သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားသတိရစြာျဖင့္
စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမ
ေနေကာင္းလား။
မစ္ခ်ီဂန္ေဆာင္းကေတာ့
ေအးသထက္ေအးလာတယ္။
ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ
က်လာတာကို ထိုင္ၾကည့္လို႕ေကာင္းပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္
တၿမိဳ႕လံုးကို ထံုးသုတ္ထားသလို ေဖြးေဖြးကိုျဖဴလို႕။
ေခါင္မိုးေတြေပၚမွာ၊
လမ္းေတြေပၚမွာ၊
သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ။
အထပ္ထပ္က်လာေတာ့လည္း
ထူသထက္ထူလာတယ္။
ေနေရာင္လာလို႕လည္း
ေပ်ာ္ဝင္မသြားေတာ့ပဲ သိပ္သည္းလာတယ္။
စကိတ္စီးတတ္ရင္
စီးလို႕ရေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။
ရိုးရိုးဖိနပ္နဲ႕
ဆိုရင္ ေခ်ာ္လဲႏိုင္တာမို႕ ေတာ္ေတာ္သတိထားေနရတယ္။
အျပင္မွာဆိုရင္
ေတာ္ေတာ္ကိုေအးတယ္။
ေလတိုက္ရင္
ပိုဆိုးေသးတယ္။
ေနထြက္ခ်ိန္က
ေနာက္က်လာတယ္။
နံနက္
၈း၀၀ ေက်ာ္မွ ေနထြက္တယ္။
ႏွင္းေတြက်လာရင္
ေနေရာင္မျမင္ရတဲ့ေန႕ေတြေတာင္ ရွိတယ္။
ေနဝင္ခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့
ေစာေနတယ္။
ညေန၅း၀၀နာရီဆိုရင္
ေနဝင္ၿပီ။
ေန႕တာတိုၿပီး
ညတာက ရွည္လာတယ္။
တစ္ခ်ိန္လံုး
အလုပ္ခြင္ထဲက လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနေတာ့
ေနထြက္တာလည္း
မျမင္ရတာ ၾကာပါၿပီ။
ေနဝင္တဲ့အလွကိုလည္း
မျမင္ရတာ ၾကာေတာ့ လြမ္းသလိုေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။
အရာအားလံုးကို
ေငြလည္း လဲလွယ္ရသလို ခံစားလာမိတယ္။
တန္သလားလို႕
ေတြးမိတိုင္း မတန္မွန္း သိလာတယ္။
ဒါေပမယ့္
ရုန္းဖို႕က်ျပန္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ မရုန္းႏိုင္ဘူးေလ။
ဒီမွာက
ေငြက အရာရာ ျဖစ္ေနတယ္။
 |
| ခ်မ္းလိုက္တာ ခိုက္ခိုက္ကို တုန္လို႕... |
ဒီႏိုင္ငံမွာ
ေဆာင္းတြင္းမွာ အလုပ္မ်ားလွတယ္။
ဒီဇင္ဘာလတစ္လေလာက္လုပ္ရင္
တစ္ႏွစ္စာ လံုေလာက္တယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။
ဒါကလည္း
အလုပ္ရွင္ေတြ အတြက္ပါ။
ဝန္ထမ္းေတြအဖို႕ေတာ့
တစ္လကို တစ္ႏွစ္စာေလာက္ကို အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။
ပိုင္ရွင္က
နားရက္မေပးပဲ ဝန္ထမ္းအားလံုးကို ရက္ျပည့္ အလုပ္ဆင္းခိုင္းတယ္။
ေငြနဲ႕မွ်ားေတာ့လည္း
ေငြလိုတဲ့ဝန္ထမ္းေတြ မျငင္းႏိုင္ၾကဘူး။
တစ္ပတ္
တစ္ရက္ နားရက္လည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။
