"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၇၁..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သား သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ျပန္ၿပီ။

အေမ ေနေကာင္းလား။

သားတို႕လည္း ေနေကာင္းပါတယ္။

၂၀၁၃-ခုႏွစ္ကေတာ့ အစျပဳပါၿပီ။

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစ အေမ။

အေမရိကန္မွာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးဟာ ေတာ္ေတာ္ စည္းကားတာပဲ။

ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ပြဲလမ္းသဘင္ကို မႀကိဳက္လို႕မသြားျဖစ္ပါဘူး။

စီအင္န္အင္န္ ရုပ္ျမင္သံၾကားကေန ၾကည့္ျဖစ္တာပါ။

ႏွစ္သစ္စကူးတဲ့အခ်ိန္ကေနၿပီ တစ္ညလံုးျပေနေတာ့တာပဲ။

က်ေနာ္တို႕လည္း လြတ္လပ္သြားၿပီမို႕ ႏွစ္သစ္မွာ အထူးေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။

ႏွစ္သစ္ကစၿပီး အလုပ္မဆင္းရေတာ့ဘူးေလ။

အလုပ္ကေန ေကာင္းမြန္စြာ ႏႈတ္ထြက္လိုက္တယ္။

အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့တင္းၾကတ္မႈမွန္သမွ် ေျပေလွ်ာ့သြားတယ္။

ေပါ့ပါးလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။

ႏွစ္သစ္ကို ႀကဳိၿပီး အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္လိုက္တယ္။

လန္းဆန္းသြားေတာ့မွ အိပ္ယာကထၿပီး ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းတယ္။

စာၾကည့္တိုက္က ငွားထားတဲ့စာအုပ္ေတြ၊ ဒီဗြီဒီ၊ဗြီစီဒီေတြ ျပန္ပို႕ဖို႕ရွိတယ္။

ဘဏ္သြားဖုိ႕လည္း ရွိတယ္။

ကားဆီထည့္ဖို႕ရွိတယ္။

အင္ဂ်င္ဆီေျပာင္းဖို႕ရွိတယ္။

ကားေရေဆးဖို႕ရွိတယ္။

အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႕ရွိတယ္။

တကယ္တန္းသြားေတာ့ ဒီေန႕ရံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။

ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းတဲ့အလုပ္နဲ႕ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့အလုပ္ႏွစ္ခုပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။

ဒီေန႕မွာ ျပည့္ျပည့္ဝဝ နားလိုက္ရတာေတာ့ အျမတ္တစ္ခုပါပဲ။

တိုးတိုးတိုင္ပင္ေဖာ္ကလည္း အနားမွာရွိေတာ့ ပ်င္းခ်ိန္မရပါဘူး။

သူက ဒီမစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္မွာေနတုန္း သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ႏွစ္ခု ရွိတယ္။

တစ္ခုက မစ္ခ်ီဂန္ေရကန္ကို သြားခ်င္တယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ၿမိဳ႕ေတာ္ ခ်ီကာဂိုကို သြားခ်င္တယ္ တဲ့။

ခရီးရွည္မထြက္ခင္ သူမသြားခ်င္တဲ့ေနရာႏွစ္ခုစလံုးကို က်ေနာ္လိုက္ပို႕ခ်င္တယ္။

မိတ္ေဆြေတြကို တိုင္ပင္ေတာ့ ခ်ီကာဂိုက ကားလမ္းေတြ ရႈတ္ေထြးတာမို႕

အေၾကာင္းထူးမရွိရင္ မသြားေစခ်င္ဘူးလို႕ တားျမစ္ၾကတယ္။

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သြားလိုက္ရင္ေကာင္းသား၊

တိုင္ပင္လိုက္မိကာမွ စိတ္ပါရႈတ္ေထြးသြားရတယ္။

ငယ္သူငယ္ခ်င္းကေျပာပါတယ္။

“ကားလမ္းေတြ ရႈတ္ေထြးတာဆိုေတာ့ သတိနဲ႕သြားခ်င္ရင္သြားေပါ့။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံက က်ယ္ဝန္းလြန္းတာေၾကာင့္ ေနာက္ဒီေနရာကို ျပန္ေရာက္မယ္လို႕

ေျပာရခက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အလုပ္ခြင္ထဲဝင္သြားၿပီးရင္

အခ်ိန္မရွိေတာ့လို႕ ဘယ္ေနရာမွ ေရာက္ဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး”

တိုးတိုးတိုင္ပင္ေဖာ္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူကေတာ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္

သြားမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ပံုနဲ႕ျပန္ၾကည့္တယ္။

မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာတစ္ခု၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ကားေမာင္းသြားရမယ္။

