"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၇၉..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ပတ္ဝန္က်င္အသစ္မွာ စိတ္သစ္ကိုယ္သစ္နဲ႕ အလုပ္သစ္ကို

လုပ္ရတာ စိတ္လန္းဆန္းပါတယ္။

အလုပ္သစ္ဆိုေတာ့ သိခ်င္စရာေတြက အမ်ားႀကီး။

လုပ္စရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။

စိတ္ဝင္စားစရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပါ့အေမ။

ဒီမွာေတာ့ အေလးအပင္မ ရတဲ့အလုပ္ၾကမ္းေတြက မရွိသေလာက္နည္းသြားတယ္။

ပင္ပန္းတယ္လို႕ေတာ့ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ နည္းနည္းမ်ားလာတယ္။

မစ္ခ်ီဂန္မွာေနတုန္းက နံနက္ ၉း၀၀နာရီကေန ည၉း၀၀နာရီ္ဆိုေတာ့

တစ္ေန႕ ၁၂-နာရီ ဝန္က်င္ေလာက္ေတာ့ လုပ္ရတယ္။

ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ တစ္ပတ္မွာ တစ္ရက္ပိတ္ရက္ရတယ္။

နနက္၉း၀၀နာရီမွ အလုပ္သြားရေတာ့ အိပ္ေရးဝဝအိပ္ရေသးတယ္။

ဒီမွာေတာ့ နံနက္၅း၃၀နာရီအိပ္ရာကထ၊

မ်က္ႏွာသစ္တာနဲ႕ေရခ်ိဳးတာကို တၿပိဳင္နက္ထဲလုပ္ေတာ့

အခ်ိန္ကုန္နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။

ဘာေၾကာင့္ေစာေစာထရသလဲလို႕အေမကေမးလိမ့္မယ္။

အေၾကာင္းကေတာ့ စားသံုးသူေတြ အဆင္သင့္စားသံုးႏိုင္ဖို႕အတြက္

က်ေနာ္တို႕က လက္နဲ႕လုပ္ရတယ္။

လက္လုပ္ပစၥည္းဆိုတာ ကိုယ္တုိင္အားထုတ္ၿပီးလုပ္မွ ၿပီးေျမာက္တယ္ေလ။

ဆန္ကိုထမင္းျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ရတယ္။ 

ထမင္းျဖစ္လာေတာ့ ဘင္နီဂ်ာလို႕ေခၚတဲ့အခ်ဥ္ရည္နဲ႕နယ္ရတယ္။

ဘင္နီဂ်ာဆိုလို႕ လံုးဝခ်ဥ္တဲ့အရည္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

အဲဒီအရည္ထဲမွာ  သၾကားလည္း ပါတယ္။ ဆားလည္း ပါတယ္။

ထမင္းကို အခ်ဥ္ေဖါက္ထားတယ္ဆိုေပမယ့္ ထမင္းနဲ႕ဘင္နီဂ်ာနယ္ၿပီးတဲအခါ

ထမင္းဟာ အရသာထူးကဲသြားပါတယ္။

ဆန္က ပထမတန္းစား ဆန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စားလို႕အလြန္ေကာင္းတဲ့ထမင္း ျဖစ္လာပါတယ္။

အေမေရ အဲဒီဆန္ကို ေန႕တိုင္းခ်က္ေနရေတာ့ အေမ့ကို ခ်က္ေကၽြးခ်င္စိတ္မၾကာခဏျဖစ္မိတယ္။

အေဒၚ(အေမ့ရဲ႕ညီမ)ေျပာတဲ့စကားကို အမွတ္ရမိတယ္။

“တို႕က ႀကီးက်ယ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

ဟင္းမေကာင္းခ်င္ေနပါေစ၊ ထမင္းမေကာင္းရင္ မစားႏိုင္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ေစ်းႀကီးရင္ ႀကီးေပေလ့ေစ။ ဆန္ေကာင္းေကာင္းပဲ ဝယ္စားတယ္”

