သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သား
သတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမ
ေနေကာင္းလားဟင္။
အေမတို႕
ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ၾကားရတာ ဝမ္းသာရတာ နည္းနည္း၊
ဝမ္းနည္းရတာ
မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီမွာက
လူတိုင္းလိုလို ကြန္ပ်ဴတာ ရွိၾကတယ္။
ဖုန္း
ရွိၾကတယ္။
အိမ္တိုင္းလိုလို
အင္တာနက္ ရွိၾကတယ္။
ဆက္သြယ္ေရး
က ေကာင္းလြန္းတယ္။
အလုပ္သာမရွိရင္
အင္တာနက္ၾကည့္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းကေတာ့
မၾကားခ်င္မွ အဆံုး။
လူလိမ္မာေတြ
အေၾကာင္းလည္း ၾကားရတာပဲ။
လူမိုက္ေတြ
အေၾကာင္းလည္း ၾကားရတာပဲ။
ေကာင္းသတင္းလည္း
ၾကားရတာပဲ။
ဆိုးသတင္းလည္း
ၾကားရတာပဲ။
သတင္းဆိုတဲ့သေဘာကလည္း
ေကာင္းသတင္းထက္ ဆိုးသတင္းက ပိုမ်ားတယ္။
ဒီေတာ့
လူလိမ္မာေတြရဲ႕သတင္းထက္ လူမိုက္ေတြရဲ႕သတင္းက ပိုမ်ားေနတယ္။
လူမိုက္ေတြ
အေၾကာင္းၾကားရတာ ၾကားရေပါင္းမ်ားလြန္းလို႕ ေအာ့ႏွလံုးနာလွပါတယ္။
ဘာမွ
မၾကားခ်င္လို႕ သတင္းေတြကို နားမေထာင္ေတာ့လည္း ဘာမွကို မသိရျပန္ဘူး။
သူငယ္ခ်င္းက
အၿမဲတမ္း သတင္းနားေထာင္တယ္။
ၿပီးေတာ့
ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းအၿမဲေျပာျပတတ္တယ္။
က်ေနာ္က
အာရံုေတြ ေနာက္လြန္းလို႕ နားမေထာင္တာၾကာၿပီလို႕ေျပာေတာ့
သူက
က်ေနာ့္ကို အျပစ္တင္တယ္။
ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေတာ့
သိသင့္တယ္ေပါ့။
သိတာပဲ
ရွိတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေသးေတာ့
စိတ္ရႈတ္ရတာပဲ
အဖတ္တင္တယ္။
အေမတို႕
ျပည္တြင္းမွာေနသူေတြေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား အာရံုေတြ ေနာက္ေနမလဲ မသိဘူး။
အေနေဝးလွတဲ့
က်ေနာ္တို႕ေတာင္ လူမိုက္ေတြ အေၾကာင္းၾကားရတာ အာရံုေနာက္လွတယ္။
မဂၤလာတရားေတာ္ထဲမွာလည္း
ထိပ္ဆံုးကေနပါပါတယ္။
လူမိုက္ကို
ေဝးေဝးက ေရွာင္ပါတဲ့။
လူလိမ္မာကို
ေပါင္းသင္းပါတဲ့။
ဒါကလည္း
အေမ အၿမဲတမ္း ဆံုးမေနတဲ့စကားပါေလ။
က်ေနာ္တို႕လည္း
အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတယ္။
ေသဖို႕လည္း
တျဖည္းျဖည္း နီးလာတယ္။
ေနာက္ႏွစ္တစ္ရာ
မေျပာပါနဲ႕။
ေနာက္ႏွစ္ငါးဆယ္ဆိုရင္ပဲ
က်ေနာ္တို႕နဲ႕သက္တူရြယ္တူေတြ
ဘယ္သူမွ
အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဆိုတာ
ေတြးမိေတာ့ ဘဝရဲ႕လက္က်န္အခ်ိန္ေတြကို
တန္ဖိုးရွိေအာင္
ေနသင့္တယ္လို႕ေတြးမိတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက
လူမိုက္ေတြလည္း အဲဒီလိုေတြးမိရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕
ေတြးမိျပန္တယ္။
ေသခါနီးမွာ
ရွိသမွ်လူေတြ အားလံုးကို ဒုကၡေပးမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားေလသလား
လို႕ေတာင္
ထင္လာမိတယ္။
အဲဒီလို
ဆံုးျဖတ္ထားသူေတြကို အေမက ေမးဖူးတယ္ေလ။
"ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို
အဆံုးရံႈးမခံပဲနဲ႕ သူမ်ားကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္
လုပ္လို႕ရသလား" ဆိုတာကို
ျပန္သတိရမိတယ္။
ဟုတ္တယ္အေမ။
သူမ်ား
စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ဖို႕အားထုတ္တယ္ဆိုကထဲက
ကိုယ္လည္း
စိတ္ဆင္းရဲရတာပါပဲ။
အဲဒီလုိ
အေျခခံသေဘာတရားေလးကိုေတာင္ မသိတဲ့
ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံသူေတြကို
နားလည္လို႕ကို မရဘူး။
အာဏာျပတယ္ဆိုတာ
ဘာမ်ားအရသာ ရွိလို႕လည္းမသိဘူးေနာ္။
သိဒၶတၳ
မင္းသားဟာ အာဏာမျပခ်င္လို႕ နန္းေတာ္ထဲကဆင္းၿပီး
ေတာထဲကို
ဝင္ခဲ့တယ္။
ေမတၱာျပႏိုင္ေအာင္
ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အတိုင္းေအာင္ျမင္ေတာ့
အခု ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ ငါးရာေက်ာ္တဲ့အထိ
က်ေနာ္တို႕ေတြ
ေမတၱာရဲ႕အရသာကို ခံစားေနရတုန္းပဲေလ။
ကဲ…ဘယ္ေလာက္
ေကာင္းသလဲ။
လူမိုက္ေတြဆိုတာ