အခက္အခဲကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ေတြးလိုက္မိတယ္။

ေၾကာက္ရင္ ေရွ႕တိုးဖို႕ခက္တယ္။

ေနာက္ဆုတ္ခ်င္တယ္။

ေနာက္ဆုတ္ဖို႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွာခ်င္တယ္။

အေမေျပာတဲ့စကားကို ျပန္ၾကားမိတယ္။

“လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အဖိုးအတန္ဆံုးပိုင္ဆိုင္မႈဟာ သူ႕ရဲ႕သတိၱပါသားရယ္။

သတိၱသာရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ အေျခအေနေတြ ဘယ္ေလာက္မဲေမွာင္ေနပါေလ့ေစ။

အဲဒီအေမွာင္ကို ခြင္းၿပီး လင္းေစႏိုင္ပါတယ္”

ဒါနဲ႕ပဲ ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ ဇႏၷဝါရီလ ၂-ရက္ေန႕မွာ

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့တယ္။

ေလးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ကားေမာင္းရတယ္။

အလုပ္ခြင္မွာ ပင္ပန္းခဲ့တာနဲ႕အမွ် ခရီးထြက္ေတာ့ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားခဲ့ရတယ္။

ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ အေမရယ္။

တိုးတိုးတိုင္ပင္ဖက္(ယံုယံု)ေပ်ာ္တာက သူမ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို သြားရလို႕။

က်ေနာ္ေပ်ာ္တာက လုပ္ဖို႕ေၾကာက္ေနတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို ေရွ႕တိုးလုပ္ရလို႕။

ဟုတ္တယ္အေမရဲ႕။ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕ေတာ္က ကားေတြကလည္း မ်ား၊

လူေတြကလည္း ရႈတ္၊

ဒီၾကားထဲ ကားရပ္မယ့္ေနရာက ရွား၊

ဒါနဲ႕ပိုက္ဆံေပးရတဲ့ကားပါ့ကင္ေနရာတစ္ခုကို ရွာၿပီး ကားရပ္လိုက္တယ္။

ကိုယ္သြားမယ့္ေနရာနဲ႕ေတာ္ေတာ္လွမ္းေနလို႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားရေသးတယ္။

က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ မစ္ခ်ီဂန္ထက္ေတာင္ အေအးပိုေနသလိုပဲ။

ဒီမွာေနတဲ့လူေတြ ဝတ္တဲ့အေႏြးထည္ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ေလာင္းကုတ္လို႕ေခၚတဲ့

အေမႊးပြ အေႏြးထည္ အရွည္ေတြဆိုတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။

က်ေနာ္တို႕ ပါလာတာက အေႏြးထည္ အက်ီအတိုေတြ၊

ခ်မ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ ခုိက္ခိုက္ကို တုန္ေနတာပဲ။

မ်က္ႏွာလည္စပ္ေနတာပဲ။မွန္ထဲၾကည့္ေတာ့ နီရဲေနတယ္။

ပါးအို႕နီနီေလးေတြ ျဖစ္လို႕ပါလား။

အရင္ဆံုးသြားတာက ဝီလ္လစ္တာဝါ(Willis Tower)ကိုသြားတယ္။

ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႕ တာဝါနားက မက္ေဒၚနားစားေသာက္ဆိုင္ကို ဝင္စားလိုက္တယ္။

တာဝါက စၿပီးဖြင့္စဥ္ကာလ(1973)မွာေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အျမင့္ဆံုးအေဆာက္အဦးေလ။

အျမင့္ေပေပါင္း ၁၇၃၀- ေပ ရွိတယ္။

ေျမေအာက္ထပ္ အပါအဝင္ဆိုရင္ေတာ့ ၁၁၀-ထပ္ရွိတယ္။

က်ေနာ္တို႕တက္ခဲ့တဲ့အထပ္(ေျမညီထပ္)က စၿပီးေရတြက္ရင္ေတာ့ ၁၀၃-ထပ္ရွိတယ္။

တစ္ေယာက္ကို ၁၈-ေဒၚလာေပးရတယ္။

အဲဒီမွာ ေရးထားတဲ့စာက ထင္ရွားတဲ့ေနရာ ၅-ခုကို သြားရင္

ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ေနာက္ထပ္တစ္ရာေက်ာ္ထပ္ေပးရတယ္။

ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ သြားမယ္ဆိုၿပီး ဝယ္လိုက္တယ္။

