"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၆၂..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သား သတိရစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမ ေနေကာင္းလား။

အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားတစ္ေယာက္ဟာ ျမန္မာျပည္ကိုလာၿပီး

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အေဆာက္အဦးမွာ

ျမန္မာျပည္သူေတြကို မိန္႕ခြန္းေျပာတာကို သတင္း႒ာန

ကေန ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဝမ္းသာရပါတယ္။

သမိုင္းဝင္ အေဆာက္အဦးတစ္ခုကို သမၼတက ေရြးခ်ယ္ၿပီး မိန္႕ခြန္းေျပာတာကို

ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ရပါတယ္။

အဲဒီသမၼတရဲ႕မိန္႕ခြန္းဟာလည္း သမိုင္းဝင္မိန္႕ခြန္းပါပဲ။

အဲဒီမိန္႕ခြန္းကို   အေမလည္း နားေထာင္ၿပီးထင္ပါတယ္။

နားမေထာင္ျဖစ္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္မွတ္စုထုတ္ၿပီး ပို႕ေပးပါ့မယ္။

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕မစ္ခ်ီဂန္မွာေတာ့ ရာသီဥတုက ေအးသထက္ေအးလာတယ္။

တစ္ေန႕တုန္းကေတာင္ ဆီးႏွင္းေတြက်လို႕ လမ္းေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ

ေဖြးေဖြးကို ျဖဴသြားတာပါပဲ။

အပူခ်ိန္ကေတာ့ သံုးဆယ္ေအာက္ကိုေရာက္သြားၿပီ။

အေႏြးထည္လည္း ပါတာနဲ႕မလံုေလာက္လို႕ ထပ္ဝယ္ရတယ္။

ဒီေဒသမွာေရာင္းတဲ့အေႏြးထည္ကသာ ဒီေဒသရဲ႕အေအးဒဏ္ကို ခံႏိုင္တယ္လို႕

ေဒသခံတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။

အဲဒါလည္း မွန္တာပဲ။

ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာတုန္းကေတာ့ ရာသီဥတုက ျမန္မာျပည္က ရာသီဥတုနဲ႕ဆင္တူေနေတာ့

အေႏြးထည္ ထပ္မဝယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ျမန္မာျပည္က ပါလာတဲ့ အေႏြးထည္နဲ႕လံုေလာက္ခဲ့တယ္။

အေဆာက္အဦးတိုင္းမွာ Heater လို႕ေခၚတဲ့အေႏြးေပးစက္ေတြ

တပ္ဆင္ထားေလေတာ့ အလုပ္ခြင္မွာ၊ အိမ္မွာဆိုရင္

ေနရတာေကာင္းေပမယ့္ အျပင္ထြက္တာနဲ႕

ေရခဲဆုပ္ေတြနဲ႕မ်က္ႏွာကို ပက္ဖ်န္းလိုက္သလို ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားတဲ့

ခံစားခ်က္မိ်ဳးကို ခံစားရတယ္။

အျပင္မထြက္လို႕မရဘူးေလ။

အလုပ္ကိုသြားရတယ္။ ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ရတယ္။

အဲဒီၾကားကာလကေတာ့ အျပင္ထြက္ေနရတာပဲ။

ကားရွိလို႕ေတာ္ေသးတယ္။

ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။

ဘတ္္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ရင္း ခုန္ေပါက္ေနရတယ္။

အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ရပ္ေနလို႕ကို မရဘူး။

ေအးခဲသြားမွာစိုးလို႕ ခုန္ေပါက္ေနရတယ္တဲ့။

ခုန္ေနေတာ့လည္း ေသြးပူေနေတာ့ ခံသာတာေပါ့။

ေမာလ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိေတာ့မယ္။

ႏိုဝင္ဘာလ၂၂-ရက္ေန႕က်ေတာ့မွ ေမာလ္ပိတ္တယ္။

အဲဒီေန႕က Thanksgiving Day (ေက်းဇူးေတာ္ေန႕)

ရံုးပိတ္ရက္။ထူးထူးျခားျခား တစ္ရက္ပိတ္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ကေတာ့ Black Friday မွာေတာ့ ေမာလ္က

ည သန္းေခါင္အခ်ိန္က စၿပီးဖြင့္တယ္။

ေစ်းဆိုင္တိုင္းလိုလို ေစ်းႏႈန္းကို အထူးေလွ်ာ့ေစ်းေပးေတာ့

သန္းေခါင္ယံကထဲ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာပဲ။

က်ေနာ္တို႕ စားေသာက္ဆိုင္ကေတာ့ နံနက္ ၅းဝဝနာရီမွ ဖြင့္ျဖစ္တယ္။

က်န္တဲ့စားေသာက္ဆိုင္ေတြကေတာ့ သန္းေခါင္ယံကထဲက ဖြင့္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ပင္တာ စားေသာက္ဆိုင္ကေတာ့ ညလယ္ကထဲက ဖြင့္တာ

ေနာက္တစ္ေန႕ည ၁၀းဝဝ အထိ ေဒၚလာတစ္ေသာင္းေက်ာ္

ရခဲ့ဖူးတယ္လို႕ မန္ေနဂ်ာကေျပာတယ္။

ဝန္ထမ္းအင္အားမလံုေလာက္မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕စားေသာက္ဆိုင္ကေတာ့

နံနက္၅းဝဝနာရီမွ လာဖြင့္တယ္။

ဒါေတာင္ ေဒၚလာ ငါးေထာင္ပတ္ဝန္ေလာက္ကို ရလုိက္တယ္။

တစ္ရက္ထဲနဲ႕ ပံုမွန္ဝင္ေငြထက္ ေလးငါးဆေလာက္ ရလိုက္တဲ့သေဘာေပါ့။

ဝန္ထမ္းအင္အား နည္းေတာ့ ရွိသမွ်ဝန္ထမ္းေတြ အားလံုးလိုလို ၿပိဳင္းသြားတာပဲ။

ပိုင္ရွင္အဖို႕ေတာ့ ၿပံဳးသြားတာေပါ့ေလ။

သူမ်ားေတြ ရလိုက္တာကို သိေတာ့ ပိုင္ရွင္က ၿပံဳးတာေတာင္ ပီပီျပင္ျပင္ မၿပံဳးႏိုင္ဘူး။

တကယ္လို႕ သန္းေခါင္ယံကသာဖြင့္ရင္

ဆိုတဲ့အေတြးေၾကာင့္ မဲ့ၿပံဳးေတာင္ ျဖစ္သြားသလားမသိပါဘူး။

ေလာဘရဲ႕သေဘာကေတာ့ ၿပံဳးစရာကိုေတာင္ ငိုခ်င္စိတ္ေပါက္သြားေစႏိုင္တယ္ေလ။

က်ေနာ္တို႕ စုေပါင္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦးက ငွားရမ္းတဲ့ကာလ ျပည့္သြားၿပီ။

ပိုင္ရွင္သူေ႒းက ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ႏွစ္ထပ္တိုက္တစ္လံုး ဝယ္မယ္လို႕

သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားမိတယ္။

ဝန္ထမ္းေတြ အားလံုးဟာ အဲဒီႏွစ္ထပ္တိုက္ကိုေျပာင္းရမယ္လို႕

သိရတယ္။

ေကာင္းပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕လည္း ပိုေကာင္းတဲ့ေနရာကို ေျပာင္းေနရတာေပါ့။

သူေ႒းလည္း ေနာက္ထပ္တိုက္တစ္လံုးကို သိသိသာသာ ပိုင္ဆိုင္သြားတာေပါ့။

ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ဘဝကသာ မသိသာတာပါ။

ပိုင္ရွင္ရဲ႕ဘဝကေတာ့ သိသာလြန္းလွပါတယ္။

အေမ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့အိပ္ယာဝင္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရမိတယ္။

ဘာတဲ့။ “လားပင္စင္” ဆိုတာေလ။

တစ္ခါတုန္းက ဆိုၿပီးအေမကေျပာတယ္။

“လားတစ္ေကာင္ ရွိေလရဲ႕။

သူ႕ရဲ႕အေဖက ျမင္းေပါ့။

သူ႕ရဲ႕အေမကေတာ့ ျမည္းျဖစ္တယ္။

လားဆိုတာ သူ႕အေဖထက္လည္း အလံုအဖန္ေတာင့္တယ္။

သူ႕အေမထက္လည္း အရပ္အေမာင္းေကာင္းတယ္။

အေလးအပင္ သယ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ လားဟာ အေကာင္းဆံုးသတၱဝါ တစ္မ်ိဳးေပါ့။