ဆိုတဲ့စကား။

ဆန္က ပထမတန္းစားဆန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေမနဲ႕အေမရဲ႕ညီမကို

ေကၽြးခ်င္လိုက္တာ။

ဆန္က ထမင္းျဖစ္လာေတာ့ အဲဒီထမင္းကို ေရညွိလို႕ေခၚတဲ့ (Sea Weed)ေပၚျဖန္႕ရတယ္။

ၿပီးေတာ့ အဆာပလာေတြ ထည့္ၿပီးလိပ္ရတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘူးထဲထည့္၊ တံဆိပ္ကပ္၊ေန႕စြဲတပ္၊

ေစ်းကြက္တင္၊

လုပ္ငန္းစဥ္ကမ်ားေတာ့ ဇယားရႈပ္လွတယ္။

အဲဒါကို လက္လုပ္ပစၥည္းလို႕ေခၚတာပါ။

လက္လုပ္ပစၥည္းအတြက္ အခ်ိန္ေပးရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာထ၊အလုပ္ခြင္ကို အေရာက္သြား၊

ေစာေစာ လုပ္ငန္းစရတယ္။

ဆန္က လေပါင္းမ်ားစြာ ထားသိုထားႏိုင္ေပမယ့္

ဆန္ကို ခ်က္ၿပီးထမင္းျဖစ္လာတဲ့အခါ တစ္ရက္ပဲထားသိုလို႕ ရေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ က်န္တာေတြ လႊင့္ပစ္ရတယ္။

တစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းစားႏိုင္တဲ့ဆူရွီးထမင္းဘူးေတြ

ေန႕တိုင္းက်န္တာေပါ့။

တစ္ေန႕ကို ၁၅-ဘူးက်န္ႏိုင္တယ္လို႕ ကုမၸဏီက သတ္မွတ္ထားတယ္။

အေမေျပာဖူးတာက

“စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းေရာင္းရင္

အက်န္နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္

၅၀%အထိ ျမတ္ႏိုင္ပါတယ္။

အက်န္နည္းႏိုုင္သမွ် နည္းေအာင္လုပ္တတ္ဖို႕

ေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ပါးနပ္မႈ လိုတာေပါ့” တဲ့။

အခု သီအိုရီအသစ္က တစ္မ်ိဳး။

“စားသံုးသူလာဝယ္တဲ့အခါ သူလိုခ်င္တဲ့စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းမရွိလို႕

ျပန္သြားရင္ ေနာက္တစ္ခါ သူလာဖို႕မရွိေတာ့ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ စားသံုးသူ ဆံုးရႈံးသြားတာက ပိုရႈံးတယ္ တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့စားေသာက္ကုန္ကို

အပိုလုပ္ထားဖို႕လိုတယ္” တဲ့။

သူတို႕အဆိုအရေတာ့ ဘူးအမ်ိဳးမ်ိဳး ၁၅-ဘူးက်န္ႏိုင္တယ္လို႕ဆိုပါတယ္။

တစ္ဘူးဟာ လူတစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္း ဝႏိုင္တယ္ေလ။

သူ႕အလုပ္လုပ္ေတာ့လည္း သူညႊန္းၾကားတဲ့အတိုင္းလုပ္ရတာေပါ့။

ဒီေတာ့ ဆူရွီးဘူးလက္က်န္ဟာ ၁၀ဘူးကေန ၂၀ဘူးေတာ့

ေန႕တိုင္းလိုလို လႊင့္ပစ္ေနရတယ္။

အေကာင္းေတြကို ေန႕တိုင္းလႊင့္ပစ္ေနရေတာ့ ႏွေျမာတာေပါ့။

လႊင့္မပစ္လို႕မရဘူးလားလို႕ေမးရင္ မရဘူးလို႕ေျဖရမွာပဲ။

ဒီက စားသံုးသူေတြက ႀကီးက်ယ္တယ္ေလ။

"ဒီေန႕လုပ္တာလား" လို႕ ေမးတတ္တယ္။

မလိမ္ခ်င္ရင္ ဘာလုပ္မလဲ။

လိမ္တာကို အေမ မႀကိဳက္ဘူးေလ။

အေမ မႀကိဳက္သလို က်ေနာ္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ 

ဒီေတာ့...

