“အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၅၆…”

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သား သတိတရ စာေရးလိုက္ပါတယ္။

အေမကို ထူးျခားတဲ့အေၾကာင္းေျပာရအုန္းမယ္။

အင္တာနက္ထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေမရိကားကို

လာမယ္ဆိုတဲ့သတင္းဖတ္လိုက္ရတယ္။

ခရီးစဥ္ အေသးစိတ္ကိုလည္း သိလိုက္ရတယ္။

စက္တင္ဘာလ ၂၅-ရက္မွာ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို႕ဝိန္း(Fort Wayne)

ၿမိဳ႕ကိုလာမယ္ဆိုတာကိုသိရေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္။

အဲဒီေန႕ က်ေနာ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္နားတဲ့ရက္ျဖစ္ေနတယ္။

ဒီလို ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလုပ္နားရက္ ရဖို႕ကလည္း လြယ္တဲ့ကိစၥေတာ့

မဟုတ္ဘူး။

ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလုပ္မနားရရင္လည္း သြားေတြ႕ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။

သူမ်ားရဲ႕ဝန္ထမ္းျဖစ္္ေနေတာ့ ကိုယ့္အလိုဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ဖို႕က မလြယ္လွဘူး။

လာမယ့္ေနရာ အတိအက်သိရဖို႕အတြက္ ျမန္မာ့အစားအစာကို

ေရာင္းေနတဲ့ ဘိုဘိုစားေသာက္ကုန္အေရာင္းဆိုင္ ကိုအရင္သြားလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လာမယ့္ေနရာနဲ႕အခ်ိန္အတိအက်ကို သိရတယ္။

အဲဒီစားေသာက္ကုန္အေရာင္းဆိုင္က ဆိုင္ကိုပိတ္ၿပီး တစ္မိသားစုလံုး သြားေတြ႕ဖို႕

စီစဥ္ေနတာကို သိရတယ္။

က်ေနာ္တို႕ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လာမယ့္ေနရာက

၁၃၅-မိုင္ ေဝးတယ္။
 ကားေမာင္းသြားရင္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ေမာင္းရတယ္။

အဲဒီေန႕ေရာက္ေတာ့ နံနက္ ေလးနာရီေလာက္ အိပ္ရာက ထတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတြ႕ရမယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားၿပီး အိပ္လို႕

မေပ်ာ္ပါဘူး။

နံနက္ ငါးနာရီမွာ အိမ္ကေနထြက္တယ္။

မိုးေတာင္ မလင္းေသးပါဘူး။

ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခါမွေတာ့ ခရီေဝးကို ကားမေမာင္းဖူးေသးဘူး။

စိတ္ဝင္စားစရာအေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ လူက လန္းဆန္းေနတယ္။

၇-နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အဲဒီေနရာကို ေရာက္တယ္။

ေရာက္ေတာ့ ကားေတြအမ်ားႀကီးေရာက္ေနၿပီ။

လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးေရာက္ေနၿပီ။

အမ်ားစုက ျမန္မာစကားကိုေျပာေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနသလားေတာင္

ထင္မိတယ္။ 
ဝတ္စံုေတြကလည္း အမ်ားစုက ျမန္မာအဝတ္အစားေတြနဲ႕။

အခ်ိဳ႕ကဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားဝတ္စံုေတြ ဝတ္လို႕။

အဲဒီျမင္ကြင္းကိုေတြ႕လိုက္ရင္ပဲ အလိုလိုေနရင္း ေပ်ာ္လာမိတယ္။

ခန္းမထဲေရာက္ေတာ့ ေနရာယူထားသူေတြက တစ္ဝက္ေက်ာ္ေနၿပီ။

လက္မွတ္ရွိသူေတြက ေရွ႕ဆံုး ခံုတန္းေတြမွာေနရာယူၾကတယ္။

လက္မွတ္မရွိသူေတြက ေနာက္ဖက္ ခုံတန္းမွာ ေနရာယူၾကတယ္။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း အမ်ားအျပားေတြ႕ရတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို စိတ္ဝင္စားသူေတြကေတာ့ 

တကမၻာလံုးလို႕ဆိုရမလိုျဖစ္ေနတယ္။

ဘိုဘိုဆိုတဲ့လူငယ္က က်ေနာ္တို႕ကို လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္လာေပးတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ က်ေနာ္တို႕ဟာ ေရွ႕ဆံုးခံုးတန္းေတြဖက္ကို ေရာက္လာတယ္။

က်ေနာ္ရဲ႕ေဘးခံုတန္းမွာေတာ့ မူစလင္ကုလားအဖိုးအိုႏွစ္ေယာက္က ေနရာယူထားတယ္။

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ေရွ႕မွာေတာ့ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြက ေနရာယူထားၾကတယ္။

ယံုယံုရဲ႕ေဘးမွာက ထိုင္ဝမ္က ဆရာဝန္မ တစ္ေယာက္။

သူမနဲ႕မိတ္ဆက္စကားေျပာရင္းသိရတာက သူမဟာ ထိုင္ဝမ္မွာ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီးေတာ့

အေမရိကန္မွာ ပညာေတာ္သင္လာသင္တယ္။

ဘြဲ႕လြန္ရၿပီးေတာ့ အေမရိကန္ေဆးတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ စာသင္ေနတယ္။