လားဟာ လယ္သမားတစ္ဦးဆီမွာေမြးဖြားခဲ့တယ္။

လယ္သမားရဲ႕သားက အဲဒီလားကို သိပ္ခ်စ္တယ္။

လားကလည္း လယ္သမားရဲ႕သားကို ခ်စ္တာပဲ။

သူတို႕ေတြဟာ တပူးတြဲတြဲနဲ႕အေနမ်ားၾကတယ္။

လယ္သမားသားက သူ႕ကို စကားလာလာေျပာတယ္။

လားဟာ ျပန္မေျပာတတ္ေပမယ့္ နားေထာင္တတ္တယ္။

လယ္သမားသားက သူ႕ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သိတယ္။

ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနလာခဲ့တာ

လားေလးအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိပဲဆိုပါေတာ့။

တစ္ေန႕ေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ တရုပ္တစ္ေယာက္ဟာ

အဲဒီလားကို ျမင္တာနဲ႕ သေဘာက်သြားတယ္။

သူ႕အဖို႕ ကုန္ပစၥည္းေတြကို သယ္ယူပို႕ေဆာင္ဖို႕

ဒီလားဟာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မွာကို ျမင္တာကိုး။

အဲဒီႏွစ္မွာ မိုးေခါင္ေတာ့ လယ္ေတြပ်က္တယ္။ စပါးအထြက္နည္းတယ္။

လယ္သမားႀကီးမွာ အရႈံးေပၚတယ္။ အေႂကြးေတြတင္တယ္။

ေငြလိုခိ်န္မွာ လားကိုလာဝယ္ေတာ့ လယ္သမားႀကီးက ေရာင္းခ်င္တယ္။

လယ္သမားႀကီးရဲ႕ဇနီးက လားအေပၚခ်စ္ေနေတာ့ မေရာင္းခ်င္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ အေႂကြးေတြပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းေနေတာ့

လယ္သမားႀကီးရဲ႕ဆႏၵကိုလည္း မတားရက္ဘူး။

ဒါနဲ႕ပဲ လယ္သမားရဲ႕သား ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္မွာ လားကို တရုပ္ဆီေရာင္းလိုက္တယ္။

လယ္သမားသား ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ လားကို မျမင္ေတာ့ ေမးတယ္။

အေမက စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ အေၾကာင္းစံုရွင္းျပတယ္။

လယ္သမားသားဟာ ငိုတယ္။ တရႈံ႕ရံႈ႕ ငိုတာေပါ့။

အေမက ဒီမွာ ရပ္ၿပီး “ေငြေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းေတြ ကြဲကုန္တယ္။

ေငြဟာ မရွိမေကာင္း၊ ရွိမေကာင္းပါ။

မရွိရင္လည္း ဒုကၡ၊ ရွိျပန္ေတာ့လည္း ဒုကၡပါပဲ”။
အေမက ခဏနားၿပီး ဆက္ေျပာတယ္။

“လားဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တရုပ္ႀကီးရဲ႕ ကုန္ပစၥည္းေတြကို သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရတယ္။

တစ္ေန႕ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းနဲ႕တိုးပါေလေရာ။

တရုပ္ႀကီးရဲ႕ကုန္ပစၥည္းက တရားမဝင္တဲ့ကုန္ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေတာ့

ကုန္ပစၥည္းလည္း အသိမ္းခံရတယ္။

လားလည္း သိမ္းတဲ့အထဲပါသြားတယ္။

တရုပ္ႀကီးကေတာ့ ေထာင္က်သြားတယ္။

လားဟာ ကုန္ပစၥည္းသယ္တဲ့အလုပ္ကေနၿပီး စစ္လက္နက္ေတြ

သယ္တဲ့အလုပ္ကို ေျပာင္းသြားတယ္။

အေလးအပင္သယ္ေဆာင္ရတဲ့အလုပ္ကေတာ့ အတူတူပါပဲ။

တရုပ္ႀကီးလက္ထက္တုန္းက အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။

စစ္သားေတြလက္ထဲေရာက္ေတာ့ အစားအေသာက္ မမွန္ေတာ့ဘူး။

ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကလည္း ပိုပင္ပန္းလာတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ တိုက္ပဲြေတြၾကားထဲေျပးလႊားေနရတယ္။
စစ္တပ္မွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္။

တစ္ေန႕ေတာ့ ဘယ္ကပစ္လိုက္မွန္းမသိတဲ့က်ည္ဆံေၾကာင့္ လားဟာ

ေပါင္တစ္ဖက္ကိုထိၿပီး ေတာင္ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားတယ္။

မေသဘူး။

လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တာ။

စစ္သားေတြက လားဆီက စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြကို

အျခားလားတစ္ေကာင္ေပၚေျပာင္းတင္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးက စစ္သားေတြကို အမိန္႕ေပးလိုက္တယ္။

“ဒီလားကို ပင္စင္ေပးလိုက္ေတာ”့ တဲ့။

အဲဒီညမွာ လားအသားကို ကင္ၿပီးေအာင္ေသေအာင္သား စားၾကသတဲ့ကြယ္"…။

အေမက ပံုျပင္ကို အဆံုးသတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ေတြက

လားကို သနားေနမိတယ္။

က်ေနာ္တို႕လူသားေတြလည္း လားေတြ ျဖစ္ေနၿပီလား။
ခြန္အားရွိတုန္း အစြမ္းကုန္ ရုန္းကန္လုပ္ခဲ့ၿပီး
ရတဲ့ရလာဒ္က...

ကဲ…အေမေရ႕ စာရွည္သြားၿပီးမို႕ ရပ္လိုက္ဦးမယ္။

အေမ ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လင္စင္းၿမိဳ႕၊

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ႏို္င္ငံ။
၁၁-၂၉-၂၀၁၂