အေဟာင္းကို လႊင့္ပစ္ၿပီး အသစ္တင္ရေတာ့တာေပါ့။

အေဟာင္းကို ေန႕ေျပာင္းၿပီးအသစ္လုပ္ထားရင္

ပါးနပ္တဲ့သူဆိုရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

လတ္ဆတ္တဲ့အရသာနဲ႕မလတ္ဆတ္တဲ့အရသာ ကြာျခားတယ္ေလ။

ဥာဏ္ရွိသူ သိပါတယ္။

အဲဒီလိုလုပ္မိၿပီဆိုရင္ စားသံုးသူ ဆံုးရႈံးၿပီေပါ့။

ကိုယ္လည္း စားေသာက္ဆိုင္ေတြ သြားစားရင္

အေဟာင္းကို အသစ္လုပ္ထားတာကို သိတယ္အေမ။

ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဘူး။

အဲဒီဆိုင္မ်ိဳးဟာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္တဲ့ဆိုင္ထဲမွာ မပါတတ္ပါဘူး။

တျဖည္းျဖည္း လူနည္းသထက္ နည္းသြားခ်ည္းပါပဲ။

စားေသာက္ဆိုင္သြားရင္ လူနည္းတဲ့ဆိုင္မ်ိဳးကို

သတိထားသြားဖို႕ အေမ သတိေပးခဲ့တာကို သတိရမိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းေတြမွန္းသိေပမယ့္ေန႕တိုင္းလႊင့္ပစ္ေနရတယ္။

လႊင့္မပစ္ပဲ စားခ်င္သူေတြကို ေပးလို႕မရဘူးလားလို႕ေမးရင္

မရဘူးလို႕ေျဖရမွာပဲ။

ဝန္ထမ္းေတြထဲမွာ ဆူရွီးကို ႀကိဳက္တတ္သူရွိတယ္။

ေပးဖူးတယ္။ သူတို႕လည္း ယူတယ္။

တာဝန္ခံ မန္ေနဂ်ာႀကီးက သိသြားေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြအက်င့္ပ်က္မွာစိုးလို႕

မေပးရဘူးလို႕ လာေျပာတယ္။

ရာထူးႀကီးသူေျပာတဲ့စကားဟာ အမိန္႕လိုပါပဲ။

လိုက္နာရတယ္ေလ။

အေကာင္းေတြ ေန႕တိုင္းလႊင့္ပစ္ရေတာ့ ႏွေျမာမိပါတယ္။

ကိုယ္လည္း ေန႕တိုင္းမစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။

စားခ်င္ရင္လည္း တစ္ဘူးႏွစ္ဘူးေပါ့။

အခုဟာက ၁၀ဘူးေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ စားလို႕မကုန္ဘူးေလ။

အေမေျပာဖူးတဲ့စကားကို သတိရမိတယ္။

“မလွဴႏိုင္ေသးရင္ ေစ်းေရာင္းေပါ့။

သဒၵါေကာင္းရင္ ေန႕တိုင္း အလွဴျဖစ္တယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္ အသံုးမဝင္ေတာ့ေပမယ့္ အျခားသူေတြအတြက္

အသံုးဝင္ႏိုင္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ အသံုးဝင္ႏိုင္သူကို ရွာေဖြလွဴဒါန္းႏိုင္ေအာင္