တစ္ေန႕ကို
၁၂ နာရီအလုပ္ဆင္းရတယ္။
နံနက္၁၀း၀၀နာရီက
ည၁၀း၀၀နာရီ။
အခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္းေတြက
နံနက္၈း၀၀ နာရီကေန ည ၈း၀၀နာရီ။
ေမာလ္ဖြင့္ခ်ိန္က
နံနက္ ၈း၀၀ နာရီကေန ည၁၀း၀၀နာရီျဖစ္သြားတယ္။
အျခားဆိုင္ေတြကေတာ့
part time ဝန္ထမ္းေတြ ငွားၾကတယ္။
ပံုမွန္ဝန္ထမ္းေတြက
ပံုမွန္ပဲ အလုပ္ဆင္းၾကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မပင္ပန္းေတာ့ဘူးေပါ့။
က်ေနာ္တို႕ဝန္ထမ္းေတြ
အလုပ္ကမ်ားလြန္းလို႕ပင္ပန္းတဲ့ၾကားထဲ
အခ်ိန္ပိုပါဆင္းရေတာ့
စိတ္မရွည္ၾကေတာ့ဘူး။
ေရွ႕ပိုင္းဝန္ထမ္းေတြနဲ႕ေနာက္ပိုင္းဝန္ထမ္းေတြ
အေပးအယူ မမွန္ေတာ့ဘူး။
ေဒါသေတြနဲ႕ဆက္ဆံၾကေတာ့
ရန္မျဖစ္ တစ္ျဖစ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။
 |
| ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႕ အလုပ္သြားရတာ ပ်င္းစရာ... |
ဒီႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့
ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အလုပ္ခ်ိန္၊
ဝန္ထမ္းရဲ႕အခြင့္အေရးေတြလည္း
ဘယ္ဆီေပ်ာက္ေနမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။
ခရစ္စမတ္ကေတာ့
ေတာ္ေတာ္ကို စည္းကားတယ္လုိ႕ေျပာရမယ္။
ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုေတာ့
ျမန္မာမ်ားရဲ႕ သၾကၤန္ကာလနဲ႕တူတယ္။
တစ္ႏွစ္လံုး
ရွာထားတာကို တစ္လထဲနဲ႕ကုန္ေအာင္ သံုးျဖဳန္းေနသလိုပဲ။
အေမ့ရဲ႕ေခၽြးမ
ယံုယံုကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္။
တစ္ေနကုန္
မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တယ္။
ေျပာႏိုင္တယ္။
ေရာင္းႏိုင္တယ္။
သူမကေစ်းေရာင္းတာေတာ့
ကၽြမ္းက်င္တယ္။
သူမနဲ႕ေတြ႕ရင္
မဝယ္ခ်င္တာေတာင္ ဝယ္ခ်င္ေအာင္ကို ေရာင္းႏိုင္တယ္။
ထမင္းေက်ာ္
ဒါမွမဟုတ္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္နဲ႕တြဲၿပီး ဟင္းတစ္မ်ိဳးကို ေဒၚလာ ၄း၉၉နဲ႕စတယ္။
ဟင္းအမ်ိဳးေပါင္းက
၁၅မိ်ဳးေလာက္ ရွိတယ္ဆိုေတာ့
တစ္မ်ိဳးတိုးယူတိုင္း တစ္ေဒၚလာတိုးသြားတယ္။
တစ္မ်ိဳးတိုးယူတိုင္း တစ္ေဒၚလာတိုးသြားတယ္။
အခ်ိဳရည္
အေအးပါတြဲၿပီးေသာက္ၾကေလ့ရွိတယ္။
အစတုန္းက
ဟင္းတစ္မ်ိဳးပဲ ယူမယ္ဆိုတဲ့လူေတြဟာ
ယံုယံုနဲ႕ေတြ႕ရင္
အခ်ိဳရည္
အေအးယူၿပီးခ်ိန္မွာ ေဒၚလာ ၁၀ေက်ာ္သြားၿပီ။
သူမက
အေျပာလည္းခ်ိဳတယ္။
ဘာသာစကားလည္း
ကၽြမ္းက်င္တယ္။
ေစတနာလည္း
ပါေတာ့ ဝယ္သူေတြက စိတ္ခ်မ္းသာၾကတယ္။
