တစ္ခါတုန္းက ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား လူအိုႀကီးတစ္ဦးရွိပါတယ္။
သူက ဓမၼဆရာတစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အလိုဆႏၵ အေကာင္အထည္ေပၚဖို႕ လမ္းစ မပြင့္ခဲ့ပါ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့
သူဟာ ဘာသာတရား ေလ့လာေနတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးရဲ႕
မိတ္ေဆြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းမွာ တရားေဟာဖို႕
ပထမဆံုး တာဝန္ေပးခံရတဲ့ အဲဒီလူငယ္ကို
ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားႀကီးက
သူ႕အတြက္ တစ္ခုေဆာင္ရြက္ေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
တရားေဟာဆရာရဲ႕ ဖိနပ္ကို သူခ်ဳပ္ေပးပါရေစ၊
သူခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ဖိနပ္ကို တရားေဟာဆရာက
အၿမဲဝတ္ဆင္ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
ဒါမွသာ
သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ႏိုင္တဲ့ တရားေဟာစင္ျမင့္ကို
တရားေဟာသြားတဲ့ တရားေဟာဆရာနဲ႕အတူ
သူခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဖိနပ္က အၿမဲပါသြားတယ္
လို႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ
ေတြးေတာ ခံစားႏိုင္ဖို႕
အဲဒီလို ေမတၱာရပ္ခံျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment