ရွိေတာ့လူေကာင္းေပါ့ေလ။
လူနာရဲ႕ ေရာဂါအေျခအေနက ဆိုးသထက္ဆိုး လာတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြက လူနာကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဖြင့္ေျပာလာပါတယ္။ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႕
အိမ္မွာျပန္ၿပီးေနလိုက ေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ လူနာလည္း အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူနာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက
လူနာရဲ႕အေျခအေနကို ေမးဖို႕ အမ်ားအျပား ေရာက္လာၾကပါတယ္။
မသိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက “ဘာေရာဂါျဖစ္တာလဲ ”လို႕ေမးၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့
လူနာက “AIDS အက္(စ္)ေရာဂါျဖစ္တာပါ”လို႕ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အေျဖမို႕အားလံုးက တအံ့တၾသ
ျဖစ္ၾကတာေပါ့။အမ်ားစုကေတာ့မယံုႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူနာကိုယ္တိုင္ကေျပာေနေတာ့လည္းမယံုလို႕မျဖစ္ျပန္ဘူး။
အံ့ၾသ စိုးထိတ္စြာနဲ႕ဘဲ မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြဟာ တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး ျပန္သြားၾကတယ္။ အနားမွာတစ္ဦးမွမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာသားႀကီးက အေဖကိုေမးပါတယ္။
“ အေဖ....အက္(စ္)ေရာဂါ တကယ္ျဖစ္တာလားဟင္...”
အေဖ(လူနာ)ျပန္ေျဖတဲ့ အေျဖကေတာ့
“ ဘယ္ကလာဟုတ္ရမွာလဲ...အက္(စ္) ေရာဂါျဖစ္တယ္လို႕ေျပာထားရင္
ငါေသသြားတဲ့အခါ မင္းအေမအနားကို ဘယ္သူမွ မကပ္ရဲေတာ့ဘူးေပါ့။”.....ဟူသတည္း။

အဆိုးထဲမွာအေကာင္းေတြရွိေနပါတယ္။ အဲဒီအေကာင္းေတြကိုရွာေဖြတတ္ဖို႕ပဲလိုပါတယ္။
အခုဆိုရင္ညီမေလးအတြက္ အက္(စ္)ျဖစ္ေနတယ္လို႕ေျပာဖို႕သတၱိရွိေကာင္းရွိေနမွာပါ။

အေကာင္းဆံုးအစားအစာ

တစ္ခါတံုးကေပါ့......ကေတာ္ရုပ္ေပါက္ေနတဲ့ ၀၀တုတ္တုတ္ ခန္႕ခန္႕ျငားျငား အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ စားေသာက္ဆိုင္ထဲ၀င္လာပါတယ္။
ဆာလို႕သာ၀င္လာတာ ဘာစားရမွန္းမသိဘူး။ဒါနဲ႕ဘဲ စားပြဲထိုးေလးကိုေမးပါတယ္။ “ဒီစားေသာက္ဆိုင္မွာ အေကာင္းဆံုးအစားအစာ ဘာရွိလဲ.....”
စားပြဲေလးက“က်ေနာ္တို႕ဆိုင္မွာေတာ့ သိုးကေလးလွ်ာကိုဒိန္ခ်ဥ္ဆမ္းထားတဲ့ အစားအစာကေတာ့
လူႀကိဳက္မ်ားတယ္ ” လို႕ျပန္ေျဖပါတယ္။
ကေတာ္ႀကီးကစိတ္ဆိုးသြားပါတယ္။
“ငါက သူမ်ားပါးစပ္ေပါက္ကထြက္တဲ့အစားအစာကို မစားဘူးဟဲ့.....”
စားပြဲထိုးေလးက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ျပန္ေျပာလိုက္တာက
“ဒီလိုဆိုရင္....ၾကက္ဥေက်ာ္စားပါလား အမႀကီးရယ္” တဲ့ ။

ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရီေမာေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ေျပာတာပါ။
ဘယ္သူ႕ကိုမွ မနစ္နာေစခ်င္ပါဘူး။
ရီစရာဇာတ္လမ္းေတြဟာ ဖတ္ရတာထက္ နားေထာင္ရတာက ပိုၿပီးရီရပါတယ္။
ဖတ္ရရင္ စဥ္းစားရေတာ့ေတာ္ေတာ္နဲ႕မရီျဖစ္ပါဘူး။ ေျပာသူရဲ႕ဟန္ပန္အမူအရာကိုၾကည့္ရရင္ေတာ့ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္သေဘာေပါက္ၿပီး
အားရပါးရ ရီေမာျဖစ္သြားတာေပါ့။
က်ေနာ္ကေတာ့ ဖတ္ရတာထက္ နားေထာင္ရတာကိုပိုႏွစ္သက္မိပါရဲ႕။ ေျပာသူရွိတယ္ဆိုရင္ေပါ့။ လူႀကီးမင္းအေနနဲ႕ နားေထာင္သူရွိရင္ ရီေမာစရာပံုျပင္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း
ေျပာျပေပးပါလား။
အေၾကာင္းကေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ တဒဂၤ စိတ္ခ်မ္းသာေစႏိုင္တဲ့အတြက ္ျဖစ္လို႕ပါဘဲ။
“စိတ္ခ်မ္းသာမႈဟာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ”လို႕
အေမက ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ လူႀကီးမင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ၾကက္ဥေက်ာ္စားတိုင္း သတိရႏိုင္ပါေစ။

ေသမတတ္....လိုခ်င္စိတ္.....

က်ေနာ္ေလးစားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ဆိုကေရးတီးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လဲပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသံုးေထာင္ေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေၾကာင္းပါ။
ဆိုကေရးတီးက ပန္းၿခံထဲမွာ ထိုင္ၿပီး စဥ္စားေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရည္မွန္းခ်က္
ႀကီးတဲ့လူငယ္ေလးတစ္ေယာက ္ေရာက္လာၿပီး ပညာရွိႀကီးျဖစ္တဲ့ ဆိုကေရးတီးကိုေမးခြန္းေမးပါတယ္။
“က်ေနာ္...အရာရာမွာေအာင္ျမင္သူ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္၊အဲဒါ ဘာလုပ္ရမလဲ”
“ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္”
“ေျပာပါ က်ေနာ္ဘာမဆို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္”
“ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ေပါ့”
ပညာရွိႀကီးေနာက္ကို လူငယ္ေလး လိုက္သြားပါတယ္။ ပန္းၿခံရဲ႕အလယ္မွာရွိတဲ့ ေရကန္နားေရာက္ေတာ့ လူငယ္ေလးကို ေရကန္ထဲ ဆင္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ လူငယ္ေလးက မအူမလည္နဲ႕ဆင္းသြားပါတယ္။
လည္ပင္းထိေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လူငယ္ေလးရဲ႕ဆံပင္ကိုကိုင္ၿပီး ေရထဲႏွစ္လိုက္ပါတယ္။ လူငယ္ေလးက ေရနစ္ေတာ့ရုန္းကန္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အားခ်င္းမတန္ေတာ့ ရုန္းကန္လို႕မရပါဘူး။ အတန္ၾကာေတာ့ ပညာရွိႀကီးက လႊတ္လိုက္ပါတယ္။လူငယ္ေလးက ေလကိုအားရပါးရ ရူရႈိက္လိုက္ပါတယ္။
ပညာရွိႀကီးက “ေရေအာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာကိုအလိုခ်င္ဆံုးလဲ” ဟုေမးလိုက္ပါတယ္။
လူငယ္ေလးက မေက်မနပ္နဲ႕ “ေလကိုအလိုခ်င္ဆံုးပဲ” ဟုေျဖလုိက္ပါတယ္။
“ေရေအာက္မွာ ေလကို မရရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ” ထပ္ေမးပါတယ္။
“ေသသြားမွာေပါ့” ဟုေျဖပါတယ္။
ပညာရွိႀကီးက “ေသမတတ္လိုခ်င္စိတ္ ျဖစ္ရင္
ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္” ဟုေျပာၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

တာ၀န္သိရင္...တာ၀န္ရွိပါတယ္.....

တစ္ခါတုန္းက...ေတာမီးအႀကီးအက်ယ္ေလာင္ေနခ်ိန္မွာ
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကေရကန္မွာတစ္ကိုယ္လံုး
ေရစြတ္ၿပီးမီးေလာင္တဲ့ေနရာကိုသြားျဖန္းပါတယ္။
က်န္တဲ့သတၱ၀ါေတြ အေ၀းကိုထြက္ေျပးေနခ်ိန္မွာ
အဲဒီ ငွက္ကေလးကထြက္မေျပးဘဲ ေရကန္ႏွင့္ေတာမီးေလာင္ေနတဲ့ေနရာကို
ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္သြားလိုက္၊
လာလိုက္နဲ႕ မီၿငွိမ္းတဲ့အလုပ္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္လုပ္ေနပါတယ္။
မိုးနတ္မင္းႀကီးကနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတာနဲ႕ ငွက္ကေလးကိုေမးတာေပါ႔။
“ငွက္ကေလး ဘာလုပ္ေနတာလ ဲ?”
ငွက္ကေလးက “မီးၿငွိမ္းေနတာ မေတြ႕ဘူးလား”လို႕ျပန္ေျဖသတဲ့။
မိုးနတ္မင္းႀကီးက“ ရီဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ...ဟား...ဟား...။ မင္းလိုအေကာင္ေသးေသးေလးက ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့
ေတာမီးကိုၿငိွမ္းေတာ့ေရာ ၿငိမ္းမတဲ့လား”
ငွက္ကေလးက “မီးၿငိမ္းတာ၊မၿငိမ္းတာကငါ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ မီးေလာင္တာေတြ႕ရင္မီးၿငိွမ္းရမဲ့တာ၀န္က
ငါ့တာ၀န္ပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ငါမီးၿငွိမ္းေနတာေပါ့။” ဟုေျပာၿပီးေရကန္ကိုသြားၿပီးေတာင္ပံကိုေရစြတ္၊
မီးေလာင္တဲ့ေနရာသြားၿပီး မီးၿငွိမ္းတဲ့အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့...မိုးနတ္မင္းႀကီးဟာမေနသာေတာ့ဘဲ မိုးရြာေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေတာမီးေလာင္တဲ့သတင္းကို အတူၾကည့္ၾကရင္း တာ၀န္မဲ့စကား၊ ေျပာတဲ့မိတ္ေဆြေၾကာင့္ဒီပံုျပင္ေလးကိုမွ်ေ၀ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
“တာ၀န္သိရင္ ဘယ္ေနရာမွာမဆို...တာ၀န္ရွိပါတယ္ ”လို႕ ငွက္ကေလးကညႊန္ျပေနပါတယ္။ တာ၀န္သိၿပီးတာ၀န္ယူတတ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြေၾကာင့္ ေလာကႀကီးဟာလွပေနတာပါ။ တတ္ႏိုင္တာ၊မတတ္ႏိုင္တာေတ၊ြျဖစ္ႏိုင္တာ....မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကအေရးမႀကီးလွပါဘူး။ တကယ္အေရးႀကီးတာက.....
လုပ္စရာရွိတာကိုစိတ္ေစတနာေကာင္းထားၿပီး တာ၀န္သိသိ လုပ္သြားဖို႕ပါ။ လူႀကီးမင္းကေရာ.....ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။
သိပါရေစလားခင္ဗ်ာ။
တာ၀န္သိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြမ်ားသထက္မ်ားပါေစ။

အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္,အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္......

"Present" ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကိုစဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္၊
အဓိပၸါယ္ႏွစ္မ်ိဳးေတြ႕ရတယ္။ တစ္မ်ိဳးက“လက္ေဆာင္”။
ေနာက္တစ္မ်ိဳးက“ပစၥဳပၸန္ကာလ”။
လူသားေတြအတြက္အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဟာ...“ပစၥဳပၸန္ကာလ”...
တစ္နည္းအားျဖင့္...“ယခုအခ်ိန္”ပါပဲ။
အတိတ္ဆိုတာ...ၿပီးသြားၿပီ။
တာတာ့လုပ္သြားပါၿပီ။အဲဒါကိုမၿပီးႏိုင္၊မစီးႏိုင္ေအာင္စဥ္းစားေနလုိ႕လဲ...
အတိတ္ကေျပာင္းလဲသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။
အတိတ္အေၾကာင္းကိုေတြးလိုက္ေလတိုင္း လူသားပီပီလုပ္ခဲ့မိတဲ့အမွားေတြအေၾကာင္းကိုဘဲ စဥ္းစားမိတာမ်ားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ...ေနာင္တေတြေၾကာင့္ ပူေလာင္ရပါတယ္။
အနာဂတ္အေၾကာင္းစဥ္းစားျပန္ေတာ့လည္း ဘာထူးလဲ။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနရျပန္ပါတယ္။
ေအးခ်မ္းမႈကိုလိုခ်င္ေပမဲ့ တကယ္ရလာတာက...ပူေလာင္မႈ။
တကယ္စစ္မွန္တဲ့ေအးခ်မ္းမႈကိုလိုခ်င္ရင္...“ပစၥဳပၸန္ကာလ”ကိုပဲေတြး။
ေျပာရလြယ္ေပမဲ့ လုပ္ဖို႕ေတာ့ခက္လွပါတယ္။
မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲပါသလား....
နည္းလမ္းသိရင္မခက္ခဲပါဘူး။
သတိနဲ႕ေနတတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ရွိဖို႕လိုအပ္ပါတယ္။
သတိနဲ႕သာေနတတ္မယ္ဆိုရင္...စစ္မွန္တဲ့ေအးခ်မ္းမႈကိုခံစားႏိုင္ပါတယ္။
လူႀကီးမင္း....နည္းလမ္းသိသိနဲ႕ ေလ့က်င့္ၾကည့္ပါလား။
ဒါဆိုရင္...“present”.....ဆိုတဲ့ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ကို အသံုးခ်တတ္တဲ့
လူႀကီးမင္းအတြက္ “present” ဟာ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

“ခါခ်.....ၿပီးေတာ့ တက္နင္း.....”

တစ္ခါတုန္းက...လယ္သမားတစ္ေယာက္မွာ ျမည္းတစ္ေကာင္ရွိတယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့ အဲဒီျမည္းဟာလယ္ကြက္ထဲက ေရတြင္းပ်က္တစ္ခု
ထဲကိုျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ ျမည္းဟာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ေအာ္တာေပါ့။
လယ္သမားက လာၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားတယ္။“ျမည္းကလည္း
အိုၿပီ၊ ေရတြင္းကလည္းၿပိဳၿပီ၊ မထူးပါဘူး၊ အားလံုးကို ဖို႕ပစ္လိုက္တာဘဲေကာင္းပါတယ္၊”ဆိုၿပီး အနီးအနားမွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြ လယ္သမားေတြ
ကိုေခၚၿပီးျမည္းကိုေရာ ေရတြင္းပ်က္ကိုေရာ ေျမဖို႕တဲ့အလုပ္ကို စလုပ္ပါေတာ့တယ္။ ေျမႀကီးေတြ ေက်ာေပၚက်လာေတာ့ ျမည္းဟာ စစဦးမွာ
ေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ေနာက္မွာေတာ့ သူ႕ကိုေျမဖို႕ေနပါလား ဆိုတာနားလည္သြားပါတယ္။သူ႕မွာက လုပ္စရာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။
ေအာ္တာကိုရပ္၊ေက်ာေပၚက်လာတဲ့ ေျမႀကီးေတြကို ခါခ်၊ ၿပီးေတာ့ တက္နင္း၊
“ခါခ်......တက္နင္း”....။ တက္နင္းလိုက္တိုင္း ျမည္းဟာ တစ္ဆင့္
ၿပီး တစ္ဆင့္ ျမင့္....ျမင့္လာပါတယ္။ ခါခ်ရင္း တက္နင္းရင္း..နဲ႕ ျမည္းဟာေျမျပင္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့
ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ပံုျပင္ကေတာ့ ဒါပါပဲ။
က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ေက်ာေပၚကို၊
ေခါင္းေပၚကို၊
ရင္ဘတ္ေပၚကို
ေျမႀကီးနဲ႕တူတဲ့ ျပႆနာေတြ၊
အခက္အခဲေတြ၊
အစဥ္မေျပမႈေတြကေတာ့
ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် က်ေရာက္ေနပါတယ္။ ခါမခ်တတ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ဟာေျမႀကီးေအာက္ကိုျမန္ျမန္ေရာက္ သြားဖို႕ရွိေနပါတယ္။
“ခါခ်...ၿပီးေတာ့တက္နင္း ”ဆိုတာ
ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကိုေျပာင္းလိုက္တာနဲ႕အစဥ္ေျပသြားတတ္ပါတယ္။
သတိထားၿပီးေလ့က်င့္ရင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ လူႀကီးမင္း...အေနနဲ႕ သတိရွိရင္....
အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ထဲပူေလာင္လာတာနဲ႕
“ခါခ်... ၿပီးေတာ့ တက္နင္း” ဖို႕
မေမ့ပါနဲ႕လို႕သတိရေပးပါေစလားခင္ဗ်ာ။

“ ခ်စ္ရတဲ့ ေမ့အတြက္ဆိုရင္....”

ခ်စ္သူႏွစ္ဦးတို႕ဟာ ျမစ္ဆိပ္နားကခံုတန္းတစ္ခုေပၚမွာ

ခ်ိန္းေတြ႕ေနၾကတယ္။

အမ်ိဳးသားက ရုပ္ရွင္မင္းသားရန္ေအာင္နဲ႕တူတယ္။

အမ်ိဳးသမီးက ေခ်ာတယ္။လွတယ္။ ႏြဲ႕တယ္။

အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီးထက္

အသက္(၇)ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္လို႕ယူဆရတယ္။

သူတို႕ခ်စ္သူႏွစ္ဦးေျပာေသာစကားမ်ားကို ၾကားေနရတယ္။

“ေမာင္ ေရကူးတတ္လားဟင္ ?”

“မကူးတတ္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”

“ တကယ္လို႕ ေမက မေတာ္တဆ ျမစ္ထဲလိမ့္က်သြားမယ္ဆိုရင္

ေမာင္ ဘာလုပ္မလဲဟင္?”

“အနားက ရြာကိုေျပးၿပီး အကူအညီေတာင္းမွာေပါ့”

“ရြာကအေဝးႀကီးပဲေလ”

“အုိ… ဘာျဖစ္လဲ? ကိုယ္ အင္မတန္ခ်စ္ရတဲ့ ေမ့အတြက္ဆိုရင္

ကမၻာတစ္ဘက္စြန္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ေရာက္ေအာင္ ေျပးပါ့မယ္။”တဲ့။

ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမ

ေမတၱာနဲ႕စြန္႔သမွ်

အႏွစ္ပါတဲ့အညြန္႔အလွေတြခ်ည္းပါပဲ

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က

“ထမင္းစားေသာက္ၿပီးလို႔

ပန္းကန္ေဆးရည္၊

အိုးေဆးရည္ေတြကို

ေျမာင္းထဲသြန္တဲ့အခါ

“ဒီပန္းကန္ေဆးရည္၊

အိုးေဆးရည္ေတြထဲက

ထမင္းလံုးဟင္းေပါက္ေလးေတြ၊

ဆီဖတ္ေလးေတြကို

ေျမာင္းထဲက ပိုးေကာင္ေလးေတြ

စားၾက ေသာက္ၾကပါေစ” လို႔

ႏွလံုးသြင္းစိတ္ထားၿပီး

စြန္႔သြန္ရင္၊

ၾကီးက်ယ္တဲ့ဒါနကုသိုလ္

ျဖစ္ပါတယ္” လို႔

ေဟာၾကားေတာ္မူထားပါတယ္။

စိတ္ထားတတ္ရင္

အပိုပစၥည္း၊ အပိုပိုက္ဆံ

တကူးတက အကုန္မခံရဘဲနဲ႔

ဒါနကုသိုလ္ ရႏိူင္ပါတယ္။

အရွင္ဆႏၵာဓိက (စိတ္အားျဖည့္ ဓမၼပန္းပြင့္ စာအုပ္ မွ.....)

နမ္းတိုင္းေပ်ာက္တယ္ဆိုရင္......

တစ္ခါတုန္းက...ပင္စင္စားအဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ပန္းၿခံရဲ႕ခုံတန္းေလးတစ္ခုမွာ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕
ထိုင္ေနတယ္။စိတ္ညစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း ခဲြစိတ္ရမဲ့ေရာဂါကရွိေနတယ္။(ခဲြစိတ္ခကလည္းေစ်းႀကီးပါဘိသနဲ႕)၊ ပင္စင္လစာကနည္းနည္းေလး၊
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕လာထိုင္ေနတယ္။ မလွမ္းမကန္းခုံတန္းေလးမွာလည္း ခ်စ္သူစံုတဲြေလးတစ္တြဲက လာထိုင္
ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။သူတို႕ရဲ႕ေျပာသံေတြကိုလည္းၾကားေနရတယ္။
အမ်ိဳးသမီးက..“ေမာင္.....ခင္ရဲ႕ပါးျပင္ကဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူးနာေနတယ္”
အမိ်ဳးသားေလးကနာေနတယ္ဆိုတဲ့မိန္းကေလးရဲ႕ပါးျပင္ကို ရႊတ္ကနဲနမ္းလိုက္ပါတယ္။ၿပီးမွေမးလိုက္ပါတယ္။
“ခင္...နာေသးလား..ဟင္..”
“မနာေတာ့ဘူး၊ေပ်ာက္သြားၿပီ”
အတန္ၾကာၿငိမ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက“ေမာင္....ခင့္ရဲ႕လည္ပင္းကအရမ္းကိုက္တာဘဲ
ေမာင္ရယ္...”
အမ်ိဳးသားေလးကမိန္းကေလးရဲ႕လည္တိုင္ပတ္ပတ္လည္ကိုနမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ေမးလိုက္ပါတယ္။
“ခင္ေလး...ကိုက္ေနေသးလားဟင္”
မိန္းကေလးက“ေပ်ာက္သြားၿပီေမာင္ရယ္...”
ထိုအခါ အနီးထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာအဖိုးႀကီးက“ေဟ့သူငယ္...ေဟ့သူငယ္....မင္းနမ္းတိုင္းေပ်ာက္တယ္ဆိုရင္
ငါ့ရဲ႕လိပ္ေခါင္းေရာဂါကိုလည္းေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးပါလားကြယ္...”လို႕ေျပာလိုက္ပါသတည္း။

" ေမးၾကည့္စမ္းပါ..."

“တစ္ႏွစ္”
ရဲ႕တန္္ဖိုးကို သိခ်င္ရင္...
စာေမးပဲြက်တဲ့ ေက်ာင္းသားကို
ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

“တစ္လ”
ရဲ႕တန္ဖိုးကို သိခ်င္ရင္...
လမေစ့ဘဲ ကေလးေမြးတဲ့ မိခင္ကို
ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

“တစ္ပတ္”
ရဲ႕တန္ဖိုးကို သိခ်င္ရင္...
အပတ္စဥ္ထုတ္ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာကို
ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

“တစ္ေန႕”
ရဲ႕တန္ဖိုးကို သိခ်င္ရင္...
ကေလး ၆ ေယာက္ကို ေကၽြးေနရတဲ့ ေန႕စားအလုပ္သမားကို
ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

“တစ္နာရီ”
ရဲ႕တန္ဖိုးကို သိခ်င္ရင္...
ဆံုစည္းခြင့္ကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူမ်ားကို
ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

“တစ္မိနစ္”
ရဲ႕ တန္ဖိုးကိုသိခ်င္ရင္...
ရထားမမီလုိက္တဲ႕ခရီးသည္ကို
ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

“တစ္စကၠန္႕”
ရဲ႕တန္ဖိုးကိုသိခ်င္ရင္...
ယဥ္တိုက္မႈနဲ႕ သီသီေလးလဲြသြားတဲ့ ဒရိုင္ဘာကို
ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

“တစ္မီလီစကၠန္႕”
ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိခ်င္ရင္...
အိုလံပစ္ေငြတံဆိပ္ဆုရွင္ကို
ေမးၾကည့္စမ္းပါ။

ဒဂၤါျပားရဲ႕ေခါင္းနဲ႕ပန္း

တစ္ခါတုန္းက.....
ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။သူ႕တို႕ရဲ႕မိဘမ်ားကြယ္လြန္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ
မိဘမ်ားထားခဲ့တဲ့ အေမြကိုအညီအမွ် ခြဲေ၀ယူၾကပါတယ္။ အိမ္ကတစ္လံုးစီ၊ ဆန္စက္ကတစ္လံုးစီနဲ႕ ဆန္ဂိုေဒါင္ကတစ္လံုးစီ ရၾကပါတယ္။အကိုကေတာ့မိသားစုအစံုအလင္နဲ႕ပါ။သားသမီးေတြကငါးေယာက္ေတာင္
ရွိပါတယ္။ညီေလးမွာေတာ့လူပိ်ဳႀကီးပါ။ ညီေလးကစဥ္းစားပါတယ္...“ငါကတစ္ေယာက္တည္းသမားျဖစ္တယ္၊
အကိုမွာကသားသမီးေတြအမ်ားႀကီး၊ 
အေမြေတြကိုအညီအမွ်ခြဲေ၀ယူတာဟာမတရားသလိုျဖစ္ေနတယ္။
မေကာင္းပါဘူး” ဆိုၿပီး ညေရာက္ေတာ့ ဆန္ဂုိေဒါင္ထဲကဆန္အိတ္တစ္အိတ္ကိုထမ္းၿပီးအကိုဆန္ဂိုေဒါင္ထဲကို
တိတ္တဆိတ္ သြားထည့္တယ္။ညတိုင္းဆန္တစ္အိတ္ထမ္းထမ္းၿပီးသြားထည့္ေနတာရက္ေပါင္းမ်ားစြာ။
ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာက သူ႕ရဲ႕ဆန္ဂိုေဒါင္မွာဆန္ကေလွ်ာ့မသြားတာပါပဲ။
အကိုကလည္းစဥ္းစားတယ္။ “ငါ့မွာကသားသမီးေတြအမ်ားႀကီး၊အသက္ႀကီးလာရင္ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္မဲ့လူေတြ
အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ညီေလးမွာကငါ့လိုမရွိရွာဘူး၊ အေမြေတြအညီအမွ်ခဲြေ၀ယူတာကမမွ်တသလိုျဖစ္ေနတယ္၊
သူ႕အတြက္တစ္ခုခုလုပ္ေပးမွျဖစ္မယ္” ညဥ့္သန္ေခါင္ေက်ာ္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဆန္ဂုိေဒါင္တဲက ဆန္တစ္အိတ္ထမ္းၿပီး
သူ႕ညီေလးရဲ႕ဆန္ဂုိေဒါင္ထဲသြားထည့္ေပးပါတယ္၊ညတိုင္းသြားထည့္ေပမဲ့သူ႕ဆန္ဂိုေဒါင္ထဲမွာဆန္ကေလွ်ာ့မသြားဘူး၊
အံ့ၾသေနတာေပါ့၊ ဒါနဲ႕ပဲ တစ္ညမွာေတာ့ ဆန္အိတ္ထမ္းၿပီးအသြားမွာ...တစ္ခုခုနဲ႕၀င္တုိက္ၿပီး လဲက်သြားပါတယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့...သူ႕ညီေလးျဖစ္ေနတယ္၊ ညီေလးမွာလည္း ဆန္တစ္အိတ္နဲ႕လဲေနတယ္၊အဲဒီေတာ့မွ... တစ္ဦးကိုတစ္ဦး သေဘာေပါက္ၿပီး တင္းတင္းၾကတ္ၾကတ္ဖက္လိုက္ၾကပါတယ္။

ပံုၿပင္ကေတာ့ဒါပါပဲ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့စိတ္နဲ႕ေမတၱာဟာ ဒဂၤါးျပားရဲ႕ေခါင္းနဲ႕ပန္းလိုကပ္ေနတာပါ၊
အဲဒီစိတ္ဓါတ္ေတြဟာေလာကႀကီးကိုလွပေစပါတယ္၊
ကိုယ့္ေၾကာင့္ေလာကႀကီးကိုလွပေစခ်င္ရင္ အေ၀းႀကီးကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ဖို႕မဟုတ္ပါဘူး၊
အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ေမတၱာနဲ႕အလွဆင္ဖို႕ပါ၊
လူႀကီးမင္းကေရာ...ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ....

သမင္နဲ႕အတူေျပး.....ေခြးနဲ႕အတူလိုက္.....

တစ္ခါတုန္းက..ေတာလိုက္ေခြးတစ္ေကာင္ဟာေတာစပ္မွာသမင္တစ္ေကာင္ကိုေတြ႕ပါတယ္။ ဒီေတာ့ေတာလိုက္ေခြးကသမင္ကိုအစြမ္းကုန္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ 
သမင္ကလည္းအစြမ္းကုန္ေျပးရတာေပါ့။ အတန္ၾကာေတာ့ ေတာထဲေရာက္သြားပါေလေရာတဲ့။ သမင္ကေတာလိုက္ေခြးကိုလွည့္ၿပီးေျပာပါတယ္။
“မင္းဘယ္ေလာက္လိုက္လိုက္ ငါ့ကိုမမီႏိုင္ပါဘူး”
ေတာလိုက္ေခြးက“ ဘာေၾကာင့္လဲ...”
သမင္က “မင္းလိုက္တာက တစ္နပ္စာအတြက္လိုက္တာေလ...
ငါေျပးရတာကတစ္သက္စာအတြက္ ေျပးရတာျဖစ္လို႕ေပါ့”

ပံုျပင္ကေတာ့ ဒါပါဘဲ။
ခ်စ္တဲ့အဖြားရဲ႕ေပါင္ေပၚမွာေခါင္းတင္ၿပီးပံုျပင္ကိုနားေထာင္ရတာဟာ 
အလြန္ကိုအရသာရွိလွပါတယ္။ ခုထိလြမ္းလို႕ေကာင္းတုန္းပါဘဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာအေပၚမွာပဲ စဥ္းစားတတ္တယ္။ 
ခ်ဲ႕ၿပီးမစဥ္းစားတတ္ဘူး။
သမင္ေလးလြတ္သြားလို႕ေပ်ာ္တာေလာက္ပဲရွိတယ္။ ခုေတာ့.....။
လူႀကီးမင္းကေရာ...ဘယ္လိုစဥ္းစားမိပါသလဲ...
ေခြးနဲ႕အတူ လိုက္ေနတာလား...
သမင္နဲ႕အတူ ေျပးေနတာလား...

ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကိုေရြးခ်ယ္ႏိုင္ပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶ၏အဆံုးအမ

မေကာင္းမႈေရွာင္၊
ေကာင္းမႈေဆာင္၊
ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား။
ေျပာျပဳေတြးလွ်င္သတိယွဥ္
ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေရွ႕သြား။
စိတ္ထားေျဖာင့္မွန္၊
ခြင့္လႊတ္ရန္၊
သည္းခံေမတၱာထား။
လံု႕လႏွင့္ဇြဲ၊မေလ်ာ့ဘဲ၊
အၿမဲတင္းတင္းထား။
အရာရာတြင္...
အသံုး၀င္...
ေအာင္ျမင္ေၾကာင္းတရား။

(ခ်မ္းေျမ႕ဆရာေတာ္)

သင္းခ်ိဳင္းေလးတစ္ခုရဲ႕အုတ္ဂူေလးမွာေရးထားသည့္စာ

မိတ္ေဆြ.....
ငါ့အနားကျဖတ္သြားတဲ့အခါ...
သတိျပဳလိုက္စမ္းပါ။
ငါလည္းပဲ တစ္ခ်ိန္တုန္းက
သင့္လိုပဲ အသက္ရွင္ခဲ့ဘူးတာပဲ။
သင္လည္းပဲ တစ္ေန႕က်ရင္...
အခုငါ့လိုျဖစ္လာမွာပါ။
ျပင္ဆင္စရာရွိသမွ်
ျပင္ဆင္ၿပီးရင္...
ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ေပါ့။

အခ်ိန္ဆိုတာ.....

အခ်ိန္ဆိုတာ....
ေစာင့္ဆိုင္းေနသူအတြက္
ေႏွးေကြးလြန္းလွပါတယ္။
အခ်ိန္ဆိုတာ.....
ေၾကာက္ရြံ႕ေနသူအတြက္
ျမန္ဆန္လြန္းလွပါတယ္။
အခ်ိန္ဆိုတာ.....
၀မ္းနည္းပူေဆြးေနသူအတြက္
ရုည္ၾကာလြန္းလွပါတယ္။
အခ်ိန္ဆိုတာ.....
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနသူအတြက္
တိုေတာင္လြန္းလွပါတယ္။
အခ်ိန္ဆိုတာ.....
ခ်စ္ေနၾကသူေတြအတြက္ကေတာ့
ထာ၀ရပါပဲကြယ္။

တားမရဘူး

တစ္ေနကြယ္...

ေသနယ္သို႕တစ္ခါကူး
ေမ့ေလ်ာ႔ကာမေသဘူး
မထင္ပါေလႏွင့္၊
ေနကြယ္တာႀကိမ္ဖန္မ်ားလွ်င္ျဖင့္
ေသနယ္ရြာအမွန္သြားရလိမ့္မယ္
တားမရဘူး......။