ႀကိဳးစားရမယ္” လို႕အေမေျပာဖူးတာကို မေမ့ပါဘူး။

တာခ်ီလိတ္မွာေနတုန္းကလည္း အေမေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ဖါးကန္႕မွာေနတုန္းကလည္း လုပ္ျဖစ္တယ္။

ဒီမွာေတာ့ လုပ္လို႕ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကို သတိရတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာက လိုအပ္္သူေတြ မ်ားလွတယ္။

သဒၵါေကာင္းသာရွိရင္ ေန႕တိုင္းအလွဴျဖစ္ေနမွာေသခ်ာတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ကံေကာင္းတဲ့အခ်က္တစ္ခုက

ဆူရွီးဆိုင္(Fresh sushi Daily)ဟာ လတ္ဆတ္တဲ့ေစ်းႀကီးရဲ႕အလယ္ဗဟိုမွာ ရထားတာပဲ။

ဒီေတာ့လူတိုင္း က်ေနာ္တို႕ေနရာကို ျဖတ္ရတယ္။

ဆူရွီးဆိုတာ ဘာမွန္းမသိသူေတာင္ လွည့္ၾကည့္သြားတဲ့အခြင့္အေရးရတာေပါ့။

အလုပ္ကလုပ္ရင္းနဲ႕ သင္ယူခြင္႔ ရတယ္။

အခ်ိဳ႕က သူတို႕ေတြ အျခားေနရာမွာ စားလာခဲ့တဲ့ဆူရီွးကို ဒီမွာ ေအာ္ဒါလာမွာတယ္။

ဒီေတာ့လုပ္ေပးလိုက္ရတာပဲ။

ေလယာဥ္ေမာင္ တစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ္တို႕ဆိုင္ကုိ ပံုမွန္လာတတ္တယ္။

သူလာတိုင္း သူစားခဲ့ဖူးတဲ့ဆူးရွီးေတြ အေၾကာင္းေျပာျပတတ္တယ္။

ၿပီးေတာ့ သူစားခ်င္တဲ့ဆူရွီးကို မွာစားတတ္တယ္။

သူေျပာတဲ့ပံုစံေတြက က်ေနာ္တို႕ဆိုင္မွာ မရွိတဲ့ဆူရွီးေတြျဖစ္ေနရင္

သူေျပာတဲ့ပံုစံကို လုပ္ၿပီးေစ်းကြက္တင္ၾကည့္တယ္။

လူေတြ ႀကိဳက္တာကိုေတြ႕ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ဆူရွီးအမ်ိဳးအစားေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ျဖစ္လာတယ္။

အေရာင္အေသြးလည္း စံုလင္လာတယ္။

ဒီဇိုင္းကို ဝါသနာပါတဲ့ယံုယံုရဲ႕လက္စြမ္းျပမႈေၾကာင့္ ဆူရွီးဆိုင္ဟာ

လူအမ်ားစိတ္ဝင္စားတဲ့ဆိုင္ျဖစ္လာတယ္။

ၿပီးေတာ့ သူမက လူအမ်ားနဲ႕စကားေျပာရတာကို ဝါသနာပါတယ္။

ေဟာ္တယ္မွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေတြ႕အႀကံဳကလည္း

အေရာင္းျမွင့္တင္တဲ့ေနရာမွာ အသံုးဝင္လာတယ္။

ပညာဆိုတာ အသံုးခ်တတ္ရင္ တစ္ေနရာရာမွာ အသံုးဝင္လာတယ္္ဆိုတာ

ပိုၿပီးသေဘာေပါက္လာတယ္။

စာလည္းရွည္သြားၿပီ။

အေမေရ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါ။

အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာတဲ့အခါ အရာရာထက္ က်န္းမာေရးက

ပိုၿပီးအေရးႀကီးလာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေမ့ကို ထပ္ခါတလဲလဲ မွာေနရတာပါ။

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ေအသင္ၿမိဳ႕၊

ေဂ်ာ္ဂီ်ယာျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။
၇-၉-၂၀၁၃