"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၅၃..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သား သတိစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ျပန္ပါၿပီ။

တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ ေနရတယ္ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို

လြမ္းတဲ့စိတ္ကေတာ့ ေလ်ာ့ပါးမသြားပါဘူး။

ဒီမွာ အဆင္ေျပတဲ့အခါ လြမ္းသလို

အဆင္မေျပတဲ့အခါမွာလည္း လြမ္းတာပါပဲ။

ကိုယ္နဲ႕ယဥ္ပါးခဲ့တဲ့အစားအေသာက္ေတြကို လြမ္းသလို

ကိုယ္နဲ႕ယဥ္ပါးခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈစရိုက္ေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္။

အေမ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ငါးရံ႕နဲ႕ဘူးသီးခ်က္ကို လြမ္းသလို

ျမွစ္နဲ႕ဝက္သားဟင္းကိုလည္း လြမ္းမိပါတယ္။

ဆိုရိုးရွိတယ္။

ရန္ကုန္ အႂကြား၊

မႏၱေလး စကား၊

ေမာ္လၿမိဳင္ အစား တဲ့။

ဆိုရိုးစကားရဲ႕အဓိပၸာယ္အတိအက်ကို မသိေပမယ့္

ေမာ္လၿမိဳင္သူျဖစ္တဲ့ အေမကေတာ့ အစားအေသာက္ကို

ရွိတာေလးနဲ႕ ေကာင္းေအာင္ခ်က္ျပဳတ္တတ္တာက

အမွန္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕လည္း အစားေကာင္းကို

ႀကိဳက္တတ္လာတယ္။

အစားတစ္ခုကို လွ်ာေပၚတင္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕

ဒီအစားအေသာက္ဟာ အစပ္အဟပ္တည့္မတည့္ကို

ငယ္ငယ္ကတည္းက သိလာတာ အခုထိပါပဲ။

တရားစခမ္းေတြ မၾကာခဏ ဝင္ျဖစ္ေတာ့ အစားအေသာက္နဲ႕

ပတ္သက္ၿပီး အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ စားတတ္လာခဲ့ေပမယ့္

အစားေကာင္းစားရေလတိုင္း အေမ့ကို သတိရမိတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

က်ေနာ္တို႕ အခု စားေသာက္ဆိုင္မွာ လုပ္ေနလို႕

အစားအစာေတြကို အခမဲ့စားေနရေပမယ့္

စားေနက်မဟုတ္တဲ့ တရုပ္အစားအစာေတြမို႕

ၾကာလာေတာ့ ၿငီးေငြ႕လွတယ္။

တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္ဆိုလို႕ ဝက္သားေတြေတာ့

အလွ်ံပယ္ စားရမွာပဲလို႕ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။

ဝက္သားနဲ႕ပတ္သက္တဲ့အစားအစာ တစ္ခုမွကို မရွိဘူး။

အဓိက ကေတာ့ ၾကက္သားပါပဲ။

ၾကက္သားကိုပဲ ဟိုစပ္၊ဒီစပ္နဲ႕ ဟင္းအမည္မ်ားေအာင္လုပ္ထားတာပါ။

အမဲသားနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဟင္းတစ္မ်ိဳးကို မျဖစ္မေန တင္ထားတဲ့ သေဘာပဲ။

ဘာတဲ့။ အမဲသားနဲ႕ၾကက္သြန္အစပ္တစ္မ်ိဳး (Beef and onion) တဲ့။

ဒီကလူေတြ ၾကက္သားနဲ႕အမဲသားကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္ၾကတယ္။

အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လုပ္စားၾကတယ္။

လုပ္ေရာင္းေတာ့လည္း ေရာင္းရတာ တအားပဲ။

အေမ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို အမွတ္ရမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။

"လူေတြ ဆင္းရဲလာရင္ အစားအေသာက္လုပ္ေရာင္းပါ တဲ့။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ အစားအေသာက္က မစားမျဖစ္ေတာ့

ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲဆင္းရဲ စားျဖစ္တယ္။

လူေတြ အသင့္အတင့္ေျပလည္လာရင္ အဝတ္အထည္ ေရာင္းပါ တဲ့။

လူေတြက အဆင္ေျပလာရင္ အလွအပအတြက္ သံုးလာၾကတယ္။

အဝတ္အစားကို စတိုင္လ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဝတ္ဆင္လာၾကတယ္။

လူေတြ ခ်မ္းသာလာရင္ အိုးအိမ္တိုက္တာေတြကို ေရာင္းပါတဲ့။

လူေတြက ေငြေၾကးျပည့္စံုလာရင္ ေကာင္းေကာင္းေနခ်င္လာၾကတယ္။

စီးပြားေရးလုပ္ရင္ အဲဒီစား၊ဝတ္၊ေနေရးဆိုတဲ့ အေရးသံုးပါးကို

မေမ့နဲ႕ဆိုတာကိုေလ"

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အေမရိကန္မွာ 

အစားအေသာက္လုပ္ေရာင္းတာေတာ့

ေတာ္ေတာ္တြက္ေျခကိုက္တာကိုေတြ႕ရတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

က်ေနာ္တို႕ လုပ္ေနတဲ့စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕

ပိုင္ရွင္က ေတာင္ႀကီးက တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ပါ။

ဒီေရာက္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီလို႕ သိရတယ္။

မူလတုန္းကေတာ့ သေဘာၤသားတစ္ေယာက္ပါ။

ခ်မ္းသာခ်င္ေတာ့ အေမရိကန္မွာ ဆင္းေနခဲ့တယ္။

ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးေလာက္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ

နယ္လွည့္မန္ေနဂ်ာ လုပ္ရင္းနဲ႕ အခုဆိုရင္

စားေသာက္ဆိုင္ သံုးဆိုင္ေတာင္ ပိုင္လာတယ္။

က်ေနာ္တို႕ လုပ္ေနတဲ့စားေသာက္ဆိုင္မွာ ဝန္ထမ္း ငါးေယာက္ ရွိတယ္။

သံုးေယာက္က ျမန္မာ၊

တစ္ေယာက္က မန္ေနဂ်ာ။

ေနာက္ႏွစ္ေယာက္က မက္စီကန္ေတြပါ။

မက္စီကန္ေတြက ဆင္းရဲၾကတယ္။

တိုင္းျပည္ဆင္းရဲေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္မွာ

လာအလုပ္လုပ္တယ္။

ျမန္မာေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတာနဲ႕တူေနသလိုပဲ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တရားမဝင္ ဝင္လာတာေတြေပါ့။

သူတို႕က ရရာအလုပ္ကို လုပ္ၾကတယ္။

သူတို႕ေတြ တရားမဝင္ဝင္လာၿပီးလုပ္ရေတာ့ ရရာအလုပ္ကို

ရတဲ့ေစ်းႏႈန္းနဲ႕လုပ္ၾကေတာ့ လခႏႈန္းထားေတြက

ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္ေရာ။

သူေ႒းဆိုသူေတြကလည္း အျမတ္အစြန္းမ်ားမ်ားက်န္ေအာင္

အၿမဲတန္း တြက္ခ်က္ေနသူေတြဆိုေတာ့ တြက္ေျခကိုက္ေအာင္

သူတို႕ကို ငွားရမ္းလုပ္ကိုင္ၾကတယ္။

အဲဒီမက္စီကန္ႏွစ္ေယာက္က မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ကိုလုပ္ၾကတယ္။

စာဖိုးမွဴးေတြေပါ့။

ပထမ တစ္ေယာက္က ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။

အလုပ္ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္တယ္။

သူေ႒းမွာ လူလိုေတာ့ သူ႕ေဒသကလူကို လွမ္းေခၚတယ္။

သူငယ္ခ်င္းလို႕ေျပာတာပဲ။

ဆယ္ရက္ေလာက္သင္ေပးလိုက္တာနဲ႕ ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း

မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။

မက္စီကန္ တစ္ေယာက္ထဲရွိတုန္းကေတာ့ ၾကက္မပဲ။

ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္လာေတာ့ ၾကက္ဖ ျဖစ္လာတယ္။

သူတို႕က နည္းနည္းသိေပမယ့္ မ်ားမ်ားဆရာလုပ္တတ္ၾကတယ္။

သင္ေပးတာကိုေတာ့ လက္ခံလုိ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သင္ေပးတာမဟုတ္ပဲ ဆရာႀကီးလုပ္တာကိုေတာ့

သီးခံဖို႕ ခက္ခဲလွတယ္။

ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သီးခံေနခဲ့ပါတယ္။

သူတို႕ႏွစ္ေကာင္က ေတာ္ေတာ္စည္းလံုးညီညြတ္ၾကတယ္။

တရားတာ မတရားတာထက္

လူမ်ိဳးတူ အခ်င္းခ်င္းဖက္က ရပ္တည္ရမယ္လို႕

ခံယူထားပံုရတယ္။

ခံယူထားတဲ့အတိုင္းလည္း ရပ္တည္ၾကတယ္။

က်ေနာ္ဆက္ဆံေနတဲ့ ျမန္မာေတြမွာ အဲဒီသေဘာထားမရွိၾကဘူး။

အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ လုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။

"ငါ ဟာ ဘာလဲ" ဆိုတဲ့မာနႀကီးတစ္ခြဲသားနဲ႕

လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္တာကိုေတြ႕ရတယ္။

အေသးအဖြဲကိစၥကိုလည္း ပံုႀကီးခဲ်႕ကားလြန္းလွတယ္။

အေရးမပါလွတဲ့စည္းကမ္းကလာနားေတြကလည္း မ်ားပါဘိသနဲ႕။

အလုပ္လုပ္ေနရတာနဲ႕မတူေတာ့ဘူး။

စစ္သင္တန္းတက္ေနရသလို ခံစားလာမိတယ္။

အရင္ေရာက္ေနတဲ့သူကို ေနာက္မွေရာက္တဲ့သူက

မွန္မွန္၊မွားမွား ျပန္ေျပာခြင့္မရွိပဲ သီးခံေနရတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။

အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းဘူး။

လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ပင္ပန္းတာက ပိုဆိုးတယ္။

အင္း…ေငြကို အဓိကထားတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္မွာသြားလုပ္လုပ္

ကိုယ္ပိုင္အလုပ္သာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ

ေတြ႕ေနဦးမယ္လို႕ေတြးၿပီး သီးခံခဲ့ေပါင္းလည္း မ်ားလွပါၿပီ။

ေကာင္းတဲ့ဖက္ကေတြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့

ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာ သီးခံႏို္င္တဲ့စြမ္းရည္ေတြ ေတာ္ေတာ္ တက္လာတယ္။

သီးခံမႈဟာ ပါရမီတစ္မိ်ဳးဆိုရင္ေတာ့ ပါရမီျဖည့္ခြင့္ရတာေပါ့ေလ။

                                 ကဲပါေလ…အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ေမ့ထားတာက ပိုေကာင္းတယ္လို႕

အေမေျပာခဲ့သလိုပဲ သားေမ့ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္။

သိတတ္နားလည္ႏို္င္စြမ္းျမင့္မားလွတဲ့အေမ့ကို

ရင္ဖြင့္ရတာ သက္သာသလို ရွိလို႕

ရင္ဖြင့္လိုက္တာပါ။

ျပန္လာခဲ့ရင္ေတာ့ အေမခ်က္တဲ့ဟင္းေတြကို

တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး စားခ်င္တယ္လို႕ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လန္္စင္းၿမိဳ႕၊ (Greater Lansing)

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္၊ (Michigan)

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။ (America)