ၿပီးေတာ့
သူမရဲ႕ထူးျခားခ်က္က
လာေနက် ဧည့္သည္ေတြရဲ႕အထာကို သိေနတာ၊
လာေနက် ဧည့္သည္ေတြရဲ႕အထာကို သိေနတာ၊
စားေနက်
အစားအစာကို မွတ္မိေနတာပဲ။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူမ မွတ္မိေနတာကို အံၾသၾကတယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူမ မွတ္မိေနတာကို အံၾသၾကတယ္။
ဧည့္သည္ေတြက
သူတို႕ကို မွတ္မိတယ္၊ ဂရုစိုက္တယ္ဆိုၿပီး
ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ဝယ္စားၾကတယ္။
ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႕ဝယ္စားၾကတယ္။
အေမေရ
က်ေနာ္တို႕လည္း အေမရိကားေရာက္မွ
ေစ်းသည္ႀကီး
ဆန္နီ၊
ဆန္နီႀကီး
ေစ်းသည္ ျဖစ္ေနၿပီ။
 |
| တစ္ၿမိဳ႕လံုး ႏွင္းေတြ ဖံုးလို႕ပါလား... |
က်ေနာ့္အဖို႕
ေကာင္းတဲ့အခ်က္တစ္ခုက လူေပါင္းစံုနဲ႕ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ေတာ့
ဘာသာစကားနဲ႕ယဥ္ပါးလာတယ္။
အသံထြက္
အမ်ိဳးမ်ိဳးကို နားယဥ္လာတယ္။
ေစ်းေရာင္းတဲ့အတတ္ပညာကေတာ့
အေမ သင္ေပးလို႕ ေတာ္ေတာ္တတ္သိနားလည္ေနပါၿပီ။
ေစ်းေရာင္းတာ
ပင္ပန္းလို႕ အေမက ပညာေတြ တတ္ေအာင္သင္၊
ပညာနဲ႕လုပ္စားတာအေကာင္းဆံုးလို႕ေျပာခဲ့ၿပီး
ပညာေတြ တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္
အေဝးက ျမက္က ပိုစိမ္းတယ္လို႕ထင္ခဲ့မိတဲ့အတြက္
အခုေတာ့
ေစ်းသည္ႀကီးပဲ ျဖစ္ေနတာပဲ။
ေစ်းသည္ဘဝကို
က်ေနာ္ အထင္မေသးပါဘူး။
အေမရဲ႕ေျပာဆိုဆံုးမမႈေၾကာင့္ အထင္ႀကီးမိတာလည္း
အမွန္ပါ။
ဝန္ထမ္းဘဝကို
အထင္မႀကီးမိတာလည္း အမွန္ပါပဲ။
ငယ္ငယ္ကထဲက
ဝန္ထမ္းဘဝနဲ႕မယဥ္ပါးခဲ့ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ဘဝကို
စာနာမိေပမယ့္
အထင္မႀကီးခဲ့ဘူး။
အခုလည္း
အထင္မႀကီးဘူး။
ကိုယ္တိုင္
ဝန္ထမ္းလုပ္ေတာ့ ခါးသီးတဲ့အေတြ႕အႀကံဳေတြေၾကာင့္
အထင္ေတာင္
ေသးလာမိတယ္။
ဝန္ထမ္းဘဝက
ရုန္းထြက္ဖို႕ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ႀကိဳးစားေနမွာပါ။
အဲဒါကိုေတာ့
အေမ ယံုပါ။
အေမကိုခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
အေရွ႕လင္စင္းၿမိဳ႕၊
မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္၊
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။
၁-၇-၂၀၁၃
၁-၇-၂၀၁၃
 |
| ေမာလ္ထဲက ျမင္းကြင္းတစ္ခု... |
 |
| မစ္ခ်ီဂန္ရဲ႕ေဆာင္းတြင္းရက္တစ္ရက္... |
 |
| ေနရာတိုင္းမွာ ႏွင္းေတြပါ၊ ေနျခည္ေထြးလည္း မေႏြးပါ... |
No comments:
Post a Comment