မေသခင္ကထဲက ပုတ္ေဆာ္နံေနတဲ့လူေတြလို႕
အေမ
ေျပာခဲ့တာကိုလည္း သားမေမ့ပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ကထဲကိုက
သားေတာ့ လူမိုက္ မျဖစ္ခ်င္ဘူးလို႕ အေမကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။
လူမေသေသးဘူး၊
နာမည္ေသေနတဲ့လူမိ်ဳး၊
လူမေသခင္ကထဲက
ပုတ္ေဆာ္နံေနတဲ့လူမိ်ဳးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူးအေမ။
ဘဝတိုတိုမွာ
စိတ္ခ်မ္းသာသူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။
အေမကၿပံဳးၿပီး
“ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ပါေစ” တဲ့။
က်ေနာ့္ရဲ႕ေမြးေန႕မွာ
က်ေနာ့္ရဲ႕အမ်ိဳးသမီးက စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။
ေပ်ာ္လိုက္တာ
အေမရယ္။
စာအုပ္ဆုိင္က
က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ နီးတယ္။
အခ်ိန္ရတိုင္း
စာအုပ္ဆိုင္ကို သြားျဖစ္တယ္။
စာအုပ္ေတြ
မ်ားလိုက္တာ အေမရယ္။
စာဖတ္ဖို႕
ေနရာေတြလည္း စီစဥ္ေပးထားတယ္။
အခ်ိန္ရတိုင္း
စာသြားဖတ္ျဖစ္တယ္။
ႀကိဳက္သေလာက္
ဖတ္ခြင့္ေပးထားပါတယ္။
လေပါင္းမ်ားစြာ
စာသြားဖတ္ၿပီး တစ္ခါမွ မဝယ္ျဖစ္ေတာ့
တစ္ခါတစ္ရံ
အားနာတဲ့စိတ္ေတာင္ ျဖစ္လာမိတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက
အေမက က်ေနာ့္ရဲ႕ေက်ာင္းဝတ္စံုက ေဟာင္းလြန္းေနလို႕
အဝတ္တစ္စံု
ဝယ္ဖို႕ ပိုက္ဆံေပးလိုက္တယ္။
ေျမနီကုန္း
ညေစ်းကို သြားတာေပါ့။
ဟုိေရာက္ေတာ့
ညေစ်းတန္းက စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္တန္းေတြကို
လိုက္ၾကည့္မိတယ္။
ႀကိဳက္တဲ့စာအုပ္ေတြကိုေတြ႕ေတာ့
မေနႏိုင္ဘူး။
လက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႕ဝယ္လိုက္မိတယ္။
ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြ
ျဖစ္ေနေတာ့ ဝယ္ၿပီးေပ်ာ္ေနတယ္။
အဝတ္တန္းေရာက္ေတာ့
ပိုက္ဆံက မေလာက္ေတာ့ဘူး။
အဝတ္မဝယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္
အေမ ရုိက္မွာပဲလို႕ ထင္ခဲ့တယ္။
ရိုက္လည္း
မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
အျပစ္ရွိတယ္ထင္လို႕
အျပစ္ေပးလည္း ခံလိုက္ရံုပဲလို႕ ေတြးၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
အေမက
မရုိက္ပါဘူး။
အျပစ္တင္စကားေတာင္
မေျပာဘူး။
သားရဲ႕စာဖတ္တဲ့ဝါသနာကို
အားေပးတဲ့အေနနဲ႕
ေနာက္ပိုင္း
မုန္႕ဖိုးေပးတဲ့အခါ စာအုပ္ဖိုးပါ အပိုေပးခဲ့တယ္။
သားက
မုန္႕ဝယ္စားတာ နည္းနည္း၊
စာအုပ္ဝယ္တာက
မ်ားမ်ား၊
ဒါေၾကာင့္ သြားေလရာရာမွာ
အဝတ္ေသတၱာထက္ စာအုပ္ေသတၱာက မ်ားလွပါတယ္။
အခု
ေငြမရွိလို႕ စာအုပ္မဝယ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုကို
အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႕အတြက္ ေငြေတြ စုေဆာင္းေနရလို႕ပါ။
အေမရိကန္မွာက
ေငြမရွိရင္ ဘာမွလုပ္လို႕မရဘူးဆိုတာလည္း သိေနတယ္။
ရသမွ်ကို
သံုးေနသူလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
စာအုပ္ေတြကိုလည္း
စာၾကည့္တိုက္မွာ ႀကိဳက္သေလာက္ အလကား ဖတ္ခြင့္ရေနေတာ့
စာအုပ္အတြက္
ေငြကုန္မခံခ်င္ေတာ့တာလည္း ပါတယ္။
အဓိက
က စာအုပ္ကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ထက္ စာအုပ္ပါအေၾကာင္းအရာကို
ပိုင္ဆိုင္ဖို႕က
ပိုအေရးႀကီးပါတယ္ေလ။
အခု
ဇနီးသည္က စာအုပ္ကို ဝယ္ခြင့္ေပးေတာ့ ငယ္ဘဝကို
ျပန္သတိရမိတဲ့အတြက္
ေပ်ာ္မိတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက
စာဖတ္ဝါသနာကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့အေမကို
အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
သား
အေမ့ကို အေဝးက ဦးတင္လိုက္ပါတယ္။
အေမ့ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
လင္စင္းၿမိဳ႕၊
မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္၊
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။
၁၂-၅-၂၀၁၂
၁၂-၅-၂၀၁၂
No comments:
Post a Comment