ဘာျဖစ္လို႕ဒီပြဲကိုလာသလဲလို႕ေမးေတာ့ တစ္ခ်ိန္က သူ႕ရဲ႕ဖခင္ဟာ

ျမန္မာျပည္မွာ သံတမန္ဝန္ထမ္းအေနနဲ႕အမႈထမ္းခဲ့ဖူးတယ္။

ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျမန္မာေတြကို စိတ္ဝင္စားတယ္။

အထူးသျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို စိတ္ဝင္စားလို႕လာတာလို႕ ေျဖတယ္။

ေဆးတကၠသိုလ္က သူမရဲ႕အုပ္စုတစ္စုလံုး လာၾကတယ္လို႕ေျပာတယ္။

ဒီအေဆာက္အဦးကေတာ္ေတာ္ ႀကီးတာပဲ။

သီေရတာ(theatre) လို ထိုင္ခံုတန္းေတြကလည္း ပတ္ပတ္လည္မွာ အမ်ားႀကီး။

ကြန္ပ်ဴတာက စာရင္းေကာက္ၾကည့္တာ တက္ေရာက္လာသူေတြ

ရွစ္ေထာင္ေတာ္ ေက်ာ္တယ္လို႕ သိလိုက္ရတယ္။

၉-နာရီအတိအက်မွာပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေရာက္လာတယ္။

လံုၿခံဳေရးေတြကေတာ့ အျပည့္ပဲ။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး ဟယ္လာရီ ကလင္တန္ကေပးတဲ့လံုၿခံဳေရးလို႕

တစ္ေယာက္ကေျပာလိုက္တဲ့အသံၾကားလိုက္ရတယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ေတာ္ေတာ္က်က္သေရ ရွိတာပဲ။

ဓာတ္ပံုမွာထက္ အျပင္မွာက ပိုၿပီး ၾကည့္လို႕ေကာင္းတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။

တက္ေရာက္လာသူေတြကလည္း ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆိုၾကတယ္။

အားလံုးမတ္တတ္ရပ္ၿပီးေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို ေအာ္ဟစ္ၿပီး

ႀကိဳဆိုၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ေရွ႕ခံုတန္းမွာ ရွိေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာေအာင္ေဝးက ေရွ႕ကတိုင္ေပးတယ္။

လူေတြအားလံုးက သံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္ၾကတယ္။

“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ”

“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ”

      “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ”      

ဒါဟာ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားတာ မရွိဘူး။

အားလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာ တူညီတဲ့သေဘာထားေတြရွိေတာ့

တူညီတဲ့စကားလံုးေတြ ထြက္လာခဲ့တာပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပန္းစည္းလက္ေဆာင္ေပးၾကတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕လက္ထဲမွာ တေပြ႕တပိုက္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဖို႕ဝိန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ Tom Henry က အမွာစကားေျပာပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ရဲ႕အမွာစကားကို အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕လြတ္ေျမာက္ေရး

လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဆက္ၿပီးေထာက္ခံသြားမယ္ဆိုတာနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို

ဖို႕ဝိန္းၿမိဳ႕က လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာဆိုၿပီးေတာ့

လက္ရွိ ဖို႕ဝိန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို

ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဖို႕ဝိန္းၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တဲ့

ဒီေန႕ စက္တင္ဘာလ ၂၅ ရက္ေန႕(အဂၤါေန႕)ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေန႕အျဖစ္

ေၾကညာသြားပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေျပာစကားကို လက္ခုပ္သံတစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႕

ေထာက္ခံၾကပါတယ္။

ထူးျခားတဲ့အခ်က္တစ္ခုက ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္စကားေျပာေနတဲ့ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အာရံုစူးစိုက္ၿပီး နားေထာင္ေနတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။

နားေထာင္တတ္တဲ့အေလ့အက်င္တစ္ခုဟာ

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြရဲ႕အေလ့အက်င့္ေကာင္း

တစ္ခုလို႕ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာတဲ့အလွည့္ေရာက္ေတာ့ လူေတြရဲ႕ၾသဘာသံ

ဆူညံစြာ ၾကားရျပန္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က စကားကို နည္းနည္းပဲေျပာပါတယ္။

အေမးအေျဖကို မ်ားမ်ားလုပ္ပါတယ္။

ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

ေျဖဆိုတဲ့အခါမွာ အစြန္းလြတ္ေအာင္ ေျဖဆိုတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။

ေဒါသနဲ႕အမုန္းတရား ကင္းကင္းနဲ႕ေျဖဆိုေတာ့ အစြန္းလြတ္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ေဒါသနဲ႕အမုန္းတရား ကင္းကင္းနဲ႕ေျဖဆိုႏိုင္တာကို

ေလးစားမိပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က

“ကိုယ္ေရာက္ရာအရပ္မွာ အေကာင္းဆံုး  

ပညာေတြကို ရွာယူၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးျပဳႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ အေကာင္းဆံုး ျပန္အက်ိဳးျပဳခ်င္တယ္ဆိုရင္

ဘယ္ေနရာမွာပဲ ေရာက္ေန ေရာက္ေန အဲဒီေနရာေဒသကေန

အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ရွာေဖြ သင္ယူႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။

ဒါမွသာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္လည္း ျပန္ၿပီး အက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္”တဲ့အေမ။

က်န္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုေတာ့ ေနာက္ေနာင္ေရးတဲ့စာမွာပဲ ေရးလိုက္ေတာ့မယ္။

စာရွည္သြားၿပီမို႕ အေမလည္း ေညာင္းေရာေပါ့။

အေမ က်န္းမာပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လင္စင္းၿမိဳ႕

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။