လံုၿခံဳေရးအတြက္ အထပ္ထပ္စီစစ္ေနတာလည္း

နယူးေရာက္က ရုပ္ထုသြားတုန္းက

အတိုင္းပါပဲ။

လူေတြမ်ားလြန္းလို႕ အၾကာႀကီး တန္းစီရတယ္။

ဓာတ္ေလွးခါးနဲ႕တက္တာ ခဏေလးလိုပဲ။

ျမင့္သြားတာနဲ႕အမွ် ေလယာဥ္စီးရသလို နားထဲကေလထြက္လာတယ္။

ဓာတ္ေလွခါးထဲမွာ တာဝါနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ သိသင့္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို

ရုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႕ ရွင္းျပတယ္။

အေပၚဆံုးထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေပၚမွာလည္း လူေတြ အမ်ားႀကီးပါလား။

တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို အေပၚစီးက ျမင္ရတယ္။

ျမင္ကြင္းက လွလိုက္တာ။

မစ္ခ်ီဂန္ေရကန္ကိုလည္း ျမင္ရတယ္။

ေရကန္လို႕သာေျပာတာ ၁၀၃-ထပ္ကၾကည့္တာေတာင္ ဟိုဖက္ကမ္းကို မျမင္ရဘူး။

ပင္လယ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနတယ္။ က်ယ္ဝန္းလိုက္တာ။

အေမရိကန္မွာေတာ့ အႀကီးဆံုးေရကန္ႀကီးပါပဲ။

အင္းေလးကန္ထက္ အမ်ားႀကီးက်ယ္တာေပါ့။

က်ေနာ္တို႕ တစ္ခ်က္ခုတ္၊ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ပဲ။

ခ်ီကာဂိုလည္းေရာက္တယ္။

        မစ္ခ်ီဂန္ေရကန္လည္းေရာက္တယ္။    

     

တာဝါရဲ႕ ထူးျခားတာတစ္ခု မွန္ေပၚတက္ၿပီးဓာတ္ပံုရုိက္ရတာပဲ။

လူေတြ တန္းစီေနလို႕ဘာမ်ားလဲလို႕ တန္းစီလိုက္တယ္။

တာဝါရဲ႕အစြန္းတစ္ေနရာမွာ ပတ္ပတ္လည္ မွန္ထူထူနဲ႕ကာရံထားတယ္။

ေအာက္ေျခနင္းကိုလည္း ေဖါက္ၿပီးျမင္ရတဲ့ မွန္ခ်ပ္အထူနဲ႕လုပ္ထားတယ္။

အဲဒီေပၚတက္ၿပီးေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္တဲ့လူတိုင္းလိုလို ျပန္ေျပးလာတယ္။

မွန္ကိုေဖာက္ၿပီးၾကည့္လိုက္ရင္ လူေတြ၊ကားေတြက ေသးေသးေလးေတြျဖစ္ေနတယ္။

သိပ္မၾကာဘူး။ ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာၿပီးမူးလာတယ္။ ဒူးေတြလည္း တုန္လာတယ္။

ဒီေလာက္ျမင့္တဲ့ေနရာက တစ္ခါမွ ေအာက္ကို ငံု႕မၾကည့္ဖူးဖူးေလ။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေအာက္မွာလည္း ဟာလာဟင္းလင္းျပင္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။

အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတာ့ရပါရဲ႕။

စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလြန္းတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။

တာဝါရဲ႕အေပၚဆံုးထပ္မွာ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ေနျဖစ္တယ္။

ခ်ီကာဂို အမွတ္တရပစၥည္းေတြ ဝယ္ျဖစ္တယ္။

ၿပီးေတာ့ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရုိက္ျဖစ္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းခဲ့တယ္။

အသြားလည္း တန္းစီရသလို အျပန္ေတာ့လည္း ဓာတ္ေလွခါးစီးဖို႕

တန္းစီရျပန္တယ္။

ၾကားရက္ေတာင္ ဒီေလာက္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနရင္

ရံုးပိတ္ရက္ဆိုရင္…၊

ေဆာက္လုပ္တဲ့အင္ဂ်င္နီယာေတြကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဒီလိုအမ်ားျပည္သူျပည္သားေတြကို ျပသဖို႕ စိတ္ကူးရသူေတြကိုလည္း

ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

ဒီလိုေနရာကိုလည္ပတ္မိေတာ့ အေမ့နဲ႕အေမ့ေဆြမိ်ဳးေတြကိုလည္း

ေခၚျပခ်င္လိုက္တာအေမရယ္။

ဒါပဲေနာ္။

ေနာက္မွ ဆက္ေရးလိုက္ပါဦးမယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

CARY (ကယ္ရီၿမိဳ႕)၊

North Carolina (ေျမာက္ပိုင္းကာရိုးလိုင္းနားျပည္နယ္)၊

America (အေမရိကန္ႏိုင္ငံ)။

၁-၁၉-၂၀၁၃